ตอนที่ 4: คนที่ไม่ใช่

ตอนที่ 4: คนที่ไม่ใช่

แรงบันดาลใจจากเพลง “คนที่ไม่ใช่” – โอปวีร์

เสียงฝนตกกระทบหลังคาดังเป็นจังหวะค่อย ๆ เนิบช้าเหมือนหัวใจของเธอที่กำลังแหลกช้า ๆ ในห้องเงียบ ๆ ที่มีแค่แสงจากหน้าจอมอนิเตอร์ คิมิเอนตัวพิงเก้าอี้เกมเมอร์ สวมหูฟังพร้อมไมค์ จ้องหน้าจอเกม ROV ที่กำลังแข่งแบบจัดอันดับอย่างจริงจัง

“คิมิ! มึงจะป้อมแตกแล้ว! ถอยดิ๊!”

เสียงของ สานฝัน ดังแว่วจากดิสคอร์ด น้ำเสียงคมชัดจนเหมือนแทงเข้าหัวใจคิมิ เกมรอบนี้ดูจะจริงจังกว่าปกติ ฝันเฟื่อง กับ พอล ยังคงอยู่ในทีม ส่วน ปาย ก็อยู่ด้วย แม้จะไม่พูดอะไรเลยตลอดทั้งเกม

คิมิเหลือบดูมินิแมพแล้วกดวาร์ปกลับฐานในเสี้ยววินาทีสุดท้าย ก่อนที่ตัวละครของเธอจะตายเป็นรอบที่สี่ในเวลาแค่สิบห้านาที

“ขอโทษ...” คิมิพึมพำเบา ๆ น้ำเสียงราบเรียบเหมือนหัวใจที่ว่างเปล่า

“เฮ้อ พี่คิมิ เล่นอย่างนี้ทุกเกมเลย ไม่ไหวอ่ะ”

ฝันเฟื่อง บ่นเสียงหงุดหงิด น้ำเสียงไม่ได้รุนแรงเท่าพี่สาว แต่กลับเจ็บลึกไม่แพ้กัน

คิมิพยักหน้าเบา ๆ ทั้งที่ไม่มีใครเห็น แล้วเงียบลง นิ้วชะงักไม่แตะมือถืออีกต่อไป สายตาเธอเลื่อนลอยไปที่ภาพตัวละครในเกมที่ยืนอยู่เฉย ๆ อย่างไร้จุดหมาย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหายไปจากเกม และจากใจใครบางคน

“อาจจะเพราะเธอไม่ชอบดอกไม้…”

คิมิยังจำวันนั้นได้ดี วันที่เธอยื่น ดอกทานตะวัน ให้สานฝันในวันเกิด — ดอกไม้ที่เธอเลือกด้วยความตั้งใจที่สุด ฝันรับไว้ ยิ้มบาง ๆ แล้ววางไว้บนโต๊ะ เธอไม่ได้แตะมันอีกเลย

“อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ชอบขนมที่ให้...”

บราวนี่ช็อกโกแลตที่คิมิทำด้วยมือเป็นครั้งแรก กลับถูก ปาย เอาไปกินหน้าตาเฉย โดยที่ฝันไม่ได้พูดอะไร

“อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ชอบเพลงที่ฉันร้อง...”

เสียงที่คิมิอัดเพลงลงไลน์ส่งให้ฝัน พร้อมคำอธิบายว่าร้องให้เธอโดยเฉพาะ — กลับมีเพียงสติ๊กเกอร์แมวหน้าตายที่ตอบกลับมาเท่านั้น

“หรือไม่ชอบแหวนที่มอบให้...”

แหวนเงินเรียบ ๆ วงเล็ก ๆ ที่เธอให้ฝันไว้ตอนเรียนปีสอง ฝันรับไว้แต่ไม่เคยสวมใส่เลยแม้แต่ครั้งเดียว

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“คิมิ”

เสียงของสานฝัน... คราวนี้ต่างออกไป — นุ่มนวลและอ่อนโยนจนคิมิรู้สึกแปลกใจ

“หืม?” คิมิรับคำเบา ๆ

“เราขอคุยอะไรหน่อย...หลังเกมจบ”

คิมิเงียบไปครู่หนึ่ง รู้ทันทีว่านั่นไม่ใช่คำชวนคุยเรื่องสกิลหรือไอเทม อย่างเคย แต่มันคือบทสนทนาสำคัญ — บางอย่างที่ค้างคา บางอย่างที่เจ็บ

หลังจบเกม... ห้องดิสคอร์ดที่เคยมีห้าคน เหลือเพียงเธอกับฝัน

ความเงียบแผ่ขยายออกไปชั่วขณะ เหมือนความเงียบก่อนพายุจะมา

จนกระทั่งฝันพูดขึ้น

“คิมิ... เราแต่งงานกับพอลแล้วนะ”

เสียงเธอราบเรียบ แต่สำหรับคิมิ มันเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจที่แตกร้าวอยู่แล้ว

คิมิกลืนน้ำลาย ฝืนยิ้ม ทั้งที่ขอบตาร้อนวูบ

เธอรู้มาตลอด รู้ว่าฝันกับพอลคบกัน รู้ว่าวันหนึ่งเขาจะเป็นคู่ชีวิตของกันและกัน

แต่การได้ยินจากปากฝัน...

มันเหมือนเข็มที่ค่อย ๆ แทงลึกเข้าใจกลางหัวใจ

“เรารักเขา”

คิมิหลับตาแน่น พยายามกั้นไม่ให้เสียงหัวใจตัวเองดังไปถึงไมค์

“เราไม่ได้ไม่เห็นที่คิมิพยายามนะ...” ฝันพูดเสียงเบา “แต่ว่า...”

“แต่สิ่งที่ให้มา... มันมาจากคนที่ไม่ใช่” คิมิต่อคำอย่างแผ่วเบา

ฝันเงียบไปเล็กน้อย ก่อนพูดแผ่วเบาเหมือนลมหายใจ

“ขอโทษนะ...”

คิมิยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ปิดบังน้ำตาไว้เบื้องหลัง

“ไม่ต้องขอโทษหรอก... ฝันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ฝันเฟื่อง กลับเข้าห้องเสียงในดิสคอร์ดอีกครั้ง เสียงของเขาแทรกความเงียบขึ้นมา

“พี่คิมิ อะไรอะ เห็นพี่ฝันเดินออกไปหน้าเครียดเลย”

คิมิยิ้มจาง ๆ เหมือนคนที่เพิ่งผ่านพายุมา

“เฟื่อง... พี่อาจจะไม่ได้เล่นเกมด้วยอีกแล้วนะ”

“อะไรของพี่อะ!” เฟื่องขึ้นเสียงทันที “เรื่องเกมเล่นไม่เก่งมันไม่เห็นเป็นไรเลย ผมยังอยากเล่นกับพี่นะ!”

คิมิหัวเราะเบา ๆ ทั้งน้ำตาที่ซึมอยู่ตรงขอบตา

“พี่ไม่ได้จะเลิกเพราะแพ้หรอกเฟื่อง... พี่แค่รู้แล้วว่า ต่อให้พยายามมากแค่ไหน คนที่ไม่ใช่...ก็เป็นได้แค่นี้”

เสียงในห้องดิสคอร์ดเงียบสนิท ก่อนที่เฟื่องจะพูดเสียงเบา

“แล้วไอ้ที่ผมอยู่ตรงนี้ มันไม่มีค่าเลยเหรอ?”

คิมิชะงักไปทันที เธอหันมองจอทั้งที่ไม่มีอะไรนอกจากชื่อ "เฟื่อง" ติดอยู่ตรงมุมบนของดิสคอร์ด

“มีสิ...”

“งั้นอย่าหายไปนะ...” เฟื่องเสียงสั่น “ผมไม่อยากเสียพี่ไปด้วย”

คิมิสูดหายใจลึก ๆ พยายามไม่ให้เสียงสั่น

“ขอบใจนะเฟื่อง... แต่พี่ต้องออกจากกลุ่มเกมแล้วจริง ๆ ขอโทษด้วยนะ”

คืนนั้น ข้อความจากปายเด้งขึ้นมาในแชทส่วนตัว

“รู้มาตลอดว่าคิมิชอบฝัน”

“แต่ถึงจะรู้... ก็ยังอดหวังไม่ได้อยู่ดี”

คิมิเบือนสายตาออกจากจอ เธอไม่ตอบ เพราะเธอไม่มีแรงจะปลอบใครอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะไม่แคร์ แต่เพราะหัวใจเธอไม่มีที่ว่างเหลือแล้ว

ห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงพัดลมคอมพิวเตอร์ที่หมุนเบา ๆ คิมินอนจ้องเพดานห้องที่มืดสนิท ความทรงจำเก่า ๆ ค่อย ๆ ไหลกลับมาเหมือนเทปที่กดรีไวน์

เธอหยิบแหวนเงินวงเล็กที่เคยให้ฝันขึ้นมาหมุนบนฝ่ามือ ความเย็นของมันเหมือนเตือนว่าไม่มีอะไรที่ยังอยู่เสมอ

เธอปล่อยมันให้กลิ้งตกโต๊ะลงพื้น โดยไม่ไยดี

“คงเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ฉัน

คนที่เธอจะให้ความสำคัญ

แต่ไม่ใช่เรา... ต้องเข้าใจ”

เช้าวันถัดมา

คิมิเข้าดิสคอร์ดกลุ่มเป็นครั้งสุดท้าย กดพิมพ์ข้อความที่เธอฝึกซ้อมในหัวมาตลอดทั้งคืน

“ขอโทษทุกคนนะ เราจะไม่เล่นเกมด้วยแล้ว ขอให้สนุกนะ”

จากนั้นเธอก็กด “Leave Server” ออกไปเงียบ ๆ ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีการบอกลา

คิมิเดินไปที่มุมหนึ่งของห้อง เปิดตู้ลิ้นชักเก่า ๆ ที่เคยเก็บการ์ดวันเกิด ดอกไม้แห้ง กล่องขนมที่ยังไม่เปิด และแผ่น CD เพลงที่ไม่เคยถูกฟัง

เธอรวบมันทั้งหมดใส่กล่อง — กล่องความพยายามที่ไม่เคยถูกเห็นค่า

“แม้จะพยายามมากสักแค่ไหน

ฉันคงเป็นแค่ฝุ่น... ไม่มีแม้ค่าใด

เมื่อคนที่ไม่ใช่... ก็ได้เท่านี้”

คิมิไม่ได้ร้องไห้อีกแล้ว แต่ความเจ็บก็ยังอยู่

เธอหันกลับไปมองจอคอมพิวเตอร์ที่เคยมีเสียงหัวเราะของเพื่อน... ตอนนี้เงียบราวกับไม่เคยมีเสียงใด ๆ อยู่ตรงนั้นมาก่อน