บททั้งหมดของ เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า: บทที่ 1 - บทที่ 10

“หนิงเซียน นั่นเจ้าทำอะไรอยู่หรือ” นางจิวสตรีรูปร่างท้วมวัยกลางคนยืนเกาะขอบรั้วชะเง้อคอมองอย่างสงสัย เพราะเห็นหญิงสาวที่ตนเอ็นดูเหมือนลูกหลาน กำลังง่วนทำบางอย่างที่นางก็ไม่รู้จัก“ท่านป้าจิวเองหรือ ข้ากำลังจะเพาะเห็ดเอาไว้กินเจ้าค่ะ” คนที่กำลังนั่งเพาะเชื้อเห็ดตอบแทบจะทันที ท่านป้าจิวคนนี้มักจะแวะเวียนมาคุยเล่นกับนางเป็นประจำ เพียงแค่ได้ยินเสียงหนิงเซียนก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร“ดี ทำไว้เยอะ ๆ เลยนะ ป้าจะเป็นลูกค้าประจำเจ้าเอง” นางจิวพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ได้แต่นึกเอ็นดูในความขยันทำมาหากินของอีกฝ่าย บริเวณพื้นที่รอบเรือนท้ายหมู่บ้านแห่งนี้ เต็มไปด้วยพืชพรรณนานาชนิดจากการเพาะปลูกของเจ้าตัว ถึงแม้จะไม่ออกไปหางานทำ ก็สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่อดตาย กระนั้นหนิงเซียนก็ยังคงสรรหาสิ่งของมาขายให้กับชาวบ้านแทบทุกวัน จะว่าไปแล้วก็น่าสงสารถูกสามีขับไล่ ต้องระหกระเหินหาเลี้ยงตัวเองอย่างยากลำบาก“ได้เลยเจ้าค่ะท่านป้า ข้าจะแถมให้ท่านมากกว่าคนอื่นเลยเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มร่าแม้ว่านางยังไม่มีผลผลิตออกมาขาย ก็มีลูกค้าขาประจำมารอรับซื้อเสียแล้ว และยังเป็นคนที่คอยแนะนำให้ชาวบ้านคนอื่น ๆ มาซื้อผัก เห็ด และของป่า

ทุกอย่างได้ดำเนินไปตามเนื้อเรื่องที่นักเขียนกำหนดไว้ แต่ที่ดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่เบลเข้ามาอยู่ในร่างของหนิงเซียน ร่างกายที่เคยอ่อนแอขี้โรคตากแดดได้เพียงไม่กี่ชั่วยามต้องจับไข้นอนซมไปหลายวันบัดนี้มันกลับแข็งแรงขึ้นมาก ไม่ว่าจะต้องลม ตากแดดร้อน ๆ หรือแม้แต่ตากฝนจนตัวเปียกโชกก็ไม่เป็นไร มิหนำซ้ำนางยังสามารถเดินขึ้นเขาเพื่อหาของป่าได้อย่างสบายหลายวันมานี้หนิงเซียนเริ่มรู้สึกว่าตนเองเอาแต่อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน ถึงเวลาที่จะต้องออกไปยืดเส้นยืดสายแก้เบื่อสักหน่อย อีกทั้งในโลกแห่งนี้มิได้มีสิ่งอำนวยความสะดวก ที่พอจะช่วยแก้เบื่อได้บ้าง การออกหาของป่าจึงเป็นกิจกรรมหนึ่งที่แก้เบื่อได้ดีที่สุดร่างบางคว้าเอากระบุงสะพายขึ้นหลังเตรียมตัวเข้าป่า ของที่ได้จะนำมาเก็บไว้ขายและกินในแต่ละวัน ถึงแม้จะมีพืชผักที่ปลูกไว้ในสวนหลังบ้านไม่จำเป็นต้องลำบากเข้าป่า แต่ครั้นจะให้อยู่เฉย ๆ ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะตนนั้นเคยชินกับการต้องทำงานไปเสียแล้ว จากเดิมคิดว่าจะเอาแต่นอนและกินอยู่อย่างสตรีเกียจคร้าน แต่พอรู้ตัวอีกทีก็สรรหางานมาทำให้ลำบากตนเองเสียทุกทีความเป็นจริงแล้วตั้งใจจะทำตัวเป็นสตรีเกียจคร้าน ไม่ทำการทำ

หนิงเซียนกลับมาถึงกระท่อมหลังน้อย หญิงสาวจัดการคัดแยกของที่หามาได้แต่ละอย่างเพื่อให้เหมาะแก่การเก็บรักษา เห็ดที่ได้มานางจะยังไม่ล้างเพราะจะทำให้เน่าเสียได้ง่าย ส่วนผลแอปเปิลและมะยมก็แยกใส่ตะกร้าเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยนำมาดองและแช่อิ่มเก็บไว้กินได้อีกนานผักกูดดูเหมือนว่าจะนำมาเยอะเกินไป หญิงสาวจึงได้แบ่งส่วนหนึ่งเอาไว้ให้ท่านป้าจิวในวันพรุ่งนี้ ส่วนที่เหลือนางก็จะเก็บไว้ทำกินเอง ในส่วนของอาหารเย็นหนิงเซียนจะทำผักกูดลวกกินคู่กับน้ำพริกปลาเผ็ด ๆ แซ่บ ๆเสียงการทำอาหารดังออกมาจากกระท่อมหลังน้อยในยามพลบค่ำ ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เป็นอันพร้อมทาน กลิ่นหอมของอาหารที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ มันช่างหอมเหลือเกิน พานทำให้หิวเสียจนท้องร้อง ในระหว่างนำอาหารขึ้นโต๊ะ หนิงเซียนได้ฉุกคิดขึ้นมาได้ มีเรื่องให้แปลกใจอยู่อย่างหนึ่งตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี่ ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านหลังนี้ ล้วนเต็มไปด้วยข้าวสาร แป้ง ธัญพืช เครื่องปรุง เนื้อตากแห้ง และของใช้ที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน มันมีมากพอที่นางจะอยู่ตัวคนเดียวโดยไม่ต้องอดตายได้ทั้งปีบางอย่างดูจะคลาดเคลื่อนจากเนื้อหาในนิยายไปสักหน่อยหรือไม่นะ จากที่อ่านนางจำไ

‘หรือว่าข้าจะละเมอจนออกมารดน้ำผักเอง ไม่ใช่สิข้ามิใช่คนขยันเช่นนั้น’ หญิงสาวใช้ความคิดอย่างหนัก กระท่อมที่นางอาศัยอยู่ห่างจากบ้านเรือนของชาวบ้านออกมาไกล ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่ชาวบ้านจะมีน้ำใจช่วยเหลือ เห็นทีคงจะต้องเฝ้าสังเกตสักหน่อยแล้ว มันดูแปลกเกินกว่าจะคิดว่านี่เป็นเรื่องปกติในเมื่องานทุกอย่างของเช้านี้นางไม่ต้องทำแล้วจึงกลับเข้ามาในเรือนอีกครั้ง หญิงสาวตรงเข้าไปค้นลังไม้ที่ใช้เก็บข้าวของส่วนตัว หลังจากที่ถูกพาออกมาจากวังอ๋องนางจำได้ว่าหนิงเซียนคนเดิมนำสมุดและพู่กันมาด้วย ไหน ๆ ก็ว่างแล้ว เป็นโอกาสดีที่จะจดบันทึกเนื้อเรื่องเอาไว้เท่าที่จะจำได้ กลัวว่านานวันเข้าตนจะลืมเนื้อเรื่องทั้งหมดเอาได้ ถึงอย่างไรก็ไม่รู้วิธีกลับไปโลกเดิม หากต้องติดอยู่ในโลกนิยายขึ้นมาจริง ๆ เพื่อความอยู่รอดนางก็ควรจะหาทางหนีทีไล่เอาไว้ก่อนหลังจากได้อุปกรณ์การเขียนมาครบ ร่างบางจึงได้เริ่มเขียนเรื่องราวที่พอจะจำได้ออกมาเป็นข้อ ๆ แม้จะจดจำไม่ได้ทุกอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่นางจำได้ไม่เคยลืมนั้นก็คือสามีตัวร้าย ที่สั่งให้เมียตนเองดื่มยาแท้งบุตร จนทำให้สตรีตัวเล็ก ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรและลูกต้องตายอย่างอนาถ“หึ!! เห

“ท่านป้าจิวข้านำเห็ดมาฝากเจ้าค่ะ” หนิงเซียนแวะไปบ้านท่านป้าจิวก่อนจะเข้าป่า โชคดีที่วันนี้ท่านป้าอยู่บ้านพอดี จึงไม่ได้มาเสียเที่ยว“ขอบใจเจ้ามากนะ เห็ดนี้เท่าไรหรือ รอป้าประเดี๋ยวนะ ป้าจะไปเอาเงินมาให้”“อุ๊ย ไม่ต้องเจ้าค่ะท่านป้า พอดีข้าลองเพาะแล้วได้ผลดีเกิดคาดเจ้าค่ะ ข้ากินเองคงไม่หมดก็เลยเอามาฝากท่านป้าด้วยเจ้าค่ะ ไม่คิดเงิน” หญิงสาวรีบห้ามปรามคนแก่เอาไว้ เพราะนางนำมาให้ด้วยใจไม่ได้จะเอามาขายให้เสียเมื่อไรกัน“ไม่ได้สิ เจ้าอุตส่าห์ลงทุนไปตั้งเท่าไร ให้โดยไม่คิดเงินได้อย่างไร ขาดทุนกันพอดี” ป้าจิวรีบปฏิเสธไม่เห็นด้วยที่จะให้โดยไม่คิดเงิน อย่างน้อยเอาไปสักอีแปะก็ยังดี ยิ่งเป็นแค่สตรีใช้ชีวิตเพียงคนเดียวไม่มีบุรุษคอยหาเลี้ยง ลำบากแค่ไหนนางเข้าใจดี“ข้าไม่รับเจ้าค่ะ เช่นนั้นท่านป้าก็ช่วยกระจายข่าวว่าข้ามีเห็ดขายราคาถูก ๆ ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าจะได้มีลูกค้าเพิ่ม ถือเสียว่าเห็นนี่เป็นค่านายหน้า”“อุบ๊ะ! ได้ เรื่องกระจายข่าวเชื่อมือนางจิวคนนี้เถอะ” หนิงเซียนให้ของนางมาก็มาก รู้สึกเกรงใจไม่น้อย ครั้นจะให้เงินหญิงสาวตรงหน้าก็ไม่เคยจะรับสักครั้ง สตรีนิสัยดี ๆ เช่นนี้ไม่รู้ว่าสามีชั่วคนไหนทิ้งภรร