ตอนที่ 2 แผลใจของแพรรัมภา

เมื่อสำเร็จความใคร่นับครั้งไม่ถ้วน ทั้งสามก็นอนแบหลาบนเตียงกว้าง ร่างกายเปลือยเปล่าอย่างไม่อายสายตา เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขานั้นเสพรักกัน

ก็แค่สำเร็จความใคร่แต่ไม่ได้มีสถานะให้ เป็นแค่รสนิยมความชอบบนเตียงเท่านั้น หลังจากเสร็จกิจก็พากันแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง

“รอบหน้าถ้านายทำรอยบนตัวฉันอีก ฉันจะสั่งลงโทษนายให้เข็ดแอสตัน” แพรรัมภาตักเตือนเสียงเรียบแต่เอาจริง

ถ้าครั้งต่อไปยังกล้าทำตัวเป็นเจ้าของ ทิ้งร่องรอยจูบสีแดงไว้บนร่างกายเธออีก จะสั่งลงโทษหนักเอาให้เข็ดหลาบ

“อารมณ์มันพาไป คุณช่วยเข้าใจหน่อยสิ” แอสตันตะแคงตัวหันมองเธอ ใช้แขนหนุนศีรษะยกยิ้มเจ้าเล่ห์

“งั้นตอนฉันสั่งลงโทษนาย ก็อารมณ์พาไปเหมือนกัน ช่วยเข้าใจหน่อยแบบนี้ดีมั้ยล่ะ”

ดวงตาเรียวเฉี่ยวตวัดมอง ก่อนจะผลักอกอีกฝ่ายที่ยักคิ้วทะเล้นเต็มแรง จนล้มนอนหงายไปบนเตียงตามเดิม

แอสตันแค่นยิ้มพอใจที่เห็นแพรรัมภาวีนใส่ ช่วยไม่ได้เวลานายหญิงตัวร้ายเหวี่ยงมันเร้าใจเขาเป็นบ้า

หญิงสาวที่โดนกระทำหนักยกมือกุมหน้าท้อง เธอลุกขึ้นนั่งแล้วเบ้หน้าปวดหน่วงท้องน้อย หย่อนขาลงข้างเตียงแล้วตวัดสายตามองมาร์ตินที่ลุกมาช่วยประคอง

“ลุกไหวไหม เดี๋ยวผมช่วยคุณเอง” มาร์ตินบอกเพราะเป็นห่วง โดยปกติเขาก็ชอบทำตัวเหมือนผู้ปกครองเธออีกคน

“อย่าโอ๋ฉันเป็นเด็กมาร์ติน” แพรรัมภาบอกปัดปฏิเสธการช่วยเหลือ

เธอแค่ไม่ชอบให้ใครมาทำเหมือนเธออ่อนแอ อันที่จริงก็แทบไม่เคยแสดงอารมณ์อ่อนไหวให้ใครเห็น จนใครต่างก็บอกว่าแพรรัมภาเป็นแม่มดน้ำแข็งผู้ใจร้าย

ชายหลายคนจึงอยากล้มอีโก้ความอวดดีของเธอ

“ให้ผมช่วยเถอะ”

“มาร์ติน”

มาร์ตินไม่สนว่าจะโดนตำหนิ เขาเห็นนายหญิงขาสั่นจนแทบยืนไม่ไหว จึงรีบลุกขึ้นไปช่วยประคองทั้งที่เปลือยเปล่า

“ถ้าคุณเป็นเด็กก็คงดื้อใช้ได้ นี่ผมช่วยเพราะกลัวคุณล้มแบบนี้ไงครับ คุณแพรรัมภา”

“น่ารำคาญ”

“อดทนรำคาญผมหน่อยก็แล้วกัน”

“นี่จะทำอะไรยะ”

ใบหน้าหล่อเหลาไม่แสดงอารมณ์ใด แค่ย่อตัวลงแล้วอุ้มช้อนเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ไม่วายโดยเจ้านายวีนแตกเสียงสูงใส่ข้างใบหู

“คุณเดินไม่ไหว ผมก็แค่ช่วยอุ้มไปล้างตัว”

แพรรัมภาถอนหายใจใส่ไม่สบอารมณ์ ไม่มีท่าทีเขินอายแม้ร่างกายจะไร้อาภรณ์ห่มตัว เธอยกเรียวแขนคล้องลำคอมาร์ตินอย่างจำใจ

เห็นหรือยังว่าชอบทำตัวเป็นผู้ปกครอง

“หรือจะนอนเหนียวคราบน้ำเชื้อพวกผมดี”

“เลิกพูดมากแล้วทำแค่หน้าที่ตัวเองเถอะ”

มาร์ตินกระตุกยิ้มมุมปาก อุ้มพาเธอเข้าไปที่ห้องน้ำทันที

คุณแพรรัมภาเธอเป็นคนสวย ชายใดเห็นก็เป็นต้องเหลียวตามองคอแทบหัก ทรวดทรวงองเอวล้วนสง่าราวกับนางพญาหงส์ขาว

มีชายมากมายอยากหลับนอนกับเธอ ทั้งมอมเหล้าและใช้เล่ห์อุบายล่อลวง แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครได้ชิมเธอสักคน

จะหลอกไปล่อทั้งทีมีปัญญาได้แค่นี้หรือไงกัน

“นายช่วยเอาไวน์มาให้ที” พอมาร์ตินวางเธอลงในอ่างน้ำก็ออกคำสั่งทันที แต่เขากลับปฏิเสธไม่ทำตามโดยง่าย

“คุณดื่มเยอะแล้ววันนี้”

“คิดว่าตัวเองเป็นใครมาสั่ง”

“ผมเป็นแค่บอดีการ์ดของคุณรัมภาครับ”

สิ้นประโยคแพรรัมภาก็ตวัดสายตามอง ดวงตาเรียวเฉี่ยวอนึ่งนางร้ายหน้าสวยก็ต้องยกให้เธอ เวลามองรู้สึกได้ถึงอำนาจในแววตา แต่มีแค่สองคนที่กล้าขัดคำสั่ง

แอสตันกับมาร์ตินไงจะใครล่ะ

“ใช่ แค่บอดีการ์ด”

“ทราบครับ”

“ยังไม่สำเหนียกอีกหรือไง ไปเอาไวน์มาได้แล้ว”

แพรรัมภาออกคำสั่งเสียงไม่พอใจ แต่มาร์ตินยังยืนนิ่งเป็นหุ่นยนต์ จนเธอจิ๊ปากในลำคอไม่สบอารมณ์หนักกว่าเก่า

“มาร์ติน”

“ใช้ผมสิ”

“อะไร” เธอขมวดคิ้วติดรำคาญ มาร์ตินทอดสายตามองหญิงสาวในอ่างนิ่ง ๆ เขาแค่ห่วงโดยไม่มีจุดประสงค์อื่นแฝง

แพรรัมภามักใช้เหล้าในการช่วยให้หลับดีขึ้น เพราะอาการนอนหลับมันหนักขึ้นทุกที จะให้ร่วมสวาทกันประจำร่างกายเธอคงไม่ไหวเข้าสักวันอยู่ดี

“ฉันไถ่ชีวิตนายเพื่อให้นายมายืนสั่งฉันเหรอ” เธอเอ่ยเสียงเย็นเยียบ ไม่สนความรู้สึกของผู้ฟัง

“ถ้างั้นรอไวน์สักครู่ก็แล้วกันครับ” ชายผมดำค้อมศีรษะรับคำสั่งตามบัญชา เป็นจังหวะเดียวกันที่สวนกับแอสตันพอดี

“มาร์ตินมันหมายถึงเอากับมันจนสลบไปเลยสิ จะได้ไม่ต้องพึ่งไวน์เพื่อช่วยให้นอนหลับดีขึ้น”

“เหอะ ไสหัวไปแอสตัน”

“ผมต้องอยู่รับใช้นายหญิงนี่ครับ”

“น้ำแตก...ก็แยกย้าย”

แพรรัมภาไม่แม้แต่จะมองหน้าแอสตัน เธอแค่เอนหลังกับอ่างจากุชชี่ใบใหญ่แล้วหลับตาลง แอสตันเดินมานั่งที่ขอบอ่างอาบน้ำ เล่นฟองสบู่แล้วหลุบมองเนินหน้าอกของนายหญิง

“ตามบัญชาครับนายหญิง แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วย คุณเรียกหาผมได้ตลอดเลยรู้ใช่ไหม”

“ออกไป ฉันอยากพักผ่อน”

“รู้ใช่มั้ยคุณไม่ได้ตัวคนเดียว”

เสียงกระซิบชิดข้างหู ทำหญิงสาวลืมตามองแล้วชักสีหน้าใส่ แอสตันไหวไหล่ใช้ปลายจมูกคลอเคลียที่ริมฝีปากเธอ ก่อนจะยอมลุกเดินออกจากห้องน้ำไปไม่ยื้อนาที

“พวกผู้ชายนี่น่ารำคาญเหมือนกันหมด..”

แพรรัมภาในวัยยี่สิบแปดปี ใช้ชีวิตหรูหราบนกองมรดกที่ผู้เป็นพ่อทิ้งไว้ให้ ชนิดที่ไม่ต้องทำงานไปตลอดชีวิตก็ยังได้

มาร์ตินกับแอสตันเคยทำงานให้องค์กรลับ พออายุเข้าเลขสามก็อยากเกษียณแต่ต้องใช้เงินไถ่ตัว ซึ่งแน่นอนว่าแพรรัมภาเป็นคนคืนอิสระให้พวกเขา

อำนาจของเงินตราทำได้แม้กระทั่งไถ่ชีวิตคน

ใบหน้าสวยเด่นหลับตาพริ้มผ่อนคลาย กระทั่งมีเหตุการณ์ที่ไม่น่าจดจำฉายซ้ำในหัว แพรรัมภาเบิกตากว้างกับลมหายใจที่สั่นด้วยความโกรธ

“ตายไปแล้วยังจะ...” แพรรัมภาที่น้ำตาเอ่อคลอกำมือเข้าหากันแน่น เธอวักน้ำมาถูที่ผิวกายแรงจนมันแดงเถือก

ถูทุกซอกทุกมุมที่รู้สึกรังเกียจ สัมผัสหยาบกร้านเหล่านั้นยังเป็นดั่งฝันร้าย พวกเงื้องมือมัจจุราชในคราบคนใกล้ตัวสุดแสนจะเลวระยำ

“กรี๊ด!!” แพรรัมภาหวีดร้องสุดเสียง มือทุบตีร่างกายโดยไม่รู้สึกเจ็บเท่ากับแผลใจที่ไม่มีวันหาย

“คุณรัมภา”

“เป็นอะไรครับ”

“แอสตัน- มาร์ติน”

เพียงแค่เอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่ม ทั้งสองที่ได้ยินเสียงร้องก็พร้อมใจเข้าไปกอดปลอบเธอ มือรั้งไม่ให้แพรรัมภาทำร้ายตัวเอง โดยไม่จำเป็นต้องไถ่ถามแค่อยู่ข้างเธอไว้ก็พอ