Chapter 1

Bitbit ni Coleen ang isang basket ng gourmet lunch na personal niyang pina-deliver mula sa paboritong five-star restaurant ni James. Ilang linggo na lang at magiging Mrs. Coleen Martinez na siya—ang fiancée ng isa sa pinakabatang CEO sa buong bansa. Isang buhay na pinapangarap ng maraming babae: a successful and well-respected man, a dream wedding, and a future built on power and wealth. Pero sa lahat ng tagumpay at kinang ng buhay niya, isa lang ang tunay na mahalaga—si James mismo.

Pagpasok niya sa loob ng Martinez Global Enterprises, agad na bumungad ang mararangyang marble floor at modernong arkitektura ng gusali. Ang ingay ng kanyang designer heels ay kumalabog nang mahina sa sahig habang dumaraan siya sa hanay ng mga empleyado. Bawat isa ay bumabati sa kanya, may halong paghanga at inggit ang mga mata. Sanay na siya. Hindi lang siya basta bisita—she was the soon-to-be wife of James Martinez, the most sought-after bachelor in the country.

Sa isang elegante’t banayad na kilos, pinihit niya ang door handle ng opisina ni James at marahang binuksan ang pinto. Ngunit ang sumalubong sa kanya ay tila isang eksenang hinugot mula sa bangungot.

Nakita niyang nakatayo si James sa pagitan ng kanyang assistant na si Grace—ang isang kamay ng lalaki ay nakasandal sa mesa, habang ang isa ay nakahawak sa baywang ng babae. Ang mukha nitong hinahalikan niya gabi-gabi, ngayon ay nakasubsob sa leeg ng ibang babae.

Mas lalong sumidhi ang kirot nang mapansing si Grace mismo ang may hawak sa sinturon ng lalaki—at ito'y bukas na.

Parang tumigil ang lahat. Umalingawngaw sa tenga ni Coleen ang tibok ng puso niyang parang tambol sa sobrang lakas. Nalunod siya sa isang alon ng sakit, galit, at pagkawasak.

Napasinghap si Grace. “Ms. Coleen—”

Doon pa lang napagtanto ni James na may ibang tao sa silid. Nagtagpo ang mga mata nila ni Coleen—punô ng gulat ang kay James, ngunit walang bahid ng pagsisisi.

“Coleen—” Agad siyang lumapit, pero umatras si Coleen.

Hindi niya alam kung saan niya hinugot ang lakas para lumapit at alisin ang Cartier engagement ring sa kanyang daliri. Sa isang mabilis at marahas na galaw, ibinato niya iyon sa mukha ni James. Kumalabog ang tunog ng singsing nang tumama sa balat at bumagsak sa mamahaling sahig.

“You disgust me, James.” Malamig at matigas ang tinig niya. Halos hindi niya nakilala ang sarili. “You are beneath me, James Martinez.”

Kitang-kita ang pagbabago sa ekspresyon ng lalaki—mula sa pagkagulat, papunta sa pagkabahala. Alam niyang hindi na niya ito mababawi.

Binalingan ni Coleen si Grace at ngumiti ng mapanukso at malupit.

“Congratulations, darling. You can have my leftovers.”

Nanginginig ang mga kamay niya, hindi niya alam kung dahil sa galit o sa matinding sakit na lumalamon sa puso niya. Muli niyang hinagis ang singsing, ngayon ay tumama ito sa pisngi ni James bago muling nahulog sa sahig.

“Wala kang kwenta,” malamig na sabi niya, pilit na pinipigilan ang panginginig ng boses. “I gave you everything, James. And you threw it all away for—” Saglit siyang tumingin kay Grace, pero hindi na tinuloy ang sasabihin.

Hindi sila karapat-dapat.

Mabilis siyang tumalikod at lumabas ng opisina. Hindi na niya ininda ang mga matang nakasaksi sa tagpo, ni ang mga bulungan ng mga empleyado. Hindi siya kawawa. Hindi siya talunan.

Pagdating sa labas ng gusali, doon niya pinakawalan ang mga luhang kanina pa niya pinipigil. Mabilis niyang dinial ang numero ng nag-iisang taong alam niyang makakaintindi—ang matalik niyang kaibigan, si Jane.

“Hello? Coleen?”

“Jane…” nanginginig ang tinig niya habang hawak ang sentido. “I need you. Now.”

Wala nang tanong pa si Jane. Ilang minuto lang ang lumipas at huminto sa harapan niya ang isang luxury car. Mula sa driver's seat, lumabas si Jane—elegante, fierce, parang galing sa isang fashion magazine.

Lumapit ito kay Coleen at mabilis na tinignan ang mukha niya. Nang makita ang luha, nanlaki ang mga mata nito.

“Tangina, Coleen. I swear, babarilin ko ‘yang si James.”

Napangiti si Coleen, kahit may lungkot sa ngiti. “No need, Jane. He’s not worth the bullets.”

Umirap si Jane pero nagpakita ng determinasyon. “Fine. Pero hindi ka pwedeng magmukmok. We are going out tonight.”

“Jane, I don’t think—”

“No. Shut up. You’re going out with me. Wala akong pake kung ayaw mo. We’re drowning this pain in tequila and bad decisions.”

Wala na siyang nagawa. Sa ilang saglit lang, nasa loob na sila ng isang underground bar sa Poblacion—isang lugar na malayo sa mundo ng mga alta, at mas malapit sa kalayaan.

Madilim ang paligid, heavy ang bass music, at puno ng rebel attitude. Para sa kanya, ito ang perpektong lugar para kalimutan ang lahat—even for one night.

Umupo sila sa bar at umorder si Jane ng isang tray ng tequila shots.

“Drink, bitch. And listen to me,” utos nito habang itinulak ang baso sa kanya. “The best revenge? Happiness. Let that bastard see you living your best life.”

Tahimik na ngumiti si Coleen bago kinuha ang baso at ininom ang tequila. Ramdam niya ang hapdi habang dumadaloy ito sa lalamunan niya, kasabay ng apoy ng galit at kirot na gusto niyang sunugin sa loob niya.

Habang bumabayo ang musika sa paligid, napansin niya ang isang lalaking nakaupo sa madilim na bahagi ng bar.

Nakatitig ito sa kanya.

Matangkad, may matalim na tingin, may hawak na baso ng whiskey at marahang umiikot ang daliri sa rim ng baso. Pero ang mas kapansin-pansin—may nakataling pulang bandana sa kaliwang kamay nito.

Hindi niya maipaliwanag kung bakit, pero may kakaibang pwersa sa lalaki. Parang panganib. Parang misteryo. Parang tukso.

“Jane…” mahinang sabi ni Coleen, hindi inaalis ang tingin sa lalaki. “Sino ‘yon?”

Sinundan ni Jane ang direksyon ng tingin niya. Saglit itong natahimik bago ngumiti ng mapanganib.

“That, my dear, is Gregory Alvarez. And trust me, you don’t want to get involved with him.”

Mas lalo siyang naintriga. “Why?”

Ininom ni Jane ang isa pang shot bago tumingin muli sa kaibigan.

“Because he’s the kind of man you only spend one night with. And you never see again.”

At bago pa man makapagsalita si Coleen, tumayo si Gregory. Sa pagitan ng mga sumasayaw na katawan, diretso siyang lumapit sa kanya.

Huminto ito sa harapan niya—mas malapit kaysa inaasahan. Sumingaw ang halimuyak ng mamahaling pabango at alak mula sa baso nito.

“Mukhang may nilalabanan ka,” bulong ng lalaki. Mababa ang boses, pero may kapangyarihan. “Gusto mong makalimot? Pumayag kang sumama sa akin ngayong gabi.”

Tinitigan siya ni Coleen. Every inch of him screamed danger—at hindi siya umatras. Hindi niya alam kung epekto ito ng tequila, ng galit, o ng sugat sa puso niya. Pero isang bagay ang sigurado—hindi siya uuwi ngayong gabi na talunan.

Hinawakan niya ang baso ng whiskey mula sa lalaki, uminom dito, at tinitigan siyang muli.

“I don’t do regrets, Mr. Alvarez.”

Napangisi si Gregory. Yumuko ito at bumulong sa tainga niya.

“Good. Then come with me.”