ตอนที่ 6: กล่องหนึ่งใบ กับความทรงจำที่ยังไม่ลบเลือน

ตอนที่ 6: กล่องหนึ่งใบ กับความทรงจำที่ยังไม่ลบเลือน

เสียงฝนโปรยปรายลงบนกระจกหน้าต่างห้องนอนราวกับกำลังเคาะเรียกหัวใจใครบางคนในยามเย็น คิมิยกแก้วโกโก้ร้อนจิบเบา ๆ กลิ่นหอมหวานคุ้นเคยอวลคลุ้งอยู่รอบตัว แต่กลับไม่สามารถอุ่นหัวใจเธอได้ทั้งหมด หัวใจของเธอ...เหมือนกำลังเรียกร้องบางอย่าง บางอย่างที่เธอไม่ได้แตะต้องมานานหลายปี

เธอวางแก้วลง ก่อนจะเดินตรงไปยังมุมห้องที่ไม่ได้แตะต้องมานาน มือเลื่อนเปิดตู้เสื้อผ้าไม้เก่า ล้วงผ่านผ้าห่มหนาที่พับทับกันอยู่ด้านล่างสุด แล้วหยิบกล่องไม้ใบหนึ่งออกมา กล่องธรรมดาใบเล็กที่ฝุ่นจับหนาจนบอกเวลาได้ แต่สิ่งที่สะดุดตาคือ...ลายมือแบบเด็ก ๆ บนฝา

“กล่องความทรงจำของคิมิ”

เธอวางกล่องลงบนเตียงช้า ๆ ใช้ฝ่ามือลูบฝาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เปิดมัน กลิ่นเก่าของกระดาษเก่า ๆ ลอยขึ้นแตะปลายจมูก

สิ่งแรกที่เธอเห็นคือสมุดไดอารี่เล่มบาง ปกสีฟ้าอ่อน มีรอยขาดที่มุม ด้านในเต็มไปด้วยลายมือไม่เรียบร้อยของเด็กประถม

“วันนี้เราเล่นขายของกับปลาอีกแล้ว เราทำร้านข้าวแกง ส่วนเขาเปิดร้านไอศกรีม ปลาหัวเราะตลอดเวลาเวลาเราทำหน้าเครียด ใครจะคิดว่าเธอจะกลายเป็นคนแรกที่เรานึกถึง…”

คิมิหลับตาเบา ๆ เสียงหัวเราะของปลาในวันนั้นยังชัดเจน รอยยิ้มในวันวานยังแฝงอยู่ในเสียงฝน

♪ “ใครคนหนึ่งคนนั้น ในวันหนึ่งวันนั้น

เคยผูกพันกันซะมากมาย…” ♪

ท่อนเพลงเก่าลอยผ่านเข้ามาในห้วงความคิด

ปลา — เพื่อนสนิทคนแรกของคิมิ เด็กสาวตัวเล็กที่บ้านอยู่ตรงข้ามกัน ทุกวันหลังเลิกเรียนจะมานั่งเล่นใต้ต้นชมพู่หน้าบ้าน คำว่า “ขายของ” ในวัยเด็กคือการแบ่งดินเหนียวกับกล่องข้าวว่างเปล่ามาจำลองเป็นร้านรวง เธอคิดถึงปลาในแบบที่เกินกว่าเพื่อน แต่ไม่เคยเข้าใจมันในเวลานั้น

คิมิหยิบสมุดสเก็ตช์อีกเล่มจากในกล่อง เปิดไปหน้ากลาง ๆ บนหน้ากระดาษเขียนด้วยดินสอหางยาวว่า…

"รักวุ่น ๆ ของจริงใจ ภาคประถม"

เธอเริ่มเขียนมันหลังเรียนจบมัธยมปลาย เป็นนิยายยูริเรื่องแรกที่เธอกล้าแต่งจริงจัง เธอซ่อนตัวเองไว้ในตัวละคร “จริงใจ” เด็กสาวผมสั้นหน้าม้าที่มักโดนล้อเรื่องพุงเล็ก ๆ และความเปิ่นของตัวเอง ส่วน “ปาร์ค” — คือปลาในเวอร์ชันนิยาย เด็กสาวตัวเล็กผิวขาวที่มักจะลากจริงใจไปเล่นขายของใต้ต้นชมพู่หลังเลิกเรียน

“จริงใจ…วันนี้เธอขายอะไรล่ะ?”

“วันนี้ขายข้าวไข่เจียว แต่ของเธอเหม็นมากเลยอ่ะ!”

“ก็เป็นร้านหมูยอแบบไม่มีหมูยอไง โง่จัง!”

แม้จะเป็นบทสนทนาในนิยาย แต่มันคือความทรงจำจริงในชีวิตที่เธอไม่อยากลืม คิมิหลุดหัวเราะกับตัวเองในห้องเงียบ ๆ ไม่มีใครได้ยิน นอกจากเธอกับอดีต

ในกล่องเดียวกันนั้น เธอเห็นการ์ดวันเกิดเก่าที่ถูกพับเก็บไว้ มุมปากการ์ดเปื้อนรอยช็อกโกแลต

“จากเอก เพื่อนบ้านที่ยอมแลกขนมกับเกมให้นะ!”

เธอหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เอก — เด็กชายผิวขาว ตัวเล็กกว่าคนอื่นในละแวกบ้านแต่กล้าหาญที่สุด ชอบร้องเพลงออกลำโพงตั้งแต่ 6 โมงเย็น พ่อแม่คิมิถึงขั้นต้องไปบอกให้เบาเสียง

เธอเปลี่ยนเอกให้กลายเป็น “กิมเล้ง” ในโลกนิยาย เด็กชายตี๋ที่มีเสียงหวานอย่างเหลือเชื่อ เป็นนักร้องประจำโรงเรียนและเพื่อนสนิทของจริงใจ

"กิมเล้งมีเสียงที่อบอุ่นเหมือนโกโก้ยามค่ำคืน

และเป็นเพื่อนคนแรกที่ทำให้จริงใจอยากร้องเพลง..."

จากเรื่องในวัยเด็ก เธอเริ่มนึกถึงวัยมัธยมต้น กล่องไม้ใบนี้ยังเก็บภาพถ่ายเก่าไว้ด้วย — รูปถ่ายกลุ่มที่ถ่ายกันตอน ม.2 ที่ขอบภาพเริ่มเปลี่ยนสี ขอบม้วนงอเหมือนกำลังบอกว่า “ความทรงจำนี้เก่าแล้วนะ”

“ตาล… มด…”

ตาล — เด็กสาวห้าว ร่างเล็ก ผิวเข้ม ตะโกนด่าเพื่อนประจำห้อง แต่กลับแบ่งข้าวปั้นให้ทุกเช้า ส่วนมด — เด็กสาวเงียบ ๆ ชอบวาดการ์ตูน และเป็นคนเดียวที่ไม่เคยหัวเราะเวลาเธอโดนเพื่อนล้อ

คิมิแปลง “ตาล” ให้กลายเป็น “ติ๊ก” — เด็กสาวนักกีฬาเซปักตะกร้อที่มักแอบวางโกโก้ไว้บนโต๊ะของจริงใจทุกเช้า ส่วน “มด” กลายเป็น “มิลค์” — เด็กสาวเงียบ ๆ ที่ชอบนั่งวาดภาพเงียบ ๆ คนเดียว และคอยช่วยการบ้านโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"บางที...บางคนไม่ได้อยู่ข้างเราไปตลอดชีวิต

แต่เขาเคยอยู่ในวันที่สำคัญกับเรา..."

♪

เสียงเพลงคลอเบา ๆ จากลำโพงลอยมาพร้อมสายฝน เพลงที่เธอเปิดทุกครั้งเวลาคิดถึงใครสักคน — เพลง “ความทรงจำสีจาง” ของปาล์มมี่ เพลงที่กลั่นกรองภาพอดีตออกมาเป็นคำ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแอปนิยาย เปิดไฟล์ที่ชื่อว่า

“21 วันฉันรักเธอ”

ทุกบท ทุกตอน ไม่ใช่เพียงเรื่องแต่ง แต่เป็นเศษเสี้ยวหัวใจที่เธออยากมอบให้กับผู้อ่านคนหนึ่ง — คนที่อาจไม่รู้จักเธอ แต่สัมผัสหัวใจเธอผ่านตัวอักษร

คิมิขยับตัวไปนั่งหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ หยิบไมโครโฟนคู่ใจมาเสียบ ต่อหูฟัง เปิดโปรแกรมบันทึกเสียง

ลมหายใจเธอสั่นนิด ๆ ก่อนกดปุ่มบันทึก

“สวัสดีค่ะทุกคน… ยินดีต้อนรับเข้าสู่ ‘Kimi Audiobook’

วันนี้ฉันจะมาเล่านิยายเรื่อง ‘รักวุ่น ๆ ของจริงใจ ภาคประถม’

เรื่องราวของเด็กสาวชื่อจริงใจ และเพื่อนบ้านชื่อปาร์ค

พวกเขาเคยผูกพันกันมากมาย

แต่เมื่อโตขึ้น เวลากลับพาเราแยกย้ายกันไป…”

น้ำเสียงเธอสั่นน้อย ๆ คำบางคำกระทบใจเธอเองจนต้องหยุดกลั้นน้ำตา หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดต่อ

“ในโลกแห่งความเป็นจริง เราอาจลืมใครบางคนไปแล้ว

แต่ในโลกของนิยาย...

บางคนจะอยู่ตรงนั้นตลอดไป

แม้กระทั่งตอนนี้ เขายังอยู่ตรงนี้

ในภาพทรงจำสีจาง ๆ ของเรา…”

กล่องความทรงจำยังคงวางอยู่ข้างตัว สมุดยังไม่ปิดลง แต่สิ่งหนึ่งที่ปิดไม่ลงกว่าคือหัวใจที่ยังจำ...แม้จะผ่านมากี่ปี แม้โลกจะหมุนไปไกลเพียงไหน

คิมิยังไม่ลืม... และเธอคงไม่อยากลืม

แม้วันหนึ่งเวลาของเธอจะหมดลง... เธอเชื่อว่าเรื่องราวของ “จริงใจ” จะยังคงมีคนเปิดฟังในวันฝนตกวันหนึ่งในอนาคต และอาจมีใครบางคน หยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ขึ้นมาบันทึกหัวใจตัวเองไว้เช่นกัน

เพราะ...ความทรงจำ ไม่เคยหายไปไหนเลย