ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [3]

“เป็นอะไรไปไฉฉือ” หนิงเซียนเอ่ยถามขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินผิด ๆ ถูก ๆ

“นายหญิงเจ้าคะ ให้ข้ากลับเถอะเจ้าค่ะ คนมองเต็มเลย สงสัยข้าน้อยแต่งตัวประหลาด” หญิงสาวกระซิบกระซาบเสียงเบา ตั้งแต่นางพาเข้าในโรงเตี๊ยม ก็ถูกผู้คนจับต้องตลอดทางเดิน ทำให้นางไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าใดนัก

“เป็นเพราะเจ้างดงามพวกเขาจึงได้มอง ไปกันเถอะ ไม่มีอะไรต้องกลัว ไม่อยากเจอพี่มู่ของเจ้าหรือ”

“พี่มู่อยู่ที่นี่หรือเจ้าคะ” เมื่อนายหญิงเอ่ยชื่อพี่ชายที่แสนดี หญิงสาวก็หูผึ่งขึ้นมาทันที หลงลืมความอายไปชั่วขณะ

“ใช่แล้ว ไปกันเถอะ” มู่หลางจงจำไว้ที่เจ้าพูดว่าจะไม่แต่งงานน่ะ ข้าจำคำนั้นขึ้นใจเชียวละ หุ หุ

เพราะหลายครั้งที่นางได้ยินคำนี้ออกจากปากองครักษ์หนุ่ม หนิงเซียนก็เฝ้ารอวันที่มู่หลางจะพลาดพลั้งบ้าง ส่วนมากคนพูดเช่นนี้ก็มักจะไม่พ้นผิดไปจากที่พูดเสียทุกราย

มู่หลางหายใจฟึดฟัดเมื่อเห็นอีกคนเดินเข้ามาด้านในโรงเตี๊ยม วันนี้ไม่รู้ว่าท่านอ๋องคิดอะไรอยู่ ถึงได้ออกมานั่งรอหวังเฟยที่โต๊ะด้านนอก แทนที่จะเปิดห้องพิเศษเหมือนทุกครั้งไป นั่นใครสั่งใครสอนให้แต่งกายประหลาดเช่นนั้น เดินทีกระโปรงเปิดเปลือยไปถึงขาอ่อน แต่งมายั่วบุรุษหรืออย่างไร ชุดหรือก็บางออกปานนั้นไฉฉือคิดอะไรอยู่กันแน่

ชาหนุ่มจ้องมองสตรีข้างกายหวังเฟยไม่วางตา อยากจะควักลูกตาพวกบุรุษหื่นกามนั่นออกมานัก แม้ที่ผ่านมาเขาบอกตนเองว่ารู้สึกกับไฉฉือเพียงแค่พี่น้องมาโดยตลอด ทว่าเมื่อได้เห็นอีกฝ่ายอีกครั้งก็เริ่มจะไม่แน่ใจตนเอง สิ่งที่ตนเข้าใจมาตลอดมันอาจจะมีอะไรไม่ถูกต้องก็เป็นได้

“คารวะหวังเฟยพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์หนุ่มทำความเคารพนายสาว ก่อนจะคว้าเอาคนตัวเล็กให้เข้ามายืนแนบชิดตนเอง เพื่อบดบังสายตา แสดงตัวอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

“อ๊ะ! พี่มู่ท่านจริงหรือนี่ จำข้าได้หรือไม่ ข้าเองไฉฉือ น้องสาวข้างบ้านท่าน” หญิงสาวดีอกดีใจที่ได้พบหน้าพี่ชายข้างบ้านอีกครั้ง ไม่คิดว่าจากกันมานานเขาจะกลายเป็นบุรุษรูปงาม พานทำให้ใจสาวเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ

“อืม เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร” แม้ท่าทีนิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์ทางสีหน้า ทว่าคำพูดกลับแฝงไปด้วยความเป็นห่วง และคิดถึง

“ท่านแม่เป็นห่วง ให้ข้ามาดูท่านว่าอยู่อย่างสุขสบายหรือไม่”

“แล้วเหตุใดจะมาไม่แจ้งข้าก่อน ข้าจะได้ให้คนไปรับ” เขาไม่พอใจเท่าใดนัก เมื่อสตรีตัวคนเดียวต้องเดินทางไกล ระหว่างทางอาจจะต้องเจอกับเรื่องอันตรายก็ได้ทุกเมื่อ

“ท่านแม่ร้อนใจกลัวท่านหาภรรยาไม่ได้ ท่านบอกว่าถ้าท่านไม่แต่งงาน ข้าก็จะไม่ได้ออกเรือน” ด้วยเหตุนี้นางจึงอาสามาด้วยตนเองอย่างเต็มใจ

“แล้วเจ้าก็เชื่อท่านป้า” มู่หลางเลิกคิ้วมองอีกฝ่าย ที่แท้ท่านป้าก็รู้แก่ใจมาตลอดหรือนี่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงแม้เขาจะส่งเงินทองมากมายกลับไปให้ แต่ก็ไม่ลืมจะฝากของสวย ๆ งาม ๆ ส่งไปทุกครั้งเมื่อได้พบเห็น ก็อดที่จะนึกถึงไฉฉือไม่ได้ เมื่อก่อนเขาคิดเพียงว่าไฉฉือเป็นน้องสาวที่พิเศษมากกว่าคนอื่น จึงมิได้หันกลับมามองความรู้สึกตนเอง แต่เมื่อตอนนี้เขาเห็นสายตาชายอื่นมองนางในเชิงชู้สาว เขากับรู้สึกหวงแหนและไม่ยินยอม

“อื้อ ข้าไม่อยากเป็นสาวเทื้อ พี่มู่ท่านรีบแต่งภรรยาเถิด ข้าจะได้ออกเรือนบ้าง พี่ชายทหารหน้าวังก็ไม่เลว ท่านคิดว่าอย่างไร หากข้าพาบุตรเขยกลับไปด้วยท่านแม่ต้องดีใจแน่” หญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พร้อมกับหลุดขำออกมาเป็นระยะ เมื่อนึกถึงใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธของมารดา ท่านแม่จะดีใจอันใด มีแต่จะเอาไม้ฟาดหัวนางแบะน่ะสิไม่ว่า