บทที่ 89 สมบัติของภรรยา [1]

“ชายารองชีพจรอ่อนมาก พวกเจ้าไปตามหมอที” หมอตำแยช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ ทั้งที่ชายารองก็มิได้ตกเลือด หรือเสียเลือดมากจนทำให้สลบไปทั้งอย่างนั้นได้ จะพูดให้ถูกก็คงจะเป็นหาสาเหตุของการหมดสติไปในครั้งนี้ไม่ได้นั่นเอง ซึ่งหมอตำแยเช่นนางถึงจะเชี่ยวชาญด้านการทำคลอด แต่นี่ดูเหมือนจะเกินขอบเขตความสามารถไปเสียแล้ว

ทุกคนภายในห้องทำคลอดต่างร้อนรนและร้อนใจ เพราะไม่เพียงชายารองที่เข้าขั้นวิกฤต พวกตนก็อาจจะต้องตายอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน ถ้าหากนางเป็นอะไรไปคนทั้งห้องนี้ก็คงจะรับโทสะของท่านอ๋องไม่ไหว มีเพียงอาผิงเท่านั้นที่ยังพอมีสติ หญิงสาวตรงดิ่งไปตามท่านหมอทันทีที่หมอตำแยพูดจบ ทว่าเมื่อเปิดประตูออกไปก็พบเข้ากับหมอหลวงต้วนเข้าพอดี

“ผู้ใดไม่เกี่ยวข้องออกไปรอด้านนอก”  ต้วนชิงเจาได้มารออยู่ก่อนแล้ว เขาได้รับคำสั่งจากฝ่าบาทให้มาเป็นตัวแทนพระองค์พร้อมกับเฉียนกงกง ด้วยเล็งเห็นว่าอาจจะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นได้ทุกเมื่อ อย่างน้อยมีเขาอยู่ด้วยก็สามารถช่วยเหลือได้ทันท่วงที

เหล่านางกำนัลและหมอตำแยได้พากันออกไปรอด้านนอก เหลือไว้เพียงอาผิง เหลียงอ๋อง คอยเป็นลูกมือให้ท่านหมอเท่านั้น

“หนิงหนิง อดทนเข้าไว้นะ ข้ากับลูกขาดเจ้าไม่ได้เข้าใจหรือไม่” น้ำตาบุรุษไม่เคยหลั่งให้ผู้ใดมาก่อนนอกจากมารดาผู้ล่วงลับ บัดนี้กลับหลั่งออกมาได้อย่างง่ายดาย และไม่นึกอายสายตาผู้พบเห็น

ทางด้านหมอหลวงมากฝีมือ ทันทีที่ประตูถูกปิดลง เขาปราดเข้าไปตรวจอาการทันที หมอเฒ่าจับชีพจรคนป่วยดูเป็นอันดับแรก ก่อนจะเปิดเปลือกตาทั้งสองข้าง จากนั้นได้กางผ้าพับซึ่งเป็นที่เก็บเข็มแต่ละขนาดออกมา แล้วเลือกขนาดที่ตนเองต้องการ ปักเข็มลงบนมือและเท้าตามจุดสำคัญ กระนั้นอาการคนป่วยไม่ดีขึ้นเอาเสียเลย

“ท่านอ๋องชีพจรอ่อนไม่เหมือนคนปกติพ่ะย่ะค่ะ แม้จะอ่อนแต่ก็เต้นเป็นจังหวะปกติ หากจะอธิบายให้เข้าใจมันเหมือนชายารองหลับไปเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ” คนที่เป็นเช่นนี้มีไม่มากนัก สิ่งที่น่ากังวลมากที่สุดก็คือไม่รู้ว่าผู้ป่วยด้วยโรคนิทราจะตื่นขึ้นมาเมื่อใดไม่อาจบอกได้อย่างแน่ชัด

“แล้วนางจะตื่นขึ้นมาเมื่อใด” เหลียงเฟิงไม่ยอมห่างกายภรรยา แม้ภายในห้องจะเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดคละคลุ้งจากการคลอดบุตร เขาก็ไม่นึกรังเกียจแต่อย่างใด คิดเพียงแต่ว่าทำอย่างไรให้ภรรยาฟื้นขึ้นมาได้

“ขออภัย กระหม่อมกำหนดเวลาไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”  ต้วนชิงเจาส่ายหน้าอย่างจนปัญญา โรคนี้มิใช่รักษาไม่ได้ แต่ตัวยาที่จะใช้มันช่างหายากนัก แม้แต่ฝ่าบาทที่มีทั้งอำนาจและความยิ่งใหญ่ ก็ยังมีไว้ในครอบครองได้ไม่ทั้งหมด

“มีทางรักษาหรือไม่”

“มีพ่ะย่ะค่ะ แต่ว่ายาที่ต้องใช้ ส่วนผสมค่อนข้างหายาก ไม่แน่ว่าบางอย่างอาจจะหาไม่ได้แล้ว” ท่านหมอพูดไปตามตรง เพราะไม่อยากให้เหลียงอ๋องหวังมากเกินไป

“มีอะไรบ้างบอกข้ามา”

“โสมแดง หลินจือ ฝู่หลิง ชั่งจู๋ โดยเฉพาะหลินจือและโสมแดงต้องมีอายุไม่ต่ำกว่าร้อยปีจึงจะสามารถทำให้ยานี้มีฤทธิ์ได้มากพอพ่ะย่ะค่ะ ของทั้งหมดนี้หากทูลขอฝ่าบาทได้ก็ไม่น่ามีอะไรต้องห่วง แต่เอ่อ...” สมุนไพรทั้งสี่อย่าง ฝ่าบาทมีไว้ในครอบครอง ทว่าก็ไม่อาจรู้ได้ว่าพระองค์จะทรงมอบให้หรือไม่ ด้วยเป็นของที่หายาก อีกทั้งไม่รู้ว่าน้ำหนักในพระทัยของฝ่าบาท ที่มีต่อเหลียงอ๋องจะมากน้อยเพียงใด เขาก็อยากจะให้ท่านอ๋องเผื่อใจไว้บ้าง

“แต่อะไร” เหลียงอ๋องตวาดลั่น หงุดหงิดเหลือเกินอยากจะให้ต้วนชิงเจาพูดเสียให้จบไปทีเดียว

“แต่มีบางอย่างที่กระหม่อมคิดว่า อาจจะหาไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” มีเพียงตำนานถูกบันทึกไว้ในตำราเท่านั้นที่ตนได้เคยอ่านเจอ แม้แต่ตัวเขาเองยังคิดว่ามันคงจะมีแต่เทพนิยายเท่านั้นกระมัง ของวิเศษเช่นนี้จะหาได้จากที่ใด

“ยากแต่ไหนข้าก็จะหาให้ได้ พูดมาเถอะ”

“เป็นน้ำสีเขียวมรกตพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอ่านจากตำราเก่าเล่มหนึ่ง บอกเอาไว้ว่าน้ำมรกตจะเกิดในหุบเขาลึกแต่ที่ดินตรงนั้นจะต้องอุดมสมบูรณ์ด้วยแร่ธาตุมากมาย น้ำมรกตจะเป็นของจริงหรือไม่ สังเกตได้จากน้ำจะใสมากจนเห็นถึงก้นบ่อ ทว่ามีสีเขียวมรกตเด่นชัดพ่ะย่ะค่ะ” ฟังดูเหมือนจะหาง่าย ทว่าผ่านมาหลายร้อยปีแล้วก็ยังไม่มีผู้ใดพบเจอ

“ได้ มีเท่านี้ใช่หรือไม่ เรื่องหาสมุนไพรข้าจัดการเอง ส่วนท่านดูแลภรรยาข้าให้ดีก็พอ” เหลียงเฟิงจูบซับหน้าผากมนไปจนถึงริมฝีปากซีดนั่นด้วยความห่วงใยปนรักใคร่ เขาจะต้องหายามารักษานางให้จงได้