ตอนที่ 14 สะใภ้รองเปลี่ยนไป

ตอนที่ 14 สะใภ้รองเปลี่ยนไป

ชุนหลินรอแม่สามีที่บอกว่าจะไปหาสะใภ้รองอย่างเป็นกังวล

เพราะแม่หายไปนานมากแล้วแต่ยังไม่กลับมา จึงทำให้เธออยู่รอที่บ้านไม่ไหว จนต้องเดินออกมาตาม หากมีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันได้ทัน

"ฉันกำลังจะออกไปตามแม่... " ชุนหลินเดินมาถึงครึ่งทางแล้วก็เจอแม่สามีพอดี เธอนั้นร้อนใจตั้งแต่ที่แม่บอกจะไปหาสะใภ้รอง และแม่ยังหายมานานอีกด้วย!!

"พอดีคุยกับเจ้าแฝดเพลินเลยช้าไปหน่อย... กลับบ้านก่อนค่อยคุยกัน" รุ่ยจิวรีบบอกให้ลูกสะใภ้กลับบ้าน เพราะอยากจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทั้งสองฟัง

เมื่อมาถึงบ้านก็เห็นลูกสะใภ้เล็กนั่งรออยู่แล้ว รุ่ยจิวเลยให้หลาน ๆ พากันออกไปเล่น ก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ตัวเองไปเจอมาให้ทั้งสองสะใภ้ได้ฟัง

"แม่... หรือพี่สะใภ้รองจะรู้ตัวว่าทำผิดจริง ๆ " ซูเยว่พูดขึ้นหลังจากที่ฟังแม่สามีเล่าเรื่องจนจบ

"พักนี้ไม่มีข่าวอะไรเลยนะ ปกติแล้วชาวบ้านจะต้องเล่าว่าไปเจอที่ไหนและโดนอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้ชาวบ้านไม่เห็นจะพูดถึงเลย แม้แต่เจอตัวก็ยังไม่มีใครได้เจอเลย" ชุนหลินก็บอกถึงเรื่องที่ตัวเองมักได้ยินเป็นประจำ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีใครพูดถึงสักเท่าไร จะบอกว่าคนอื่นเลิกสนใจก็เป็นไปไม่ได้ เพราะเรื่องของสะใภ้รอง ชาวบ้านต่างพากันสนใจทั้งนั้น

"และที่น่าแปลกใจคือสอนหนังสือลูกได้ด้วย สะใภ้รองอ่านออกเขียนได้ด้วยหรือ" ซูเยว่พูดถึงเรื่องที่สงสัย คนอ่านออกเขียนได้นั้นมีอยู่แล้ว แต่ไม่เคยรู้เลยว่าสะใภ้รองจะสามารถอ่านออกเขียนได้ด้วย

"ความจริงแล้วเราแทบไม่รู้จักแม่เจ้าแฝดเลย เรื่องอ่านเขียนก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่รู้ ๆ คือ ตอนนี้สะใภ้รองได้เปลี่ยนไปหลายอย่างเลยทีเดียว" รุ่ยจิวตอบแล้วมองหน้าสะใภ้ทั้งสองคน

"ก็จริง... มาอยู่บ้านได้ไม่นานก็ออกไปอยู่เองต่างหาก ตอนที่อยู่บ้านเราก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกัน ไม่แปลกที่เราจะไม่รู้เรื่องของสะใภ้รองมากนัก" ชุนหลินนึกไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่สะใภ้รองเข้ามาอยู่ในบ้านใหม่ ๆ ส่วนมากจะต่างคนต่างอยู่มากกว่า

"แบบนี้พี่รองจะรู้เรื่องไหมคะ" ซูเยว่ถามแม่สามีเพื่อขอความคิดเห็น เพราะเท่าที่ฟังคือมันแตกต่างจากที่เคยเป็น และที่สำคัญแม่ไปเห็นและได้ยินมาด้วยตัวเอง

"เจ้ารองจะไปรู้เรื่องได้อย่างไร!! เจ้ารองมันหนีหน้าอย่างกับอะไรดี มีตอนคลอดนั่นแหละที่มาอยู่ด้วยนานหน่อย จากนั้นก็อย่างที่รู้ว่าแอบมาหาลูกอย่างเดียว" รุ่ยจิวถอนหายใจออกมา ตอนแรกก็เห็นด้วยกับลูกชาย ตอนนี้ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป

"แม่อย่าคิดมาก แม่ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าช่วยไม่ได้" ชุนหลินรู้สึกได้ว่าแม่สามีกำลังกังวลใจ จากที่ฟังแม่ก็บอกไปแล้วว่า ต่อให้ทำดีมากแค่ไหนก็ไม่สามารถช่วยพูดได้อยู่ดี

"แต่ก็น่าเห็นใจนะคะ เลี้ยงลูกแฝดมาเองคนเดียว ขนาดเราเลี้ยงทีละคนยังแทบไม่มีเวลาพักผ่อนเลย" ซูเยว่เข้าใจเรื่องนี้ดี หากตัดเรื่องความร้ายกาจออกไป อย่างไรก็ยังเก่งที่เลี้ยงลูกที่มีอายุเท่ากันถึงสองคน

"ตอนนั้นสะใภ้รองยังรักลูก สงสัยคิดว่าหากรักลูกแล้วสามีจะรักตัวเองบ้างเหมือนกัน แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิด และพอไม่เป็นอย่างที่ตัวเองคิดเลยทำทุกอย่างที่ตรงกันข้ามกับตอนแรก และเริ่มลงมือหนักขึ้นก็ตอนหลัง ๆ นี่แหละ" ชุนหลินเล่าในส่วนที่ตัวเองรู้ให้อีกคนได้ฟัง

ตอนนั้นสะใภ้รองไม่ชอบสะใภ้เล็ก จับแยกได้ต้องจับแยก เพราะสะใภ้รองหึงหวงสามีหนักมาก ไม่แปลกที่สะใภ้เล็กจะไม่ค่อยรู้เรื่องสะใภ้รองสักเท่าไร ทั้งที่แต่งเข้าบ้านเฉินในเวลาไล่เลี่ยกัน

"เราก็ต้องรอดูว่าสะใภ้รองจะกลับตัวกลับใจจริง ๆ ไหม" รุ่ยจิวรู้ดีว่าเวลาที่สองสะใภ้ออกไปซื้อของจะได้ยินเรื่องราวต่าง ๆ ที่ชาวบ้านพูดถึง จริงเท็จแค่ไหนไม่รู้ แต่ส่วนมากจะมีเรื่องจริงแฝงอยู่ในนั้นด้วย ฟังได้แต่อย่าได้เชื่อเรื่องราวทั้งหมด 

"คนเราเปลี่ยนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไร" ชุนหลินบอกออกไปตามที่ตัวเองคิด

"แม่พูดเหมือนว่าจะให้โอกาสสะใภ้รองเลย" ซูเยว่ฟังจากคำพูดแล้วมีแนวโน้มจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ

"ฉันให้โอกาสไม่ได้หรอก แต่หากเปลี่ยนเป็นคนดี มันจะดีต่อเจ้าแฝด ส่วนเรื่องหย่านั้น ฉันคิดว่าไม่ใช่แค่เจ้ารองหรอกที่อยากหย่า ดูจากท่าทางของสะใภ้รองก็ต้องการหย่าเหมือนกัน" นี่คือสิ่งที่แปลกจนเห็นได้ชัด!! จนคิดว่านี่คือคนละคนกันเลยก็ว่าได้

หากใครไปเห็นท่าทางการพูด การยกยิ้ม การมอง การวางตัว จะต้องมองว่าเป็นคนละคนแบบเดียวกันกับเธออย่างแน่นอน!!

"มีด้วยหรือคะที่ภรรยาอยากหย่าจากสามี" ซูเยว่คิดว่าแม่สามีอาจเข้าใจอะไรผิดก็ได้ เกิดมายังไม่เคยมีใครอยากหย่าจากสามีเลยสักคน

"หากได้ไปคุยไปเห็นจะบอกว่าเป็นคนละคนจากแต่ก่อนเลยแหละ" รุ่ยจิวคิดว่าตัวเองพอที่จะมองคนออกอยู่บ้าง

จากที่สังเกตด้วยตัวเองและยังฟังจากที่หลาน ๆ พูดแล้ว จึงทำให้รู้ว่าสะใภ้รองเปลี่ยนไปตั้งแต่ไม่สบาย ซึ่งหลานบอกว่าแม่หลับไม่ยอมตื่นขึ้นมาเลยเป็นเวลาสามวัน!!

จริงเท็จแค่ไหนไม่อาจรู้ได้ เพราะเธอไม่เคยเข้าไปหา มีแต่แอบไปหาหลานเวลาที่หลานหายไปหลายวัน และเธอได้สอนหลานเสมอว่า หากหิวให้เข้ามาหาที่บ้านได้เลย และเจ้าแฝดก็รู้ความ มักจะเข้ามากินข้าวทุกครั้งเวลาที่แม่ไม่หาข้าวให้กิน ซึ่งมันบ่อยมากที่ลูกสะใภ้ไม่ยอมหาข้าวให้เจ้าแฝดกิน

"แม่จะเล่าให้น้องรองฟังไหม แล้วสะใภ้รองรู้ไหมว่าน้องรองกลับมาวันไหน" ชุนหลินถามแม่สามีเกี่ยวกับเรื่องนี้ และอยากรู้ว่ามีใครรู้บ้างว่าลูกชายบ้านเฉินกำลังจะกลับบ้านในช่วงเวลานี้

"รอให้กลับมาถึงก่อนดีกว่าค่อยว่ากันอีกที แต่ว่าทำไมไม่มีโทรเลขมาบอกเลย ทั้งที่แต่ก่อนจะมาแจ้งตลอด นี่ก็เลยวันกลับมาหลายวันแล้วด้วย" ความจริงแล้วคนที่บ้านรู้กำหนดกลับแล้ว แต่ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นลูกชายทั้งสามคนกลับมาบ้านเลย

"ฉันก็ว่ามันแปลก ๆ เหมือนกัน ถึงแม้จะไม่รู้วันที่แน่ชัด แต่ไม่เคยเลยตามช่วงเวลาที่กำหนดแบบนี้" ชุนหลินคิดไม่ต่างจากแม่สามี ปกติแล้วต้องกลับมาถึงบ้านก่อนวันงานเทศกาล 

"อาจมาถึงแล้วพักในเมืองก็ได้นะคะ" ซูเยว่ออกความคิดเห็น เพราะปกติแล้วพี่รองจะนอนพักที่บ้านเช่าในเมือง เพราะต้องการหลีกเลี่ยงภรรยาของตัวเอง แล้วจะแอบมาหาลูกทีหลัง

"หากเป็นเจ้ารองนั้นไม่แปลก แต่เจ้าใหญ่กับเจ้าเล็กจะไปนอนทำไม ถึงกลับมาดึกแค่ไหนก็เดินกลับบ้านได้อยู่แล้ว" รุ่ยจิวไม่คิดว่าจะเป็นแบบนั้นแน่นอน

"เดี๋ยวรอดูว่าวันนี้จะมีโทรเลขมาไหม และอีกอย่างตอนที่แม่ออกไปบ้านสะใภ้รองมีคนมาตามพ่อเข้าไปในเมือง ฉันยังไม่ทันได้ถามพ่อเลย เห็นอีกทีคือออกไปแล้ว ไม่รู้ไปไหน รีบร้อนจนตามไม่ทัน" เมื่อคุยเรื่องสะใภ้รองเรียบร้อยแล้วก็นึกถึงพ่อสามีที่รีบร้อนออกไปไหนก็ไม่รู้

"ไปรถทหารหรือเปล่าคะ" ซูเยว่ไม่ได้เห็นพ่อสามี แต่เห็นชาวบ้านบอกว่ามีรถทหารเข้ามาในหมู่บ้าน

"มองไม่ทัน แต่คนที่มาตามแต่งชุดธรรมดา ไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบ" ชุนหลินตอบไปตามที่เห็น มองไม่ทันจริง ๆ ว่าไปด้วยรถอะไร

รุ่ยจิวขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด หากเป็นรถทหารก็อาจเป็นเรื่องเกี่ยวกับลูกชายของเธอ และอีกอย่างลูกชายยังกลับไม่ถึงบ้าน ทั้งที่ปกติต้องมาถึงแล้ว พอรู้แบบนี้แล้วยิ่งทำให้กังวลใจมากกว่าเดิมเสียอีก ได้แต่หวังว่าอย่าได้มีอะไรที่เลวร้ายเกิดขึ้นกับครอบครัวเฉินเลย...