ตอนที่2: รู้ทั้งรู้

(แรงบันดาลใจจากเพลงรู้ทั้งรู้-big d2b)

♪…แค่เธอพูดจา และหันมายิ้มให้

ฉันก็คิดไปไกลถึงเธอ

เก็บไปฝัน ว่าเธอแค่ทักทาย

แบบเพื่อนทั่ว ๆ ไป…

ไม่ได้มีอะไรมากมายกว่านั้น...🎶

“ล็อค Killjoy อีกแล้วเหรอพี่คิมิ...”

เสียงของฝันเฟื่องดังขึ้นพร้อมกับหน้าจอเอเจนท์ในเกม Valorant ที่ปรากฏภาพคิมิเลือกตัวเดิมอีกครั้งในรอบค่ำคืนนี้

“เล่นตัวอื่นไม่เป็นนี่นา…” คิมิตอบยิ้ม ๆ เสียงเบาเหมือนลมพัดผ่านหูตนเองมากกว่าจะพูดให้ใครฟัง

“เล่นไม่เป็นก็ต้องฝึกไง จะได้ไม่แจกแต้ม!”

คราวนี้เป็นเสียงของ ฝัน—เธอคนนั้นที่คิมิไม่ควรรัก

เสียงของฝันไม่ได้ดุ ไม่ได้โกรธด้วยซ้ำ มันคือเสียงเรียบ ๆ ตรง ๆ แบบที่เธอมักพูดเสมอ แต่แค่ได้ยินแบบนั้น หัวใจคิมิก็เหมือนโดนบีบแน่นในอก ฝันไม่ได้ตั้งใจให้เจ็บ แต่คำพูดที่ไม่แต่งเติม กลับซัดเข้าใจกลางความรู้สึก

คิมิเงียบ ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะคำพูดนั้น… ทำให้เธออยากร้องไห้

คืนนี้พวกเขานัดเล่นกันห้าคนเหมือนเดิม

ฝัน, พอล, ปาย, เฟื่อง, และเธอ—คิมิ

แมพ Ascent โหลดเสร็จ ภารกิจฝั่ง Defend คิมิเลือกวาง Turret ตรงทางเข้า A site แต่เธอวางพลาด และโดนเรน่าของอีกฝั่งยิงสวนหลังมาอย่างง่ายดาย

ตายคนแรก... ในสิบวินาทีแรกของเกม

“โอ๊ยยย พี่คิมิ!!”

เสียงฝันเฟื่องลากยาวอย่างเหนื่อยใจ

พอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ตายก่อนอีกแล้วนะเนี่ย”

“ขอโทษ...” คิมิพึมพำเสียงเบา

เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น

แม้แต่ ปาย ที่ไม่เคยพูดแรงกับเธอเลย ก็ยังเอ่ยขึ้นเบา ๆ ในไมโครโฟน

“ให้ฉันเล่นตัวนี้แทนไหมคิมิ... เธออาจจะเหมาะกับซัปพอร์ตมากกว่านะ”

ไม่มีใครว่าเธอด้วยถ้อยคำรุนแรง แต่คิมิรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้า โดยเฉพาะเมื่อสายตาเธอเหลือบไปมองชื่อ ฝัน บนหน้าจอ

ฝันไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม แต่แค่นั้นก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเอง… ไม่มีค่าอะไรเลย

♪…อยากทำใจให้ลืมให้ลืมให้ลืม

แต่ทำไม่ได้ หัวใจมันยิ่งจำ

ยิ่งเจอแล้วใจก็ยิ่งรัก...🎶

เกมดำเนินต่อไป

คิมิพยายามตั้งใจให้มากขึ้น แต่ความรู้สึกในใจมันกลับตีกันจนทำให้มือไม้อ่อน

“คิมิ เดี๋ยวเธอเล่นหลังให้ดี ๆ หน่อยนะ เราจะดันหน้า”

เสียงของฝันดังขึ้นอีกครั้งระหว่างวางแผนรอบใหม่

“อื้ม...” คิมิพยายามไม่ให้เสียงสั่น

มือเธอสั่นเล็กน้อยตอนวางอุปกรณ์ ทั้งที่ห้องแอร์เย็นพอดี แต่ฝ่ามือเธอเย็นเฉียบ เธอกำลังสู้กับความรู้สึกของตัวเอง ความรู้สึกที่เธอ… รู้ทั้งรู้ ว่าไม่มีวันสมหวัง

♪…รู้ทั้งรู้ว่าเธอรักใคร

รู้ว่าเป็นไปไม่ได้

ก็จะรัก

ขอแค่ได้รัก…🎶

เธอรู้ดีว่า ฝัน กับ พอล คบกัน รู้มาตั้งแต่วันแรกที่เธอเริ่มรู้สึกพิเศษกับฝัน แต่ความรักมันไม่ฟังเหตุผล

ความรู้สึกที่มีให้ฝัน มันไม่เคยหยุด แม้จะเจ็บ แม้จะทรมาน

เธอก็ยังยอมอยู่ข้าง ๆ แม้จะต้องเก็บไว้เงียบ ๆ ก็ตาม

ปาย นั่งเงียบอยู่ในห้องแชท ไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ออกจากเกม คิมิรู้ว่าปายก็รู้ รู้ว่าเธอรักฝันและยิ่งกว่านั้น… คิมิรู้ว่าปายก็รักเธอ

รักอย่างเงียบ ๆ แบบเดียวกับที่เธอรักฝัน

♪…รู้ทั้งรู้ว่าใจต้องเจ็บ

รู้ว่าเป็นได้แค่เพื่อน

เพื่อนเท่านั้น

ไม่มีค่า… มากไปกว่านั้น…🎶

“รอบนี้เราชนะ!” เสียงเฟื่องตะโกนลั่น สกอร์สุดท้าย 13–7

ทุกคนดีใจ คิมิยิ้มตาม แม้ K/D ของเธอจะต่ำที่สุดในทีม

แต่ชัยชนะก็ทำให้เธอโล่งใจนิดหน่อย

เธอถอดหูฟังเบา ๆ ปล่อยลมหายใจออกยาว เธอไม่พูดอะไร

แค่ปล่อยให้เสียงหัวเราะของคนอื่น ๆ ไหลผ่านไป

เสียงหัวเราะของ ฝัน, เฟื่อง, พอล, และ ปาย มันดังชัดเจน…

และทิ้งเธอไว้ในความเงียบเหมือนเดิม

“พี่คิมิ… ไหวมั้ย?” เป็นเฟื่องที่ทักขึ้นหลังจากทุกคนออกจากดิสคอร์ดไปหมด

“ไหวสิ พี่สนุกดี…” คิมิพิมพ์ตอบไป ทั้งที่น้ำตาคลอขอบตา

เธอไม่ใช่คนเก่ง ไม่ใช่คนสำคัญ และไม่ใช่คนที่ ฝัน จะหันมารัก เธอรู้ รู้ทุกอย่าง แต่ก็ยังรักอยู่ดี

♪…ขอเธอให้รู้ ไม่ว่าวันไหน

เพื่อนเธอคนนี้จะขอรักเธอต่อไป…🎶

หน้าจอคอมดับลง แสงสะท้อนจากหน้าจอว่างเปล่าเผยให้เห็นใบหน้าคิมิที่มีหยดน้ำตาเงียบ ๆ

เธอเดินไปหยิบหูฟังที่วางพาดไว้บนโต๊ะ วางมันลงในกล่องเก็บ พร้อมกับถอนหายใจอีกครั้ง

ในหัวของเธอ มีเสียงหนึ่งดังก้องตลอด เป็นเสียงของเพลงหนึ่ง—เพลงที่เธอฟังมานับครั้งไม่ถ้วน

"รู้ทั้งรู้ว่าเธอรักใคร

รู้ว่าเป็นไปไม่ได้

ก็จะรัก

ขอแค่ได้รัก..."

คิมิหยิบสมุดเล่มเล็กขึ้นมา เขียนข้อความไว้หน้าแรก

“วันนี้ก็ยังรักฝันเหมือนเดิม

แม้รู้ว่าไม่มีวันได้รักตอบ”

ในห้องเงียบสนิท แต่หัวใจของเธอยังคงร้องเพลงนั้นซ้ำ ๆ

ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน… เธอก็ยังขอเป็นคนที่ “รู้ทั้งรู้” และรักต่อไปอยู่ดี