นางร้าย : 6

ตอนที่ 4 : จวนราชครู :

จวนราชครู

“ฮูหยินคุณหนูใหญ่กลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

สาวใช้นางหนึ่งของจวนราชครูวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องของรั่วฮูหยินกลางดึกเพื่อรายงานเรื่องสำคัญ

รั่วฮูหยินปิงเซียวหลันตาเบิกโต มือไม้สั่นด้วยความดีใจเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ยังดีที่มีทิงโยสาวใช้คนสนิทช่วยเตือนสติให้ออกไปต้อนรับรั่วอิงเหยา

“ฮูหยินรีบไปหาคุณหนูใหญ่เถิดเจ้าค่ะ”

รั่วฮูหยินได้สติว่าต้องทำอะไรจึงรีบปรี่ออกไปยังเรือนด้านหน้าเพื่อพบบุตรสาวที่เกิดจากสายเลือดตน

“เหยาเอ๋อร์ เหยาเอ๋อร์กลับมาแล้ว”

รั่วฮูหยินเห็นบุตรสาวก้าวผ่านประตูเรือนเข้ามายังไม่ถึงห้าก้าวน้ำตานางก็ไหลพรากด้วยความดีใจ

ตั้งแต่ได้ข่าวว่ารั่วอิงเหยาทำอะไรลงไปจนถูกขังคุก รั่วฮูหยินแถบจะกินนอนไม่ได้ ยิ่งเวลาผ่านมาเกือบสามชั่วยามรั่วอิงเหยายังไม่ถูกปล่อยตัว หัวอกคนเป็นมารดาแทบแตกสลาย

ตุบ!

ทันทีที่เห็นมารดาเดินเข้ามาพร้อมนัยน์ตาเอ่อนองด้วยม่านใส รั่วอิงเหยายิ่งรู้สึกผิดรีบทิ้งตัวคุกเข่าหน้าผากโขกกับพื้นเย็นเยียบพร้อมกล่าว

“เหยาเอ๋อร์เลอะเลือนเผลอทำร้ายน้องหญิง เป็นลูกอกตัญญูทำให้บุพกรีหลั่งน้ำตา ท่านแม่โปรดลงโทษลูกด้วยเจ้าค่ะ”

รั่วฮูหยินได้ยินคำสารภาพผิดของบุตรสาว ม่านน้ำตาที่เอ่อนองในนัยน์ตาคู่นั้นอยู่แล้วกลิ้งหล่นบนแก้มทั่งสองข้างราวธารน้ำหลาก นางรีบถลาย่อลงเพื่อพยุงรั่วอิงเหยาขึ้นจากพื้นที่เปียกปอนจากหิมะที่เริ่มละลาย

“เป็นความผิดแม่เอง แม่ผิดเองที่ตามใจเจ้าจนเสียคน”

แม้ปากจะตำหนิตนเองแต่รั่วฮูหยินกลับรวบบุตรสาวเข้ามาสวมกอดรั่วไว้มั่น น้ำตาที่ไหลราวน้ำป่าหลากเปียกปอนอาภรณ์ของบุตรสาวจนชุ่ม

รั่วอิงเหยาเกิดมาในตระกูลมั่งคั่งมีทุกอย่างเพียบพร้อมจนใคร ๆ ต่างอิจฉา แต่อีกมุมหนึ่งที่คนนอกไม่รู้คือนางนั้นเหมือนคนอาภัพ ได้รับความรักจากมารดา แต่กลับไร้อ้อมกอดจากผู้เป็นบิดา

นั่นเพราะตอนที่นางเจ็ดขวบ รั่วอิงเหยาเป็นคนที่ทำให้รั่วเชียนชิงน้องสาวต่างมารดาต้องสูญเสียมารดาไปตลอดชีวิต

วันวานนั้นนางเป็นเพียงเด็กน้อยไร้เดียงสา เห็นขนมน่าอร่อยจึงนำไปให้อนุเฉียวมารดาของรั่วเชียนชิงกิน หากแต่รั่วอิงเหยาในวัยนั้นไม่รู้ว่าขนมนั้นมีส่วนผสมของน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ที่อนุฉินแพ้อย่างรุนแรง เมื่อกินเข้าไปหนึ่งคำอาการจึงกำเริบไร้หนทางเยียวยา

หากแต่ครานั้นรั่วหนานเฉินผู้เป็นบิดาปิดหูปิดตาไม่ฟังเหตุผล ไม่สนว่าบุตรีคนโตที่เพิ่งจะเจ็ดขวบจะไปรู้เรื่องอาการแพ้อาหารของอนุภรรยาตนได้อย่างไร

ตั้งแต่นั้นมา รั่วหนานเฉินตั้งแง่เกลียดชังรั่วอิงเหยาที่ทำให้ตนสูญเสียรักครั้งแรกที่กลายเป็นอนุภรรยาไปอย่างไม่หวนกลับ

มีเพียงปิงเซียวหลันมารดาที่เบ่งคลอดนางมาที่รักและเลี้ยงดูรั่วอิงเหยามาเพียงลำพังในจวนราชครู ปิงเซียวหลันทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้รั่วอิงเหยารู้สึกขาดความรัก นางใช้การตามใจรั่วอิงเหยาทุกอย่าเพื่อชดเชยอ้อมกอดของบิดา

และการตามใจบุตรสาวจนเคยตัวในวันนั้นกลายเป็นทำร้ายนางในเวลานี้ จะไม่ให้ปิงเซียวหลันรู้สึกผิดและเสียใจได้เยี่ยงไร

“ท่านแม่เลิกโทษตัวเองเถิดเจ้าค่ะ”

รั่วอิงเหยาลูบแผ่นหลังมารดาที่ยังสวมกอดกันอยู่เพื่อเป็นการปลอบประโลมให้นางเลิกโทษทุกอย่างเป็นความผิดตนเองสักที

‘อิงอิงเอ๊ย! นี่แกใจร้ายกับรั่วอิงเหยาในนิยายมากเกินไปสิะ’

เมื่อมาอยู่ในร่างนางร้ายที่เขียนขึ้นมาเองทำให้นางรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

‘ไม่เป็นไรนะเสี่ยวรั่ว ฉันอยู่ในร่างเธอแล้ว ฉันจะชดใช้ความใจร้ายของตัวเองที่สร้างเธอมาให้เจ็บปวดจนกลายเป็นคนนิสัยเสีย ต่อแต่นี้ไปฉันจะเปลี่ยนเธอเป็นคนใหม่เอง’

“ฮูหยินเจ้าคะ ด้านนอกอากาศเริ่มเย็นขึ้นแล้ว พาคุณหนูใหญ่เข้าไปพักในห้องดีหรือไม่เจ้าคะ”

ทิงโยสาวใช้คนสนิทของรั่วฮูหยินรีบเตือนสตินายหญิงของนาง

“แม่ไม่ได้เรื่องอีกแล้ว ไป! เข้าไปคุยกันต่อในห้องอุ่น ๆ กันเถอะ”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ”

ทันทีที่รั่วอิงเหยาขืนตัวไม่เดินตามแรงจูงของมารดาพร้อมเอ่ยขัดคำชวนนั้น รั่วฮูหยินหันมามองด้วยใบหน้างุนงงพร้อมเอ่ยถาม

“มีอะไรรึ เหตุใดถึงไม่เข้าไปด้านใน”

รั่วอิงเหยาไม่อยากให้เสียเวลาสำคัญไปมากกว่านี้จึงรีบบอกเหตุผลที่นางกลับมายังจวนราชครู

“เหยาเอ๋อร์มาที่นี่ครั้งนี้มิได้กลับมาอยู่เรือนเจ้าค่ะ แต่เหยาเอ๋อร์มาเผื่อขอยืมคนผู้หนึ่ง”

รั่วฮูหยินขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อฟังคำของบุตรสาวจบ

“ลูกจะยืมผู้ใด”

“องครักษ์หยียน เหยียนตู้เจ้าค่ะ”

รั่วฮูหยินไม่แปลกใจหากบุตรสาวต้องการใช้งานเหยียนตู้เพราะทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นดั่งพี่กับน้อง