ตอนที่ 7 – หนังสือรุ่นของเรา

ตอนที่ 7 – หนังสือรุ่นของเรา

เสียงฝนปรอยเบา ๆ กระทบขอบหน้าต่างในยามเช้า ราวกับเคาะประตูหัวใจที่ยังเปิดค้างไว้ คิมินั่งอยู่บนพื้นห้องใต้ห่มผ้านวมบาง ๆ มือยังจับแก้วโกโก้ที่อุ่นเพียงน้อย แต่กลับไม่ได้ยกดื่ม เธอเอาแต่จ้องหน้าจอโน้ตบุ๊กที่กำลังเปิดโปรเจกต์ตัดต่อเสียงพากย์นิยายเสียงเรื่อง รักวุ่น ๆ ของจริงใจ ตอนล่าสุดอยู่

เสียงของเธอที่พากย์เป็น “จริงใจ” ดังแผ่วในห้อง

“รูปถ่ายเก่า ๆ มันไม่ได้แค่บันทึกภาพ แต่มันบันทึกใจ บันทึกวันเวลาที่... ไม่ย้อนกลับมาแล้ว”

เธอกดหยุดเสียงพากย์ตรงจุดนั้น หัวใจเหมือนถูกดึงกลับไปในอดีตพร้อมเสียงของตัวเอง ภาพในหัวไม่ได้เป็นฉากนิยาย แต่เป็นภาพของเธอ…เมื่อหลายปีก่อน

คิมิถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้น เดินตรงไปยังมุมหนึ่งของห้อง ที่ตรงนั้นเธอไม่เคยแตะต้องมันมานาน ตู้ไม้เก่าใบหนึ่งที่เธอใช้เก็บของที่ “ไม่จำเป็นตอนนี้” ไว้

เธอเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุด หยิบกล่องพลาสติกเก่า ๆ ออกมาวางบนพื้น แล้วไล่เปิดดูของด้านใน

กล่องที่มีทั้งกล่องดินสอเก่าๆ, กล้องฟิล์มที่ใช้ไม่ได้แล้ว, สมุดโน้ตจดคำพูดของเพื่อน ๆ ในห้องเรียน และสิ่งหนึ่งที่อยู่ล่างสุด — หนังสือรุ่นของ ม.6

เธอหยิบมันขึ้นมา รูดฝุ่นออกอย่างเบามือ ปกของหนังสือรุ่นซีดจางลงจากสีม่วงสดกลายเป็นสีลาเวนเดอร์หม่น ๆ กลิ่นของกระดาษเก่าลอยเข้าจมูก บางอย่างในใจของเธอคล้ายจะเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

“เปิดออกมาดูโดยไม่ตั้งใจว่าจะได้เจอรูปเก่า...”

เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง พร้อมฮัมท่อนหนึ่งของเพลง หนังสือรุ่น เพลงที่เธอฟังตอนจบ ม.6 แล้วร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องนอน

เธอเปิดหน้าหนังสือรุ่นไปอย่างช้า ๆ ทีละหน้า

หน้าแรก – ภาพรวมโรงเรียน

หน้าถัดไป – รายชื่อครูประจำชั้น

ภาพกิจกรรม – ค่ายลูกเสือ ทัศนศึกษา รับน้อง

หน้าของห้อง ม.6/3 – ภาพกลุ่มเพื่อนในห้องที่หัวเราะ ยิ้ม หยอกล้อกัน

เสียงหัวเราะ เสียงแกล้งกัน เสียงเถียงเรื่องซีรีส์จีนเรื่องโปรด ยังดังอยู่ในหัวอย่างจาง ๆ

กระทั่งมาถึงหน้ากลางของหนังสือ เธอเห็นรูปหนึ่ง... แล้วหยุดนิ้วทันที

ภาพนั้นมี “น้ำ” และ “ฟ้า”

น้ำยิ้มกว้างในรูป ผมยาวตรงมีลอนเล็กน้อยตรงปลาย สีน้ำตาลอ่อนดูเป็นธรรมชาติ เธอนั่งข้างคิมิ กำลังเอียงหัวมาทางกันอย่างสนิทใจ ส่วนฟ้ายืนอยู่ด้านหลัง ยิ้มบาง ๆ ด้วยสายตาอ่อนโยนแบบที่คิมิจำได้

“ภาพเดิม ๆ ก็หวนมา เปลี่ยนเวลากลับไปวันนั้น ใจก็เหมือนสั่น ๆ...”

คิมิหลับตาลงช้า ๆ

เธอจำได้ดี...

“น้ำ เธอชอบซีรี่ส์จีนเรื่องนั้นจริงเหรอ?”

“ใช่สิ สนุกจะตาย ฉันดูซับจีนด้วยนะ อยากลองเรียนภาษาจีนเลยล่ะ!” น้ำหัวเราะแล้วเอามือขยี้ผมเธอเบา ๆ

“จริงดิ…เก่งจัง…”

“ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่เวลาอยู่กับเธอ ฉันไม่ต้องเก่งก็ได้ เป็นตัวเองพอแล้ว”

ตอนนั้นเธอไม่เคยรู้ว่าเรียกสิ่งที่รู้สึกว่าอะไร

คิมิรู้แต่ว่าเวลาน้ำอยู่ใกล้ ๆ หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ โลกทั้งใบเหมือนถูกย้อมด้วยสีชมพูจาง ๆ ที่ไม่มีใครมองเห็นนอกจากเธอ

“คิมิ ชอบน้ำเหรอ?”

เสียงฟ้าในตอนนั้นยังชัดอยู่ในหัวเธอ

“ไม่รู้สิ…ฉันไม่แน่ใจว่าใช่ความรักรึเปล่า...”

ฟ้าพยักหน้า “ไม่เป็นไรหรอก แค่รู้ว่าคิมิยิ้มได้ตอนอยู่กับน้ำ ก็พอแล้ว”

ฟ้าไม่เคยถามอะไรต่อ เธอแค่ยิ้ม แล้วเดินไปหยิบโกโก้มาให้คิมิ พร้อมคำพูดว่า “เห็นเธอชอบกินเวลาทำงาน อย่าลืมพักบ้างนะ”

น้ำกับฟ้า คือสองคนที่อยู่ข้างเธอเสมอในช่วงชีวิตหนึ่งที่สวยงาม…และผ่านไปแล้ว

“ต่างเดินกันไปตามทางของใคร แยกไปค่อย ๆ ไกลห่าง...”

หลังจบ ม.6 น้ำย้ายกลับโคราช ฟ้าเรียนต่อที่คณะครุศาสตร์ ส่วนคิมิก็หันหลังให้ทุกอย่างในโลกจริง แล้วก้าวเข้าสู่โลกออนไลน์ เธอเปิดช่อง VTuber ในนาม คิมิ.ฟุกุ.ยุเมะ ช่องที่เล่านิยายเสียงด้วยเสียงของเธอเอง สร้างตัวละครชื่อ “จริงใจ” ที่มีหัวใจเหมือนกันกับเธอ…หัวใจที่เคยรักใครบางคนโดยไม่รู้ตัว

และ “น้ำ” ค่อย ๆ หายไปจากการติดต่อ

วันนี้…เหมือนทุกอย่างย้อนกลับมาอีกครั้ง

คิมิหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เปิดแอปอินสตาแกรม เลื่อนไปยังบัญชีของ “น้ำ” ที่เธอแอบกดติดตามอยู่ตลอด แม้ไม่เคยกดไลก์หรือคอมเมนต์เลยสักครั้ง

โพสต์ล่าสุด – รูปแมวสีขาวนอนบนหนังสือ

โพสต์ก่อนหน้า – ดอกพุดซ้อนในแก้วกาแฟ

รีวิวซีรีส์จีนเรื่องใหม่ – พร้อมแคปชัน “อยากให้ใครสักคนดูด้วย :)”

เธอวางนิ้วที่ช่องคอมเมนต์

พิมพ์ว่า “ยังดูซีรี่ส์จีนอยู่เลยนะ :)”

…แล้วก็ลบออก

เธอกลัวว่า “น้ำ” อาจจะลืมเธอไปแล้ว

“อยู่ดี ๆ วันนึงก็จางหาย ขาดกันโดยไม่รู้ตัว…”

เธอวางโทรศัพท์ลง มองกลับไปที่หนังสือรุ่นอีกครั้ง

ภาพนั้น…น้ำยังยิ้มเหมือนวันเก่า ๆ

เธอหยิบโพสต์อิทสีม่วงอ่อนมา เขียนด้วยลายมือที่ยังคงเหมือนตอนเรียน

“รูปเธอยังยิ้ม ข้างเธอคือฉัน เพ่งมองดูนาน ๆ น้ำตาก็มาคลอ ๆ…”

โพสต์อิทถูกแปะไว้ด้านในหน้ารูปถ่ายนั้น คิมิไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอแค่อยากเขียน อยากเก็บไว้…ให้ความทรงจำมันชัดขึ้นอีกครั้ง

เธอลุกขึ้นจากพื้น เดินไปที่คอมพิวเตอร์ กดเปิดหน้าโปรเจกต์นิยายเสียงขึ้นมาใหม่

เธอเริ่มพิมพ์สคริปต์ด้วยเสียงในหัว

“ตอนหน้า – จริงใจเปิดหนังสือรุ่น...แล้วเจอใครบางคนที่ทำให้ใจยังสั่น แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่”

ตัวละคร “น้ำ” ในเรื่อง…ยังคงชื่อเดิม

ยังคงเป็นคนที่ทำให้ “จริงใจ” หัวใจเต้นแรง

และในโลกความจริง…

คิมิเองก็ยังไม่เคยลืมเลย

หากเรื่องราวในหนังสือรุ่นเป็นเพียงภาพถ่ายหนึ่งใบที่ถูกกดชัตเตอร์ไว้ในอดีต...

คิมิก็หวังว่า เสียงของเธอในนิยายเสียงจะเป็นบทบรรยายที่ทำให้เรื่องราวนั้น...ยังไม่จบง่าย ๆ

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี

หัวใจที่สั่นไหว…ยังคงอยู่