ตอนที่ 4 ไม่ได้รู้สึกผิดแค่สมเพช

เพียะ!

ทันทีที่กลับมาถึงคอนโดมิเนียม ฝ่ามือของแพรรัมภาก็ตบเข้าที่ใบหน้ามาร์ติน จนขึ้นรอยแดงจางๆ โทษฐานขัดใจไม่ให้เธอตบสั่งสอนยัยดาหลาและเกสร

แต่มาร์ตินกลับก้มหน้ายอมรับผิดไม่ตอบโต้ เพราะรู้ดีว่านายหญิงเป็นคนอารมณ์ร้ายและคุมไม่ค่อยได้ แอสตันที่ยืนอยู่ข้างกันก็ไม่กล้าแย้งอะไรนอกจากก้มหน้ารับคำสั่ง

“โทษฐานที่นายห้ามฉันไม่ให้ตบอีนั่น”

หญิงสาวที่ทาลิปสติกสีแดงเชอร์รี่ปรายตามอง ดวงตาเรียวเฉี่ยวแฝงความไม่สบอารมณ์ที่โดนลากออกมา แต่ยังไม่ได้ตบสั่งสอนยัยชื่อดอกไม้ทั้งสองให้เลือดกลบปาก

“แปลว่านายเต็มใจจะรับผลแบบนี้เองมาร์ติน”

“ขอโทษครับคุณรัมภา”

“นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วทุกอย่างจะจบเหรอ” เธอแค่นเสียงในลำคอแล้วถอนหายใจเพลิงทิ้ง

มาร์ตินก้มหัวยอมรับผิดมือกุมประสานกัน ต่อให้หวังดีกับนายหญิงแต่ถ้าเธอไม่ได้ต้องการผลลัพธ์ก็เป็นอย่างที่เห็น แต่แพรรัมภาจะลงมือลงไม้ก็ต่อเมื่อขัดคำสั่งหรือล้ำเส้นเธอ

“ฉันไม่ปล่อยอีสองตัวนั้นไปแน่” แพรรัมภาพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ก่อนจะก้าวเท้าปึงปังปิดประตูเสียงดังเข้าห้องไป

ตั้งแต่กลับมาจากวัดแพรรัมภาก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง เป็นปกติกับชีวิตประจำวันของลูกสาวทายาทหมื่นล้าน เพราะสมบัติที่พ่อทิ้งไว้ให้เธอกับแม่มันจำนวนมหาศาล

ไม่ต้องเหนื่อยกายไปทำงานก็ไม่อดตาย

แต่ก็ใช่ว่าเธอเป็นคนงอมืองอเท้า เพราะแพรรัมภาจัดจ้างคนบังหน้าให้ทำงานแทน มีหุ่นเชิดที่ตัวเธอเองคอยเชิดอยู่เบื้องหลัง ปล่อยให้คนอื่นเข้าใจว่าเธอเป็นคนไม่เอาอ่าวไป

ร่างบางเดินย้ายสะโพกไปที่ระเบียงห้องนอน วิวทิวทัศน์ยามเย็นจากตัวคอนโดมิเนียมราคายี่สิบล้านสวยจับใจ เธอเพิ่งตื่นนอนแต่ใบหน้ายังสวยเป๊ะไร้ตำหนิมองวิวนิ่ง

“ทำไมต้องรู้สึกผิดด้วย มาร์ตินสมควรโดนแล้ว” เธอพูดขึ้นเสียงแข็ง พลางยกแขนกอดแล้วถอนหายใจทิ้ง

ก้มหน้ายอมรับผิดมันก็ถูกต้องแล้วหนิ ในเมื่อเขาเองกล้าขัดใจไม่ยอมให้เธอเข้าไปกระชากหัวยัยสองคนนั้น งั้นอารมณ์ที่ค้างคาก็ต้องมีคนรับไปสิถึงจะถูก

มาร์ตินเขามันรนหาที่เองต่างหาก

แพรรัมภายืนจมกับความคิดอยู่นาน ก่อนจะเดินไปหยิบยาทาแก้ฟกช้ำที่ลิ้นชักแล้วเปิดเข้าไปในห้องของมาร์ติน

ชายร่างสูงผมดำขลับนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่โซฟา แต่พอเห็นแพรรัมภาเดินเข้ามาในชุดนอนสายเดี่ยวผ้ามัน เขาก็รีบดับไฟบุหรี่ในโถเขี่ยทันทีเพราะนายหญิงไม่ชอบกลิ่นควัน

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณรัมภา” มาร์ตินเปลือยท่อนบนเพราะกำลังจะไปอาบน้ำ

“แอสตันล่ะ” เธอถามเสียงแข็งเหมือนยังโกรธเขาอยู่

“แอสตันออกไปที่ร้านครับ ผมตามให้มั้ย”

“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้มาหาแอสตันหรอก”

เรือนร่างยั่วอารมณ์ทางเพศเดินไปนั่งที่โซฟา ทั้งเนินนมและองเอวล้วนแล้วแต่เป็นสัดส่วนที่เย้ายวนใจ ก่อนเธอจะจับแขนของเขาให้ทรุดตัวนั่งลงข้างกันตามเดิม

มาร์ตินงงงงวยกับสถานการณ์ตรงหน้านิดหน่อย ปกติเธอจะใช้ให้เขาไปหาที่ห้องซะมากกว่า ไม่ค่อยบุกรุกเข้าห้องพวกเขาทั้งคู่มาแบบนี้เท่าไหร่

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่แพรรัมภาไม่ตอบแค่จับปลายคางเขาแล้วพลิกไปมา

เธอเห็นรอยช้ำที่ปรากฏบนมุมปากมาร์ติน ก่อนบีบยาป้ายลงบนนิ้วแล้วบรรจงทาลงที่ใบหน้าหล่อคมของอีกฝ่าย

ดวงตาเรียวเฉี่ยวของเธอไม่แสดงอารมณ์ใด แต่กับมาร์ตินเขากำลังใจเต้นแรงกับการกระทำของแพรรัมภา อันที่จริงรอยบนหน้าก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเท่าตอนโดนตบแต่แรกแล้ว

“คุณห่วงผมเหรอ”

“อย่าคิดเข้าข้างตัวเองหน่อย”

เธอหยุดมือที่ทายาอยู่แล้วช้อนสายตามองเขา แววตาคมคายเจือประกายรอยยิ้ม แต่ใบหน้าหล่อเหลายังเรียบเฉยดั่งเดิม

“ฉันก็แค่... สมเพชตัวนายเท่านั้นแหละมาร์ติน” แพรรัมภาพูดอย่างไม่ให้ความหวัง แต่มาร์ตินกลับกระตุกยิ้มมุมปากชอบใจแทน

เขารู้ว่าเบื้องลึกในจิตใจแพรรัมภาเป็นคนดี เธอตั้งมูลนิธิช่วยเหลือคนมากมายโดยไม่ป่าวประกาศบอกใคร อยู่ด้วยกันมานานพอสมควรทำไมจะดูไม่ออก

“เลิกจ้องฉันสักที”

“ขอโทษครับ”

มาร์ตินรีบหลุบตาลงหลังโดนเธอดุ กระทั่งทายาตามรอยช้ำเรียบร้อยแล้ว เธอก็โยนหลอดยาใส่อีกฝ่ายแล้วทำท่าจะลุกหนี

“มีอะไรให้ผมรับใช้อีกไหมครับ คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่กลับจากวัด”

โดยปกติหากแพรรัมภาไม่ออกคำสั่ง ชายทั้งสองก็ไม่มีใครกล้าเข้าห้องเธอแบบพลการ บางวันนายหญิงก็นอนอุดอู้ทั้งวันตื่นอีกทีก็ตอนเย็น ตกกลางคืนก็เรียกพวกเขาไปปรนนิบัติ

ทุกอย่างกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว

“ถ้างั้นนายช่วยไปเอาไวน์มาให้ทีสิ”

“เลิกดื่มไวน์สักพักเถอะครับคุณรัมภา”

แพรรัมภาชักสีหน้าแล้วถอนหายใจใส่ เธอสบตามาร์ตินแล้วมุ่นคิ้วไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงชอบขัดใจเธออยู่เรื่อยจริง

“โดนตบวันนี้ไม่ได้เรียนรู้เลยสินะมาร์ติน”

“ผมแค่เป็นห่วงคุณ... เป็นห่วงในฐานะผู้ชายคนนึง”

เป็นคำพูดของลูกน้องคนสนิทที่เอ่ยอย่างอ่อนโยน แต่กลับแสลงหูแพรรัมภาคล้ายเธอไม่ชอบใจ จนคิ้วบางขมวดเข้าหากันเป็นปมกับความรู้สึกแปลกปลาบในใจ

“ผมทำให้คุณได้ไหม... เผื่อคุณรัมภาจะอารมณ์ดีขึ้น” มาร์ตินตัดสินใจเอ่ยขอออกไป เขาแค่ไม่อยากให้เธอดื่มหนักอีก

“แต่วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ทำให้นาย”

“ผมแค่อยากทำให้ คุณไม่ต้องช่วยผมก็ได้ครับ”

เพราะไม่อยากให้เธอต้องพึ่งไวน์ในทุกวัน เพื่อจะช่วยในการนอนหลับได้ดีขึ้น มาร์ตินจึงเสนอตัวจะเป็นเครื่องช่วยผ่อนคลายส่วนตัวให้แพรรัมภาเอง

ลุคภายนอกเป็นคนพูดน้อยดูสุขุม แต่พอสวมบทบาทเรื่องบนเตียงมาร์ตินถือว่าเร่าร้อนราวกับคนละคนเลย

“ถ้างั้นคุณช่วยนั่งลงมาบนหน้าผมได้ไหม... คุณรัมภา”