บทที่ 88 ความเจ็บปวด [3]

“เหลียงเฟิงเจ้าออกไปรอด้านนอกเถอะ ท่านหมอมาแล้ว” หลังจากเยว่ฮูหยินสั่งการบ่าวไพร่ให้เตรียมของใช้เอาไว้สำหรับทำคลอด ระหว่างนั้นหมอตำแยได้มาถึงพอดี นางจึงต้องเรียกหลานชายออกมาเพื่อไม่ให้เกะกะหมอตำแยทำคลอด

“หลานไม่ไป หลานจะอยู่กับหนิงหนิง” ชายหนุ่มยืนกรานที่จะไม่ออกไปเด็ดขาด เขาอยากอยู่ในทุกช่วงเวลาร่วมกับนาง ถึงแม้ว่าจะรับเอาความเจ็บปวดมาไว้ที่ตนเองไม่ได้ก็ตาม

“เจ็บจังเลยเพคะ ท่านอ๋องข้าเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว” คราวนี้แรงบีบมามากกว่าปกติ น้ำตาที่พยายามจะกลั้นเอาไว้ บัดนี้นางทนไม่ไหวแล้ว หากผู้ใดจะมองว่าอ่อนแอก็ช่างปะไร

“หนิงหนิง” เหลียงเฟิงเองก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไรได้ หากจะสกัดจุดก็เกรงว่าหนิงหนิงของเขาจะเป็นอันตราย

ปัง

“ท่านหมอมาแล้วเพคะ” อาผิงวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับหมอตำแยถึงสองคน นางและสหายนางกำนัลหิ้วปีกหมอตำแยเข้ามาอย่างรีบร้อน ช่วยไม่ได้ในเมื่อท่านหมอมัวแต่ชักช้า วิ่งไม่ทันใจเอาเสียเลย

“ข้าขอผู้ช่วยสามคน ที่เหลือออกไปรอด้านนอกให้หมด” หมอตำแยเห็นท่าไม่ดี รีบสั่งการให้ทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปด้านนอกให้หมด การคลอดลูกฝาแฝดพบได้ไม่บ่อยนัก ต้องอาศัยประสบการณ์และความระมัดระวังในการทำคลอดมากกว่าสตรีทั่วไปเป็นเท่าตัว

“ท่านอ๋องต้องรบกวนพระองค์ออกไปรอด้านนอกเพคะ เชิญเสด็จเร็วเข้าเพคะ ชายารองจะแย่แล้วนะเพคะ” หมอตำแยอีกคนเร่งเร้าให้เหลียงอ๋องออกไปจากตรงนี้โดยด่วน ชักช้าอาจจะเกิดอันตรายต่อแม่และเด็กได้ทุกเมื่อ

เหลียงอ๋องยอมล่าถอยออกมาแต่โดยดี แม้เขาจะอาลัยอาวรณ์อยากอยู่ด้วยตอนหนิงเซียนคลอดก็ตาม แต่ก็เข้าใจดีว่าไม่ควรจะเข้าไปเกะกะ จึงได้ย้ายตนเองออกมาด้านนอก กระนั้นก็ไม่วายเดินวกไปวนมาอยู่หน้าประตูราวกับหนูติดจั่น

ข่าวการคลอดบุตรของชายารองในเหลียงอ๋องไปถึงหูฮ่องเต้ แม้พระองค์อยากจะเสด็จมาด้วยตนเองใจจะขาด แต่ด้วยติดภารกิจสำคัญจึงทำได้เพียงส่งของบำรุงหลังคลอด ทั้งให้คนสนิทอย่างเฉียนกงกงเป็นตัวแทนพระองค์เพื่อรอดูสถานการณ์ในวันนี้ หากว่าต้องการความช่วยเหลือ ตัวแทนพระองค์สามารถจัดการให้ได้ทันทีโดยไม่ต้องรอรับสั่ง

การคลอดใช้เวลาไปมากโข เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของหนิงเซียนดังออกมาเป็นระยะ พานทำให้เหลียงเฟิงที่อยู่ด้านนอกอยากจะพังประตูเข้าไปให้รู้แล้วรู้รอด หากไม่เพราะถูกท่านป้าห้ามเอาไว้ป่านนี้ตัวเขาคงจะยืนหน้าถมึงทึงอยู่ในห้องคลอดแล้วกระมัง

อุแว้ ๆ

กว่าชั่วยามก็ได้มีเสียงของเด็กน้อยร้องไห้จ้าออกมาให้ได้ยิน พร้อมกับเสียงของผู้เป็นมารดาได้เงียบลงเช่นกัน ไม่นานประตูที่ปิดสนิทก็ถูกเปิดออก ช่วงเวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง

“เป็นท่านอ๋องน้อยเพคะ” เด็กน้อยในห่อผ้าสีน้ำเงินยังคงแผดเสียงร้องไห้ไม่ยอมหยุด แม้ตอนนี้เขาจะอยู่ในอ้อมแขนบิดาแล้วก็ตาม

“แล้วหนิงหนิงของข้าเล่า” เสียงคนด้านในเงียบไป ทำให้เขาใจคอไม่ดีเอาเสียเลย เกรงว่านางจะเป็นอะไรไป

“ปลอดภัยดีเพคะ” หลังจากส่งท่านอ๋องน้อยสู่อ้อมกอดบิดาเรียบร้อย อาผิงจึงวิ่งเข้าห้องไปทันที บัดนี้ยังมีเด็กอีกคนอยู่ในท้องนายหญิง หน้าที่ของตนยังไม่จบสิ้น

หลังจากอาผิงกลับเข้าห้อง เสียงร้องอย่างเจ็บปวดได้ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ดูเหมือนจะนานกว่าเด็กคนแรกอยู่สักหน่อย แต่ด้วยฝีมือของหมอตำแยก็สามารถทำคลอดเด็กน้อยออกมาได้อย่างปลอดภัย

“ลูกแม่” บุตรสาวคนสุดท้อง ออกมาลืมตาดูโลกได้อย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว

หนิงเซียนนอนนิ่งขยับตัวแทบไม่ได้ นางเอาแต่มองใบหน้าบุตรสาว ความปีติยินดีล้นปรี่อยู่ภายในใจ อยากกอดอยากหอม ทว่าร่างกายนี้ก็หนักอึ้งเสียเหลือเกิน ดวงตาเริ่มพร่าเลือนสมองเบลอ อีกทั้งยังหายใจเหนื่อยหอบ บุตรสาวอยู่ห่างเพียงแค่เอื้อม แต่ก็คว้าร่างป้อมเล็กนั้นไม่ถึง จนแล้วจนรอดนางก็ไม่สามารถเอื้อมไปถึงตัวบุตรสาวได้เลย บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างได้ดับมืดลง โดยที่หนิงเซียนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเลย

“หนิงหนิงเจ้าอย่าเป็นอะไรนะ ตื่นสิ หนิงหนิง ตื่นขึ้นมาสิ” แม้มือหนาจะตบใบหน้างามเพื่อเรียกสติ แต่ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไร หนิงเซียนก็ไม่รู้สึกตัว คนในอ้อมกอดกลับอ่อนระทวยไปต่อหน้าต่อตา