ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [2]

“น้องสาวทางสายเลือดหรือไม่” ตรงส่วนนี้ที่นางรู้สึกสงสัย ก็ไหนมู่หลางเคยบอกว่าไม่มีครอบครัวแล้วอย่างไร เหตุใดถึงได้มีน้องสาวโผล่มาได้

“ไม่ ๆ เจ้าค่ะ ข้าน้อยเป็นเพียงบุตรสาวคนข้างบ้านพี่มู่ แต่ว่าเติบโตมาด้วยกันจึงสนิทกันเจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบชี้แจงให้นายหญิงคนงามเข้าใจ นางและพี่มู่ห่างกันตั้งหกปี แม้จะเคยสนิทสนมกันมาก ทว่าเมื่อโตขึ้นพี่มู่กลับเว้นระยะห่าง แม้แต่เคยเล่นกอดคอกันเมื่อตอนเด็ก ๆ เขายังสั่งห้ามมิให้เข้าใกล้ ซึ่งนางก็ไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าใดนัก

“จริงหรือ แล้วเขาดูแลเจ้าดีหรือไม่” ที่หนิงเซียนซักถามเช่นนั้น ก็เพราะว่ามู่หลางเป็นคนค่อนข้างจะทึ่มทื่อปากหนักในเรื่องชายหญิง นางก็อยากจะรู้เขาจะมีความรู้สึกพิเศษอะไรกับไฉฉือหรือไม่ สตรีหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักออกปานนี้ ไม่มีความรู้สึกอันใดก็คงจะแปลกไม่น้อย

“ดีมากเจ้าค่ะ มีอะไรก็นึกถึงข้ากับท่านแม่ตลอดเลย นี่ก็ห่วงว่าพี่มู่จะหาภรรยาไม่ได้ แก่ไปคงได้อยู่ตัวคนเดียว ท่านแม่จึงให้ข้ามาดูให้เห็นกับตาเจ้าค่ะ” ด้วยความใสซื่อ ไฉฉือจึงพูดออกมาอย่างไม่มีปิดบัง แต่เมื่อถึงตอนนั้น หากเขามีคนรักขึ้นมาจริง นางก็ไม่รู้ว่าตนเองจะทำใจรับได้หรือไม่ ที่ผ่านมาตนไม่เคยมีความรักความรู้สึกระหว่างชายหญิงทำให้ค่อนข้างจะเข้าใจยาก

“แล้วเจ้าเล่า แต่งงานออกเรือนหรือยัง” คำถามรอบนี้แหละสำคัญ หากเป็นอย่างที่นางคิดทุกอย่างก็ถือว่าลงตัว

“ยังไม่ออกเรือนเจ้าค่ะ ข้าน้อยอายุเลยวัยออกเรือนแล้ว คงยากแล้วเจ้าค่ะ”

คำตอบของหญิงสาวตรงหน้า ทำเอาหนิงเซียนตาลุกวาว

“ไฉฉือ วันนี้ข้าจะออกไปเดินตลาดเสียหน่อย อยากให้เจ้าไปเป็นเพื่อนจะได้หรือไม่

“ได้เจ้าค่ะนายหญิง” หญิงสาวนิ่งคิดชั่วครู่ กว่าพี่มู่จะเสร็จจากภารกิจก็คงอีกนาน เช่นนั้นนางก็ควรอยู่เป็นเพื่อนนายหญิง เพื่อตอบแทนสำหรับการให้ที่พัก ของกินแสนอร่อยและการต้อนรับเป็นอย่างดี

ไฉฉือมองตนเองในกระจกอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เครื่องหัว การแต่งแต้มสีสันบนใบหน้า พร้อมทั้งชุดแสนสวยนี้คืออะไรกัน แล้วคนที่อยู่ในกระจกนี่คือใคร ใช่นางจริงหรือ หลังจากนั้นอาผิงก็ได้พาหญิงสาวไปหานายหญิงที่รออยู่หน้ารถม้าก่อนแล้ว

“ไฉฉือเจ้างดงามมาก คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ให้เจ้าแต่งตัวแบบนี้” หนิงเซียนชื่นชมกับผลงานที่ได้ มันช่างน่าพึงพอใจยิ่งนัก

ไฉฉือเมื่อถูกชมซึ่ง ๆ หน้าก็ได้แต่เอียงอายก้มหน้างุด ไม่คิดว่าการมาเมืองหลวงครั้งแรกในชีวิต จะได้เจออะไรแปลกใหม่ให้ทำเสียแล้ว

“ข้าให้คนจัดเรือนนอนให้เจ้าแล้ว เจ้าเอาของไปเก็บ เปลี่ยนชุดเสียใหม่ค่อยออกมาหาข้านะ ข้าจะไปรอที่รถม้า” หนิงเซียนพยักหน้าให้อาผิงสาวใช้คนสนิท นางเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เองว่าคนใกล้ชิดเป็นถึงองครักษ์หน่วยพิเศษ ถึงว่าทำอะไรก็ดูเป็นการเป็นงานไปเสียหมด

“เจ้าค่ะนายหญิง”

หญิงสาวเดินตามหลังนางกำนัลต้อย ๆ เมื่อมาถึงห้องจัดเตรียมไว้ให้ ก็ถูกอาผิงจับเปลี่ยนองค์ทรงเครื่องใหม่ทั้งหมด จากสาวบ้านนอกแก่นแก้วกลายเป็นสตรีแสนสวย มีเสน่ห์เย้ายวนขึ้นมาทันที

หลังจากชื่นชมในความงามของหญิงสาวตรงหน้าจนพอใจแล้ว หนิงเซียนก็ได้พาไฉฉือขึ้นรถม้า มุ่งตรงไปย่านการค้าช่างชุ่ยทันที จุดหมายปลายทางคือโรงเตี๊ยมของสามี ซึ่งนางได้สั่งให้คนไปแจ้งเขาไว้ก่อนแล้ว ส่วนเรื่องบุตรทั้งสองก็มิต้องห่วงเพราะวันนี้ฝ่าบาทได้ส่งคนมารับพวกเขาไปเที่ยวในวังตั้งแต่เช้า จะกลับมาอีกทีก็เห็นจะเป็นพรุ่งนี้เช้ากระมัง