ตอนที่ : 03 ซื้อขาด

#โรงพยาบาลxxx

มะปรางจะมาเยี่ยมย่าของเธอทุกวัน ถึงจะเยี่ยมได้แค่ข้างนอก แต่อย่างน้อยเธอก็ดีใจที่ได้เห็นว่าย่าของเธอนั้นดีขึ้นเรื่อยๆ และหมอก็ยังบอกอีกว่า อีกไม่นานย่าของเธอก็จะได้ออกจากห้องปลอดเชื้อมาอยู่ในห้องธรรมดาแล้ว

"นี่ ! "

"อุ้ย ! คุณคิม ขอโทษค่ะมาด้วยหรอคะ" พูดด้วยความตกใจ เพราะกำลังจะเดินออกมาก็ดันเจอกับอนาคินทร์

เขามองเธอด้วยสายตาดุๆ ราวกับว่าเธอนั้นไปทำอะไรไม่ดีมา และนั่นก็ทำให้เธอรีบนึกย้อนไปทันทีว่าทำอะไรไม่ดีลงไปหรือเปล่า แต่ตั้งแต่เช้ายันตอนนี้ เธอก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนี่นา

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ไปขึ้นรถ ไปคุยกันในรถ"

"....."

หญิงสาวได้แต่เดินก้มหน้าคอตกตามเขาไปที่รถ ทำไมเขาถึงดูหงุดหงิดขนาดนั้นล่ะ หรือว่าโกรธที่เธอมาที่นี่ แต่เธอก็บอกเขาแล้วนี่นา และเขาเองก็น่าจะรู้ดีว่าถ้าเธอจะออกมาข้างนอก ก็แค่มาเยี่ยมย่าที่โรงพยาบาล

#บนรถ

"ฉันเคยบอกเธอเอาไว้ว่ายังไง"

"คะ ? บอกอะไรคะ"

"นี่เธอไม่จำเลยหรือไง"

" ??? " ไม่ใช่ว่าเธอไม่จำ แต่เธอไม่รู้ว่าเขากำลังหมายถึงอะไร และที่เขาบอกน่ะ มันคือเรื่องอะไรกันล่ะ

"ฉันซื้อเธอมาแล้ว เธอก็เป็นของฉัน จะไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นทำไม"

"เอ่อ...มะ เมื่อกี้เหรอคะ"

"ฉันไม่ได้ตาบอดนะ"

"แต่นั่นมัน...เพื่อนของปรางนะคะ เราบังเอิญเจอกันที่โรงพยาบาล เขาพาพ่อของเขามาหาหมอ ก็เลยได้เจอกันแล้วก็คุยกันค่ะ"

"จะเข้าหาใคร ก็ช่วยเกรงใจฉันบ้างสิ"

"คือว่า..." เธอจะอธิบายยังไงดีล่ะ ผู้ชายที่เจอและคุยด้วยเมื่อก่อนหน้านี้ เป็นเพื่อนสมัยมัธยมที่เจอกันแล้วก็ยังจำกันได้ ก็แค่เข้ามาทักทายกันตามประสาคนรู้จัก

"คือว่าอะไร"

"มันไม่มีอะไรเลยนะคะ ปรางกับเขาก็แค่คุยกันปกติ ตามประสาเพื่อน"

"ไม่ว่าจะเพื่อน คนรู้จัก ฉันก็ไม่อนุญาตให้เธอสนิทสนมกับใครทั้งนั้น ยิ่งอยู่ใกล้กันยิ่งไม่สมควร"

"เอ่อ..." จะว่ายังไงดีล่ะ เธอเกร็งไปหมดเลยเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ เธอรู้ว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่ถูกเขาซื้อมา และรู้หน้าที่ของตัวเองดี แต่เขากลับมาหวงผู้หญิงที่เขาบอกว่าเป็นแค่คู่นอนเนี่ยนะ

"ถ้าฉันเห็นว่าเธอไปคุยกับใครสนิทสนมแบบนั้นอีก เจอดีแน่ ! "

"ฉันไม่รู้ว่าสัญญาที่คุณพูด มันมีข้อนี้ด้วย เพราะที่ฉันพอเข้าใจ ก็แค่ไม่มีสิทธิ์ในตัวคุณ ไม่มีสิทธิ์หวงคุณหึงคุณ และก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง"

"ก็ใช่ ! แต่เธอไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับผู้ชายคนไหน เพราะฉันไม่รู้ว่าเธอจะไปเอากับใครอีกไหม ฉันไม่อยากใช้ของร่วมกับคนอื่น"

"....." เป็นคำพูดที่ทำเอาเธอหน้าชาไปหมดเลย ไปเอากับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ คนอย่างเธอเนี่ยนะ ทั้งที่ครั้งแรกก็ยังมอบให้กับเขา และเธอก็ไม่ใช่คนที่จะไปมีอะไรกับคนอื่นไปทั่ว หรือเป็นคนที่ขาดเซ็กซ์ไม่ได้

จะว่าไปคำพูดคำจาของเขาก็ร้ายใช่ย่อยเลยเหมือนกันนะ

"แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่คะ"

"ฉันเห็นเธอไม่อยู่บ้าน ก็เลยแวะมาหาที่นี่"

"เห็น ?"

"ที่บ้านมีกล้องวงจรปิด เธอไม่เห็นหรือไง"

"อ๋อ...ก็ปรางบอกคุณตั้งแต่เช้าแล้วนี่คะ ว่าจะมาหาย่า แล้วเดี๋ยวจะแวะซื้อของด้วย"

"จะแวะไหม"

"ค่ะ เดี๋ยวจอดที่หน้าซุปเปอร์ก็ได้ เดี๋ยวปรางเข้าไปซื้อเอง แล้วเดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับค่ะ คุณคิมกลับไปพักเถอะ"

"ไม่ได้ ฉันจะให้คนของฉันตามไป ส่วนฉันจะนั่งรออยู่ในรถ"

"......" มะปรางได้แต่ยิ้มเจื่อน นึกในใจมันต้องขนาดนี้เลยเหรอ นี่เขากลัวเธอจะคุยกับผู้ชายคนอื่นจนถึงขั้นให้บอดี้การ์ดของตัวเองติดตามเธอเลยอย่างนั้นเหรอ มันมากไปแหละ แต่เธอจะไปพูดอะไรได้ล่ะ

#สักพักผ่านไป

"ผมช่วยถือครับ" บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูด พร้อมกับยื่นมือขอสิ่งของในมือของเธอ

"ฉันถือได้ค่ะ"

"นายสั่งให้พวกเรามาช่วยถือของครับ"

"ห๊ะ ?"

"ส่งมาเถอะครับ จะได้เลือกซื้อของต่อ ให้นายรอนานมากไม่ดี"

"ค่ะ ๆ" มะปรางรีบส่งถุงในมือให้กับบอดี้การ์ด ก่อนจะรีบไปเลือกซื้อของต่อ ตอนแรกก็คิดว่าเขาสั่งให้บอดี้การ์ดตามเพราะกลัวว่าจะมีผู้ชายมาคุยกับเธอซะอีก ที่ไหนได้ให้มาช่วยถือของ พูดตั้งแต่แรกซะก็จบนะ

#เวลาต่อมา

เพ้นท์เฮ้าส์สุดหรู

"ฉันจะขึ้นไปทำงานข้างบน เสร็จแล้วก็ขึ้นไปตามด้วยล่ะ"

"ได้ค่ะคุณคิม" เธอพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะเดินแวะเข้าไปในครัวเลย จากนั้นก็รีบทำอาหารในทันที

เธอมีฝีมือ เพราะสมัยที่ย่าของเธอยังแข็งแรงอยู่ เขาสอนเธอไว้เยอะเลย เธอก็เลยทำอาหารเป็น แต่ก็คงไม่อร่อยเท่ากับฝีมือของย่าเธอหรอก

ที่นี่ทั้งใหญ่ทั้งหรูหรา นี่มันสวรรค์สำหรับคนเดินดินอย่างเธอเลย แต่แปลกที่เขาอยู่คนเดียว ส่วนแม่บ้านก็มาทำงานตามเวลา สงสัยจะมาทำกันตอนที่เธอออกไปหาย่าที่โรงพยาบาล เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เธอยังไม่เห็นแม่บ้านของเขาเลย หรือว่าให้ออกไปแล้วก็ไม่รู้ เพราะมีเธอมาทำแทน

"เธอ ! "

"อุ้ย ! ตกใจหมดเลยค่ะ คุณคิมจะเอาอะไรคะ"

"ฉันอยากได้กาแฟ"

"อ๋อ เอาแบบไหนดีคะ"

"เข้มๆ ไม่ใส่น้ำตาล ใส่แต่ครีม"

"ได้ค่ะ"

"ไม่ต้องยกขึ้นไป ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ รีบทำเข้าสิ"

"ค่ะ ๆ"

นี่ถ้าพูดได้นะ เธอจะพูดเลยว่าเขาน่ะเป็นไบโพล่า เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอะไรของเขาก็ไม่รู้ ตอนที่ยังอยู่บนรถก่อนหน้านี้ ยังฮึกเหิมใส่เธออยู่เลย อธิบายอะไรก็ไม่ยอมฟัง เหมือนพวกที่หึงจนไม่ลืมหูลืมตาน่ะ ถ้าเป็นแฟนกันเธอก็คิดว่าเขากำลังหึงนะ แต่นี่ไม่ได้เป็นอะไรกันไง และเขาก็เป็นคนย้ำเองว่าเธอมีสถานะแค่คู่นอน

"ย่าของเธอเป็นยังไงบ้าง"

"หมอบอกว่าอาการดีขึ้นแล้วค่ะ อีกไม่นานก็จะได้ย้ายออกมาห้องพักธรรมดาแล้ว"

"ถ้าออกมาแล้ว ฉันจะจ้างพยาบาลพิเศษคอยดูแล เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก"

"ขอบคุณนะคะ"

"ถึงเธอดูแล ก็คงไม่ดีเท่าพยาบาลดูแลเอง"

"คุณคิมพูดถูกค่ะ"

"ประชดฉันหรอ"

"ห๊ะ ?! ปะ เปล่านะคะ ปรางไม่ได้ประชด ก็แค่เห็นด้วย"

"รีบทำเข้า มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ ฉันหิวข้าวแล้วนะ"

"ค่ะ ๆ"

ทำมาเป็นโมโหกลบเกลื่อน ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละเป็นคนมาชวนคุย เป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจแบบแปลกๆ นิสัยก็แปลก เธอไม่เคยเห็นคนที่มีบุคลิกแบบนี้เลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เหมือนคนบ้าบอ