15

หลังจากที่แยกกับหยางเถาฮวา อาสามก็ไม่ได้รีบกลับบ้านของตัวเอง แต่กลับไปบ้านหลี่แทน อยู่รอจนกระทั่งย่าหลี่กลับจากทำงานถึงได้เล่าเรื่องวันนี้ให้กับผู้เป็นแม่ฟัง

“โชคดีขนาดนั้นเชียวเหรอ” ย่าหลี่ไม่อยากจะเชื่อ ผู้พันที่ไหนจะมาแต่งงานกับชนชั้นแรงงาน อย่างน้อยก็ต้องแต่งกับลูกหลานทหารด้วยกัน หรือไม่ก็ลูกสาวนายพลถึงจะเหมาะสม

“นั่นสิคะ ทีแรกที่ติดต่อมาฉันก็นึกว่าเป็นลูกหลานขอคนแถวนี้เสียอีก แม่คะเราจะทำยังไงกันดีละคะ” อาสามถามผู้เป็นแม่ด้วยความกลัดกลุ้ม

“จะทำยังไงล่ะ ในเมื่อทางนั้นพูดออกมาแล้วว่าจะรับผิดชอบ เราก็มีหน้าที่เรียกสินสอดให้คุ้มกับที่เจ้าใหญ่เลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะ” ย่าหลี่นึกถึงสินสอดที่จะได้รับแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ได้ยังไงละคะแม่ อย่าเห็นแก่เงินน้อยนิดสิคะ นึกถึงผลที่จะเกิดขึ้นระยะยาว แค่นี้พี่สะใภ้ก็คอยื่นคอยาว ถ้าเกิดว่าหล่อนได้เป็นแม่ยายผู้พันจริงๆ คิดเหรอว่าต่อไปหล่อนจะยอมก้มหัวให้กับพวกเรา”

“อืม ที่แกพูดมาก็มีเหตุผล” ย่าหลี่คิดตามคำพูดของลูกสาว

ที่ผ่านมาท่านพอใจกับลูกสะใภ้คนนี้มาก พูดง่าย แล้วก็ไม่เคยทำเรื่องให้ลำบากใจ เรียกได้ว่าชี้นกเป็นนก ไม่มีปากมีเสียง ลูกชายของท่านตาถึงจริงๆ ที่เลือกแม่หม้ายมาเป็นภรรยา ดีกว่าแต่งหญิงสาวเข้าบ้านเป็นไหนๆ เพราะนอกจากจะต้องคอยเอาใจแล้ว งานบ้านงานเรือนผู้หญิงสมัยนี้ไม่ได้เรื่องแทบจะทุกคน

“ใช่ไหมละคะ เรื่องอะไรเราจะยอมให้สองแม่ลูกได้ดี ไม่สู้ยกให้ลูกหลานเราเองยังจะดีเสียกว่า” พูดจบก็เหล่ตามองผู้เป็นแม่ว่าจะมีความคิดเห็นยังไง

“แกพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก เฟินเอ๋อร์เพิ่งจะอายุย่าง 13 ปีเท่านั้น ถ้าจะให้แต่งกับคนอายุ 22 ปีมันก็ออกจะเกินไปสักหน่อย” ย่าหลี่ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

“แม่คะ ลืมไปแล้วเหรอว่าแม่ไม่ได้มีหลานสาวแค่คนเดียว ลืมหวังหลินของฉันไปได้ยังไงละคะ” อาสามพูดถึงลูกสาวของเธอ เพราะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับจ้าวเสี่ยวเหลียนพอดี

“ไอหยา…แม่จะลืมหลานสาวแท้ๆ ไปได้ยังไง แต่แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะให้หลินหลินเรียนต่อ แล้วจะให้ลาออกมาแต่งงานได้ยังไง เซียนเอ๋อร์…แม่ผิดหวังกับแม่มาแล้วหนหนึ่ง อย่าให้ต้องผิดหวังกับหลินเอ๋อร์อีกเลยนะ”

ย่าหลี่ถอนหายใจ รู้สึกคิดหนักเมื่อได้รู้ความคิดของลูกสาว ลองให้ได้พูดแบบนี้ ท่านก็เดาได้แล้วว่าลูกสาวหมายตาผู้พันจางเสวี่ยอวี้

“แม่…เรียนสูงจะมีประโยชน์อะไร ต่อไปก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว สุดท้ายแล้วก็ยังต้องมาหาครอบครัวดีๆ ให้อีก ไม่สู้แต่งไปเสียเลยตอนนี้ คุณนายหยางก็เป็นคนมีศีลธรรมคนหนึ่ง ฉันมั่นใจว่าหล่อนจะต้องเป็นแม่สามีที่ดีแน่” อยู่มาขนาดนี้ เจอคนมาทุกรูปแบบในโรงงาน พอจะดูออกว่าหยางเถาฮวาเป็นคนดีคนหนึ่ง

ย่าหลี่ฟังแล้วก็คล้อยตาม เกิดเป็นผู้หญิงนั้นแสนจะลำบากใครบอกว่าสบาย ถ้าเกิดมาในครอบครัวที่เที่ยงธรรมก็แล้วไปเถอะ แต่ถ้าเกิดมาในครอบครัวที่เห็นความสำคัญแค่ลูกชายก็ลำบากหน่อย เหมือนกับท่านเอง กว่าจะมีทุกวันนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย พอตัวเองได้เป็นแม่คนถึงไม่เลือกปฏิบัติ ออกจะเอนเอียงมาทางลูกสาวเสียด้วยซ้ำ

“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะลองพูดเรื่องนี้กับพี่ใหญ่ดู หลินเอ๋อร์ก็เป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของลุงใหญ่ เขาคงไม่ใจดำกับหลานสาวหรอก” อาสามยืนยันกระต่ายขาเดียว ว่ายังไงตำแหน่งลูกเขยของท่านก็ต้องเป็นจางเสวี่ยอวี้เพียงคนเดียวเท่านั้น

ทางด้านจ้าวเสี่ยวเหลียนเองก็ร้อนรนไม่ต่างกัน ถ้าเป็นเธอในยุคปัจจุบัน ถูกแม่สื่อมาทาบทามสู่ขอแล้วว่าที่สามีหน้าตาดี การศึกษาดี หน้าที่การงานดีขนาดนี้คงไม่ลังเลที่จะยอมออกเดตด้วย แต่ไม่ใช่กับเจ้าของร่างนี้

ถ้าแต่งงานไป แล้วสัญญาที่เคยให้ไว้กับเจ้าตัว ไหนจะยายหลิวที่เพิ่งไปได้แค่วันเดียวอีก แต่จะทำยังไงให้แม่ยอมใจอ่อน ไม่บังคับให้แต่งงาน ดูก็รู้ว่าแม่พอใจทางฝั่งนั้นมาก

ทางด้านหลิวซือก็ร้อนรนไม่แพ้กัน อยู่กับบ้านหลี่มาเป็นสิบๆ ปี ทำไมจะดูไม่อาการของหลี่เซียนไม่ออกว่าอยากได้ว่าที่ลูกเขยของเธอจนตัวสั่น ถึงขั้นไปฟ้องแม่สามีแล้ว ตอนนี้เธอออกมายืนรอสามีอยู่หน้าบ้านเพื่อเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง ไม่นานหลี่เจียงก็เดินกลับมา

“ทำไมมายืนตรงนี้” หลี่เจียงเห็นภรรยาคนสวยออกมายืนรออยู่หน้าบ้านก็ทำหน้าบึ้งไม่พอใจ เนื่องจากว่ามีคนเดินผ่านไปผ่านมาและมองภรรยาของเขาด้วยสายตาหวานเยิ้ม

ต้องยอมรับในความสวยของหลิวซือ ต่อให้อายุจุเข้าเลขสามแล้ว ทว่าก็ยังดูสาว ดูสวยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

“ก็มารอคุณนั่นแหละค่ะ อย่าเพิ่งเข้าบ้านนะคะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

ครั้งนี้สีหน้าของเธอดูจริงจัง ทำให้หลี่เจียงเชื่อสนิทใจว่าจะต้องเป็นเรื่องสำคัญ เขาพยักหน้าแล้วก็เดินตามภรรยามายังมุมลับตาคนข้างหลังบ้าน

หลิวซือหันมองซ้ายขวาไม่เห็นใคร ก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งเป็นประวัติของจางเสวี่ยอวี้ให้กับสามี จากนั้นก็เล่าเรื่องวันนี้ให้กับเขาฟัง รวมถึงอาการอยากได้จนออกนอกหน้าของน้องสาวเขาด้วย

“ไม่หรอกมั้งคุณคิดมากไปเองหรือเปล่า ไหนบอกว่าน้องสามไปเป็นเพื่อนยังไงล่ะ” หลี่เจียงไม่เชื่อว่าน้องสาวจะมีความคิดแบบนั้น

“น้อยไปสิคะ นอกจากจะไม่ช่วยพูดแล้ว อาสามยังปฏิเสธแบบไม่คิดเลยด้วยว่าเสี่ยวเหลียนไม่เหมาะสมกับบ้านนั้น”

“หึ ก็มันเรื่องจริง” หลี่เจียงเห็นด้วยกับคำพูดของน้องสาว

“หลี่เจียง” หลิวซือเรียกชื่อสามีเสียงขึ้นจมูก

เวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง เธอก็เหมือนคู่สามีภรรยาทั่วไป ไม่เหมือนอยู่ต่อหน้าแม่สามี ที่ต้องทำตัวเรียบร้อยไม่กล้าต่อปากต่อคำ

“เอาล่ะๆ คุณก็อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไป เท่าที่ผมฟังทางฝั่งนั้นก็น่าจะยอมรับเสี่ยวเหลียนแล้ว เหลือแค่ลูกสาวคุณเท่านั้นแหละที่จะยอมรับหรือเปล่า”

“ลูกสาวของเรา” หลิวซือแย้ง

“ใช่ๆ แล้วๆ ลูกสาวของเรา ส่วนเรื่องน้องสามคุณไม่ต้องคิดมากหรอก ยังไงพี่เขยก็ไม่ยอมให้หลินเอ๋อร์ลาออกจากโรงเรียนเพื่อมาแต่งงานหรอก”

พอนึกถึงพี่เขยหวัง หลิวซือก็รู้สึกเบาใจขึ้นมาได้บ้าง เพราะเขาค่อนข้างตั้งความหวังกับลูกสาวของพวกเขามากพอสมควร

“สบายใจขึ้นหรือยัง” เห็นภรรยาเริ่มมีรอยยิ้มบนใบหน้า ก็จับมือของเธอขึ้นมาหอมเบาๆ

“อือ แต่ก็ยังไม่วางใจหรอกนะคะ เพราะน้องสาวของคุณ”

“พอแล้วๆ ถ้าน้องสามจะทำเหมือนที่คุณว่าจริง ผมนี่แหละจะเป็นคนจัดการ ตอนนี้คุณไปพูดกับเสี่ยวเหลียนให้ยอมใจอ่อนก่อนเถอะ” เพราะถ้าถามเขา คิดว่าพูดกับน้องสาวยังง่ายกว่าพูดกับลูกเลี้ยงเสียอีก

สำหรับเขาแล้วถ้าลูกเลี้ยงอยากจะเรียนก็ส่งเรียนได้ แต่ถ้าไม่เรียนก็ต้องเป็นการดีกับเงินในกระเป๋า แล้วยิ่งได้แต่งงานกับผู้ชายที่ดีเขาก็ยิ่งวางใจ ต่อไปจะได้ไม่ต้องมีเรื่องปวดหัวเหมือนตอนนั้นอีก

สองสามีเดินกลับเข้ามาในบ้าน ก็พบว่าหลี่เซียนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ทันทีที่พี่ชายเดินเข้ามา หลี่เซียนก็เตรียมจะวิ่งเข้าหา แต่พอเห็นหน้าพี่สะใภ้ใหญ่ก็กลืนคำพูดลงท้องไป

“กลับมาแล้วเหรอ”

“ครับ” หลี่เจียงพยักหน้ารับ

“กลับมาเหนื่อยๆ มานั่งดื่มชาก่อนเถอะ” ย่าหลี่กวักมือเรียกลูกชาย

“วันนี้อากาศร้อน ขอตัวไปล้างตัวก่อนดีกว่าครับ แม่ตามสบายเถอะ”

เป็นแม่ลูกกันมา ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าแม่มีเรื่องจะพูด ถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะเป็นเรื่องเดียวกับที่ภรรยาได้บอกไปแล้ว ถึงเขาจะไม่ได้รักลูกเลี้ยงเท่าลูกตัวเอง แต่วาสนาดีขนาดนี้ก็อยากจะให้อยู่แค่คนในครอบครัว หวังหลินคือคนตระกูลหวัง ไม่ใช่คนตระกูลหลี่