ตอนที่ 3 หญิงร่านกับชายแมงดา

ท่ามกลางบรรยากาศในยามค่ำคืน มีแสงจันทร์สาดส่องอยู่ด้านบน ลมเย็นพัดเอื่อยหอบควันสีเทาลอยขึ้นสู่อากาศ

ชายหนุ่มหน้าหล่อคมคายทั้งสองจุดสูบบุหรี่ พื้นที่ระเบียงด้านนอกถูกใช้สอย เพราะแพรรัมภาไม่ชอบกลิ่นควันของมัน

“มึงว่าเธอไปเจออะไรมาวะ” แอสตันที่สงสัยไม่หายถามขึ้น

“หมายถึงอะไร” มาร์ตินถามกลับสีหน้าเรียบนิ่ง

“เรื่องที่คุณรัมภาชอบทุบตีตัวเองไง มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอ”

“แล้วยังไง”

ชายผมดำมีท่าทีนิ่งสงบ แต่ก็ไม่ได้สบายใจกับการกระทำของแพรรัมภานัก แค่ติดตรงที่ว่าเขาไม่สิทธิ์ออกคำสั่งหรือสงสัยในตัวนายหญิง

“มึงคิดว่าแผลในใจเธอคืออะไรวะ ถึงทำให้เธอเป็นแบบนี้”

“ไม่มีอะไรหรอก คุณรัมภาเธอแค่มีปัญหาการนอนหลับ”

“นี่มึงคิดว่างั้นเหรอ” แอสตันถามกลับแล้วเลิกคิ้วใส่

“แค่ไม่อยากให้เธอเจ็บปวด” มาร์ตินตอบกลับเสียงเรียบ

ชายผมทองพยักหน้าเข้าใจทันที การไม่ขุดคุ้ยหรือซักถามก็เท่ากับไม่เปิดปมในใจแพรรัมภา คิดได้ดังนั้นก็เงยหน้ามองท้องฟ้าพลางคีบบุหรี่จุดสูบแล้วพ่นควันสีเทาออกมา

ชายทั้งสองพอจะรู้ว่าแพรรัมภามีปมฝังใจในอดีตมา ถึงจะไม่รู้ว่าอะไรทำให้นายหญิงเป็นแบบนี้ แต่แค่เธอให้ข้าวให้น้ำแล้วก็ชีวิตใหม่ พวกเขาก็พร้อมภักดีไปจนตัวตายแล้ว

“แค่คอยปรนนิบัติให้เธอมีความสุขก็พอแอสตัน”

“มึงกับกูก็แค่ทำได้แค่นี้แหละมาร์ติน เฮ้อ”

เช้านี้ที่วัดหลวงครบรอบร้อยวันของก้องเกียรติเวียนครบกำหนด เหล่าญาติพี่น้องตระกูลเธียรวาณิชสกุลวงศ์ต่างก็เดินทางมาร่วมไว้อาลัย

เสียงพระเก้ารูปกำลังท่องบทสวด แพรรัมภานั่งที่เก้าอี้แถวหน้าข้างวิไลโสภา โต๊ะเดี่ยวประกบทั้งสองฝั่งคือแอสตันกับมาร์ติน ส่วนด้านหลังก็คือเหล่าญาติพี่น้องในเครือสกุลวงศ์

“นางก็หน้าไม่อายดีเนอะแก กล้าพาผัวทั้งสองคนมางานครบรอบ 100 วันของพ่อตัวเอง” เสียงนินทาจากสักที่ดังแว่วมาให้ได้ยิน มันดังพอที่จะทำให้คนถูกนินทารับรู้ได้

“แต่ผู้ชายของนางงานดีว่าไม่ได้”

“ระดับนางจะกินของเหลือเดนเหรอ แต่ก็แมงดาทั้งนั้น”

แอสตันชำเลืองหางตามองไปทางด้านหลัง เขามองญาติพี่น้องของแพรรัมภาด้วยสายตาตักเตือนไม่ใช่ตำหนิ ว่าเธอทั้งคู่นั้นกำลังพูดในสิ่งที่ไม่ควรอย่างมาก

ต่อให้เป็นเรื่องจริงก็อย่าพูดให้แพรรัมภาได้ยิน

“ถ้าเป็นคนธรรมดาคนโดนประณามว่าร่านไปแล้ว” เธอมองแอสตันราวกับรังเกียจ หันไปกระซิบกับคนข้างกายแล้วนินทาต่อไม่หยุด

“หรือนางก็ดูร่านนั่นแหละ มีผัวถึงสองคน ทุเรศตาสิ้นดี”

“นั่นสิ คนอื่นเขาอึดอัดกันหมดแล้ว”

“แต่แม่นางก็ไม่ว่าอะไรนะ ลูกทำตัวต่ำช้าขนาดนี้”

เสียงนินทายังแว่วมาให้ได้ยินกลบเสียงพระสวด์ มาร์ตินที่รู้ว่าแพรรัมภาได้ยินทุกอย่างก็วางมือลงบนตักเธอ กลัวเธอจะทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดจนทำตัวเองขายหน้าคนในงาน

แพรรัมภาปัดมือมาร์ตินออก เธอลุกขึ้นยืนขณะที่พระท่านยังสวดอยู่ สะโพกผายเดินไปหยิบขันน้ำมนต์ที่วางอยู่ ก่อนเธอจะเดินกลับมาพร้อมสาดใส่ผู้หญิงสองคนด้านหลัง

“อ้าย! นี่เธอทำอะไรของเธอยะ” ดาหลาโวยวายเสียงดังจนพระท่านต้องอยู่สวดกะทันหัน

“นั่นสิ พวกเราเปียกหมดแล้วนะ” เกสรปัดป้องเสื้อผ้าที่เปียกน้ำด้วยอาการหัวเสีย

ทุกสายตาของเหล่าญาติพี่น้องนับสิบคู่กำลังมองมา สองคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งพ่อ แต่แพรรัมภาไม่อยากนับญาติด้วยสักเท่าไหร่กับสิ่งที่พวกเธอพ่นออกจากปากมา

“สาดน้ำมนต์ไล่ผีบ้า” แพรรัมภาเอ่ยแล้วยกยิ้มมุมปาก

“ผีบ้าบออะไรของเธอ ประสาทเพราะเป็นอีตัวสินะ”

“ถ้างั้นเธอก็ควรไปอาบน้ำมนต์สักถังล่ะแพรรัมภา”

ทั้งดาหลาและเกสรต่างก็สาดน้ำลายใส่แพรรัมภา สองรุมหนึ่งก็ไม่ทำให้เธอรู้สึกอับอายเรื่องที่ควบชายสองคน เธอก็แค่หมดความอดทนที่พูดถึงแม่เธอขึ้นมาเท่านั้นเอง

“เธอน่ะ ผัวมีเมียน้อยไม่ใช่เหรอดาหลา”

“แกพูดอะไรของแกยะ”

“ปากเปราะแบบนี้ผัวเลยทิ้ง น่าสมเพชดีเนอะ”

ดาหลาจะแหกปากใส่ก็อายพระท่าน รวมถึงสายตาเหล่าพี่น้องที่มองมา แพรรัมภาเลยขยับสายตามองไปที่เกสรแทน

“ส่วนเธอน่ะ น่าสมเพชเหมือนกัน ผันตัวไปเป็นเมียน้อยชาวบ้านจนท้องแล้วผู้ชายไม่รับเป็นพ่อ”

“แกพูดอะไร อย่ามาทำปากดีหน่อยเลยแพรรัมภา”

“จะบอกให้เอาบุญ เมตตาเด็กเถอะ อย่าให้เกิดมามีแม่ส่ำส่อนอย่างเธอเลย”

“ถ้าฉันส่ำส่อนแล้วเธอล่ะแพรรัมภา ทำตัวหน้าไม่อาย”

เกสรเหยียดยิ้มอย่างเหนือกว่าทั้งที่กำลังโกรธจัด กับความจริงที่ถูกแพรรัมภาตอกหน้าว่าเป็นเมียน้อยท้องไม่มีพ่อ แต่คนที่ถูกตราหน้าว่าส่ำส่อนไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด

แพรรัมภารู้ดีกว่าใครว่าเธอไม่ได้แย่งของใครมา

“ถ้าฉันเป็นเธอ... ฉันคงไม่กล้าวิจารณ์ชีวิตคนอื่นหรอก”

“นังแพรรัมภาปากดีเกินไปแล้ว”

“อีนี่มันประสาทไปแล้วดาหลา”

“อยู่ต่ำไม่ต่างกันก็อย่าทำตัวสูงส่งนักเลย สำเหนียกบ้าง”

แพรรัมภาเหยียดยิ้มราวกับปีศาจหน้าสวย เธอหัวเราะอย่างสมเพชคนทั้งสองตรงหน้าที่ดูอับอายไม่น้อย จนมาร์ตินกับแอสตันต้องรีบห้ามปรามก่อนจะวุ่นวายไปมากกว่านี้

“พอเถอะครับคุณรัมภา”

“แขกท่านอื่นมองคุณอยู่ พอแค่นี้เถอะนะครับ”

ใบหน้าสวยแต่ดูเย่อหยิ่งและร้ายกาจดุจปีศาจ กวาดสายตามองญาติพี่น้องฝั่งพ่อที่มองเธอเป็นตาเดียว ก่อนแพรรัมภาจะหยุดมองที่น้องชายพ่อด้วยสายตารังเกียจราวกับเห็บหมัด

“มีแต่พวกเห็บไร... ฉันคันตัวจะแย่อยู่แล้ว” เธอจิกกัดผ่านน้ำเสียงและสายตา ทุกคนมองมาเหมือนเธอเป็นตัวประหลาดที่พาแอสตันกับมาร์ตินติดตามมาด้วย

“ถ้างั้นจะกลับเลยมั้ยคุณ” แอสตันถาม

“แอสตันไปเอารถออกเถอะ” มาร์ตินออกคำสั่ง

เขาหยิบขันน้ำมนต์ในมือแพรรัมภาออก มิเช่นนั้นคงจะได้เอาไปฟาดปากหญิงสาวทั้งสองคนจนเลือดกลบปากแน่

ร่างสูงเจ้าของผมสีทองรีบวิ่งออกไปเอารถทันที ส่วนมาร์ตินก็ประคองแพรรัมภาเดินออกจากศาลาวัดไป เขาหันไปค้อมหัวลาวิไลโสภาแม่ของเธออย่างนอบน้อม

“ไปเถอะจ้ะ” วิไลโสภาระบายยิ้มเศร้าไปถึงดวงตา

“ไปเลยนะอีหญิงร่านกับชายแมงดา”

“อีหญิงชั้นต่ำทำเสื่อมเสียวงศ์ตระกูลหมด”

เสียงตะโกนด่าดังไล่หลังมาไม่หยุด แพรรัมภาที่อารมณ์โกรธจัดพยายามสะบัดตัวออกจากพันธนาการของมาร์ติน

“มาร์ตินปล่อยฉัน”

“พอเถอะคุณรัมภา”

“ฉันจะตบสั่งสอนอีนั่น นายไม่ได้ยินหรือไงยะ”

“ได้ยินแต่ผมไม่สนใจ พอเถอะครับ เรากลับบ้านกันดีกว่า”