ตอนพิเศษ เสด็จแม่ชอบกินของเผ็ด [3]

 เด็ก ๆ สามคน รวมไปถึงมู่หลางนั่งล้อมวงดื่มชากินขนมกันอยู่ศาลาพัก พร้อมกับพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จวนแม่ทัพหยางให้ความเอ็นดูเด็กแฝดเป็นอย่างมาก ฮูหยินหยางอยากให้บุตรชายได้มีบุตรแบบนี้สักคู่

ทว่าแต่งงานมาได้สองปีกลับยังไม่มีหลานให้อุ้ม พวกเขาจึงแก้เหงาด้วยการขอท่านหญิงน้อย ท่านอ๋องน้อย มาเล่นที่จวนแม่ทัพในบางครั้ง

ขนมพร้อมกับน้ำชาแสนอร่อยถูกลำเลียงมาวางจนเต็มโต๊ะ ทำเอาเด็ก ๆ ทั้งสามตาลุกวาวอย่างถูกอกถูกใจ มาจวนแม่ทัพทีไรล้วนแล้วแต่มีของอร่อยให้ได้กินจนเต็มคราบ

แต่เมื่อกลับถึงวังของหวานเหล่านี้จะกินตามใจปากไม่ได้แล้ว เพราะท่านแม่มักจะจำกัดการกินของพวกเขาเสมอ ท่านแม่บอกว่าเด็กกินของหวานไม่ดี ฟันจะผุ ถูกแมลงตัวร้ายกินหมดปาก

“เฮ้อ” เด็กหญิงเคี้ยวขนมแก้มตุ่ย นั่งถอนหายใจราวกับมีเรื่องให้หนักใจเป็นหนักหนา กระนั้นก็ยังยกขนมในมือขึ้นกัดเข้าไปอีกคำโต

“ไม่สบายตรงไหนหรือพ่ะย่ะค่ะท่านหญิง” หลี่หยุนรีบวางขนมในมือทันที พร้อมกับถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

“เราไม่เป็นไร เราแค่กังวลใจ”

“ท่านหญิงกังวลใจเรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ เล่าให้กระหม่อมฟังได้หรือไม่” มู่หลางรู้สึกเป็นห่วง ท่านหญิงเป็นเด็กร่าเริง น้อยนักที่จะมีอาการเช่นนี้

“เราได้ยินเสียงเสด็จแม่ย้อง หลังจากเสด็จพ่อเดินตามเข้าห้องตลอดเยย เราห่วงว่าเสด็จแม่จะไม่ฉะบาย” ดวงตาเด็กน้อยหม่นหมอง ทุกครั้งที่เสด็จพ่อตามเสด็จแม่เข้าห้องไป ก็มักจะมีเสียงมารดาร้องด้วยความทรมานเสมอ ดังนั้นตนสองพี่น้องจึงมักจะอ้อนอยู่กับมารดาตลอด เพื่อไม่ให้บิดาอยู่กับมารดาเพียงสองคน

“ร้องแบบไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ” มู่หลางเริ่มรู้สึกลางไม่ค่อยดีเท่าใดนัก ไม่อยากคิดเลยว่าสิ่งที่ท่านหญิงพูดคงไม่ใช่อย่างที่เขาคิดหรอกนะ

“ย้อง ซี๊ด แบบนี้ขอยับ” เจี้ยนหมิงรีบกลืนขนมในปากจนหมด พร้อมกับสาธิตสิ่งที่เขาและน้องสาวได้ยินให้ท่านอาจารย์ฟัง

“ใช่ ๆ แบบเจี้ยนทำ” มือเล็กป้อมชี้ไปทางพี่ชาย ใบหน้าอวบอิ่มพยักหงึกหงัก

“เอ่อ... ท่านอ๋องกับหวังเฟยคงจะแอบกินอาหารที่เผ็ดมาก ๆ เพราะไม่อยากให้ท่านอ๋องน้อย ท่านหญิงน้อยเห็นน่ะขอรับ อาจจะกลัวว่าท่านทั้งสองอยากกินด้วย แต่กินไม่ได้ขอรับ” มู่หลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อ แม้ท่านอ๋องจะร้อนแรงเช่นไร แต่ก็ควรจะระวังให้มากกว่านี้มิได้หรือ เดือดร้อนเขาต้องหาข้อแก้ตัวให้อีก

“จริงนะ ไม่หลอกเรานะ”

“จริงแท้แน่นอนขอรับ กระหม่อมเอาหัวเป็นประกัน” มู่หลางยืนยันหนักแน่น ไม่อยากจะตอบคำถามมากไปกว่านี้ เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไรดี

“ท่านหญิง ท่านอ๋องน้อย กินนี่สิขอรับอร่อยมาก” หลี่หยุนเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของท่านอาจารย์ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่พูดอาจไม่ใช่เรื่องจริง เขาจึงเบี่ยงเบนความสนใจนายน้อยให้สนใจเรื่องอื่นเสีย

“ไหน ๆ เราจะกิง”

เด็ก ๆ ต่างก็ถูกชักจูงด้วยขนมอย่างง่ายดาย เมื่อพักผ่อนหายเหนื่อยแล้ว มู่หลางจึงพาพวกเขากลับวัง เพราะออกมาข้างนอกกันนานแล้ว ไม่อยากให้กลับวังผิดเวลา

รถม้าวังเหลียงอ๋องแล่นมาถึงจุดหมาย หลี่หยุนรับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็กกระโดดลงจากรถม้าก่อนใคร ก่อนจะรีบอุ้มนายน้อยทั้งสองลงจากรถม้า เจี้ยนหมิง มี่ฮวาเมื่อกลับถึงบ้าน เด็กทั้งสองต่างก็ร้องหาบิดามารดาทันที

“พี่มู่กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ” ร่างอุ้ยอ้ายของไฉฉือออกมาต้อนรับ พร้อมกับนางกำนัลอีกสามคน พวกนางต่างก็แยกย้ายกันไปดูแลนายน้อยทั้งสอง ปล่อยให้คนทั้งคู่ใช้เวลาร่วมกัน

“เหตุใดไม่พักอยู่แต่ในเรือน ออกมาเดินให้ลำบากทำไมกัน ยิ่งใกล้คลอดเช่นนี้ยิ่งควรระวัง” มู่หลางตำหนิอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ นางมักจะขัดคำสั่งของเขาอยู่เสมอ

“ให้ข้าเดินบ้างเถอะเจ้าค่ะ เอาแต่นั่ง ๆ นอน ๆ คลอดลูกยากกันพอดี” หญิงสาวเลิกสนใจสามี พานายน้อยกลับเข้าเรือน ปล่อยให้คนตัวโตเดินตามหลังต้อย ๆ

ขบวนนายน้อยแห่งวังเหลียงอ๋องยกโขยงกันมาถึงหน้าตำหนักใหญ่ ใบหูเล็ก ๆ กระดิกทันที เจี้ยนหมิงหันไปสบตาน้องสาว ทั้งสองต่างพยักหน้าให้แก่กัน ก่อนที่มี่ฮวาจะพูดขึ้นเบา ๆ

“ที่แท้ เสด็จแม่ชอบกิงของเผ็ดนี่เอง”