ตอนที่ 3 เพราะเธอคือมารดาตัวร้าย

ตอนที่ 3 เพราะเธอคือมารดาตัวร้าย

หรงผิงใช้เวลาช่วงบ่ายหมดไปกับการทำงานบ้าน

บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ห่างไกลจากบ้านหลังอื่น เพราะไม่สามารถอยู่รวมกับครอบครัวสามีได้เลยต้องออกมาอยู่เองต่างหาก และเพราะเจ้าของร่างเดิมไม่ถูกกับใครในหมู่บ้าน เลยต้องมาซื้อที่ดินอาศัยอยู่ห่างไกลจากคนอื่น ๆ

หรงผิงตักน้ำไว้ใช้จนครบหมดทุกที่ เธอเก็บเสื้อผ้าซักตากเต็มหลังบ้าน ทำความสะอาดบ้านทุกซอกทุกมุม และได้สำรวจด้วยว่าขาดเหลืออะไรบ้าง บางอย่างไม่จำเป็นแต่กลับมี บางอย่างที่ควรมีกลับไม่มี เธอต้องจัดการของที่ไม่จำเป็นออกให้หมด และต้องเริ่มปรับเปลี่ยนการใช้ชีวิตใหม่ทั้งของตัวเองและของฝาแฝดด้วยเหมือนกัน

หากให้บอกว่าร่างเดิมเอาเงินไปใช้สิ้นเปลืองทั้งหมดก็ไม่ใช่ เพราะยังเอามาสร้างบ้านจนดูดีกว่าคนอื่น และยังสร้างกำแพงสูงอีกด้วย บ้านหลังนี้ถูกสร้างขึ้นเหมือนบ้านเศรษฐีที่อยู่ในเมือง เงินที่เอามาสร้างก็มาจากเงินสามีที่เป็นทหาร ซึ่งเบิกเงินล่วงหน้ามาสร้างบ้านตามที่ร่างเดิมต้องการ

ความจริงเป็นแบบไหนเธอก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะจากที่รู้มาส่วนมากมาจากความทรงจำเดิม และบางอย่างที่เธอคิดและมองแบบคนนอก เลยมองเห็นภาพที่แตกต่างจากเจ้าของร่างเดิม

สามียอมตามใจเจ้าของร่างเดิมเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง เพราะต้องทำงานใช้หนี้ที่เบิกมาสร้างบ้านสร้างกำแพง เขาเลยแทบไม่มีวันหยุด และด้วยเหตุนี้ร่างเดิมจึงคิดว่าสามีคงมีคนอื่น ไม่ยอมกลับบ้านมาหาเธอกับลูก จึงเริ่มลงมือทำร้ายลูกเพื่อเรียกร้องให้สามีสนใจ และนับวันยิ่งหนักมือขึ้นเรื่อย ๆ 

"วันนี้มีแค่ข้าวต้มนะ วันหลังแม่จะทำอย่างอื่นให้กินอีก" หรงผิงบอกสองแฝดที่ช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง ทำได้บ้างไม่ได้บ้างก็ช่วย จนบางครั้งเธอต้องบอกให้หยุดทำ

ทั้งสองมองหน้าแม่อย่างระแวง ไม่รู้ว่าแม่จะใจดีแบบนี้อีกนานแค่ไหน กลัวว่าผ่านคืนนี้ไปแล้วแม่จะกลับมาใจร้ายแบบเดิมอีก วันนี้แม่เก็บบ้านทำงานบ้านทั้งหมด เก็บผ้าซักแทบหมดบ้าน และยังเข้าไปเก็บห้องนอนทั้งสองห้องอีกด้วย

"คืนนี้นอนด้วยกันที่ห้องใหญ่นะ" หรงผิงบอกก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อเงียบ ๆ 

ที่บอกแบบนั้น เพราะห้องนอนเล็กไม่มีเตียงเตา ทั้งสองปูผ้านอนกับพื้นทั้งที่อากาศเย็น แต่ห้องนอนใหญ่มีเตียงเตา และเตียงกว้างพอให้นอนได้ทั้งสามคน

"นอนได้จริง ๆ เหรอคะ" ซือหงกลั้นใจถามออกไป หากนอนได้พวกเธอจะไม่หนาว ไม่ต้องขนเสื้อผ้ามาทับตัวให้อุ่น ไม่ต้องนอนกอดกันเหมือนเดิม เพราะห้องแม่มีเตียงเตา แค่นอนที่พื้นใกล้ ๆ เตียงเตาก็อุ่นแล้ว

"อืม รีบกินแล้วจะได้รีบอาบน้ำ" หรงผิงบอกทั้งสองก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อ ไม่ชวนคุยและไม่จ้องมองทั้งสอง เพราะหากจ้องมองทั้งสองก็จะเกร็งจนทำอะไรไม่ถูก ทั้งสองจะกลัวถูกทำร้าย หรงผิงเข้าใจดีเลยต้องเงียบ ๆ พูดเท่าที่ควรพูด เพราะเท่านี้ก็ทำให้ฝาแฝดมองเธอแปลก ๆ แล้ว

"อาบกันเองได้ไหมหรือต้องให้อาบให้" เมื่อต้มน้ำเตรียมให้เด็ก ๆ เรียบร้อยแล้ว หรงผิงก็ถามก่อน ใจจริงแล้วอยากอาบให้ด้วยซ้ำ แต่เพราะเธอไม่อยากรีบเข้าหาทั้งสองมากนัก จึงต้องถามก่อน

"อาบเองได้ครับ" จือหมิงรีบตอบกลับ ที่แม่ทำมาตั้งแต่บ่ายก็ทำให้เขากับน้องสาวไม่สบายใจแล้ว ถึงจะชอบที่แม่ใจดี แต่มันก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำแบบนี้ทำไม

หรงผิงพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะออกจากห้องน้ำหลังจากเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็มาจัดที่นอนในห้องนอนใหญ่ เพื่อให้สองแฝดได้นอนกันอย่างสบาย

หลังจากที่คิดว่าทำอะไรเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมายืนหน้าบ้าน มองทุกอย่างที่อยู่รอบตัว ถึงแม้จะรับรู้ว่ายุคนี้เป็นยุคที่ยากลำบาก แต่หากเทียบกับที่ที่จากมาถือว่าที่แห่งนี้ยังดีกว่ามาก ยังมีแหล่งน้ำ และยังมีต้นไม้ขึ้นอยู่ทั่วบริเวณ 

"ใคร!! " หลินหลินรู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่ เลยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่กดดัน เพื่อให้คนที่ซ่อนตัวอยู่แสดงตัวออกมา

เมื่อรู้ว่าสัญชาตญาณของตนไม่ได้หายไปไหน ก็ทำให้ดีใจขึ้นมาทันที เธอยังมีสัญชาตญาณการเอาตัวรอดจากวันสิ้นโลก และเธอคาดหวังว่าพรวิเศษที่เคยได้รับในครั้งนั้นจะตามมาด้วยเช่นเดียวกัน

"ฉันเอง" เสียงดังขึ้นพร้อมคนที่เดินออกมาจากพุ่มไม้ข้าง ๆ กำแพงบ้าน

"แม่เหรอ... มาแล้วทำไมไม่เข้าบ้าน" หรงผิงจำได้ว่าคนคนนี้คือแม่ของร่างเดิม 

"ได้ยินมาว่าไม่สบาย หายหรือยัง" เหลียนฟาง มองหน้าลูกสาว แล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นว่าลูกสาวมีท่าทางเปลี่ยนไป

"ดีขึ้นแล้ว แม่รู้ได้อย่างไร เข้าบ้านก่อนดีกว่า" หรงผิงรู้ว่าทำไมแม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เพราะร่างเดิมไม่ใช่แม่ที่ใจร้ายเพียงอย่างเดียว... ทว่ายังเป็นลูกสาวที่เอาแต่ใจอีกด้วย

เหตุการณ์ล่าสุดที่จำได้คือ... ร่างเดิมทะเลาะกับแม่แล้วบอกไม่ให้แม่อย่ามายุ่งเรื่องของเธออีกต่อไป

จากที่รับรู้ ครอบครัวพ่อแม่พี่ชายก็รักเธอมาก ครอบครัวสามีก็ไม่ได้ร้ายมากมาย หากเทียบกับนิสัยร่างเดิมแล้ว... ร่างเดิมร้ายกว่าเป็นไหน ๆ 

"มียากินไหม แล้วกินข้าวหรือยัง" เหลียนฟางถามก่อนจะเดินตามลูกสาวเข้าบ้าน

"ฉันกินแล้ว แม่ล่ะกินแล้วหรือยัง" หรงผิงตอบและถามกลับ

"กินแล้วก็มานี่แหละ แต่เดี๋ยวต้องรีบกลับก่อนมืด เด็ก ๆ ไปไหนหมด" ความจริงแล้วเธออยากถามว่าหลาน ๆ กินข้าวหรือยัง เพราะรู้ดีว่าลูกสาวไม่สนใจลูกของตัวเองมากนัก

ลูกสาวสนใจแต่สามี ต้องการความรักจากสามี ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สามีคนนี้มา ต้องบอกว่าแย่งมาเลยก็ว่าได้เพราะลูกเขยมีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่เพราะลูกสาวเธออยากได้จึงลงมือทำทุกอย่างด้วยตัวเอง โดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มารู้เรื่องอีกทีก็เปลี่ยนจากข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกเสียแล้ว

"เด็ก ๆ กินข้าวแล้ว ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว แม่... หากพ่อเด็ก ๆ กลับมาแล้วขอหย่า แม่จะว่าอะไรไหม" หรงผิงไม่รู้หรอกว่าที่นี่เป็นแบบนี้ แต่เธอคิดว่าอีกไม่นานพ่อของเด็ก ๆ จะกลับมา 

"ทำไมถึงพูดแบบนั้น" เธอใจหายใจคว่ำกับลูกสาวคนนี้อยู่เรื่อย ตั้งแต่มีสามี และนี่มาพูดเรื่องหย่าทั้งที่ลูกสาวไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย

"ฉันแค่ถามแม่ดูเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก" หรงผิงยิ้มให้แม่ของร่างเดิม

ใครจะกล้าบอกว่าร่างเดิมส่งโทรเลขไปหาสามี บอกว่าหากไม่กลับมาจะไม่ให้เขาเจอหน้าลูกสองคนอีกเลย ที่ทำแบบนั้นเพราะร่างเดิมได้ยินคนพูดว่าสามีของเธอกำลังจะยื่นหนังสือขอหย่า

พอได้ยินข่าวมา ร่างเดิมก็รีบเดินเท้าฝ่าหิมะเข้าไปในเมือง เพื่อส่งโทรเลขไปขู่สามี ต้องการให้สามีกลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง แต่พอขากลับตัวเองกลับลื่นลงไปในคลองหน้าหมู่บ้าน แต่ก็ยังช่วยตัวเองขึ้นมาจนกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพที่เปียกไปทั้งตัว

ด้วยเหตุนี้ร่างเดิมจึงไม่สบายและน่าจะตาย... จนเธอเข้ามาอยู่ในร่างแทน...

"ไม่มีแม่คนไหนอยากให้ลูกหย่าหรอก" ถึงจะรู้ว่าลูกสาวใจร้ายกับลูกกับสามี และรู้ดีว่าลูกเขยรังเกียจลูกสาว แต่เธอที่เป็นแม่ก็ไม่อยากให้ลูกสาวตัวเองต้องหย่าจากสามีอยู่ดี

"แม่จะอายไหม" หรงผิงถามต่อ เพราะคนที่นี่ให้ความสนใจกับเรื่องแบบนี้

คนส่วนมากจะทนอยู่กันไป หากไม่เลวร้ายสุด ๆ ก็ไม่มีการหย่าขาด แต่สำหรับเธอที่เป็นมารดาตัวร้าย อาจจะถูกสามียื่นเอกสารขอหย่าก็ได้

"อายตั้งแต่ที่แกมอมเหล้าเขาแล้วปลุกปล้ำจนได้เจ้าแฝดมานี่แหละ" เหลียนฟางพึมพำเบา ๆ ตอนนี้ไม่ต้องบอกหรอกว่าอายไหม เลยคำว่าอายมาแล้ว แต่เพราะครอบครัวรักลูกสาวจึงต้องแอบมาดู แอบมาหาอยู่อย่างนี้

แต่ก่อนไม่ต้องแอบมาหา แต่เพราะล่าสุดเธอสอนลูกให้รักลูก และให้เห็นใจสามี เท่านั้นแหละลูกสาวกลับไม่ยินยอม หาว่าเข้าข้างคนอื่น แทนที่จะเข้าข้างลูกตัวเอง

หรงผิงได้ยินในสิ่งที่แม่พูดก็เข้าใจดี แต่หากพ่อของเด็กแฝดอยากจะหย่าจริง ๆ เธอก็คงต้องยอม เพราะอย่างไรเธอก็ไม่ใช่แม่ของเด็กแฝด เธอเป็นเพียงคนที่มีชื่อแซ่เดียวกันเท่านั้น อย่างอื่นไม่เหมือนเลย แม้แต่รูปร่างหน้าตายังไม่มีส่วนคล้ายกันสักนิดเดียว

"แต่หากเขาหย่าจริง ๆ ก็กลับไปอยู่บ้านเราก่อน จะเอาอย่างไรก็ค่อยว่ากันอีกที" ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้ยินเรื่องนี้ ขนาดเธออยู่หมู่บ้านข้าง ๆ ยังได้ยินข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย แต่ที่แปลกใจคือลูกสาวนั่งนิ่งเหมือนยินยอมเกี่ยวกับเรื่องนี้

"อาจมีเพียงฉัน หลานแม่คงไม่ได้ไปด้วย" หรงผิงแค่พูดเผื่อไว้เท่านั้น เพราะสาเหตุที่สามีขอหย่า เพราะเธอคือมารดาตัวร้าย ไม่เหมาะแก่การเป็นแม่คนหรือไม่เหมาะกับการดูแลเด็กเล็ก

ซึ่งหรงผิงเข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี หากเทียบกับนิสัยร่างเดิมมันเป็นแบบนั้นจริง ๆ เธอเลยยอมหากสามีของร่างเดิมต้องการดูแลลูกเอง เพราะอย่างไรเขาก็เป็นพ่อลูกกัน ส่วนเธอในตอนนี้คือคนอื่น...