สารภาพต่อหน้าผู้ใหญ่“ดิฉันขอไม่พูดอ้อมค้อมเลยแล้วกันนะคะ ที่จริงแล้วคนที่ลูกชายดิฉันจะให้มาสู่ขอ คือหนูแพรวา ลูกสาวคนเล็กของบ้านนี้ต่างหากคะ”“สู่ขอยัยแพร!” พัชร์สิตาเน้นย้ำ“ใช่แล้วค่ะ เพราะหนูแพรคือแฟนของตาคิน และคนที่ทำหนูแพรท้องก็คือตาคินนี้แหละค่ะ ทั้งคู่รักกัน แล้ววันนี้ก็ถือว่าเป็นวันดีเลยมาทำทุกอย่างให้ถูกต้องสักที ถึงจะข้ามขั้นไปหน่อย แต่ทางเรายินดียอมรับหนูแพรเป็นลูกสะใภ้คะ” นิตยาร่ายยาวออกมาทันที“ร้ายมากเลยน่ะครับลูกชายคุณ เอ่อ...” พงษ์พิพัฒน์พูดแหย่ทางอคิราห์ แล้วหันมาถามทางนิตยาต่อ“นิตยาคะ หรือเรียกว่านิตก็พอ และยังเป็นภรรยาที่ถูกต้อง ตามกฎหมายของ นายอัครา รัตนสืบสิงห์ พอจะคุ้นบ้างไหมค่ะ คุณพราวฟ้า!” นิตยาบอกกับพงษ์พิพัฒน์ในประโยคแรก แต่ประโยคหลังกลับเน้นเสียงขึ้น แล้วหันมาทางพัชร์สิตาแทนทำเอาพัชร์สิตาที่ได้ยินดังนั้น แทบจะนั่งไม่ติด เพราะชื่อผู้ชายที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่ไม่คิดว่าจะเป็นครอบครัวเดียวกันกับอคิราห์ แถมยังเป็นพ่อลูกกันอีก“ลูกชายคุณนิตไม่รู้หรือครับ ว่าลูกสาวผมยังเป็นผู้เยาว์อยู่เลย” พงษ์พิพัฒน์พูดขึ้นอีกครั้ง“ทราบคะ ตาคินทราบดีว่าหนูแพรยังเด็ก แต่ทำอย
(บังเอิญ)เจอ“แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ยัยแพร” พัชร์สิตาถามขึ้นมาทันที ที่เห็นน้องสาวต่างแม่ของเธอยืนอยู่ในวงสนทนานั้นด้วย“เมื่อวานคะ” สิตาพัชร์เองก็หันมาตอบพี่สาวทันที“แกไปอยู่ไหนมา ทำไมดูมีน้ำมีนวลขึ้นมากว่าเก่า หรือว่าแกท้อง” พัชร์สิตาสาดคำถามขึ้นมาทันที ที่มองสำรวจเธอ“พราว! พูดอะไรออกมาน้องยังเด็กอยู่น่ะ” พงษ์พิพัฒน์ที่ทนฟังวาจาที่ไม่สุภาพที่ลูกสาวคนโตพูดกับน้องสาวไม่ได้ ก็เอ่ยเสียงดังดุลูกสาวคนโตขึ้นมาทันที“เด็กก็ท้องได้คะพ่อ หากไม่รู้จักป้องกัน” พัชร์สิตาพูดขึ้นมาอีกครั้ง โดยวาจาที่ดูหื่นห่ามอีกเช่นเคย เพราะเป็นคนที่ชอบพูดจาแบบนี้อยู่แล้ว“ว่าอย่างไรหนูแพร หนูป้องกันหรือเปล่า” พงษ์พิพัฒน์จึงหันมาถามทางลูกสาวคนเล็กอย่างต้องการคำตอบที่แน่ชัด“...” สิตาพัชร์ไม่ได้เอ่ยตอบผู้เป็นพ่อ แต่กลับมีใบหน้าเศร้าก้มลงหลบสายตาทันที“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? พ่อจะลากคอมันมาเข้าคุก” พงษ์พิพัฒน์หูตาร้อนขึ้นมาทันที ที่สังเกตุอาการของลูกสาวที่ดูมีความเป็นกังวลขึ้นมา ก็พอจะสรุปได้ทันที“อย่านะคะ แพร...” เธอรีบห้ามผู้เป็นพ่อขึ้นมาทันที“มันเป็นใคร? หนูถูกข่มขืนหรือเปล่า.” พงษ์พิพัฒน์เค้นถามเอาคำตอบอีกที ด้
ดูถูกเหยียดหยามฟ้าใกล้สว่าง เสียงแม่บ้านแม่ครัวกำลังลุกขึ้นมาทำงานตามหน้าที่ หญิงสาวในอ้อมกอดของร่างกายกำยำลืมตาขึ้นมา กลับยังพบเขาหลับสนิทอยู่ เธอจึงรีบปลุกให้เขาตื่นทันที เพื่อออกจากที่นี่ในทันที เพราะหากใครมาเจอเข้าคงไม่ดีแน่“พี่คินคะ” เสียงหวานเรียกร่างสูงให้ตื่นจากการหลับ“อื้อ เช้าแล้วหรือ” ร่างสูงครางอยู่ในลำคอ พร้อมกับลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก“พี่คินรีบลุกแต่งตัวเถอะค่ะ แพรต้องออกไปช่วยแม่บ้านเตรียมของแล้ว ขืนช้ากว่านี้จะมีคนมาตามแพร แล้วเจอพี่นะคะ” เธอเอ่ยบอกรีบจัดแจ้งเสื้อผ้าให้เขาอย่างเร่งรีบ“แพร!” เขาเรียกชื่อเธอ พร้อมกับสายตามที่ออดอ้อน“เร็ว ๆ เลยคะพี่คิน” หญิงสาวรีบเร่งให้เขาแต่งตัว โดยไม่สนคำออดอ้อนของเขาเมื่อไม่ที่จะปฏิเสธหญิงสาวได้ เขาจึงต้องยอมจำใจ ลุกขึิ้นมาใส่เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน โดยมีสิตาพัชร์คอยช่วย“เดี๋ยวพี่มาหาใหม่นะครับ” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นบอกเมื่อแต่งตัวเสร็จ“คะ”“ดูแลตัวเองด้วยน่ะ แพรเชื่อใจพี่นะครับ พี่จะรีบทำทุกอย่างให้ถูกต้องโดยเร็วที่สุด” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกับมือที่ยกขึ้นมาลูบศีรษะของเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู“แพรเชื่อใจพี่นะคะ พี่คิน” เธอเอ่ยรับคำเ
ความคิดถึงเดินทางมาไกล NC“พี่คิน อื้อออ...” หญิงสาวเอ่ยไม่ทันจบ ปากของเธอก็ต้องถูกประกบปิดลงมาทันทีจากปากหยักคนร่างสูงตรงหน้าเขาจับเธอเข้ามาจูบแล้ว ดันตัวแทรกเข้าไปภายด้านในทันที จูบที่แสนหวานล้ำ แสนคิดถึง แสนโหยหาของเขา ทำเอาหญิงสาวร่างอ่อนระทวยไปในทันที“คิดถึงจังเลย” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นมาทันที ที่ถอนจูบออกมาอย่างน่าเสียดาย พร้อมกับนิ้วที่ลูบสัมผัสลงบนริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา“พี่มาได้ยังไงกัน” เธอถามเขาขึ้นมาทันที ที่ปากของเธอเป็นอิสระจากเขา“ปีนกำแพงมา” เขาเอ่ยตอบเธอออกมาตามตรง เพราะเขาปีนมาจริง ๆ“ปีนกำแพง!” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นถาม เพราะตกใจที่เขาบอก ตกใจที่เขามา แล้วยังมาตกใจที่เขาบลอกปีนกำแพงเข้ามาอีก“ครับ” เขาพยักหน้ารับเพื่อเป็นการยืนยันคำตอบอีกที“แล้วพี่รู้ได้อย่างไรว่าแพรอยู่ที่นี่” หญิงสาวถามออกมาอย่างรู้ ทำไมเขาถึงทราบว่าเธออยู่ที่นี่ และอยู่ตรงบ้านหลังนี้ด้วย เพราะส่วนใหญ่คิดว่าเธออยู่บ้านหลังใหญ่กันทั้งนั้น“นี่ ยังไงครับ” เขาชี้ไปที่สร้อยคอบนคอของเธอ ซึ่งเขาเป็นคนมอบให้เธอ และใส่ให้เองกับมือของเขาทันที“สร้อย?” เธอถามเขาเพราะยังไม่เข้าใจในคำตอบ“ครับ พี่แอบติดจีพีเอ
ตามหาหัวใจบ้านโยธาพิวัฒน์“ลูกสาวคนสวยของแม่นี้เอง ไหนว่าจะอยู่ต่ออีกสักสองสามวันยังไงละคะ ทำไมถึงกลับมาได้” พลอยไพลินถามขึ้นมาทันที ที่เห็นลูกสาวสุดที่รักเดินเข้ามาภายในบ้าน ด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์“พอดีเจ้าของไร่เขาไม่อยู่ค่ะ พราวเลยต้องรีบกลับมา” หญิงสาวตอบกลับแม่ไป แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่ข้าง ๆ แม่บนโซฟากลางห้องรับแขกของบ้านอย่างเบื่อหน่าย“เจ้าของไร่!” พลอยไพลินเลิกคิ้วถามลูกสาวด้วยความสงสัย ที่ได้ยินเธอเอาแต่พูดถึงเจ้าของไร่“ก็เจ้าของไร่ที่พราวไปถ่ายละครมานั่นแหล่ะคะ เขาขึ้นมาทำธุระที่นี่กระทันหัน” หญิงสาวตอบแม่ออกไปตามตรง“ไปหลงเสน่ห์อะไรเขาหรือเปล่า ปกติมีแต่คนมาหลงลูกสาวแม่ แต่ทำไมครั้งนี้ลูกสาวแม่ถึงหลงเขาล่ะ” พลอยไพลินแซวลูกสาวออกมาทันที เพราะทุกทีจะมีแต่คนเข้าหาลูกสาวของเธอ แต่ครั้งนี้ เหมือนกลับว่าลูกสาวจะเป็นฝ่ายเข้าหาเขาเองเสียอย่างนั้น“เขาหล่อ สูง ยาว เข่า ดี แถมรวยมากเลยคะคุณแม่ พราวล่ะอยาก...” หญิงสาวใบหน้าเปื้อนยิ้มขึ้นมาทันที ที่พูดถึงหนุ่มเจ้าของไร่องุ่น“เก็บอาการหน่อยลูกสาว เป็นผู้หญิงน่ะ” พลอยไพลินดุลูกสาวขึ้นมาทันที“สมัยนี้ผู้หญิงไม่ต้องมานั่งพับเพียบให้ผู้ช
หายตัวปริศนาห้างสรรพสินค้า“เมฆ! แล้วหนูแพรล่ะ” นิตยาถามเมฆาขึ้นมาทันที ที่เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ที่รถคนเดียว โดยที่ไม่มีสิตาพัชร์อยู่ด้วย“ผมว่าจะมาถามพวกคุณอยู่พอดีเลยครับ ว่าคุณแพรวาออกมายัง” เมฆาพูดขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มมีความกังวล เมื่อเห็นว่าตรงนี้ไม่มีสิตาพัชร์อยู่เลย“แล้วนายไม่ได้อยู่กับคุณเขาหรือเมฆ” จิตรีถามชายหนุ่มออกมาทันที เพีราะตอนไปทั้งสองก็ไปด้วยกัน แต่ทำไมตอนนี้กลับมาอยู่คนเดียว“ผมไปเข้าห้องน้ำ กลับมาก็ไม่เจอแล้วครับ ถามพนักงานก็บอกว่าเข็นรถออกมาแล้ว ผมจึงรีบตามมาที่รถนี้แหละครับ” เมฆาเล่าบอกทุกคนขึ้นมาทันทีกริ่ง กริ่ง กริ่งยังไม่ทันที่ทุกคนจะสนทนากันต่อ เสียงโทรศัพท์มือถือของเมฆาก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเข้าเสียก่อน ทุกคนจึงหยุดการสนทนาไว้เพียงเท่านี้ แล้วเมฆาจึงหยิบขึ้นมาดู กลับเป็นเบอร์โทรที่ชี้ชะตาเขาเสียเหลือเกิน“คุณคินโทรฯมาครับ” เมฆ่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่หวั่นกลัวขึ้นมาอย่างเห็นชัด“รับเลย ไม่อย่างนั้นระเบิดลงหัวกันหมดนี้แน่” นิตยาจึงบอกให้เมฆารีบรับสายลูกชายของตนทันที ไม่อย่างนั้นทุกคนจะซวยกันหมด เพราะเธอทราบดีว่าลูกชายมีนิสัยเป็นเช่นไร“ครับคุณคิน ครับ..