ตอนที่ 4.

ตอนที่ 4.

“ปากสวยๆ ของคุณทำอย่างอื่นได้ตั้งเยอะ อย่างเช่น...”

ดวงตาคมกล้าไม่ได้ละไปจากเรียวปากอิ่มสีสตอเบอรี่ของตยาคีย์แม้แต่น้อย ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำก้มต่ำลงมาเรื่อยๆ จนลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดพวงแก้มสาวนั่นแหละ ตยาคีย์ถึงได้สติ หล่อนรีบละล่ำละลักห้ามปรามเขาออกไป

         “ยะ อย่าทำ... อย่างนี้นะคะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ”

         “ผมก็พอจะมองออก...” เขาพูดเสียงพร่า

         “แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้เลย อย่าโกรธผมนะ”

และเมื่อเขาพูดจบ เรียวปากอิ่มเต็มของหญิงสาวก็ถูกเขาบดขยี้ด้วยความหิวกระหาย ดุดัน ร้อนแรง ราวกับว่าเขาไม่อาจจะห้ามปรามไอ้เจ้าความปรารถนาที่มันมีแน่นล้นอกได้ เลย

         ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนไม่สามารถตั้งตัวได้ทัน ตยาคีย์คิดอย่างละเหี่ยใจ แม้สมองจะสั่งให้ปฏิเสธเขายังไง แต่ร่างกายที่ไร้เดียงสาของหล่อนกลับตอบสนองเขาด้วยความเต็มใจอย่างไร้ความละอาย ขณะแหงนเงยศีรษะขึ้นรองรับริมฝีปากอุ่นร้อนที่บดเคล้าลงมาด้วยความยินดี แม้จะไร้ประสบการณ์แต่หล่อนก็กระตือรือร้นที่จะเรียนบทเรียนรักนี้จากเขาอย่างน่าชื่นชม

         มาร์โคครางในลำคออย่างพึงพอใจกับรสชาติหวานล้ำของกลีบปากสาว เสียงสัญญาณเตือนว่าประตูลิฟท์กำลังจะเปิดออกเนื่องจากถึงชั้นเป้าหมายแล้ว ทำให้ชายหนุ่มตัดใจถอนจุมพิตออก เขาจ้องมองใบหน้าหวานฉ่ำที่หลับตาพริ้มอย่างหลงใหล ก่อนจะตัดสินใจกดลิฟท์ให้วิ่งขึ้นชั้นบนอีกครั้ง เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาดูดดื่มกับแม่สาวน้อยที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนอีกสักพักหนึ่ง

         “คุณน่ารักจัง...”

         น้ำเสียงห้าวพร่าของเขาทำให้ตยาคีย์ลืมตาขึ้น พอเห็นใบหน้าหล่อเหลาก้มมองลงมาด้วยสายตาล้อเลียน ความอับอายทั่วทุกมุมโลกก็วิ่งเข้าใส่ไม่ยั้ง หญิงสาวกำลังจะอ้าปากต่อว่าเขา แต่ก็ช้าไป เพราะชายหนุ่มสุดหล่อได้ก้มลงปิดปากของหล่อนด้วยริมฝีปากหยักสวยนุ่มลื่นของตนเองอีกครั้ง และหนนี้ก็ดูเหมือนจะยาวนานจนไร้ที่สิ้นสุด

         ความสุขล้ำช่างมีอำนาจเหลือล้น จนสามารถสะกดกลั้นเสียงเล็กๆ ที่ร้องตะโกนว่า มันไม่ถูกต้อง ให้เงียบหายไปกลับคลื่นความปรารถนาที่เขาจับหล่อนโยนเข้าใส่

         มาร์โคดันร่างบางไปจนชิดผนัง มือหนาเลื่อนจากบั้นท้ายอวบขึ้นไปที่หน้าอกอิ่ม ก่อนจะรูดซิปลงช้าๆ ขณะสอดมือหนาเข้าไปลูบไล้เนื้อนวลที่ซ่อนอยู่ใต้บราเซียตัวเก่าเก็บของหล่อน ตยาคีย์แทบจำตัวเองไม่ได้เลยว่าตอนนี้หล่อนคือใคร เพราะเท่าที่เห็นก็จะมีแต่ผู้หญิงกระหายเซ็กซ์คนหนึ่งเท่านั้นที่กำลังเล่นรักอยู่กับผู้ชายที่พึ่งเจอกันเพียงแค่ไม่ถึงชั่วโมง

         หล่อนมันแพศยา ไร้ยางอาย อย่างน่าสมเพช

         หล่อนมันก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากโสเภณีแม้แต่น้อย...

         หล่อนยอมให้ผู้ชายที่พึ่งรู้จักสำรวจตรวจตราเรือนร่างได้สนิทชิดเชื้ออย่างนี้

         หญิงสาวพยายามหาเหตุผลเพื่อมาหยุดการสมยอมที่น่าละอายของตนเอง... แต่พอปลายนิ้วแกร่งสีอำพันของมาร์โคสะกิดยอดทรวงผ่านบราเซียเท่านั้น สาวน้อยก็หลงลืมสติที่เพียรเรียกกลับมาจนหมดสิ้น เผยอเรียวปากอิ่มตอบสนองจุมพิตของเขาด้วยความร้อนแรงทัดเทียมกัน มือบางยกขึ้นประคองศีรษะทุยได้รูปสวยของเขาอย่างชื่นชม ก่อนจะเลื่อนต่ำลงมายังช่วงไหล่สง่างาม

         สัมผัสจากปลายนิ้วเรียวนิ่มที่เคลื่อนไหวอยู่บริเวณไหล่กว้าง เรียกเสียงคำรามด้วยความพึงพอใจของมาร์โคออกมาอย่างต่อเนื่อง ชายหนุ่มอยากจะเนรมิตให้ภายในลิฟท์นี้คือเตียงนอนนัก อยากจะจับหล่อนโยนลงไปบนเตียง และก็จัดการให้หายคลั่ง

         “ผมชอบคุณมากนะ...”

คำพูดของเขามีผลทำให้หัวใจอิ่มเอิบ ความร้อนที่หน้าท้องขยายตัวอย่างรุนแรง จนหญิงสาวไม่อาจจะหยุดตัวเองให้ยืนนิ่งเฉยอยู่ได้ ยิ่งเมื่อเขาแทรกปลายลิ้นแกร่งล่วงล้ำเข้ามาในอุ้งปากด้วยแล้ว ไฟร้อนๆ ก็ระเบิดตูมตาม แผดเผาจนหัวใจไหม้เกรียม เฝ้ารอบางอย่างจากเขา

         เสียงสัญญาณเตือนอีกครั้งว่าประตูลิฟท์กำลังจะเปิด...

         “ถ้าอยู่บนเตียงผมจะทำมากกว่านี้...”

เขาผละออก ขณะที่ตยาคีย์ยืนสั่นงันงกแทบจะทรงตัวไม่อยู่ แข้งขาไร้เรี่ยวแรงจนต้องทรุดลงนั่งกับพื้น มาร์โคเองก็มีอาการไม่แตกต่างจากหล่อนนัก เพราะตอนนี้เขาแทบจะมอดไหม้ไปกับเจ้าความต้องการที่ครึ่งๆ กลางๆ นั่นเอง

         ความหวานของหล่อนยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น กลิ่นหอมของเนื้อสาวยังติดอยู่ที่ปลายจมูก ความเย้ายวนใจของเจ้าหล่อนตราตรึงอยู่ในความรู้สึก และที่สำคัญเขาอยากได้เจ้าหล่อนจนเนื้อตัวร้อนผ่าวไปหมด

         ตยาคีย์รวบรวมสติทั้งหมดกลับคืนมาด้วยความยากลำบาก ความอับอายกระแทกเข้าใส่ใบหน้าจนแหงนหงาย ดวงตากลมโตหยาดเยิ้มไปด้วยคราบน้ำตา ขณะเงยขึ้นมองแผ่นหลังของเขาที่หันมาให้

         “ฉันคงต่ำต้อยมากใช่ไหมคะ ถึงได้ทำกันอย่างนี้...”

คำตัดพ้อของสาวน้อยทำให้มาร์โครีบหันกลับมามอง เขาพ่นลมหายใจออกจากปากแรงๆ ความอึดอัดกำลังตอกย้ำภาพเหตุการณ์วาบหวิวเมื่อครู่นี้แจ่มชัด

         “ผมจะไม่ขอโทษในสิ่งที่ผมตั้งใจทำหรอกนะ...”

เขาพูดเสียงเข้ม ขณะก้มลงประคองร่างบางให้ลุกขึ้นยืน แม้สาวเจ้าจะขัดขืน แต่มาร์โคก็ใช้พละกำลังที่เหนือกว่าจัดการให้หล่อนมาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้ง และเมื่อประตูลิฟท์เปิดออก เขาก็รั้งหล่อนให้เดินตามมา

         “ฉันหลงคิดว่าคุณมีน้ำใจ ที่แท้คุณก็ต้องการของตอบแทน คุณมันหน้าเนื้อใจเสือ ผู้ชายฉวยโอกาส”

ต่อว่าเขาอย่างหน้าดำหน้าแดง ทั้งดิ้น ทั้งสะบัด แต่ก็ไม่หลุด เขาพาหล่อนมาหยุดอยู่ที่รถสปอร์ตสีดำคันสวยที่รออยู่ และเมื่อเดินมาถึง รปภ.ก็ก้มศีรษะคำนับให้เขาด้วยความเคารพ แต่แค่นั้นก็ยังไม่ได้ทำให้หล่อนตกใจ เท่ากับได้ยินรปภ. เสียงเขาว่า ท่านประธาน

‘ท่านประธาน’

ตยาคีย์เงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองด้วยความสงสัย แต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาก็คือรอยยิ้มสะเทือนหัวใจสาว และจากนั้นเขาก็จับหล่อนยัดใส่เข้าไปในรถ ก่อนจะขึ้นมานั่งประจำที่คนขับ

สาวน้อยหันไปมอง รปภ. ที่ยืนทำหน้างงงวยมองมาที่หล่อนอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ทุกอย่างก็เหมือนจะมืดมนลงทันที เพราะไม่ทันที่หล่อนจะเอื้อนเอ่ยอะไรออกไป รถคันงามก็เคลื่อนตัวออกจากที่ตรงนั้นด้วยความเร็วสูง เร็วจนหล่อนต้องจับประตูรถไว้ด้วยความหวาดกลัว