ตอนที่ 4 กรรมที่เคยทำ

ตอนที่ 4 กรรมที่เคยทำ

เมื่อได้พูดคุยและส่งแม่กลับเรียบร้อยแล้ว

หรงผิงก็ปิดบ้าน เตรียมตัวเข้าบ้านอาบน้ำนอน วันนี้เธอเจอมาหลายเรื่องแล้ว รับรู้มาหลายอย่าง เหมือนเป็นเธอที่กำลังมารับกรรมแทนร่างเดิมเลย แต่จะทำอย่างไรได้ ชีวิตคนเรามันไม่เคยมีอะไรง่ายอยู่แล้ว...

"ทำไมนอนกันตรงนี้" เมื่อเข้ามาในห้องก็เห็นว่าฝาแฝดนอนกับพื้นข้าง ๆ เตียงเตา

"แม่เคยให้นอนตรงนี้" ซือหงตอบเสียงเบา

"ขึ้นไปบนเตียง ทั้งสองคนเลย" หรงผิงสั่งเสร็จก็ไปจัดการจุดถ่านเพื่อที่จะได้เอามาไว้ใต้เตียงเตา

เมื่อกลับมาแล้วก็เห็นสองพี่น้องนอนอยู่บนเตียงเตาแล้ว เธอเลยไม่พูดอะไรนอกจากเติมไฟให้เรียบร้อย ก่อนจะออกไปเตรียมอาบน้ำ เธอใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน หลังจากสำรวจตัวเองแล้วก็รีบออกมา เธอแอบไปดูฝาแฝด ก่อนจะเอาผ้าที่ร่างเดิมหวงนักหวงหนามาห่มให้ทั้งสอง และออกมานั่งที่หน้าบ้าน

จากตอนแรกคิดว่าตัวเองจะรีบนอนพักผ่อน พอเอาเข้าจริง ๆ กลับมีหลายเรื่องให้คิดจนไม่อยากจะนอน เลยออกมาใช้เวลาอยู่กับตัวเอง เพื่อทบทวนว่า หากเธอต้องมาอยู่ในร่างมารดาตัวร้ายจริง ๆ เธอจะทำอะไรต่อจากนี้

เรื่องทำมาหากินเอาตัวรอดนั้นไม่กลัวเลย แต่เรื่องที่เจ้าของร่างเดิมสร้างเรื่องไว้กลับชวนปวดหัวมากทีเดียว 

หรงผิงหลับตาลงและตั้งจิตเพื่อที่จะตรวจสอบว่ามิติฟาร์มตามมาด้วยหรือไม่ หากตามมาด้วยจะทำให้เธอมีทางเลือกในการดำเนินชีวิตมากขึ้นกว่าเดิม 

"อาจมาช้า... เหมือนตอนวันสิ้นโลก กว่าที่ทุกคนจะมีพลังวิเศษยังต้องใช้เวลานานเลย" หรงผิงปลอบใจตัวเอง เมื่อพิสูจน์จนรู้แล้วว่าตอนนี้เธอไม่ได้มีมิติฟาร์มตามที่หวัง...

หรงผิงตื่นขึ้นในเช้ามืดวันต่อมา เธอเตรียมอาหารทุกอย่างให้พร้อมและตรวจดูด้วยว่ามีอาหารเหลือมากน้อยแค่ไหน และยังตรวจสอบเงินและคูปองที่ใช้ซื้อของที่จำเป็นอีกด้วย ร่างเดิมไม่ได้ทำงานอะไร มีหน้าที่ดูแลลูกอยู่บ้าน รับเงินเดือนจากสามีเดือนละ 20 หยวน 

จากที่รับรู้ เงินจำนวนเท่านี้ไม่ได้มากมาย แต่ก็ยังดีกว่าคนอื่น ๆ เพราะหากให้เธอคิดแล้ว เขาต้องทำงานใช้หนี้ที่เบิกมาสร้างบ้านสร้างกำแพง ได้เดือนละ 20 หยวนนี่ถือว่าดีมาก ๆ แล้ว

วันนี้ลืมตาตื่นมา เธอยังอยู่ที่เดิม ทำให้มั่นใจมากพอสมควรว่าตัวเองมาอยู่แทนที่มารดาตัวร้าย ในเมื่อเลือกไม่ได้ก็ต้องเอาตัวรอด และใช้ชีวิตอย่างที่เคยอยากใช้ อย่างน้อยก็ไม่มีฝูงผีดิบ แต่มีฝูงคนที่รังเกียจเธอทั้งหมู่บ้าน

ให้พวกเขาแสดงออกว่าเกลียด ดีว่าบอกหวังดีแล้วแทงข้างหลัง อย่างน้อยก็รู้ว่าในหมู่บ้านไม่มีใครชอบเธอเลยสักคน

"แม่ทำอะไรเหรอครับ" จือหมิงเห็นแม่ตักน้ำแต่เช้าก็ต้องแปลกใจ ปกติเวลานี้แม่ยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ 

"ไปล้างหน้าให้เรียบร้อย จะได้มากินโจ๊ก" หรงผิงรู้ว่าเด็กชายสงสัย แต่ทำอย่างไรได้ เธอกับร่างเดิมมีนิสัยและท่าทางการพูดจาไม่เหมือนกันเลย หากบอกไปว่าเธอไม่ใช่แม่จริง ๆ พวกเขาจะรับกันได้ไหม ทางที่ดีคือเงียบและเป็นเธออย่างที่เคยเป็น ทุกคนอาจสงสัย แต่คงไม่มีใครกล้าถาม 

หรงผิงเตรียมอาหารให้สองแฝดเสร็จนานแล้ว เธอแค่ทำงานรอก่อนที่จะออกไปสำรวจหมู่บ้านให้เห็นกับตา เพื่อที่จะได้วางแผนว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรต่อไป

"อยู่บ้านกันได้ใช่ไหม" หรงผิงถามขึ้น เพราะตอนนี้เธอพร้อมออกสำรวจแล้ว

"แม่จะไปไหนเหรอ" ซือหงถามเสร็จก็ก้มหน้าหลบตา

"ทีหลังถามแล้วมองหน้า อย่าหลบตาเข้าใจไหม แม่ไม่ทำเหมือนแต่ก่อนแล้ว" หรงผิงบอกทั้งสอง

อยากขอโทษแต่ก็รู้สึกขัดแย้งกับตัวเอง เพราะว่าเธอไม่ใช่คนทำเรื่องพวกนั้นทั้งหมด เธอแค่คนที่มารับกรรมแทนร่างเดิมเท่านั้น และหวังว่ายัยมารดาตัวร้ายจะตายไปแล้วจริง ๆ แล้วไปอยู่ในยุคที่มันลำบาก รับกรรมที่เคยทำไว้ด้วยก็แล้วกัน!!

"แม่ไม่ตีจริง ๆ ใช่ไหม แล้วจะด่าไหม" ซือหงค่อย ๆ เงยหน้ามองแม่อย่างช้า ๆ

"ไม่ตี ไม่ด่า หากไม่ได้ทำอะไรผิด แม่จะออกไปซื้อของและดูอะไรสักหน่อย อยากไปด้วยกันไหม" เธอไม่ค่อยคุ้นกับสถานที่ หากมีคนไปด้วยน่าจะดีกว่า

"แม่อย่าไปเลย" จือหมิงไม่อยากให้แม่ออกไป

หากแม่ออกไปแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมจะทำอย่างไร เขาไม่อยากให้แม่คนนี้หายไป เมื่อเช้าก็ได้แต่แอบมอง กลัวว่าแม่คนนี้จะหายไป

"เราเหลือแค่ข้าว หากไม่ออกไปจะเอาอะไรทำอาหาร" หรงผิงเลิกคิ้วถามเจ้าตัวเล็กทั้งสอง

"แม่... เราไปขโมยไข่มาให้แม่ได้นะ" ซือหงพูดเสียงเบา พร้อมพยักหน้าสนับสนุนความคิดเห็นอีกด้วย

"เดี๋ยว ๆ เราจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว" หรงผิงถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ยัยแม่คนนี้สอนให้ลูกไปขโมยไข่จากบ้านย่า เพื่อที่ตัวเองจะได้มีกิน!!

"การทำแบบนั้นมันไม่ถูกต้อง ก่อนหน้านั้นที่แม่เคยพูดเคยสอนอย่าเอามาใส่ใจ!! อย่าจำ!! เพราะแม่สอนแต่สิ่งไม่ดีทั้งนั้น" เธอต้องบอกเรื่องนี้ให้เด็กรับรู้

ทั้งสองพยักหน้า ยอมรับว่ามันไม่ดี ย่าก็บอก แต่ทำอย่างไรได้ ก็แม่สั่งให้ทำ ไม่อย่างนั้นจะโดนตี และยังถูกทำโทษด้วยการอดอาหารอีกด้วย

"หากแม่ออกไป... แม่คนนี้จะหายไปไหมครับ" จือหมิงมองหน้าแม่อย่างรอคอยคำตอบ

"แม่คนนั้นตายไปแล้ว และจะไม่กลับมาอีก ฉันคือแม่คนใหม่ ต่อไปทุกอย่างจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เข้าใจไหม" หรงผิงตัดสินใจบอกไปตามความจริง แต่ไม่รู้ว่าสองคนจะเข้าใจแบบไหน แต่ถือว่าเธอได้บอกแล้ว

"หนูขอไปด้วย" ซือหงตั้งใจจะไปเฝ้าแม่คนนี้ ไม่อยากให้แม่คนนี้หายไป

"หากจะไปก็รีบกิน" หรงผิงยิ้มให้สาวน้อยที่เริ่มกล้าพูดและเชื่อฟัง กล้าที่จะมองตา ถึงแม้ตอนนี้จะยังกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็ถือว่าดีขึ้น 

สองแฝดเดินตามหลังแม่และคอยแอบมองเรื่อย ๆ ตอนนี้กลัวหลายอย่าง กลัวว่าแม่ออกมาข้างนอกแล้วแม่คนนี้จะหายไปแล้วคนเดิมจะกลับมา หากคนเดิมกลับมาก็ต้องโดนทำโทษ เพราะเอาอาหารออกมากินจนหมด ทั้งนมทั้งไข่ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพวกเธอคงไม่ถูกตีอย่างเดียว พวกเธออาจหัวแตก อาจถูกไล่ออกจากบ้าน และอะไรอีกมากมายที่ต้องโดน 

ทั้งสองดีใจที่แม่บอกว่าแม่คนเดิมตายไปแล้ว ทั้งที่ก็เห็นอยู่ว่าแม่ยังอยู่ ยังทำงานบ้าน ยังทำอาหารให้พวกเขากิน แต่กลับรู้สึกดีใจที่แม่คนนั้นตายและกลายเป็นแม่คนนี้ เพราะแม่คนนั้นใจร้ายมาก ๆ ไม่ใช่แค่ใจร้ายกับพวกเธอเพียงเท่านั้น แม่ใจร้ายกับทุกคน จนคนในหมู่บ้านกลัวแม่ ไม่ชอบแม่ และเพราะคนอื่นกลัวแม่ เธอเลยไม่มีเพื่อนเล่นในหมู่บ้านเลย ทุกคนหนีเธอกับพี่ชายตลอด จึงทำให้พวกเธอต้องเล่นกันเองแค่สองคนเท่านั้น

"มีไข่ไหม" หรงผิงถามคนที่ขายของในร้านค้าหมู่บ้าน

"ไม่มี" คนขายก็ตอบกลับทันที ไม่รู้คิดอย่างไรถึงเข้ามาซื้อไข่ที่นี่ ก็รู้ ๆ อยู่ว่าคนในหมู่บ้านไม่ขายให้ยังหน้าด้านมาซื้ออีก

"หนูเห็นวางอยู่ด้านหลัง ป้าไม่ขายเหรอคะ" ซือหงถามกลับอย่างสงสัย ก่อนหน้านั้นเธอเห็นอยู่ แต่พอแม่ถามซื้อกลับบอกไม่มี

"มีคนซื้อหมดแล้ว" คนขายก็บอกปัด ใครจะบอกความจริงว่าไม่ขายให้

"ฉันขอซื้อนมมอลต์หน่อย" หรงผิงไม่ใส่ใจ หมดก็คือหมด ซื้อสิ่งที่มีอยู่ก็ได้

"หมด" คนขายก็ยังพูดแบบไม่มองหน้า

"มีอะไรที่ไม่หมดบ้าง" หรงผิงเริ่มสงสัยว่าจริง ๆ แล้วไม่อยากขายหรืออะไรกันแน่

"ก็บอกไปเลยว่าไม่ขายให้คนแบบหล่อน คนร้ายกาจแบบหล่อนมีใครอยากซื้อขายและคบหาบ้าง นี่หล่อนยังหน้าด้านเข้ามาซื้อของที่หมู่บ้านอีกเหรอ ได้ข่าวว่าไม่สบายไปหลายวัน ฉันนึกว่าหล่อนตายไปแล้ว น่าจะตาย ๆ ไปซะ!! ชาวบ้านจะได้ไม่เดือดร้อน เจ้าแฝดจะได้มีแม่ใหม่สักที" เสียงชาวบ้านพูดขึ้นอย่างเหลืออด ตอนนี้ไม่กลัวแล้ว หากตบมา เธอก็พร้อมจะตบกลับ เพราะทุกคนมัวแต่กลัวนังแม่ใจร้ายคนนี้เลยทำให้หล่อนยิ่งได้ใจ คนแบบนี้ต้องตอบโต้ให้ถึงที่สุด

"แม่เปลี่ยนไปแล้ว... หลังจากที่แม่หลับไปสามวัน พอแม่ตื่นมา แม่ก็เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ นะ!! " ซือหงบอกให้ทุกคนรับรู้

"โอ๊ย... อาหง!! เชื่อได้เหรอ คนคนนี้ร้ายตั้งแต่พวกแกยังไม่เกิด ไม่อย่างนั้นจะจับพ่อแกได้เหรอ ทั้งที่พ่อแกมีคู่หมั้นอยู่แล้ว" เสียงดังขึ้นมาจากอีกทิศทางหนึ่ง

"เด็ก ๆ กลับเถอะ" หรงผิงเข้าใจสถานการณ์แล้วว่าทำไมร่างเดิมถึงไปซื้อของในเมืองมากกว่าซื้อของที่นี่ เพราะคงไม่มีใครเต็มใจขายให้จริง ๆ ตอนนี้ถือว่าเธอกำลังรับกรรมแทนยัยแม่ตัวร้ายแล้วกัน

"หึ!! คงได้ข่าวว่าสามีจะมาหย่าล่ะสิ หล่อนถึงได้ทำตัวน่าสงสาร" เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ตอบโต้ก็ยิ่งทำให้ได้ใจมากกว่าเดิม

"ที่ฉันเงียบ เพราะรู้ตัวว่าแต่ก่อนทำอะไรไว้บ้าง แต่ใช่ว่าฉันเงียบแล้วจะยอมให้ทุกคนพูดได้ตามใจนะ ความอดทนของฉันมันมีขีดจำกัดเหมือนกัน" หรงผิงหันไปมองทุกคนด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ว่ากำลังรู้สึกอย่างไร

"กลับกัน" หรงผิงหันไปมองหน้าสองแฝดก่อนเดินออกไป

ถึงจะรู้ว่าร่างเดิมทำไม่ดีอย่างไร เธอก็ถือว่านิ่งแล้ว ไม่ตอบโต้แล้ว แต่พอไม่ตอบโต้ คนพวกนั้นกลับกลายเป็นยิ่งพูด และพอคนหนึ่งพูดแล้ว ก็มีคนที่สอง และยังจะมีต่อเรื่อย ๆ

ถึงยอมรับชะตากรรมที่มารดาตัวร้ายก่อไว้ แต่ใช่จะยอมรับทั้งหมด... เธอที่มาอยู่ใหม่ก็มีสิทธิ์ที่จะปกป้องตัวเองเหมือนกัน...