EP.9 สวัสดีปีใหม่

“น่าสนใจนะ”

“ใช่ บรรยากาศคล้ายงานวัดนั่นแหละ” เขาบอก ดวงตาคมสบตาคู่สวยนั้นมีรอยยิ้ม ทำให้คนมองรู้สึกอุ่นในใจอย่างประหลาด จนต้องเสมองไปทางเพื่อน

“ไปด้วยกันไหมพรีม”

คนที่เพิ่งวางสายจากเพื่อนเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ

“เราคุยกันว่าจะไปเที่ยวงานปีใหม่ในอำเภอ”

“อืม” พรรษาทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะเหลือบตามองไปยังเพื่อนรัก “ง่วงอะ บิวไปกับพี่ภัคสองคนได้ไหม”

ภคภัทรหันไปมองตาบุญญาพรราวกับนัด และเป็นฝ่ายหลังที่ต้องหลบสายตาคมนั้นไปเสีย ด้วยความรู้สึกแปลกๆ อาจเป็นเพราะหล่อนคอยแต่จะคิดถึงเรื่องที่คุยกับพรรษาเมื่อช่วงเย็น จนทำให้มองตาเขาได้ไม่สนิทนัก

“ว่าไงบิว ยังอยากไปอยู่ไหม” ภคภัทรเอ่ยถาม

พรรษามองเพื่อนที่ทำท่าลังเล จึงตัดบท

“โอ๊ย ไปเถอะบิว นานๆ จะได้เดินเล่นงานวัดงานบ้านๆ สักครั้ง”

“แต่พรีมง่วงแล้วนี่ ใครจะไปเป็นเพื่อนล่ะ” บุญญาพรอิดออด

“อ้าว ก็พี่ภัคน่ะสิ ไปกันเถอะ นะ ไปเปิดหูเปิดตา”

บุญญาพรสบตาเพื่อนอย่างรู้ทัน แต่ฝ่ายนั้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เช่นเดียวกับภคภัทรที่รู้ทันเหลี่ยมน้องสาว ว่ากำลังวางแผนให้เขากับเพื่อนรักอยู่ด้วยกันตามลำพัง แต่เขาก็ทำเฉยเสีย ไม่ได้แสดงออกว่ารู้สึกเช่นไร...

“ไปไหมบิว ถ้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ” ชายหนุ่มกล่าวยิ้มๆ แววตาคู่นั้นมีเพียงความบริสุทธิ์ใจ ทำให้หญิงสาวจำต้องยิ้มตอบ

“งั้นพรีมนอนคนเดียวไปก่อนนะ บิวจะไปเที่ยวกับพี่ภัค” หญิงสาวหันไปยักคิ้วกับเพื่อน ฝ่ายนั้นหัวเราะคิกพลางบอก

“เที่ยวให้สนุกน้า”

ว่าแล้วสองหนุ่มสาวก็เตรียมตัวออกไปเที่ยวงานฉลองวันปีใหม่ โดยที่เพื่อนรักเลือกที่จะนอนอยู่บ้าน

ทั้งสองมาถึงงานในอำเภอโดยใช้เวลาไม่นานนัก เพราะอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไร

เมื่อมาถึงก็พบว่ามีผู้คนมากมาย บรรยากาศครึกครื้นจนนึกเสียดายที่เพื่อนรักไม่ได้มาด้วย

“คนเยอะจังเลยนะคะ ร้านรวงก็เยอะ”

คนตัวสูงที่เดินเอามือซุกกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง อีกข้างปล่อยแนบลำตัวเหลือบตามองคนตัวบางยิ้มๆ แววตากลมโตของหล่อนเป็นประกายเหมือนเด็กที่นานๆ สักครั้งจะได้ออกมาเที่ยวงานวัดอย่างไรอย่างนั้น

“ก็แบบนี้ทุกปี ส่วนใหญ่เป็นคนที่กลับมาเยี่ยมบ้าน” เขาบอก พลางมองตามสายตาของหญิงสาวที่มองไปยังร้านขายน้ำ ร่างสูงจึงฉวยจูงมือเรียวและเดินเบียดผู้คนเข้าไปยังร้านนั้น ทำให้คนตัวเล็กที่ถูกจับจูงโดยไม่ทันตั้งตัวใจกระตุก แต่ก็ยอมเดินตามเขาเข้าไปอย่างว่าง่าย เหมือนตุ๊กตาตัวงามที่ถูกไขลานให้ทำตามใจเจ้าของอย่างไรอย่างนั้น

“บิวอยากกินน้ำอะไร”

หญิงสาวที่มองเขาจนลืมตัวหน้าร้อนวูบเมื่อชายหนุ่มหันมามอง เขายิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นอาการงุนงงของหล่อนเข้า

“เอ่อ ขอน้ำมะพร้าวก็ได้ค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วหันไปสั่งกับแม่ค้า

“พี่ครับ ขอน้ำมะพร้าวสองแก้วครับ”

บุญญาพรหลุบตาลงมองมือข้างที่ถูกกุมเอาไว้อย่างถือวิสาสะ แถมทำเนียนราวกับว่าการจับจูงมือหล่อนนั้นเป็นเรื่องปกติ พลางขบเม้มริมฝีปากด้วยความรู้สึกใจสั่นไหวกับเขาเป็นครั้งแรก แล้วเต้นแรงรัวจนกลัวคนข้างๆ จะรู้ นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกับหล่อนนะ

“ได้แล้ว” เขาหันกลับมา พร้อมกับส่งน้ำให้หญิงสาวและปล่อยมือหล่อนในที่สุด ดวงตาคู่งามมองตามมือใหญ่ไปอย่างลืมตัว แววตาคู่นั้นแฝงความเสียดายจนเจ้าของมือใหญ่อมยิ้ม

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวอุบอิบบอกพลางดูดน้ำมะพร้าวหวานชื่นใจ จากนั้นชายหนุ่มก็พาหล่อนเดินเล่นไปในงาน ก่อนจะไปนั่งพักยังหน้าเวทีที่มีการแสดงต่างๆ

“บิวไม่ได้มาเที่ยวงานแบบนี้นานมากแล้ว รู้สึกดีจังเลยค่ะ” หญิงสาวกล่าวออกมาจากใจจริง ชายหนุ่มหลุบตามองคนข้างกายแล้วบอก

“พี่เองก็คิดเหมือนกับบิวทุกครั้งที่กลับมาเยี่ยมบ้าน” เขาตอบพลางเลื่อนสายตาไปยังเวทีที่มีการแสดงของเด็กนักเรียนจากโรงเรียนต่างๆ

“พี่ภัคเคยคิดจะกลับไปทำงานประจำอีกไหมคะ”

ชายหนุ่มถอนหายใจ เขายิ้มให้หล่อนแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดูดอีกครั้งจนได้ยินเสียงดูดน้ำจนหมด

“ไม่หรอก ตอนลาออกพี่คิดดีแล้ว แล้วที่นี่ก็มีอะไรให้พี่ทดลองทำเยอะแยะ บิวก็เห็นว่าตอนนี้พี่มีอาชีพใหม่แล้ว” เขาหันมายิ้มให้คนถาม ท่าทางมีความสุขมาก “อีกอย่าง พี่ทิ้งพ่อไปไม่ได้”

หญิงสาวนิ่งเงียบไปอึดใจใหญ่จึงเอ่ยถามขึ้น

“พรีมเคยเปรยกับบิวว่าอยากกลับบ้านเหมือนกัน ถ้าบิวกลับบ้านมีคนช่วยดูแลพ่อแล้ว พี่ภัคจะกลับไปทำงานที่เดิมไหม บิวเคยเล่าให้ฟังว่าบริษัทเคยตามตัวพี่กลับไปทำงานใหม่ แล้วยังจะเลื่อนขั้นเพิ่มเงินเดือนให้อีกด้วย”

คนฟังยิ้ม เงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนตอบ

“คงไม่กลับไปแล้ว”