Chapter 12

“คนใจร้าย คุณแค่หลอกฉันมาที่นี่ใช่ไหม ทำไม ทำไมต้องแบบนี้ด้วย” คราวนี้จีน่าพูดพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายออกมา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มสองข้าง เมื่อเธอรู้สึกอ้างว้าง เหมือนตอนที่เขาเคยทิ้งเธอไว้กลางไร่ชา จีน่ายังจำไม่เคยลืม เธอยังเล็กและไร่วายุก็กว้างใหญ่ไพศาล เหตุผลของเขาในตอนนั้น

ปฐพีบอกกับทุกคนว่าเขาจะไปเอาร่มมากางให้จีน่า ทั้งที่เป็นช่วงบ่ายคล้อยไม่ร้อนมาก ซึ่งจีน่าได้วิ่งตามหาเขาไปเรื่อยๆ จนพลัดหลงกัน เพราะตอนนั้นคนทั้งคู่ยังเด็กมาก ผู้ใหญ่ก็มัวแต่คุยงาน ไม่คิดว่าปฐพีจะพาจีน่าไปวิ่งเล่นห่างจากจุดที่สายธารและเดียร์น่าเล่นอยู่เกือบเป็นกิโลเมตร สำหรับผู้ใหญ่อาจจะไม่น่ากลัว แต่เรื่องราวในตอนนั้นจีน่ายังคงฝังใจ    

หมับ!!                                                                             

“ว้าย!” หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อชายตัวโตเอาแจ็กเกตคลุมลงไปที่หัวไหล่ให้กับจีน่า พร้อมทั้งสวมกอดเธอเอาไว้จากทางด้านหลัง                                                                                              

“ร้องไห้ทำไม ฉันแค่เดินไปหยิบแจ็กเกตมาคลุมให้อากาศเย็นมากแล้ว เดี๋ยวเธอจะไม่สบาย” คำพูดและการกระทำของเขา กำลังส่งผลให้หัวใจของจีน่าเต้นแรง แล้วยิ่งอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขาแบบนี้ ความใกล้ชิดที่มีกำลังทำให้เธออยากหยุดเวลาเอาไว้ ไม่อยากให้ถึงวันที่ต้องจาก ถ้าหากเขาต้องแต่งงานกับพี่สาวของเธอ

“ไม่ได้ร้องสักหน่อย แค่อากาศมันเย็นเลยรู้สึกคัดจมูก เรากลับกันเถอะ” จีน่าพูดพร้อมกับพยายามแกะมือเขาออก แต่ทว่าปฐพีกลับรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม

               “ขอฉันกอดเธอแบบนี้อีกแป๊บหนึ่งได้ไหม ก่อนที่เราจะกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกัน ฉันคงถูกสาปให้ไม่สามารถรักใครได้ แม้แต่เธอจีน่า” น้ำเสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหูกำลังทำให้ขอบตาของหญิงสาวร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาไหลออกมาเป็นทางราวกับสั่งได้ เมื่อเขาและเธอกำลังจะกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกันและกัน ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า โดยเฉพาะคำว่าเขารักใครไม่ได้ แม้แต่เธอคำสารภาพช่างสวนทางกับบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติก วินาทีนี้อย่างรอบกายค่อยๆ กลับกลายเป็นความอึมครึมปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน                         

คนตัวเล็กที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอจะรู้หรือเปล่าว่าปฐพีกำลังทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอ แม้แต่การทำเฉยชาที่ดูเหมือนว่าไม่มีหัวใจ เธอจะรู้ไหมว่าเขาหนุ่มปวดใจแค่ไหนกับการที่จะต้องทำ ในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้

               ตั้งแต่คืนที่ปฐพีมาส่งจีน่า จากนั้นคนทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย หญิงสาวดวงตากลมโต ที่เคยดูเป็นประกาย สร้างความครึกครื้นและเสียงหัวเราะให้กับคนในบ้าน แต่พักหลังมานี้ จีน่ามักจะเก็บตัวเงียบไม่ค่อยคุยกับใคร เธอเอาแต่ทำงานในไร่ไม่กลัวแดดเลยสักนิด แม้แต่ขุนพลเองยังเข้าหน้าไม่ติด ถูกหญิงสาวไล่ตะเพิดหลายครั้ง จนเขาต้องหนีกลับไปตั้งหลัก ซึ่งในตอนเย็นของวันนี้ก็เช่นกัน                                                       

“จีน่า ทำไมพักนี้ทำตัวกระฟัดกระเฟียดจัง ไปกินรังแตนที่ไหนมา” ผู้เป็นมารดาเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ลูกสาว หลังที่จีน่ากลับมาจากไร่ชาในตอนเย็น                                                                                                     

“เปล่าคะแม่”                                                                                                

“อย่าโกหกแม่นะจีน่า เปล่าของลูกแปลว่ามีอะไรใช่ไหม”                 

“จีแค่กำลังเครียด ขอไปอยู่อังกฤษได้ไหมคะ” ถ้อยคำที่จีน่าเอื้อนเอ่ยออกมานั้น ทำให้คาร่าเริ่มแปลกใจ เพราะปกติแล้วลูกสาวไม่ชอบไปอยู่ต่างประเทศ เมื่อเธอเกิดและเติบโตที่นี่ แน่นอนว่าต้องมีอะไรทำให้ลูกสาวคนเล็กอยากไปจากที่นี่ ไร่ชาร้อยรักมันคือความผูกพันของจีน่า ซึ่งเธอเคยตั้งใจเอาไว้ว่าอยากเป็นเจ้าของชา ที่มีสูตรตำรับไม่เหมือนใคร                              

“อะไรดลใจให้จีอยากไปอยู่ที่โน่น”                                                                       

“ถ้าแม่ติดหนี้ชีวิตของใครบางคนเอาไว้ แม่จะชดใช้ให้เขายังไงคะ” หญิงสาวเอ่ยถามออกมา พร้อมกับน้ำตาคลอ ก่อนจะรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย                                

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเขาเป็นใคร ต้องการอะไรจากเรา ถ้ามันไม่มากเกินไป และเราก็สามารถทำให้กับเขาได้ ก็แค่ชดใช้กลับคืนไปตามที่เขาต้องการหรืออยากได้ แต่ต้องไม่ใช่ชีวิตของเรา แม้เขาจะเคยช่วยให้เรารอดชีวิตจากเหตุการณ์อะไรก็ตามทีเขาก็ไม่มีสิทธิ์ในชีวิตของเรา” คาร่าพอจะเดาได้ เมื่อจีน่าตั้งคำถามนี้ขึ้นมา เพราะนางรู้ดีว่าปฐพีมีบุญคุณกับลูกสาวคนเล็กเพียงใด                                                                                               

“แต่จีกลับคิดว่า เขาคือเจ้าชีวิต จีจะทำยังไงดีค่ะแม่ ถึงจะชดใช้ให้คุณดินได้”                                           

“ไปเก็บกระเป๋าได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า พ่อจะขับรถไปเอง กว่าจะไปถึงที่โน่นคงมืดค่ำ” คาร่าเลี่ยงที่จะตอบคำถามของลูกสาว เพราะไม่อยากแสดงความคิดเห็นใดๆ ออกไป                                            

“แล้วพี่เดียร์ละค่ะแม่”                                                                                

“พี่เดินทางไปก่อนแล้ว เพราะต้องไปลองชุดถ่ายพรีเวดดิง” คำตอบของมารดาเป็นดังใบมีดกรีดลงกลางใจจีน่า ถึงแม้ว่าปฐพีจะไม่เคยบอกรัก แต่เขาอาจเกลียดเธอด้วยซ้ำ แต่เหตุการณ์ในคืนวันนั้น จูบแรกและความอบอุ่นที่เกิดขึ้นภายในใจ ความใกล้ชิดในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงกลับตราตรึงจนยากจะลืมเลือน เมื่อเขาคือรักแรกและคงจะเป็นรักสุดท้ายของเธออีกด้วย                                                                                                 

“จีไม่ไปได้ไหมคะแม่” น้ำเสียงที่แผ่วเบาของคนแพ้ บวกกับดวงตาคู่งามสะท้อนความปวดใจออกมาอย่างเต็มเปี่ยม ทำให้คาร่ารู้สึกแปลกใจ ที่ลูกสาวคนเล็กไม่อยากไปร่วมงานแต่งของพี่สาว                      

“เดียร์น่าต้องเสียใจแน่ ที่น้องสาวไม่อยากไปร่วมแสดงความยินดี งานแต่งของพี่ทั้งที่ จีจะไม่ไปได้ยังไง”                                                                         

“ทำไมจีจะไม่ยินดีกับพี่เดียร์ละค่ะแม่ แค่ไม่อยากไปเจอกับใครบางคน ก็เท่านั้นเองค่ะ” ดวงตาของหญิงสาวที่ฉายแววเศร้าออกมา ยิ่งทำให้คาร่ารู้สึกว่าจีน่ากำลังมีอะไรซ่อนอยู่ภายในใจ                                  

“ใครคนนั้น จีหมายถึงคุณดินหรือเปล่า”                                                

“ช่างเถอะค่ะแม่ เดี๋ยวจีไปเก็บกระเป๋าก่อนนะคะ” จีน่ารีบเปลี่ยนเรื่อง แล้วเดินออกไปจากห้องนั้น เพราะดวงตาที่กำลังรื้นน้ำตา เธอกลัวว่ามันจะไหลออกมากลั้นเอาไว้ไม่อยู่อย่างสุดกำลัง