EP.10 สวัสดีปีใหม่

เขาตอบเหมือนเดิมพลางมองไปรอบๆ หญิงสาวมองตาม เห็นผู้หญิงหลายคนแอบมองชายหนุ่มแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บางคนที่รู้จักก็ถึงกับเข้ามาทักทายและพูดคุยกับชายหนุ่มนานสองนาน ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าข้างๆ เขามีหล่อนอยู่ด้วย บุญญาพรรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างหน้าตาดี อาจไม่หล่อเหลาเท่าตฤณแต่บุคลิกที่ตราตรึงใจและอะไรหลายอย่างที่รวมเป็นเขานั้นมีเสน่ห์ดึงดูดใจสาวๆ ได้ไม่ยาก จนหญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าหากเขาทำท่าว่าสนใจหล่อนขึ้นมาในช่วงเวลาเดียวกับที่ตฤณแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจหล่อน หล่อนจะเลือกใครระหว่างผู้ชายนิ่งขรึม ดูเป็นผู้ใหญ่ จริงจังกับงาน กับผู้ชายอีกคนที่เต็มไปด้วยเสน่ห์พราว ร่าเริงสนุกสนาน ดึงดูดสายตาใครต่อใครได้ในทันทีที่พบหน้า

หญิงสาวหลุบตาลง แล้วบอกตนเองว่าเพ้อเจ้อ จากนั้นก็เงยหน้ามองคนข้างๆ แล้วเอียงคอน้อยๆ อย่างครุ่นคิด เมื่อฝ่ายนั้นหันมาหญิงสาวก็ยิ้มให้เขาแล้วเอ่ยถามออกไปตรงๆ

“พี่ภัคกับพี่อุ่นยังคบกันอยู่ไหมคะ” หญิงสาวแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว และชายหนุ่มเองก็มั่นใจว่าหล่อนรู้ดีว่าเขากับอุ่นไม่ได้คุยกันมานานนับปีเช่นกัน

“เปล่า ห่างกันไปสักปีเห็นจะได้” เขาตอบตรงๆ อันที่จริงสถานภาพของเขากับอุ่นนั้นยังไม่เรียกว่าคนรักด้วยซ้ำ เรียกว่าคนคุยน่าจะถูกกว่า เขาเองเมื่อต้องกลับมาอยู่บ้านก็บอกหล่อนไปตามตรงว่าเขาอาจไม่มีเวลาให้หล่อนเหมือนเดิม หลังจากนั้นต่างคนต่างห่างกัน และในที่สุดอุ่นก็เป็นคนบอกเลิกความสัมพันธ์ที่ยังไม่เกิดขึ้นด้วยการบอกเขาว่าหล่อนจะต้องหมั้นกับคนที่พ่อกับแม่หาให้ เขาไม่ว่าอะไรและอวยพรหล่อนไป จากนั้นก็จบกัน

บุญญาพรนั่งฟังพลางกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเอ่ยถามเขาอย่างที่ไม่เคยคิดจะถามมาก่อน

“แล้วพี่ภัคไม่เหงาบ้างเหรอคะ อันที่จริง อายุเท่าๆ พี่เขาพากันมีครอบครัวไปหมดแล้วนะ”

หากเป็นคนอื่นมาถามซอกแซกแบบนี้ภคภัทรคงไม่เต็มใจตอบนัก ไม่ก็อาจจะเดินหนีไปดื้อๆ แต่ท่าทางเอียงคอเท้าคางของหญิงสาวดูน่ารักไม่น้อยในสายตาของชายหนุ่ม เสียงหวานใสรื่นหู ทำให้เขาเต็มใจตอบหล่อนไปโดยไม่รู้สึกว่าเป็นการละลาบละล้วงเลยสักนิด

“ก็มีบ้าง แต่เวลาส่วนใหญ่พี่หมดไปกับงาน กับการดูแลพ่อ” เขาตอบตรงๆ “อีกอย่าง การจะหาคนที่ตรงกับความต้องการของเรามันยากนะ บางทีเขาตรงใจเราแต่เราอาจไม่ตรงใจเขามันก็เท่านั้น”

สายตาคมกริบมองมายังคนถามนิ่ง ทำให้คนที่เท้าคางมองเขาอยู่นั้นขนลุกกับสายตาอบอุ่นที่ดูจะร้อนแรงขึ้นอย่างประหลาด พลันร่างกายคล้ายจะชาวาบ จึงขยับตัวนั่งตรงแล้วยิ้มปูเลี่ยนรู้สึกใจเต้นแรงกับสายตาของเขา พร้อมกับยกมือขึ้นเกาแถวโคนผมบริเวณต้นคอของตนเองด้วยอาการคันยุบยิบขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ชายหนุ่มมองท่าทางของหญิงสาวแล้วมองตรงไปข้างหน้า แต่ดวงตามีรอยยิ้มขบขันซ่อนเร้นเช่นเดียวกับมุมปากที่ยกขึ้น

“เราจะอยู่เคานต์ดาวน์กับพวกเขาไหมคะ” บุญญาพรร้องถามแข่งเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มหลังจากเดินออกมาจากหน้าเวที ชายหนุ่มที่เดินเคียงข้างผ่านร้านรวงต่างๆ จนไปถึงร้านปาโป่งจึงหยุด

“บิวอยากอยู่ไหมล่ะ ถ้าอยากอยู่ก็อยู่” เขายิ้มก่อนจะตรงไปยังแม่ค้าที่ยืนรอแล้วซื้อลูกดอกมาถือไว้ หญิงสาวเดินตามไปหยุดข้างๆ เขา พลางมองอย่างตื่นเต้น ชายหนุ่มยิ้มพลางถาม “อยากลองปาโป่งไหม”

หญิงสาวยิ้มกว้างพร้อมพยักหน้า ชายหนุ่มจึงส่งลูกดอกให้หญิงสาว จากนั้นคนตัวเล็กก็เริ่มปา แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่โดนเลยสักลูก

“โหย ไม่โดนสักกะลูก” หญิงสาวบ่นอุบ

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ อย่างขบขันแกมเอ็นดูกับความตั้งใจที่ล้มเหลว

“ลองใหม่ไหม” เขาเลิกคิ้วถาม แต่หญิงสาวส่ายหน้า

“ไม่แล้วดีกว่าค่ะ ปาไปก็ไม่ถูก เสียดายตังค์” หญิงสาวบอก ชายหนุ่มจึงหันไปบอกกับแม่ค้าว่าเขาจะซื้ออีกชุด จากนั้นก็ขยับตัวตั้งท่าพลางหันมาพูดกับหญิงสาว

“เดี๋ยวดูเป็นขวัญตานะน้อง”

คำพูดของชายหนุ่มกับสายตาเจิดจ้าที่มองมาทำให้หญิงสาวนึกถึงเด็กชายตัวโตที่เป็นหัวโจกพาทำเรื่องร้ายๆ ลับหลังผู้ใหญ่ แต่กลับทำให้หล่อนรู้สึกสนิทใจกับเขาราวกับผูกพันกันมาเนิ่นนาน

แล้วภคภัทรก็ทำให้บุญญาพรรู้ว่าการปาโป่งที่ถูกต้องและแม่นยำนั้นเป็นเช่นไร

ชึบ! ลูกดอกลูกสุดท้ายปักลงตรงกลางลูกโป่งจนแตกโพละ เสียงตบมือดังมาจากคนที่ยืนมองพร้อมกับแม่ค้าที่เดินกลับมาพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวโตที่สุดในร้าน

ชายหนุ่มหันกลับมาพร้อมตุ๊กตาตัวใหญ่ เขายิ้มให้หล่อนก่อนจะยื่นตุ๊กตาให้จนคนตัวเล็กนิ่งอึ้ง ทำหน้าเหวอไปชั่วขณะ พลันแก้มเห่อร้อนตามลำดับ

“เอ่อ”

“พี่ให้”