ตอนที่ 3. 

ตอนที่ 3. 

น้ำเสียงหวานดังระฆังแก้วของแม่สาวน้อยคนสวย ทำให้มาร์โคถูกดึงกลับสู่ปัจจุบัน ชายหนุ่มจับอดีตอันชอกช้ำใส่หลุมและกลบดินทับอย่างแน่นหนา ก่อนจะหันมาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้านิ่ง ดวงตากลมโตใสแจ๋วของเจ้าหล่อนทำให้ชายหนุ่มอดอมยิ้มออกมาไม่ได้ หัวใจของเขาตอนนี้เต้นระส่ำเป็นจังหวะระทึกใจ แม่สาวน้อยหน้าหวานช่างเปิดเผยทุกอย่างบนใบหน้าเสียจนหมดสิ้น

ปกติเขาจะไม่เคยคุยกับผู้หญิงคนไหนนานเกิน 5 นาที ยกเว้นบนเตียง แต่เจ้าหล่อนทำให้เขาเพลิดเพลินเหลือเกินในการสดับตรับฟังวาจาไพเราะของหล่อน แกล้มด้วยใบหน้างามเป็นอาหารตา

เขาเกลียดผู้หญิงทุกคน... แต่กับหล่อน ทำไมมันช่างห่างไกลจากคำนั้นนักนะ

         ไร้เล่ห์เหลี่ยม และไร้มารยา คำนี้ต่างหากที่คู่ควรกับแม่สาวน้อยคนนี้

         “ไม่ใช่! นี่คุณไม่รู้จักผมจริงๆ หรือ”

นิ้วแกร่งยกขึ้นปัดปอยผมที่หลุดลงมาบังความงามของใบหน้านวลให้อย่างอ่อนโยน ความร้อนจากสัมผัสของเขาแม้จะเพียงปลายนิ้วก็ตาม ทำให้เนื้อตัวหล่อนวูบวาบ หญิงสาวพยายามทำใจให้มั่นคง หล่อนจะไม่ยอมอ่อนไหวกับผู้ชายคนไหนง่ายๆ เหมือนกับแม่หรอก...

         แม่... แม่นอนกับผู้ชายไม่เลือกหน้า เพียงเพราะแค่ต้องการเงินมาซื้อยาเสพติด หล่อนกับน้องอีกสองคนไม่เคยเห็นหน้าพ่อ และก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของตัวเองคือใคร หรือแม้แต่แม่ของหล่อนก็ไม่อาจจะตอบคำถามของลูกๆ ได้ว่าพ่อชื่ออะไร

         และไม่ช้าแม่ก็จากไปด้วยอาการเสพยาเกินขนาด ทิ้งหล่อนกับน้องๆ ให้เผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายตามลำพัง

         ตยาคีย์ออกจากโรงเรียนแค่มัธยมปีที่ 3 เพื่อที่จะได้ออกมาทำงานได้เต็มที่ และสามารถส่งน้องสาวและน้องชายที่พึ่งอยู่ในวัยเรียนให้มีโอกาสศึกษาต่อไป แม้หล่อนจะต้องลำบากมากมายแค่ไหนก็ตาม

         “ฉันจะไปรู้จักคุณได้ยังไงล่ะคะ คุณก็ถามแปลกๆ”

พยายามฝืนทำเสียงตลกโปกฮาเข้าไว้ ขณะพยายามขยับตัวให้ออกมาจากวงแขนของเขา แต่ก็เซทำท่าจะร่วงไปกองกับพื้น มาร์โคจึงต้องรวบหล่อนเข้าไปไว้ในอ้อมแขน ตยาคีย์แก้มแดงระเรื่อ เนื้อตัวปั่นป่วนวาบหวิวแปลกประหลาด พยายามขยับตัวให้เขาปล่อย แต่เขากลับดันร่างบางของหล่อนให้กลับไปนั่งลงกบนโซฟาตัวเดิม โดยมีเขานั่งบนส้นเท้าจ้องมองหล่อนอยู่ตรงหน้า

         “คุณไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาหรือเปล่า ทำไมถึงได้อ่อนเพลียขนาดนี้ หรือว่าหิวข้าว”

         มาร์โคจ้องมองสาวน้อยตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง และก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมเขาถึงได้ห่วงใยหล่อนนัก ทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนก็เป็นเพียงพนักงานทำความสะอาดที่แสนต่ำต้อย ระดับชีวิตของเขากับหล่อนก็ห่างกันราวฟ้ากับก้นเหว

         “เปล่าค่ะ ฉันแค่ทำงานเยอะไปเท่านั้นเองไม่มีอะไรหรอก คุณไปตรวจที่อื่นต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันก็จะทำงานของฉันแล้ว อู้มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว”

หญิงสาวยิ้มให้เขา ทำท่าจะลุก แต่เขาใช้มือหนาเพียงข้างเดียวกดไหล่หล่อนไว้

         “วันนี้ผมว่าคุณกลับบ้านไปเถอะ ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวไม่สบายมาจะลำบากเปล่าๆ”

ตยาคีย์รีบส่ายหน้าดิก ไม่เอาหรอก หล่อนจะกลับบ้านได้ยังไง หากกลับไปค่าแรงคืนนี้หล่อนก็ไม่ได้น่ะสิ เขาไม่มีวันรู้หรอกว่ามันสำคัญต่อหล่อนขนาดไหน

         “ฉันทำไหวค่ะ อย่าไล่ฉันกลับเลยนะคะ นี่ดูสิ ฉันแข็งแรง”

หญิงสาวพยายามหัวเราะ และยกแขนขึ้นโยกไปมาให้เขาดู มาร์โคหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู

         “ถ้ากลัวถูกหักค่าแรง ผมจะจัดการเรื่องนั้นให้ รับรองว่าคุณได้ค่าแรงคืนนี้แน่”

         “ฉันไม่ได้งกนะ แต่ฉันจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ”

ใบหน้าของหล่อนเศร้าหมองลง มาร์โครู้สึกสงสารขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ หล่อนน่ารัก และขยันเสียจริงๆ

         “ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณสักหน่อย ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งบ้าน”

เขาลุกขึ้นพร้อมๆ กับเกี่ยวร่างของหล่อนให้ลุกขึ้นยืนด้วย ศีรษะของหล่อนสูงแค่ปลายคางของเขาเท่านั้นเอง ทำไมเขาถึงตัวโตนักนะ ดูสิสูงจนหล่อนกลายเป็นคนแคระไปเลย

         “อย่าเลยค่ะ อย่าลำบากเพราะฉันเลย คุณทำงานของคุณไปเถอะ อย่าให้ฉันทำคุณเสียงานเลย”

คำพูดที่จริงจังของหญิงสาวทำให้มาร์โคอมยิ้มออกมา นานๆ จะเจอผู้หญิงที่ชอบยืนบนลำแข้งของตนเองสักที และนี่ก็ทำให้เขาชื่นชมหล่อนมากขึ้นไปอีก

         “ผมก็จะกลับพอดี ไปเถอะ อย่าดื้อสิ”

เขารั้งเอวบางให้เดินออกมาพร้อมๆ กับตัวเอง แม้หญิงสาวจะพยายามฝืนขนาดไหนแต่ก็สู้แรงผู้ชายตัวโตแบบเขาไม่ได้ จำต้องก้าวไปพร้อมๆ กับเขา

         “แต่ฉันยังทำความสะอาดห้องท่านประธานไม่เรียบร้อยเลย ฉันเกรงว่า....”

แม้จะถูกรั้งตัวให้เดินออกไป แต่สาวน้อยก็ยังมิวายเหลียวกลับมามองห้องที่ตนเองยังทำไม่เสร็จด้วยความกังวล

         มาร์โคหัวเราะเบาๆ ในลำคอ รู้สึกเอ็นดูแม่สาวน้อยคนนี้ขึ้นมาอย่างประหลาด

         “ผมรับรองว่าท่านประธานไม่มีทางว่าคุณแน่ เชื่อผมสิ”

ชายหนุ่มดันหล่อนให้เดินเข้าไปในลิฟท์

         “คุณทราบได้ยังไงล่ะคะ”

เงยหน้าถามเขาด้วยความสงสัย แต่ก็เจอสายตาคมกล้าที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ความอึดอัดบริเวณช่องท้องที่พึ่งจางหายไป ระเบิดตูมขึ้นมาใหม่ หัวใจเต้นระทึกราวจังหวะเพลงร็อค เรียวปากอิ่มแห้งผากราวกับขาดน้ำหล่อเลี้ยงมาเป็นปี พลังอำนาจที่ซ่อนอยู่ในเรือนกายของเขานั้นช่างน่าสะพรึงกลัว รัศมีความดุดัน หิวกระหายระบายเด่นชัดบนใบหน้าหล่อเลิศเลอทำเอาร่างบางสั่นระริก

         “ฉันคงถามมากเกินไป...”

รีบก้มหน้าหลบตา แต่ไม่นานก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเขารวบร่างของหล่อนเข้าไปกอดรัดแน่น หญิงสาวหน้าแดงก่ำ เมื่อเรือนกายสาวปะทะเข้ากับความเป็นชายที่ตื่นตัวเต็มที่ที่หน้าขา สองมือบางรีบยกขึ้นแทรกกลางระหว่างแผงอกกว้างกับทรวงอกนิ่มหยุ่นของตัวเองเอาไว้ตามสัญชาตญาณ

         “ใช่! มากเกินไป...”

เขาลากเสียงแหบพร่า ขณะก้มลงใช้ปลายจมูกโด่งชนกับแก้มเนียนไร้เครื่องสำอางอย่างฉวยโอกาส ตยาคีย์ราวกับถูกมนต์สะกด เลือดสาวในกายร้อนผ่าว ยอดทรวงบวมเบ่งปวดร้าว ความต้องการที่ไม่มีที่มากำลังทำให้หล่อนเจ็บปวด

แม้เสียงร่ำร้องภายในกายจะบอกให้หล่อนต่อต้านสัมผัสอันแปลกใหม่นี้ แต่ร่างกายกลับทรยศมันตื่นเร้าตอบสนองเขาด้วยความเต็มใจ