Chapter 11

เมื่อรถออฟโรดคู่ใจของปฐพีแล่นออกมาจากไร่ของพ่อเลี้ยงภูผา เขาไม่ได้ขับตรงไปที่ไร่ชาร้อยรักเหมือนที่ตั้งใจเอาไว้ แต่ปฐพีกำลังขับตรงไปยังที่หนึ่ง ซึ่งชายหนุ่มต้องการทำข้อตกลงกับจีน่า                       

“คุณดิน! มันไม่ใช่ทางไปไร่ฉันนี่ คุณกำลังจะพาฉันไปไหน พาฉันกลับไร่เดี๋ยวนี้เลยนะ” จีน่าเริ่มตีโพยตีพายออกมาเสียงดัง เมื่อหญิงสาวกำลังกลัวว่าเขาจะทำอะไรบ้าๆ กับเธอ เพื่อสนองในสิ่งที่ผู้ชายอย่างเขาต้องการ ตอนนี้เธอเองก็ไม่วางใจ แม้เขาจะไม่เคยมีท่าทีว่าจะล่วงเกิน แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องน้ำเมื่อสักครู่ สิ่งที่เขาทำเธอก็เป็นคำตอบได้แล้วว่าไม่ควรอยู่ใกล้ผู้ชายอย่างปฐพีอีก                                                     

“ทำไมกลัวเหรอ เมื่อก่อนเห็นอยากเข้าใกล้ฉันจัง ตอนนี้ป๊อดแล้วเหรอ” คำพูดที่ท้าทายของปฐพี กำลังส่งผลให้จีน่าเชิดหน้าขึ้น อย่างไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด                                                                              

“ใครป๊อด! ที่ฉันถามเพราะห่วงคุณต่างหาก ว่าที่พี่เขยกับน้องเมียอยู่กันลำพังในยามวิกาลแบบนี้ ใครรู้เข้าเขาคงเอาไปเม้าท์ให้เสียหาย ผู้ชายอย่างคุณไม่กลัวเสียภาพพจน์หรือไง” จีน่าพูดออกมาด้วยสมองที่ชาญฉลาด แต่ทว่าปฐพีกลับรู้ทัน                                                                             

“ฉันก็เป็นฉันแบบนี้แหละ ภาพพจน์อะไรพวกนั้นฉันไม่จำเป็นต้องรักษาหรอก เพราะไม่ได้เป็นดารา” ปฐพีพูดพร้อมกับหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในเส้นทางเล็กๆ ถ้าไม่ชำนาญทางจีน่าคิดว่าเขาคงต้องพาเธอลงไปสำรวจก้นเหวลึกอย่างแน่นอน                                                                                        

“คุณเมาหรือเปล่า ขับรถให้มันดีๆ หน่อยสิ ฉันมีพ่อ มีแม่ มีพี่ที่ห่วงใยนะ เพราะฉันเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน” คำพูดของจีน่า ทำให้ปฐพีถึงกับยกยิ้มที่มุมปาก ในสิ่งที่เธอบรรยายออกมาเป็นฉากแบบนั้น               “ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่เคยคิดที่จะพาเธอมาเสี่ยงอันตราย ถ้าฉันเมาคงพาเธอกลับบ้านนอนไปแล้ว คนเมาที่ไหนจะขับรถขึ้นเขาได้ หืม” น้ำเสียงทุ้มต่ำ ที่ฟังดูแล้วช่างอบอุ่นในหัวใจ แต่ทำไมจีน่าถึงรู้สึกเจ็บปวด เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า                                      

หลังจากนั้นจีน่าก็หยุดต่อปากต่อคำกับเขา จนกระทั่งรถได้วิ่งขึ้นมายังเนินเขา ที่จีน่ามองออกไปแล้วยิ้มกรุ่น แสงสีส้มนวลจากดวงจันทร์วันเพ็ญ กำลังฉายแสงจรัสเจิดจ้า ให้เห็นวิวทิวทัศน์ด้านหน้าได้อย่างสวยงามจนน่าอัศจรรย์                                                                                     

“สวยจังเลยค่ะ” หญิงสาวพูดออกมาด้วยเสียงหวาน แววตาของเธอเป็นประกาย ราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ นี่ขนาดมองผ่านแสงของดวงจันทร์ ถ้าเป็นตอนกลางวันเธอคงหลงเสน่ห์ขอทุ่งดอกไม้นานาพรรณ ที่กำลังแข่งกันผลิบานสะพรั่งราวกับต้องมนต์อย่างแน่นอน                                

“ลงไปสิเรามีเวลาอยู่ที่นี่เกือบชั่วโมง”                                                    

“ทำไมไม่พาฉันมาในตอนกลางวัน”                                                       

“มาไม่ได้ และเธอก็ห้ามมาที่นี่อีก ถ้าฉันไม่อนุญาต” น้ำเสียงของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเคร่งขรึมจนน่าเกรงขาม เพื่อตัดไม่ให้จีน่าถามต่อ เพราะไม่สามารถอธิบายถึงเหตุผล ที่ห้ามไม่ให้จีน่าขึ้นมาชมทุ่งดอกไม้ในตอนกลางวันได้                                                                                                                     

“หวงจัง” จีน่าพูดพร้อมกับก้าวเท้าลงไปจากรถ ก่อนจะเดินเข้าไปในทุ่งดอกไม้ ซึ่งมีทางเดินเล็กๆ ไว้เดิน แต่ทว่าคนตัวเล็กกลับไม่กล้าก้าวเท้าต่อ เมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์ในตอนเป็นเด็ก เพราะหญิงสาวกำลังกลัวว่างูอาจจะโผล่ออกมาพันขาของเธอ                                                                          

“หยุดเดินทำไม”                                                                                          

“ฉันกลัวงู” จีน่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา จนปฐพีสัมผัสได้ถึงความกลัวของเธอ         

“มากับฉันจะกลัวอะไร ดูนั่นสิสวยไหม” เสียงทุ้มดังขึ้น พร้อมกับแสงไฟ เมื่อปฐพีหยิบไฟฉายลงมาจากรถด้วย แล้วสาดแสงไปไปยังทุ่งดอกไม้ ที่มีสีสันสวยงามของดอกดาวกระจาย จนทำให้จีน่าเผยยิ้มกว้างออกมาจนลืมความกลัวไปจนสิ้น                                                                                 

“สวยจัง พรุ่งนี้คุณพาฉันมาที่นี่ได้หรือเปล่า”                                        

“คงไม่ได้” น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชา จนจีน่ารู้สึกใจหาย เมื่อถูกชายหนุ่มปฏิเสธออกมาแบบนี้                                                                 

“ฉันก็น่าจะรู้คำตอบ ไม่น่าถามเลยว่าไหม” พูดจบจีน่าได้เดินไปตามทางเล็กๆ ไม่ได้สนใจว่าจะมีงูโผล่มาหรือเปล่า                                                         

“หนึ่งปีมีสามร้อยหกสิบห้าวัน แต่สำหรับฉันในแต่ละปีต้องทำตัวให้อยู่ห่างๆ จากเธอ แม้จะพยายามแค่ไหน ยิ่งหนีกลับยิ่งเจอ เธอต้องปลอดภัยจีน่า ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปเด็ดขาด ฉันจะปกป้องเธอเอง” ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาของเขายังคงฉายความกังวลออกมาไม่หยุดหย่อน ปฐพีเองก็ไม่รู้ว่าเขาต้องเผชิญกับความรู้สึกแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน                                                                

ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวร่างอรชรไปติดๆ ความโรแมนติกของบรรยากาศในยามค่ำคืน ทำให้เขารู้สึกห่วงใยหญิงสาว เขาจึงเดินกลับไปที่รถเพื่อหยิบแจ็คเก๊ตที่จีน่าถอดไว้ มาให้เธอได้สวม เพราะอากาศเริ่มหนาวเหน็บจากการที่มีหมอกลงหนา แต่เขาก็อยากพาเธอมาก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินทางในวันพรุ่งนี้                  

หญิงสาวเดินไปตามทางเล็กๆ ที่คดเคี้ยว เธอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งรู้สึกว่าตัวเองนั้นได้เดินมาไกล จนทำให้หญิงสาวหยุดชะงักแล้วหันหลังมองกลับไป จีน่าถึงกับเอามือขึ้นมากอดอกเอาไว้ เมื่อบรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกจนสะท้านไปทั้งตัวอย่างฉับพลับ ที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าปฐพีหายไปไหน เพราะก่อนหน้านี้เขายังเดินตามหลังเธอมาติดๆ อยู่เลย                                                                                                                 

“เขาหายไปไหนนะ หรือว่ากลับไปแล้ว แต่รถยังอยู่” จีน่าพูดออกมา พร้อมกับชะเง้อมองไปเห็นรถจอดอยู่รำไร ซึ่งได้ทำให้หัวใจของเธอนั้นชื้นขึ้นมาบ้าง                                                                                            

“คุณดิน! คุณอยู่ไหน จะเล่นซ่อนแอบรึไง! ออกมานะ คุณดิน!” เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ ทำให้จีน่าเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี การที่อยู่บนเขาแบบนี้ในยามค่ำคืน หากมีปฐพีอยู่ด้วยเธอก็อุ่นใจ แต่พอนึกว่าเขาทิ้งเธอไป ยิ่งส่งผลให้หัวใจดวงน้อยหวั่นกลัวจนตัวสั่นเทา