ซานเว่ยเสี้ยน 5

...

วันถัดมา กิจวัตรประจำอารามหลวงยังคงดำเนินต่อไป กลิ่นหอมของธูปขดขนาดใหญ่ทั้งสองด้านที่ถูกจุดผสมผสานกับกำยานตำรับเฉพาะของอารามหลวง ยามเมื่อได้สูดดมชวนให้รู้สึกสงบมีสมาธิ เมื่อผสานกับเสียงสวดมนต์และเสียงเคาะไม้หัวปลาม่ออวี๋ของต้าซืออู่คงที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอยิ่งเสริมส่งให้บรรยากาศในโถงใหญ่นั้นดูเข้มขลังเปี่ยมศรัทธา อีกฝ่ายกำลังจรดจ่อไปยังบทสวดและการนับเม็ดประคำไม้จันทน์หอมร้อยแปดเม็ดในมือเมื่อบทสวดจบหนึ่งบทจนกระทั่งไม่ทันสังเกตว่ามีสตรีสองนางกำลังยืนมองอยู่เงียบๆ รอให้การสวดมนต์เสร็จแล้วอู่คงลุกขึ้นยืนเพื่อออกไปทำธุระต่อ เมื่อเห็นมาเห็น อู่คงมีท่าทีตระหนกน้อยๆ ก่อนทำการคารวะ “ถวายบังคมพระสนมอี๋”

จินฉานเพียงประสานมือทำความเคารพตอบ “คารวะต้าซือ”

“พระสนมเสด็จมา มิได้ให้การต้อนรับ เสียมารยาทแล้ว”

“หามิได้ ตัวข้าไม่ได้ให้บอกเพราะไม่ต้องการรบกวนสมาธิต้าซือที่กำลังท่องบ่นบทสวด ถ้าเกิดข้าหาญกล้าทำเช่นนั้นยามตายข้าคงถูกลากไปชดใช้กรรมในนรกเป็นแน่”

ต้าซือหนุ่มเพียงแค่ยิ้มบางออกมา “เห็นพระสนมตรัสเรื่องนรกภูมิก็ให้นึกแปลกใจนัก เท่าที่ข้าสังเกต พระสนมดูมิใช่ผู้นับถือพุทธลึกซึ้งถึงเพียงนั้น”

จิน