14

อาสามได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มค้าง ส่วนหลิวซือนั้นได้แต่นั่งนิ่งพูดไม่ออก เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะดูดีขนาดนี้ เดิมทีคิดว่าเป็นชนชั้นแรงงานเหมือนกันเสียอีก

“ไอหยาคุณนายอย่าเพิ่งใจร้อนไปสิคะ ทำความรู้จักกันก่อน” อาสามพูดแก้สถานการณ์ เห็นการแต่งตัวของอีกฝ่ายแล้วไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าเป็นคนมีเงิน เพราะแบบนี้ถึงได้บอกให้อีกฝ่ายใจเย็นๆ

“เย็นไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ เสียงพูดถึงหนูเสี่ยวเหลียนดังเข้าหูมาทุกวัน กว่าที่ฉันจะติดต่อพวกคุณได้ไม่ใช่ง่าย” คนที่แนะนำตัวว่าเป็นหยางเถาฮวาพูดขึ้น

เธอเห็นหน้าว่าที่ลูกสะใภ้แล้วก็พยักหน้าพอใจ ก่อนหน้าที่ลูกชายจะไปทำงานได้บอกแล้วว่าไปล่วงเกินสาวคนหนึ่งเข้า ไม่รู้ว่าทางนั้นจะมาเอาเรื่องหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็รับปากรับผิดชอบไป เพราะตนล่วงเกินอีกฝ่ายจริง

“เดี๋ยวก่อนนะคะ ตกลงว่านี่มันเรื่องอะไรกัน” เสี่ยวเหลียนได้กลิ่นไม่ดีเลยถามออกไปอย่างงุนงง

“เสี่ยวเหลียนจ๊ะ ผู้ใหญ่คุยกันเด็กอย่าเพิ่งพูดแทรก เดี๋ยวก็รู้เองแหละว่าเรื่องอะไร” คำพูดของอาสามทำเอาหยางเถาฮวาที่กำลังจะอ้าปากอธิบายต้องกลืนคำพูดลงท้องของตัวเองไป

“นั่นสิ รอให้อาสามพูดจบก่อน” หลิวซือพยักหน้าเห็นด้วยกับน้องสาวสามี

“ก่อนอื่นต้องขอแนะนำอย่าเป็นทางการนะคะคุณนาย ฉันชื่อหลี่เซียน เป็นอาสามของเด็กคนนี้ค่ะ ส่วนคนนี้คือพี่สะใภ้ใหญ่ของฉัน หลิวซือ แล้วก็จ้าวเสี่ยวเหลียน ตัวต้นเหตุของเรื่องนี้”

หยางเถาฮวาหน้าเจื่อน ไม่รู้ว่าจะอึ้งกับคำไหนก่อนดี สามคนแต่กลับแซ่ไม่เหมือนกันเลย หรือจะอึ้งกับคำพูดเหน็บแนมของคนที่แนะนำตัวเองว่าเป็นอา ทว่าคำพูดคำจากลับไม่ให้เกียรติหลานสาวของตัวเองเลย

“สวัสดีจ้ะ ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษแม่เสี่ยวเหลียนแทนลูกชายของฉันด้วยที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง เดิมทีเขาก็พูดเรื่องนี้กับฉันแล้วล่ะ เป็นฉันเองที่ไม่เอาไหน ปล่อยให้เรื่องนี้ถูกคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องพูดถึงเป็นวงกว้าง จนต้องเลยเถิดมาถึงขั้นนี้”

ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายก็คือ ตนไม่ได้อยู่แถวตรอกซอยนี้ อีกทั้งยังไม่ใช่สังคมโรงงาน ทำให้ไม่รู้ข่าวซุบซิบ แต่ที่รู้เรื่องเพราะแม่บ้านมาจ่ายตลาดและลูกชายของตนเองถูกพาดพิง เลยให้คนมาสืบถึงได้รู้ว่าเรื่องที่ลูกชายฝากฝังก่อนจะไปทำงานนั้นเป็นเรื่องจริง

“พูดแบบนั้นก็ไม่ถูกหรอกค่ะ ความจริงเราต้องขอบคุณลูกชายของคุณนายด้วยซ้ำที่ช่วยชีวิตลูกสาวของฉันเอาไว้” หลิวซือไม่คิดโทษอีกฝ่าย พอเธอมานั่งนึกดูอีกทีก็เหมือนจะเห็นผู้ชายตัวเปียกโชกคนหนึ่งจริงๆ แต่จังหวะนั้นเป็นห่วงลูกสาวมากเกินกว่าจะนึกถึงคนอื่น

“เข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะคะ” อาสามเห็นสองคนขอโทษกันไปมา แบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันสักที

“ตายจริง นี่เป็นประวัติของลูกชายฉันค่ะ” หยางเถาฮวายื่นประวัติของลูกชายที่ตนอุตส่าห์ตั้งใจทำขึ้นมายื่นให้กับหญิงสาวที่นั่งทำตาปริบๆ

ทว่ากลับถูกอาสามคว้าเอาไปเสียก่อน แต่พอได้เห็นรูปเต็มตัวของอีกฝ่ายแล้วถึงกับอ้าปากค้าง เพราะต่อให้จะเป็นภาพขาวดำ แต่ความหล่อก็ทะลุมาแต่ไกล รูปร่างสูงโปร่งมีภูมิฐาน ดูก็รู้ว่าเป็นคนมีการศึกษาดี แล้วยิ่งเห็นว่าเรียนจบจากโรงเรียนทหารโดยตรงก็อึ้งเข้าไปใหญ่

“พันตรีอย่างนั้นเหรอคะ” อาสามทวนยศของอีกฝ่าย

“ใช่แล้วล่ะค่ะ เขาเข้าเรียนโรงเรียนทหารตั้งแต่อายุ 15 ปี พออายุ 17 ปีก็สอบเทียบเรียนจบแล้วก็เข้ารับราชการทหารสังกัดมณฑลเลย ตอนนี้อายุ 22 ปีพอดี เพิ่งเข้ารับตำแหน่งพันตรีเมื่อต้นปีนี้เองค่ะ” คนเป็นแม่พูดถึงลูกชายด้วยความภาคภูมิใจ

หลิวซือได้ยินน้องสาวสามีพูดถึงตำแหน่งของอีกฝ่ายก็ไม่รอช้า รีบหยิบประวัติขึ้นมาอ่านคร่าวๆ ภายในใจที่หนักอึ้งรู้สึกเบาสบายเหมือนยกภูเขาออกจากอก อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผู้ชายไม่เอาไหนที่ไหน แต่เป็นถึงผู้พันที่มาช่วยชีวิตลูกสาวของเธอเอาไว้ได้

เสี่ยวเหลียนเห็นแม่กรอกสายตาอ่านประวัติแล้วฉีกยิ้ม ก็อดไม่ได้ที่จะสะกิดขอดู ตอนนี้เธอพอจะเดาได้แล้วว่าที่แม่พามานั่งตรงนี้จุดประสงค์คืออะไร

ไม่ใช่การดูตัว แต่เป็นเพราะข่าวลือในตอนที่เธอตกน้ำ เธอเข้าใจผิดมาตลอดว่าคนที่ช่วยชีวิตคือพ่อเลี้ยง แต่ความจริงแล้วกลับกลายเป็นผู้ชายหน้านิ่งในภาพที่ใส่ชุดทหารเต็มยศ ถ่ายคู่กับปืนคู่ใจที่ใครเห็นแล้วเป็นต้องใจสั่นรวมถึงเธอด้วย นี่มันจางฮั่นชัดๆ หล่อแบบดิบเถื่อนนิดๆ หญิงสาวลอบกลืนน้ำลาย

“เอ่อ คุณนายคะบอกตามตรงว่าทางเราคงไม่อาจเอื้อม” อาสามพูดขึ้น ทำเอาหลิวซือหันไปมองหน้าน้องสามีตาขวาง

เธอเป็นแม่แท้ๆ ยังไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ แล้วเรื่องอะไรที่คนอื่นจะมาออกความเห็น เหมาะสมหรือไม่เหมาะสมมันใช่เรื่องที่จะพูดออกมาต่อหน้าอีกฝ่ายอย่างนั้นเหรอ

“อาสาม” หลิวซือเรียกเบาๆ ทว่าหลี่เซียนกลับทำหูทวนลมไม่ได้ยิน

ตอนแรกที่ตกลงมาเป็นเพื่อน เพราะอยากจะเห็นหน้าผู้ชายที่ช่วยชีวิตจ้าวเสี่ยวเหลียนเท่านั้น แต่ใครจะไปคิดว่อีกฝ่ายจะดูดีขนาดนี้ นี่มันลูกเขยในอุดมการณ์ของเธอชัดๆ ไม่สู้เก็บเอาไว้เป็นตัวเลือกให้ลูกสาวตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ ใครจะไปยอมยกให้หลานนอกสายเลือดกันล่ะ

“อาสามพูดถูกนะคะ คุณนายคะ ข่าวลือพวกนั้นฉันไม่สนใจหรอกค่ะ อีกอย่างฉันก็กำลังเรียนหนังสืออยู่ ยังไม่คิดเรื่องแต่งงาน” เสี่ยวเหลียนพยักหน้าเห็นด้วย

เธอรู้ว่าตอนนี้แม่แทบอยากจะยกเธอใส่พานให้กับอีกฝ่าย แต่สำหรับคนที่ผ่านโลกมาเยอะพอสมควรอย่างเธอแล้ว รู้ดีว่ายังมีผู้ชายอีกมากที่ดีกว่าหนุ่มหล่อคนนี้ สำคัญที่สุดคือนิสัยต้องเข้ากันได้ เพราะต่อให้หน้าตาดี ฐานะดีแค่ไหน ถ้านิสัยไม่ดีก็เท่านั้น

“เอางั้นเหรอ” หยางเถาฮวาพูดอะไรไม่ออก

ตนเดินทางมาเจรจาคนเดียว ไม่ได้พาแม่สื่อมาด้วย เพราะมั่นใจว่ายังไงอีกฝ่ายก็ต้องตอบรับลูกชาย แต่ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายกลับปฏิเสธโดยไม่ทันได้ปรึกษากันก่อนเสียด้วยซ้ำ ทำให้รู้สึกอับอายอยู่เล็กน้อย

“ฉันต้องขอโทษแทนลูกสาวด้วยนะคะ แกยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจว่าอะไรคือชื่อเสียง แต่ถึงยังไงฉันก็คงต้องขอเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาสามีดูก่อน แล้วถ้าเกิดว่าทางฝั่งบ้านคุณนายไม่รังเกียจที่ลูกสาวฉันมาจากชนบท แล้วครอบครัวของพวกเราก็เป็นเพียงชนชั้นแรงงาน ถึงตอนนั้นก็ส่งแม่สื่อมาพูดคุยกันให้ถูกต้องตามธรรมเนียมจะดีกว่านะคะ”

หลิวซือพูดพร้อมทั้งยื่นประวัติลูกสาวที่มีรูปเธอขณะที่กำลังยิ้มอยู่ส่งไปให้

เสี่ยวเหลียนไม่รู้ว่ารูปนี้ถ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆ น่าจะถ่ายตอนที่ร่างนี้มาในเมืองแล้ว เพราะเธอจำสะพานตรงนี้ได้ มันก็คือสะพานเดียวกับที่เจ้าของร่างกระโดดน้ำนั่นเอง

“ดี แบบนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ” หยางเถาฮวาพยักเห็นด้วยกับคำพูดของหลิวซือ

อาสามอ้าปากเตรียมจะพูด แต่กลับถูกหลิวซือพูดดักขึ้นเสียก่อน “ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัวก่อน บอกตามตรงว่าฉันเองก็ถูกทางโรงงานถามเรื่องนี้มาเหมือนกัน แต่ก็จนใจเพราะไม่รู้จริงๆ ว่าพ่อหนุ่มที่ช่วยชีวิตลูกสาวคือผู้พัน จางเสวี่ยอวี้”

“ลำบากน้องหลิวแล้วล่ะ”

สุดท้ายแล้วการพบปะพูดคุยจบด้วยการจะส่งแม่สื่อมาทาบทามอีกที จ้าวเสี่ยวเหลียนขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด รวมถึงอาสามด้วย เพราะตอนนี้เธอเริ่มมีความคิดอยากจะได้ผู้ชายของหลานสาวมาเป็นลูกเขยของตัวเอง