ตอนที่ 3: เพื่อนที่เธอไม่รัก

(แรงบันดาลใจจากเพลง ที่ไม่รัก – PROXIE)

เสียงฝนตกพรำๆ เคาะหน้าต่างห้องของคิมิอย่างแผ่วเบา ละอองน้ำไหลเป็นเส้นบางเฉียบบนกระจก เหมือนร่องรอยน้ำตาที่ไม่มีใครได้เห็น

ภายในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงพัดลมจากโน้ตบุ๊กและเสียงพิมพ์เบาๆ ที่คิมิใช้ตอบแชท ปลายนิ้วเธอวางค้างอยู่บนคีย์บอร์ด หน้าจอแสดงภาพเกม Project Zomboid ที่กำลังโหลดเข้าเซิร์ฟเวอร์ที่นัดกันไว้

เวลาสามทุ่มครึ่ง

วันนี้เธอมีนัดเล่นเกมกับเพื่อนๆ ในDiscord  ฝัน, เฟื่อง, ปาย และพอล เหมือนคืนวันศุกร์ธรรมดาที่เคยสนุกแต่คืนนี้กลับไม่เหมือนเดิมเลย

ไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัว เสียงแจ้งเตือนจาก Discord ดังขึ้นพร้อมแชทส่วนตัวที่โผล่ขึ้นมา

ปาย: “คิมิ… เราคุยกันหน่อยได้มั้ย”

คิมิมือเย็นเฉียบ แสงหน้าจอสะท้อนบนแก้มที่ซีดเผือด เธอรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

“ได้สิ…” เธอตอบกลับไป พยายามไม่ให้มือสั่นแม้หัวใจจะเต้นโครมคราม

เสียงปายเปิดไมค์ทันที เสียงหายใจของอีกฝ่ายลอดเข้ามาผ่านหูฟังอย่างชัดเจน น้ำเสียงยังเป็นปายคนเดิม อ่อนโยน ชัดเจน ไม่ลังเล แต่เนื้อหาที่พูดออกมานั้นเปลี่ยนทุกอย่าง

“เราอยากบอกคิมิมานานแล้ว…ว่าเราชอบคิมิ เราไม่ได้แค่รู้เรื่องที่คิมิชอบฝันนะ เราเข้าใจ แต่เราก็ยังเลือกจะชอบคิมิอยู่ดี”

คิมิใจหายวาบ โลกทั้งใบชะงักงัน หูอื้อไปชั่วครู่ ความเงียบกลืนกินสติของเธอจนเหลือเพียงคำถามเดียวในหัวว่า "ทำไมต้องเป็นตอนนี้..."

“…เราขอโทษปายนะ แต่เราไม่ได้รู้สึกกับปายแบบนั้น”

เธอพูดอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ให้คำพูดของตัวเองบาดลึก แต่ก็รู้ดีว่า…มันเลี่ยงไม่ได้

“เรารู้ เราแค่หวังว่า ถ้าคิมิได้ยินจากปากเรา อะไรๆ อาจจะเปลี่ยนได้บ้างแต่มันไม่ใช่เลยใช่มั้ย”

“ใช่…”

ความเงียบโอบล้อมทั้งสองฝั่งของสายสนทนา ไม่มีเสียงอะไรอีกนอกจากเสียงฝนที่เหมือนจะตกแรงขึ้นเรื่อยๆ

ก่อนจะวางสาย ปายพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใช่เสียงของคนอกหัก แต่มันเย็นชาเกินไปจนคิมิขนลุก

“งั้นเราจะบอกทุกคนให้รู้ โดยเฉพาะพอล ว่าคิมิชอบฝัน...”

หัวใจของคิมิหล่นวูบลงในหลุมมืด มือเธอสั่นจนเผลอกดปิดไมค์โดยอัตโนมัติ ดวงตาจ้องจอเกมที่ยังค้างอยู่ตรงหน้าต่าง Join Server อย่างเลื่อนลอย

“พี่คิมิ เข้ามายังอะ น้องรอพี่ฝันกับพี่พอลอยู่”

เสียงของเฟื่องดังขึ้นพอดี ผ่านเสียงแจ้งเตือนในห้อง Discord คิมิตั้งสติ กลืนน้ำลายลงคอ ตอบกลับไปด้วยเสียงที่เบาและแหบ

“อืม กำลังเข้าอยู่”

เกมเริ่มโหลดเข้าเซิร์ฟเวอร์ เสียงฝนในหูฟังกลมกลืนกับฝนจริงที่ตกนอกหน้าต่าง ราวกับโลกสองใบกำลังซ้อนทับกัน ไม่กี่วินาทีต่อมา พอลและฝันก็เข้ามาในห้องเสียง

“คิมิ เข้ามาแล้วเหรอ เราเล่นด่านหาของกันก่อนดีมั้ย พอลจะหายาปฐมพยาบาล เฟื่องไปหาน้ำ ส่วนคิมิกับเราไปหา  กระป๋องอาหารนะ”

เสียงของฝันเต็มไปด้วยพลังอย่างเคย แต่ในใจของคิมิ มันเหมือนกำแพงสูงที่ไม่มีวันข้ามไปได้อีกแล้ว

“ได้...” คิมิตอบเบาๆ

เกมเริ่มต้นอย่างช้าๆ ตัวละครทั้งสี่กระจายตัวออกไปตามหน้าที่ในเมืองร้างที่เต็มไปด้วยซอมบี้ แสงจากจอทำให้ใบหน้าของคิมิถูกย้อมด้วยแสงสีหม่น เธอมองตัวละครของฝันเดินนำไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ขณะที่เธอวิ่งตามอยู่ห่างๆ

ระยะห่างในเกมดูน้อยนิด...แต่มันไกลเกินเอื้อมในชีวิตจริง

ไม่นานนัก เสียงของปายก็กลับมาในห้องเสียง

“สวัสดีทุกคน ขอโทษที่มาช้า”

น้ำเสียงราบเรียบเหมือนทุกครั้ง แต่คิมิสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเหมือนระเบิดที่กำลังนับถอยหลัง

“มาพอดีเลย เรากำลังหาฐานใหม่ ใครมีแผนที่บ้าง” พอลถามขึ้น

“เราๆ เรามี พี่ฝันดูนี่ดิ ตรงนี้น่าจะดีนะ” เฟื่องเสนออย่างร่าเริง

“คิมิว่าไงอะ ตรงนั้นโอเคมั้ย” ฝันถาม

“...ก็ดีนะ ล้อมรั้วไว้หน่อยก็ดี”

คำตอบของคิมิเบากว่าทุกครั้ง ไม่มีใครถามซ้ำ ไม่มีใครทักท้วง เพราะพวกเขาคงยังไม่รู้ว่าความเงียบของคิมิไม่ใช่เพราะเบื่อแต่มันคือเสียงของหัวใจที่กำลังแตกร้าว

เมื่อเล่นเกมไปได้ครู่หนึ่ง ทุกคนกลับมารวมตัวที่บ้านหลังหนึ่งในเกมเพื่อเตรียมพักค้างคืน แต่ปายกลับพูดขึ้นมา

“เราอยากพูดอะไรบางอย่างนะเกี่ยวกับคิมิ”

ทั้งห้องเงียบกริบ คิมิแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นโครมคราม

“ทุกคนรู้ใช่มั้ย ว่าคิมิไม่เคยมีแฟน”

“อืม แล้วไงเหรอ?” พอลตอบเหมือนไม่เข้าใจ

“เราคิดว่า คิมิไม่ได้ไม่มีคนที่ชอบ แต่เขาแค่ไม่กล้าพูด เพราะคนที่เขาชอบน่ะมีแฟนอยู่แล้ว”

“หือ…?” เสียงฝันแทรกขึ้นมาอย่างงงงัน

คิมิกลืนน้ำลาย รีบแทรกทันที

“พอเถอะปาย!!”

“ทำไม? หรือเพราะมันคือเรื่องจริง?”

เงียบ ไม่มีใครพูดอะไรอีก ราวกับทุกอย่างหยุดหายใจ

“พี่คิมิ มันจริงเหรอ?” เฟื่องถามเสียงเบา

“...ขอโทษนะเฟื่อง…”

คิมิตัดสินใจพูดด้วยตัวเอง เธอจะไม่ยอมให้ใครลากความลับของเธอไปเหยียบย่ำอีก

“…ใช่ เราชอบฝัน…เราชอบฝันมานานแล้ว แต่เราไม่เคยคิดจะบอก เพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ฝันมีพอลอยู่แล้ว เรารู้ว่าเราไม่มีทางเข้าไปแทนที่ใครได้”

ฝันเงียบไปนาน พอลเองก็ไม่พูดอะไร เฟื่องไม่แม้แต่จะส่งเสียง

“เราจะออกจากเกมก่อนนะ…”

และโดยไม่รอคำตอบ คิมิก็กดออกจากเกมและ Discord ทันที ปล่อยให้เพื่อนๆ อยู่ในความเงียบและความอึดอัดที่ตัวเองสร้างขึ้น

คืนนั้น

คิมินั่งนิ่งอยู่บนเตียง มือยังคงสั่น หัวใจยังเต้นแรงเหมือนเพิ่งวิ่งหนีฝูงซอมบี้

เสียงฝนตกไม่หยุด...หยดลงบนหลังคา...หยดลงในใจ

เธอเปิดเพลงหนึ่งในหูฟัง — เพลงที่เหมือนพูดแทนใจ

“เพื่อนที่เธอไม่รัก รักเธอ รักเธอ

คนที่เธอไม่เคย สนใจ สนใจ

เขาไม่เคยมองผ่านเธอ ถึงเธอมองผ่านไป

กว่าจะพูดออกมาได้ มันก็สายเหลือเกิน…”

คิมิยกมือขึ้นปิดหน้า ร่างกายสะท้านไหว น้ำตาไหลออกมาโดยไม่มีเสียงสะอื้น

“สายไปแล้วสินะ…”

เสียงฝนยังคงตก เสียงหัวใจยังคงแตก...และในความเงียบของคืนฝนพรำ ไม่มีใครรู้เลยว่ามีหัวใจของใครคนหนึ่ง...เพิ่งพังลงอย่างสมบูรณ์