เผชิญหน้า

หลังจากที่ก้าวพ้นประตูห้องทรงอักษรออกมา โจวฟางเซียนก็หันไปถามมารดาของตนด้วยความน้อยใจ "เสด็จแม่ เหตุใดพระองค์จึงไม่ช่วยหม่อมฉันปฏิเสธการแต่งงานนี้เล่าเพคะ"

ฮองเฮาเสิ่นอวี้มองลูกสาวด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "ลูกแม่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าแม่ของเกาเฟยฉีคือฮูหยินเกา เพื่อนรักของแม่เอง"

โจวฟางเซียนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ "หมายความว่าอย่างไรหรือเพคะ"

"เมื่อก่อน ตอนที่เจ้ายังเล็ก แม่กับฮูหยินเกาเคยพูดคุยกันเรื่องที่จะให้เจ้ากับเกาเฟยฉีหมั้นหมายกัน แต่ตอนนั้นมันเป็นเพียงแค่ความคิดของพวกเราเท่านั้น" ฮองเฮาอธิบาย

โจวฟางเซียนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตนเองเคยถูกหมั้นหมายกับเกาเฟยฉี

"แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว" ฮองเฮาพูดต่อ "เจ้ามีข่าวเสียหายมากมาย การแต่งงานกับเกาเฟยฉีจะช่วยกอบกู้ชื่อเสียงของเจ้าได้"

โจวฟางเซียนได้แต่ยืนนิ่งเงียบ นางไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ความรู้สึกของนางสับสนวุ่นวายไปหมด

"แม่รู้ว่าเจ้าไม่ได้รักเกาเฟยฉี" ฮองเฮากล่าว "แต่เชื่อแม่เถอะ การแต่งงานครั้งนี้จะเป็นผลดีต่อเจ้าและราชวงศ์"

โจวฟางเซียนมองหน้ามารดาของตน นางเห็นแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักและความหวังดี นางรู้ว่าฮองเฮาทำทุกอย่างเพื่อความสุขของนาง

"หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ เสด็จแม่" โจวฟางเซียนตอบรับในที่สุด แม้ในใจจะยังคงรู้สึกขมขื่น แต่ก็ยอมรับชะตากรรมที่รออยู่ข้างหน้า

ขณะที่โจวฟางเซียนเดินกลับตำหนักของตน เส้นทางที่คุ้นเคยกลับทำให้ความทรงจำเก่า ๆ หวนคืนมา นางนึกถึงวันที่เคยนางหกล้มด้วยความซุกซนในวัยแรกแย้ม แต่โชคดีที่เย่ซีเฉินมาช่วยนางไว้ ความรู้สึกอบอุ่นในวันนั้นจุดประกายความหวังในใจเล็กๆ ว่าสักวันหนึ่งนางจะได้เป็นภรรยาของเขา

แต่ความฝันนั้นกลับพังทลายลงไม่เป็นท่า เย่ซีเฉินไม่ได้เพียงแค่มีคนรักอยู่แล้ว แต่เขายังผลักไสนางออกจากชีวิตอย่างไม่ใยดี โจวฟางเซียนรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดด้วยความเจ็บปวด นางเดินกลับไปยังทางเดินที่เคยล้มไปในวันนั้น หวังจะหวนระลึกถึงความทรงจำดี ๆ ที่เคยมีร่วมกัน

ทว่าเมื่อมาถึง นางกลับต้องประหลาดใจเมื่อพบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำในชุดเกราะของแท่ทัพหลวง ใบหน้าหล่อเหลาจนทำให้นางใจเต้นแรง เขายืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนั้น เงยหน้ามองขึ้นไปยังยอดไม้เหมือนกับที่นางเคยทำ

"ท่านเป็นใคร" โจวฟางเซียนเอ่ยถามด้วยความสงสัย

แต่ชายหนุ่มกลับไม่ตอบคำถามของนาง เขาเพียงแค่หันมามองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้องค์หญิงสามยืนงุนงงอยู่เพียงลำพัง

ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัวของโจวฟางเซียน เหตุใดชายแปลกหน้าผู้นั้นจึงไม่ยอมพูดคุยกับนาง หรือว่าข่าวลือเสียหายของนางจะทำให้เขาหวาดกลัวและรังเกียจนางเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ

ความรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างถาโถมเข้ามาในใจของโจวฟางเซียนอีกครั้ง นางรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งจากทุกคน แม้แต่ชายแปลกหน้าที่บังเอิญพบเจอก็ยังทำเมินเฉยต่อนาง

ท้องพระโรงใหญ่แห่งแคว้นโจวถูกประดับประดาอย่างงดงามด้วยผ้าไหมสีแดงสดและทองอร่าม เหล่าขุนนางและแขกผู้มีเกียรติต่างแต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหรา มาร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีอภิเษกสมรสระหว่างแม่ทัพเกาเฟยฉีและองค์หญิงสามโจวฟางเซียน

ภายในห้องแต่งตัวที่หรูหรา โจวฟางเซียนนั่งสงบนิ่ง ปล่อยให้สาวใช้ประจำตัวแต่งองค์ทรงเครื่องให้อย่างประณีตบรรจง ชุดเจ้าสาวสีแดงสดปักดิ้นทองอร่ามขับให้ผิวพรรณของนางดูผุดผ่องราวกับหยก

ทว่า บรรยากาศอันเงียบสงบกลับถูกทำลายลงเมื่อองค์หญิงเจ็ด โจวฟางหรู และไป๋หลี่เมิ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มเย็นยะเยือก

"พี่สาม ดูเจ้าสิ วันนี้เจ้าช่างงดงามเสียจริง" โจวฟางหรูเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียดสี "น่าเสียดายที่เจ้าต้องแต่งงานกับคนเถื่อนไร้อารยธรรมเช่นเกาเฟยฉี"

โจวฟางเซียนเม้มริมฝีปากแน่น นางพยายามสงบสติอารมณ์และไม่ตอบโต้

ไป๋หลี่เมิ่งแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย "องค์หญิงสาม ท่านคงไม่ลืมเรื่องราวในอดีตใช่ไหม" นางพูดพร้อมกับชี้ไปที่ปิ่นปักผมอันงดงามบนศีรษะของตัวเอง "ปิ่นปักผมอันนี้ช่างคุ้นตาจริงๆ ใช่ไหม"

โจวฟางเซียนรู้สึกใจหายวาบ นางจำได้ดีว่าปิ่นปักผมอันนี้เป็นของที่เย่ซีเฉินเคยมอบให้กับนางเป็นของขวัญมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว และนางไม่เข้าใจว่าภายหลังนั้นเขาขอทวงคืนปิ่นปักผมอันนี้กลับคืนไปเพื่ออะไร?

"นี่เป็นของขวัญที่เสนาบดีเย่มอบให้หม่อมฉันเอง" ไป๋หลี่เมิ่งพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความภาคภูมิใจ "ข้าแค่บอกเขาว่าข้าอยากได้ของแทนใจที่เป็นของท่านแม่ของเขา เขาเลยเอาปิ่นอันนี้ที่ท่านเคยมอบให้องค์หญิงใหญ่คืนมา แล้วก็ยกให้หม่อมฉัน"

โจวฟางเซียนกำมือแน่นจนรู้สึกได้ถึงเล็บที่จิกเข้าไปในเนื้อ ความโกรธ ความเสียใจ และความผิดหวังถาโถมเข้ามาในใจของนางราวกับคลื่นที่ซัดสาดเข้าหาชายฝั่ง นางพยายามอย่างสุดกำลังที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้

"พี่สาม ท่านคงไม่โกรธเสนาบดีเย่หรอกนะเจ้าคะ" โจวฟางหรูพูดเสริม "ท่านก็รู้ว่าเขารักใคร่ไป๋หลี่เมิ่งมากแค่ไหน"

โจวฟางเซียนไม่ตอบ นางเพียงแค่มองไป๋หลี่เมิ่งด้วยสายตาเย็นชา

ไป๋หลี่เมิ่งยิ้มเยาะ "องค์หญิงสาม ท่านคงไม่คิดว่าแม่ทัพเกาจะรักท่านจริงหรอกนะเพคะ เขาคงแต่งงานกับท่านก็เพราะคำสั่งของฮ่องเต้เท่านั้น"

"พอได้แล้ว!" โจวฟางเซียนตวาดเสียงดัง นางไม่สามารถทนฟังคำพูดดูถูกเหยียดหยามเหล่านี้ได้อีกต่อไป

"พวกเจ้าออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้!" นางชี้นิ้วไปที่ประตู