บทที่ 2 ไวไฟยิ่งกว่าสี่จี

เรือนร่างสูงโปร่งที่สวมใส่เแค่กางเกงยีนส์เพียงตัวเดียวยืนเปลือยแผ่นหลังกำยำหันหน้าออกนอกระเบียง ควันสีเทาหม่นถูกพ่นครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งหลายทั้งมวล ทั้งกลิ่นและมลพิษมันตลบอบอวลคละคลุ้งไปทั่ว มันไม่ดีต่อสุขภาพใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นแต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อมันอยากหาที่ระบาย รื้อ ๆ ค้น ๆในลิ้นชักก็เจอเจ้าสิ่งนี้พอดีมันเลยถูกเลือกให้เป็นตัวช่วยในการดับอารมณ์ที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในขณะนี้ จะระบายกับคนก็ไม่อยากยุ่งกับใครทั้งที่สามารถเรียกคนที่ถูกใจมาหาที่ห้องได้เพียงแค่กดโทรศัพท์แค่กริ๊งเดียว

เมื่อสูบมาเกือบจะหมดมวลที่สองมันก็ไม่ได้ช่วยให้ความคิดหรือความว้าวุ่นใจดีขึ้นจึงบดขยี้ส่วนที่เหลือจนมันมอดดับลง พลางถอนหายใจออกมายาวเหยียด คิ้วเรียวเข้มสีดำสนิทขมวดกันจนยุ่งไม่แพ้ใบหน้าหล่อจัด มือข้างซ้ายยกขึ้นเสยผมลวกๆแล้วกระแทกลงกับราวระเบียงอย่างแรง ดาวบนท้องฟ้าที่ทอประกายลิบ ๆ ก็ไม่อาจดึงความสนใจของคนหงุดหงิดให้ดีขึ้นได้ มันเกิดอะไร มันเกิดอะไร คำถามนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่ตอนขับรถกลับมาคอนโดแล้ว แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวทำเอาคนอย่างนายปริญเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ ได้แต่ยิ้มเยาะให้กับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เวียงพิงค์ เวียงพิงค์ เวียงพิงค์ โว้ย! ใครโทรมาวะ” ทวนชื่อสาวซ้ำไปซ้ำมาแล้วก็ต้องหงุดหงิดเมื่อแรงสั่นของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงรบกวนเวลาส่วนตัว

(ไอ้ปริ๊นท์อยู่ไหนวะ กลับถึงคอนโดยัง) 

“ถึงแล้ว แกมีอะไรอย่าชักช้าจะได้ไหมวะแทน พูดๆมาเลยเข้าประเด็นให้ไว” ถามเสียงห้วนเพราะยังไม่มีอารมณ์อยากจะคุยเล่นกับใครทั้งนั้น

(ไอ้เลวปริ๊นท์นี่! เดี๋ยวฉันก็ไม่บอกซะเลยว่าตอนนี้มีหนุ่มหล่อมาดเนี๊ยบมานั่งจีบพี่พิ้งค์อยู่พักใหญ่แล้ว) คนที่แกล้งพูดว่าจะไม่บอกแต่ดันตั้งใจเผยให้เพื่อนรักได้ล่วงรู้

“แล้วทำไมเพิ่งจะเสือกโทรมาบอกล่ะวะไอ้สารเลวแทน” คำรามใส่ปลายสายเสียงเหี้ยมก่อนจะกดวาง แล้วผลุนผลันกลับเข้าไปด้านในอย่างเร่งรีบ

เมื่อถูกตัดสายทิ้งทั้งที่ยังไม่ทันจะได้สวนกลับแทนไทก็มองโทรศัพท์ในมือนิ่งแล้วส่ายหน้ายิ้ม ๆ พลางพึมพำกับตัวเอง “ไอ้เลวนี่สงสัยจะเอาจริงเว้ยถึงได้ฟาดงวงฟาดงาเป็นช้างตกมันแบบนี้ มันมาถึงคงมีเรื่องสนุก ๆ ให้ดูชัวร์”

“สรุปว่าไอ้ปริ๊นท์ของเราชอบพี่สาวคนสวยเพื่อนเจ๊หมวยจริงๆเหรอวะแทน” เคนโด้ที่หยุดยุ่งกับร่างกายสาวชั่วครู่เอ่ยถามเพื่อนสนิท คำตอบก่อนหน้าที่เคยถามไปยังไม่กระจ่างก็จริงแต่เท่าที่ฟังดูก็พอจะเรียบเรียงเรื่องราวได้บ้างแล้ว

“ก็คงอย่างงั้นแหละ แล้วส่วนแกอะนะฉันจะบอกอะไรให้ถ้าอยากมากก็ไปจัดการอะไร ๆ ในที่ลับตาคนโน่นไปอย่ามาทำบัดสีบัดเถลิงแถวนี้เดี๋ยวจะทำให้คนอื่นเสียลูกตาหมด หรือถ้าไม่อายจะทำตรงนี้ก็ได้นะฉันจะทนดูจนกว่าแกจะทำกิจกามเสร็จ” ความจริงมันไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่ากอดจูบหรอกแต่ที่พูดออกไปแบบนั้นเป็นเพราะว่าหมั่นไส้ปนรำคาญสายตา ถ้าไม่ติดว่าอยากอยู่รอไอ้ปริ๊นท์ไม่มีทางจะมานั่งเซ็งคนเดียวแบบนี้หรอก มีเพื่อนอยู่ด้วยก็เหมือนไม่มี

“ปากดี งั้นก็เชิญนั่งไปคนเดียวเลยอยากชี้โพรงดีนัก เราไปกันเถอะครับคนสวยนั่งอยู่นี่แล้วไม่ค่อยรื่นรมย์” ชูนิ้วกลางให้เพื่อนแล้วประคองร่างอวบอิ่มในชุดรัดรูปเน้นสัดส่วนให้ลุกขึ้นยืนพลางจูบแก้มสาวโชว์อีกฟอดใหญ่

“งั้นก็ไปกันเลยสิคะ” เสียงหวานตอบรับอย่างยั่วเย้าไม่มีบิดพลิ้วหรือเกี่ยงงอนใดๆทั้งสิ้น

“นั่งหง่าวรอไอ้ปริ๊นท์ไปคนเดียวก่อนนะคืนนี้ เพราะกระผมคงต้องขอตัวไปจัดการธุระตามที่ถูกชี้แนะแล้วล่ะ” โค้งคำนับแล้วเดินโอบเอวประคับประคองกันออกไปอย่างอารมณ์ดี

“ไอ้หื่นเอ๊ย!” บริภาษตามหลังไปติด ๆ

ทางด้านสองสาวสวยและหนึ่งหนุ่มหล่อมาดเนี้ยบที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานคละเคล้าเสียงหัวเราะในบรรยากาศที่ค่อนข้างจะเป็นกันเอง บ่งบอกให้รู้ว่าทั้งสามคนรู้จักสนิทสนมกันเป็นอย่างดี เครื่องดื่มก็มีตั้งวางไว้ตรงหน้าคนละแก้ว

“เพื่อนป้องจะมากันเมื่อไหร่เนี่ย ปล่อยให้นายมานั่งรอคนเดียวตั้งนานแล้วนะ” เวียงพิงค์ถามคนตรงข้ามที่มานั่งคุยด้วยพักใหญ่แล้วยิ้ม ๆ ถ้าหมวยไม่ชวนนั่งต่อก็คงไม่ได้พบปะกับเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันมาตอนสมัยมหาวิทยาลัยคนนี้แน่ ๆ เพราะตั้งแต่เรียนจบรายนี้เขาก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเลยทำให้ไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกันสักเท่าไหร่ ครั้งนี้ครั้งแรกเลยมั้งที่โคจรมาเจอกันโดยบังเอิญ

“อีกสักพักพวกมันก็คงจะถึงกันแล้วล่ะ คนมาก่อนเวลานัดนานก็ต้องเป็นฝ่ายรอแบบนี้แหละถูกแล้ว ถ้าไม่บังเอิญเจอพิ้งค์กับหมวยก็คงนั่งกร่อยอยู่คนเดียว ว่าแต่พิ้งค์ถามแบบนี้เบื่อที่จะคุยกับเราแล้วล่ะสิ” คนพูดยิ้มกว้างจนเห็นฟันเมื่อใบหน้าสวยหวานส่ายไปมาพร้อมกับโบกไม้โบกมือเป็นพัลวันว่าไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้น

“เปล่าเลย คิดมากไปได้ป้องน่ะ เราแค่ถามเฉย ๆ เห็นว่ามารอนานแล้วต่างหาก” มองค้อนแล้วย่นจมูกใส่อากัปกิริยาที่เป็นธรรมชาติที่แสดงออกมาทำเอาคนมองยิ้มไม่หุบ มันเพลินตาเพลินใจไปหมดทุกอย่างยามได้เห็นท่าทางต่าง ๆ ของเธอ

“ฮัลโหลล พรรคพวกอย่าลืมฉันสิ ฉันก็นั่งจุ้มปุ๊กร่วมโต๊ะอยู่ด้วยเห็นไหมเนี่ย ไม่ได้หายไปไหนนะจ๊ะ” แกล้งแซวเล่นเมื่อเห็นว่าเพื่อนหนุ่มเอาแต่นั่งทำตาหวานหยดย้อยมองหน้าเวียงพิงค์แต่เพียงผู้เดียวโดยไม่สนใจอะไรเลย

“ใครจะกล้าลืมเพื่อนที่แสนดีอย่างเธอกันเล่าแม่นางหมวยเกี๊ยะน้อยใจอะไรกันยะ” เวียงพิงค์เอนศีรษะลงบนไหล่บางแล้วเอื้อมแขนหยิบมันฝรั่งทอดกรอบใส่ปากเพื่อนอย่างเอาใจ รู้หรอกว่าเพื่อนไม่ได้จริงจังอะไรแต่ก็แค่รับมุขเท่านั้นแหละ

“ไม่ต้องมาประจบเอาใจฉันเลยเลยแม่ตัวดี อื้อค่อยๆป้อนเคี้ยวไม่ทันแล้วนะอย่ายัดสิ” หมวยแกล้งตีหน้าบึ้งแต่ก็ทำได้ไม่นานก็ต้องยิ้มออกมาจนได้

“พิ้งค์ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” เสียงห้วน ๆ ของผู้มาใหม่เอ่ยพูดอย่างไม่ให้ใครได้ตั้งตัวทั้งนั้น มาถึงก็เดินตรงดิ่งมาตรงนี้เลยทันทีและก็ทันเห็นว่าไอ้ส่วนเกินที่นั่งอยู่ก่อนกำลังทำตาเยิ้มใส่เวียงพิงค์ของเขาอย่างออกนอกหน้า

“กลับไปแล้วไม่ใช่เหรอปริ๊นท์แล้วทำไมถึงกลับมาอีกล่ะ” หมวยถามอย่างแปลกใจที่อยู่ ๆ เพื่อนน้องชายก็มาปรากฏกายอีกครั้งพร้อมกับหน้าบึ้งๆเหมือนกับอยากจะอาละวาดใส่ใครอย่างงั้นแหละ แถมมันยังบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเพื่อนของเธออีก ซึ่งมันไม่น่าจะมีเรื่องอะไรให้คุยกันนะ 

“ปริ๊นท์มีอะไรกับพะ...” ยังไม่ทันจะกล่าวจบประโยคแขนเรียวเล็กก็ถูกดึงเสียก่อนเลยทำให้ต้องลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติแล้วทำหน้างงหนักมากเพราะไม่เข้าใจว่าเหตุใดหนุ่มหล่อรุ่นน้องคนนี้ถึงทำท่าเหมือนโกรธเธอด้วย

“ขอเวลาส่วนตัวสำหรับเราสองคนหน่อยนะครับ ขอย้ำชัด ๆอีกครั้งว่าว่าต้องการความเป็นส่วนตัว” เขาพูดแค่นั้นก็ลากคนตัวบางให้ออกไปด้วยกันท่ามกลางความงุนงงของหมวยและปกป้อง

ปริญพาเวียงพิ้งค์ออกมายืนตรงด้านข้างของคลับเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันโดยที่ยังไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา จนกระทั่งฝ่ายหญิงสาวทนไม่ไหว