Chapter 2

Pagkapasok ni Coleen sa loob ng penthouse, hindi niya napigilan ang mapalunok sa paghanga.

Floor-to-ceiling glass windows ang bumungad sa kanya, tanaw mula roon ang nakakabighaning ilaw ng lungsod na tila mga bituing nakakalat sa lupa. Ang buong espasyo ay may golden glow mula sa city lights, na lalong nagpapatingkad sa mamahaling Italian furniture—minimalist ang disenyo, ngunit halatang napakamahal. Sa kabila ng modernong anyo ng lugar, may kakaibang init na bumabalot dito—hindi tulad ng malamig na yaman na nakasanayan niya kay James.

Pinisil ni Coleen ang kanyang palad. Hindi niya iisipin si James ngayong gabi.

Narinig niya ang pagbukas ng isang bote ng alak. Paglingon niya, nakita niyang si Gregory ay nakatayo sa harap ng marble countertop, relaks ang tindig habang maingat na ibinubuhos ang red wine sa dalawang crystal glasses. Makinis at eksakto ang bawat kilos niya, parang sinadyang akitin ang sinumang makamasid.

“Welcome to my little sanctuary,” aniya, mababa at nakakalasing ang boses.

Mapait ang ngiti ni Coleen. “Little? This place probably costs more than my entire existence.”

Nagpakita ng bahagyang ngiti si Gregory, may ningning sa madidilim nitong mga mata na mahirap basahin. “Everything has a price, Coleen.” Lumapit siya at iniabot sa kanya ang isang baso. “Tonight, let’s pretend that nothing else exists outside these walls.”

Tinanggap niya ang baso at uminom. Ang mamahaling alak ay malambot ngunit malakas ang tama—kagaya ng presensyang hatid ni Gregory. Ramdam niya ang init ng alak habang bumababa sa kanyang lalamunan, kasabay ng kakaibang enerhiya na unti-unting bumabalot sa kanya.

Tahimik silang tumayo sa harap ng malaking bintana, pinagmamasdan ang lungsod sa ilalim ng gabi. Ngunit habang abala siya sa tanawin, ramdam niyang nakatutok sa kanya ang mga mata ni Gregory—matalas, mapanuri, ngunit hindi mapanghusga.

“So tell me, Coleen,” bulong nito, basag sa katahimikan. “What do you really want tonight?”

Dahan-dahang hinarap siya ni Coleen at pinagmasdan ang lalaking kaharap. Matalim ang mga mata ni Gregory, pero hindi ito katulad ng kay James—walang kasinungalingan, walang pagtatago. Siya’y mapanganib, oo, pero totoo. At ngayong gabi, iyon ang mas pinili niya.

Hindi siya sumagot. Sa halip, dahan-dahan niyang inilapag ang hawak na baso sa mesa, kasabay ng baso ni Gregory.

Nagtagpo ang kanilang mga mata. Walang salita, pero may isang kasunduang nabuo—tahimik ngunit malinaw.

Lumapit siya, sapat para maramdaman ang init ng katawan ng lalaki. Ipinatong niya ang kamay sa dibdib nito, damang-dama ang tibok ng puso sa ilalim ng mamahaling tela ng suot nito.

“Make me forget, Gregory,” mahina niyang bulong.

Bahagyang ngumisi si Gregory, mabagal at mapang-akit. “I thought you’d never ask.”

Nang dumikit ang mga labi niya sa labi ni Coleen, wala nang atrasan.

***

Nagising si Coleen sa malambot na yakap ng Egyptian cotton sheets. Ang halimuyak ng mamahaling linen ay tila paalala ng gabing puno ng init at pagkalimot. Ilang sandali siyang nakatitig sa kisame bago bumalik ang mga alaala—ang haplos, ang halik, ang init ng isang lalaking ilang oras pa lang niyang kilala pero tila nabura ang lahat ng sakit sa isang gabi.

Lumingon siya sa kaliwa. Walang Gregory. Malamig na ang bahagi ng kama kung saan ito nahiga. She checked herself. Nakahinga siya nang maluwag dahil walang nangyari sa kanila. Naisip niya na baka nakatulog siya kagabi kaya hindi siya ginalaw ni Gregory.

Umupo siya at hinawi ang comforter. Doon niya napansin ang isang itim na credit card na nakapatong sa bedside table, katabi ng isang puting papel na may nakasulat na numero.

Dinampot niya ang card. Wala itong pangalan, pero nakaukit dito ang logo ng isang eksklusibong bangko—isang uri ng card na hindi basta-basta naibibigay kahit sa pinakamayayaman.

“Ano ‘to? Bayad sa isang gabing kasama siya?” bulong ni Coleen sa sarili.

Mabilis niyang inilayo ang card, sabay abot sa papel. Maganda ang sulat-kamay—tulis, pino, at elegante.

“Call me when you realize what this really means.

– G.”

Napakunot ang noo niya. Ano ang ibig sabihin noon?

Napailing siya at tumayo, naglakad papunta sa floor-to-ceiling window. Mula roon, tanaw ang Makati skyline. Dumadampi na ang liwanag ng araw sa mga gusali. Tahimik siyang bumuntong-hininga.

“This was just a mistake,” bulong niya. “A reckless, beautiful mistake.”

Lumipas ang ilang araw, at akala ni Coleen ay matatapos na ang lahat. Hindi niya tinawagan si Gregory. Hindi rin niya tinanggap ang credit card. Sinubukan niyang bumalik sa normal, sa dati niyang mundo. Ngunit nagkamali siya.

Isang umaga, isang Cartier bracelet ang dumating sa opisina niya. Eleganteng alahas—isang statement piece na hindi nabibili sa basta luxury shop. Kasama ang maliit na note:

“Beautiful things should be worn by beautiful people. – G.”

Napamura si Jane, ang kaibigan niyang unang nakakita sa regalo.

“Damn, girl. Who the hell is G?”

Umiling si Coleen, pilit na tinatago ang kaba. “Someone I need to forget.”

Pero kinabukasan, may panibagong regalo—isang bouquet ng rare black roses, isang uri ng bulaklak na bihira at mahal. Kasama rin ang mensahe:

 “Even darkness has its beauty. – G.”

At hindi lang iyon ang nangyari. Napansin niyang nag-iba ang trato ng mga tao sa paligid niya.

Ang boss niyang dati laging may reklamo, ngayon ay puno ng papuri. Ang mga proyekto na dati ay hindi mapunta sa kanya, ngayon ay kusa nang iniaabot. At higit sa lahat, may kakaibang presensyang tila laging sumusunod sa kanya.

Isang gabi, habang papalabas siya ng opisina, may lumapit na lalaki—naka-all black suit, pormal at intimidating.

“Miss Coleen?”

Napaatras siya. “Sino ka?”

Ngumiti ito, bahagyang mayabang. “Wala akong balak na takutin ka, Ma’am. Pero pinapabantayan ka ni Sir Gregory.”

Napanganga si Coleen. “What?!”

“You’re under his protection now,” sagot ng lalaki bago ito tumalikod at naglaho sa dilim.

“Protection? From what? From whom?” mahina niyang usal.

Hindi na siya nakatiis. Kinuha niya ang cellphone at dinial ang numerong iniwan ni Gregory.

Saglit lang, at sinagot ito.

“Coleen.”

Isang salita pa lang, pero parang binuhusan siya ng init mula sa malamig na mundo. Parang alam na niya na tatawag ito. Parang hinihintay lang siya.

“Anong ginagawa mo?” tanong niya, mahigpit ang hawak sa cellphone. “Ano ‘tong mga pinapadala mo sa akin? At bakit may lalaki kang pinapabantay ako?”

Tahimik si Gregory sa kabilang linya. Hanggang sa magsalita ito, malamig at kontrolado.

“I don’t like repeating myself, Coleen,” aniya. “You belong to me now.”

Napasinghap si Coleen. “Excuse me?”

Narinig niya ang mahina, mabagal na tawa ng lalaki—mapanukso at punô ng tiwala.

“You think I’ll let you walk away just like that? Hindi ako si James. I don’t discard things I want.”

Nanginginig ang kamay niya—hindi niya alam kung dahil sa galit, sa kaba, o sa matinding kaguluhan ng damdamin.

“I’m not a thing, Gregory.”

“You’re right,” bulong nito. “You’re mine.”