บทที่ 1-2-เริ่มต้น (2)

“ดีใจไหมลูก หนูได้น้องสาวนะ”

พ่อของนิรมลพาไปดูน้องที่ห้องทารกแรกเกิด เด็กหญิงนิรมลชะเง้อมองผ่านกระจก ในตอนนั้นเธออายุเพียงสิบสองปี ในความคิดของเด็กๆ เธอคิดว่าน้องสาวเสมือนตุ๊กตาที่มีชีวิต สามารถเล่นได้ จับแต่งตัวได้

หลังจากนั้นไม่กี่วัน แม่ของเธอออกจากโรงพยาบาล ส่วนพ่อไปทำนาคนเดียว แม่หยุดพักเพียงสองสามวันก็ออกไปทำนาช่วยพ่ออีกแรง พาน้องสาวไปเลี้ยงที่ทุ่งนาด้วย จัดการผูกเปลไว้ที่ต้นไม้ แล้วตัวเองไปยืนหลังขดหลังแข็งทำนากลางแดดร้อนๆ  

ส่วนเด็กหญิงนิรมลต้องไปโรงเรียน เมื่อเลิกเรียนหรือวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เธอจะช่วยแม่เลี้ยงน้องสาวเมื่อเวลาพ่อแม่ไปทำนา หรือเวลาที่แม่ต้องทำงานบ้าน เธอรักน้องสาวมากเพราะช่วยแม่เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย

เด็กหญิงนิรมลเห็นพ่อแม่ทำงานหนักแทบทุกวัน ไม่มีวันหยุดเลย นั่นทำให้เธอวางเป้าหมายในชีวิตไว้ทันที

‘ฉันจะเรียนหนังสือให้เก่ง จะได้ทำงานดีๆ มีเงินเดือนสูงๆ เลี้ยงดูพ่อแม่เอง จะได้ไม่ต้องทำงานหนักอย่างทุกวันนี้’

เวลาผ่านไป นิรมลเรียนหนังสือจนจบปริญญาตรี สาขาบริหารธุรกิจ เธอได้รับการติดต่อจากบริษัทขายอาหารเสริมที่เธอไปฝึกงาน และหญิงสาวได้เข้าทำงานที่นี่ เธอตั้งใจทำงานจนเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง และนำเงินนั้นมาซื้อคอนโดฯ ที่อยู่ใกล้ๆ บริษัท จะได้ไม่ต้องเช่าหอพักหรือคอนโดฯ อยู่

ส่วนนรีนันท์น้องสาวของเธอ ขณะนี้เรียนอยู่ชั้นปีที่สามที่มหาวิทยาลัยแถวบ้าน นิรมลช่วยจ่ายเงินค่าเทอมให้กับน้องสาว โดยที่ไม่ต้องรบกวนเงินของพ่อแม่อีก และหญิงสาวยังขอร้องพ่อแม่ให้หยุดทำนา อยากให้อยู่บ้านพักผ่อนสบายๆ

“หนูอยากให้พ่อแม่ได้หยุดพักบ้าง ทุกวันนี้หนูส่งเงินมาให้พ่อแม่ใช้แล้วนี่คะ พ่อแม่จะได้ไม่เหนื่อย”

“พ่อแม่ไม่หยุดทำนาหรอกนิว ขืนหนูให้พ่อแม่อยู่บ้านเฉยๆ เซ็งตายเลยลูก อีกอย่างที่นาของเราก็มีมากมาย ปล่อยให้ว่างไว้ได้ยังไง”

แม่ของเธอพูดบ่นๆ แต่นิรมลก็ยังไม่ละความพยายาม

“หนูไม่ได้ให้แม่ปล่อยที่นาไว้ว่างๆ สักหน่อย หนูอยากให้แม่ปล่อยที่นาให้เขาเช่าจะดีกว่านะคะ หนูไม่อยากให้พ่อแม่ทำงานหนักอีก”

พ่อแม่ของนิรมลเข้าใจดีว่าลูกสาวคนโตเป็นห่วง พ่อแม่จึงทำตามที่เธอแนะนำ นั่นคือปล่อยที่นาให้คนอื่นเช่าทำนาบ้าง และแบ่งที่นาส่วนหนึ่งทำเอง

นิรมลกลับมาถึงคอนโดฯ ที่พัก เธอเดินเข้ามากดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักของเธอที่อยู่ชั้นสิบ บริเวณนั้นไม่มีใครเลย

ติ๊ง!

เสียงประตูลิฟต์เปิดออก มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมา แต่หญิงสาวที่ยืนรออยู่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เพราะมัวก้มหน้าตอบข้อความของลูกค้าอยู่ และไม่ได้สนใจว่าจะมีใครออกมาจากลิฟต์หรือไม่ จนกระทั่งได้ยินเสียงทักทายดังขึ้น

“คุณนิว เพิ่งกลับมาเหรอครับ”

นิรมลเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายก็ยิ้มทักทาย ปรากฏว่าเป็นเพื่อนบ้านที่พักอาศัยอยู่ข้างห้อง

“ใช่ค่ะ คุณกฎจะออกไปไหนคะ หรือว่ามีนัดกับใครหรือเปล่า”

“ผมจะออกไปรับแฟนครับ วันนี้เขาอยู่ทำโอที ก็เลยคิดว่าจะออกไปกินข้าวข้างนอกกันเลย”

นิรมลยิ้มให้กับกรกฎ เขาเป็นชายหนุ่มข้างห้องพักที่อาศัยอยู่กับแฟนสาว เธอมองตามหลังเขา พูดพึมพำ

“คุณกฎนี่ดูรักแฟนจริงๆ”

หญิงสาวกดลิฟต์อีกครั้ง เธอก้าวเข้าลิฟต์เพื่อขึ้นไปข้างบน

นิรมลขึ้นไปที่ชั้นสิบ ห้องของเธออยู่ตรงกลาง หญิงสาวเปิดประตูเดินเข้ามา เธอวางของไว้ในห้องนั่งเล่น มีโทรทัศน์และโซนครัวเล็กๆ มีห้องนอนสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นของเธอ ส่วนอีกห้องหนึ่งบางครั้งนรีนันท์จะมาพักด้วยในช่วงปิดเทอมบ้าง

นิรมลซื้ออาหารกลับมากินที่คอนโดฯ เธอรีบกินอาหารอย่างรวดเร็วแล้วหยิบงานที่จะต้องนำเสนอให้ลูกค้าในวันพรุ่งนี้มาทำจนเสร็จ เวลาตอนนั้นดึกมากแล้ว หญิงสาวเข้านอนด้วยความอ่อนเพลีย แล้วเธอก็ฝัน…

นิรมลฝันว่าตัวเองมายืนอยู่ในสถานที่มืดมิดอีกครั้ง หญิงสาวหันมองรอบตัว รู้สึกราวกับว่าตัวเองเคยมาที่นี่มาก่อน หญิงสาวหันซ้ายหันขวา ไม่กล้าเดินไปไหนเพราะไม่รู้ทิศทาง

“นิรมล!”

เสียงเรียกดังก้องขึ้น นิรมลหันไปตามทิศทางของเสียง เธอเดินไปตามเสียงนั้นจนเห็นท่านยมบาลยืนมองเธออยู่ด้านบน

“ท่าน!”

“เจ้าจงจำไว้ เจ้ามีเวลาเพียงเก้าสิบวันเท่านั้น”

“เก้าสิบวัน?”

นิรมลทวนคำ คิ้วขมวดด้วยความสงสัย ท่านยมบาลพยักหน้า

“นับจากวันนี้เป็นต้นไป ข้าอยากให้เจ้าทำทุกวันให้ดีที่สุด เพื่อที่วันข้างหน้า หากเจ้ามองย้อนกลับมาจะได้ไม่ต้องเสียใจในภายหลังอีก”

นิรมลสะดุ้งตื่นขึ้นมา ทั้งๆ ที่แอร์ในห้องเย็นฉ่ำจนหนาว แต่หญิงสาวกลับเหงื่อออกมาเต็มหน้าเต็มตัวไปหมด เธอลุกขึ้นมาหยิบนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงมาดู เป็นเวลาหกโมงเช้าแล้ว เธอพูดพึมพำกับตัวเอง

“ฝันแปลกๆ ทำไมรู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นมาก่อน แต่ช่างมันเถอะ เราคงคิดมากไป...เช้าแล้วไปอาบน้ำทำงานเลยดีกว่า”

............................................

นิรมลไปถึงที่ทำงานก่อนเวลาเริ่มงานราวหนึ่งชั่วโมง เธอขึ้นไปเตรียมเอกสารงานทุกอย่างตามปกติ จนกระทั่งเพื่อนร่วมงานในแผนกเริ่มทยอยเข้ามาทำงาน

“วันนี้มาเช้าจังเลยนะนิว เตรียมตัวไปพบลูกค้าแต่เช้าเลยหรือไง”

นิรมลหันมายิ้มให้ แต่ไม่ได้ตอบคำถามนั้น จนกระทั่งหัวหน้าเดินเข้ามาหานิรมล ยื่นแฟ้มเอกสารแฟ้มหนึ่งมาให้

“เดี๋ยวตอนบ่ายไปที่นี่หน่อยนะ มีลูกค้าสนใจสินค้าของเรา คุณไปนำเสนอสินค้าหน่อย เผื่อจะมีลูกค้าสั่งออเดอร์เข้ามาบ้าง”

นิรมลยังไม่ตอบรับอะไร เธอหยิบแฟ้มงานที่หัวหน้าถือมาเปิดดูข้อมูล

“แต่ที่นี่ เคยมีพี่ที่แผนกประชาสัมพันธ์ไปนำเสนอสินค้ามาแล้วนี่คะ แล้ว...หัวหน้าจะให้นิวไปนำเสนอซ้ำอีกครั้งเหรอคะ”

“ผมคุยรายละเอียดไว้แล้ว กลุ่มคนที่จะมาฟังนี่เป็นคนละกลุ่มกัน คุณไปเถอะ ผมรับรองว่าไม่น่าพลาด ผมบอกพวกเขาว่านัดไว้เวลาบ่ายโมงนะ”

ทางด้านนิรมลรีบจัดเตรียมข้อมูลต่างๆ ที่จะไปคุยกับลูกค้า และเตรียมตัวออกจากที่ทำงาน เพราะสถานที่ที่นัดลูกค้าไว้ค่อนข้างไกล หญิงสาวจึงออกจากบริษัทตั้งแต่สิบเอ็ดโมง และไม่ได้กลับเข้ามาในบริษัทอีก

จนถึงเวลาพักเที่ยง แม่บ้านคนหนึ่งเดินออกไปซื้อของฝั่งตรงกันข้าม ในระหว่างการเดินข้ามถนนกลับมา แม่บ้านคนนั้นทำกระเป๋าสตางค์หล่นบนถนน เธอก้มลงไปเก็บโดยไม่ได้มองว่าตอนนั้นมีรถยนต์คันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว ตรงมายังแม่บ้านที่ขยับจะลุกขึ้นจากถนนแต่ลุกขึ้นมาไม่ได้ ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างดึงไว้ คนขับรถยนต์คันนั้นก็ไม่เห็นว่ามีคนนั่งอยู่กลางถนน แม่บ้านจึงได้แต่นั่งจ้องรถยนต์และกรีดร้องสุดเสียง

“กรี๊ดดด!!!”

โครม!!!