Habang nasa byahe kami ay sobrang tahimik. Hindi ko alam kung bakit bigla akong natameme sa sinabi ng lalaking ito. Yung awra niya kasi sobrang nakakatakot at sobrang nakakakaba. Feeling ko kapag nagsalita pa ako at nagkulit, baka biglang palabasin ako sa sasakyan or worst, bawiin niya yung dalawang milyon! Nagastos pa naman ng manager ko yung 500,000 before ako pumunta rito. Kaya talagang wala akong takas dito dahil bawas-bawas na yung milyong binayad niya sakin. Napahinga ako ng malalim sa frustration. Parang iba talaga yung napapansin ko, baka mamaya gagawin akong sex slave nito at kikidnapin ako tapos ililibing ng buhay kapag napagsawaan! Jusko, lumalalim na yung imagination ko. Hindi ko na keri!
“Are you okay? Para kang namumutla?” napalunok ako sa tanong niya. Nailing naman ako sa kanya at napalabi.
“Uh–huh…? Hi-hindi ah, ahhh ano… nagtataka lang kasi ako, akala ko kasi doon tayo mag-aano sa hotel, bakit parang lumalayo yata tayo?”
“Mag-aano?” Nakunot noo naman siya habang nagmamaneho pa rin.
Mukha siyang nagtataka. Nakakahiya kayang sabihin ang word na magsesex kami. Parang ang dating eh ako ang desperada, siya nga yun eh kasi nagbayad ba naman ng two milyon.
“Oo, diba alam mo na… pasok-labas ganyan.”
“You mean… sex?” Tumango naman ako sa sinabi niya. Napansin ko naman na napangisi siya.
“Am I really out of my mind to have sex with a prostitute like you? Do you think papatulan kita kahit na….” tiningnan niya ako mula ulo hanggang legs. “... maganda ka?”
Napanganga ako sa narinig. Kung ganon, anong ginagawa ko rito at bakit kami magkasama?
“I know what you’re thinking, hindi ako ang nagbayad sayo ng two million pesos. Nagbayad non ay ang grand father ko. He wants me to have sex with other woman kasi gusto niya ng magkaapo.”
“Kung ganun, bakit mo pa ako sinama rito kung hindi mo pala ako ise-sex?”
“Are you desperate to have a one night stand? Ganyan ka ba kababang babae?” iiling-iling niya pang sinabi at mas binilisan ang pagpapatakbo ng sasakyan. Napahawak naman ako sa seatbelt at humawak din sa bintana ng kotse para sa suporta.
“Nagtatanong ako, kasi naguguluhan ako kung saan ba tayo pupunta. Kung hindi pala tayo magsesex, bakit mo pa ako sinama? Anong gagawin mo sakin na kasama ako? At excuse me, oo prostitute ako pero may taste ako ha, bakla na lang hindi papatol at makaka appreciate ng beauty ko,” sabi ko at mas hinawi ang slit ng aking dress. Napangisi naman ako nang makita ko na napalingon siya sa legs ko.
Napansin ko naman na umigting ang kanyang panga. “We need to play along with my grandpa’s play. Kailangang alam niya na magkasama tayo. And don’t worry, I can double the price to assure you na walang mangyayari satin.”
"Double the price?"
“Yeah, sounds good isn’t? Hindi ka lugi diba? Wala akong gagawin sayo, and for your information, hindi ako pumapatol sa laspag na at p****k. I have a woman taste…” pang-iinsulto niya sakin. Napakuyom ako ng kamao. Ano bang inaakala ng lalaking ‘to? Na overused ako? Alam kong p****k ako pero bakit parang ang sakit ng mga salitang binitiwan nito sakin? Bakit sobrang apektado ako? Hindi na lang ako umimik at tinuon ang pansin sa labas ng bintana. I need some fresh air kaya binuksan ko ang bintana. Wala naman na din siyang imik nung hindi na ako nagsalita.
Kung alam lang sana ng mga taong nagsasabi sakin ng p****k at laspag na yung nakaraan ko, baka kahit konti tratuhin nila ako ng maayos. Baka kung alam nila ang background ko kaya ako napasok sa ganito, baka kahit konti bigyan nila ako ng respeto. Pero ayokong ipangalandakan na biktima ako, kasi ginugusto ko rin naman kasi wala akong choice. Ito ang puhunan ko. Wala akong edukasyon o pagmamay-ari na ipagmamalaki. Tanging kagandahan ko lang ang hawak ko sa ngayon. Kaya habang marami ang nahuhumaling sakin, ite-take advantage ko yan para may makain mga kapatid ko, para maipagamot ko si Momi, at para kahit sa ilang buwan o taon akong hindi sumayaw sa bar at i-table ng mga bastos na lalaki, hindi kami magugutom kasi may hawak akong maraming pera. Titiisin ko yan, kasi baka nga ito ang tadhana ko.
Huminto ang sportscar sa isang malaking bahay, or mas magandang sabihn na isang mansyon. Ewan ko ba at bakit parang ang bigat ng damdamin ko, parang nawalan ako ng gana simula nung ininsulto ng lalaking to yung pagkatao ko. Swerte kasi siya dahil ipinanganak siyang may pera, kaya hindi niya ranas magtrabaho sa mga illegal na paraan.
Bumaba kami pareho sa sasakyan at nauna siyang naglakad papasok sa mansyon. Nagulat pa ako dahil hindi ko napansin na may mga naka black in men suit na nakahanay sa kaliwa’t-kanan. Mga nakayuko at parang nagbibigay galang sa lalaking nasa harapan ko. Inayos ko naman ang slit ng mahabang gown na suot ko at dinama ang pagrampa kasunod niya.
“Young master, hinihintay na kayo ni Master sa loob,” sabi nung nakakatandang lalaki nang medyo makalapit kami sa harapan. Tiningnan din ako nito at magalang na yumuko sakin. “My lady—”
“She's a whore, don't mind her," napahawak ako sa dibdib ko dahil na-offend ako sa sinabi ng lalaking to. Ano bang problema nito at kanina pa nang-iinsulto? Galit na galit siya sa mga p****k. Hindi ko naman siya inaano.
“Ay, wow ha? Ipangalandakan? Wapakels!” sabi ko at hinawi ang golden hair ko saka muling ngumiti sa bumati sakin. Yumuko muli ito at nagbigay galang sakin.
“Tss, let’s move forward, and don’t even get near me. Get a distance, ayaw kong malapit ang nakakadiring katulad mo.” Kung hindi ko lang talaga kailangan ng dobleng presyo na sinasabi niya, baka nabato ko na siya ng high heels na suot ko. Kotang-kota na yung pang-iinsulto nito sakin.
Katulad nga ng sinabi ng lalaki ay pumasok kami sa loob. Nakadistansya ako at talagang iniingatan ko na hindi mapalapit sa kanya. Mahirap na at baka mang-insulto na naman at hindi ko na mapigilan ang sarili kong masampal siya. Sana nga hanggang mamaya nakatikom ang bibig niya. Dahil ngayon pa lang, ayaw ko na siyang kausapin.
Namangha naman ako sa laki ng mansyong ito. Kumikintab din yung sahig at nakakamangha na pupuwede kang manalamin sa kinis at linaw nito. Ganun din yung mga muwebles, halatang mamahalin at iniingatan.
“Hey, bitch. Better not talking to that old man, alright? Just ignore him.” Nagkibit-balikat ako sa sinabi niya. Kung sino yung sinasabi niyang matanda na kakausapin namin, yung lolo niya yata, mas nanaisin kong siya ang hindi ko kakausapin. At tinawag pa talaga niya akong bitch? Ang bastos talaga ng ugali! Siguro bakla tong lalaking ‘to! Insecure yata sa beauty ko at ayaw pa ng one night stand! Medyo pwede.
Nahinto ako sa pag-iisip nang makita ko na yung pinakadulo ng hallway, may malaking golden door doon. Kumikintab yung pintuan na yon na akala mo totoong gold! Or baka naman ginto talaga yung pintuan na yon? Then nung malapit na kami ay bumukas yung pintuan na yon, nasa pinakadulo ang nakalinyang mga naka men in black at sa gitna ay may katamtamang laki ng lamesa, nakaupo doon yung matandang lalaki.
"Welcome, welcome! Now I already met you!" magiliw nitong bati sakin at may gestures pa siyang gusto akong yakapin. Pero nabigla ako ng hinapit ng lalaking to ang beywang ko. Na akala mo eh pag-aari ako.
“She's mine, grandpa. We can do whatever you want us to do…" malamig na sabi nito at napangiti ako ng peke. Nakitaan ko naman ng pagngisi ang matanda at parang tuwang-tuwa sa narinig.
“Well, well, may I expect a grandchild sooner!” hiyaw nito at nagpalakpalakan ang mga nakalinyang mga naka men in black pero ang mga mukha ay kasing lamig ng yelo.
“A new Ashford indeed…”
Ashford? Tiningnan ko naman yung katabi kong nakamaskara. Hindi ako pwedeng magkamali, sa tindig at mukha nito, bakit hindi ko kaagad napansin? Ang crush ko! Si Terrence!
“Te-terrence?” halos pabulong ko ng sinabi pero mukhang narinig pa yata niya. Lumingon siya sakin at kita ko ang pagkunot niya ng noo. Napansin kong umigting ang kanyang panga at nilingunan ako ng may malamig na tingin.
“Do not talk, shut up.”
Yung inis ko yata sa kanya kanina biglang nawala… pumalit ang kaba?
Raisha’s POVMalamig. Hindi lang dahil madaling-araw pa lang, kundi dahil nararamdaman ko na naman ang panibagong kaba na hindi ko maipaliwanag. Nasa loob kami ng itim na SUV ni Terrence. Tahimik siya habang nagmamaneho. Walang radyo, walang kahit anong tunog kundi ang ugong ng makina at tibok ng puso kong para bang sasabog sa bawat liko ng sasakyan.Walang ibang sasakyan sa kalsadang iyon. Parang kami lang ang gumagalaw sa mundo. Wala ring ilaw sa paligid kundi ang headlights na sumusuyod sa madamong daan. Pakiramdam ko, anytime, may susulpot na kung ano. O kung sino. Masyado yata akong naging kabado. Kinalma ko ang sarili dahil hindi ito nakakatulong sa mga anak ko. "Are we almost there?" tanong ko, bahagyang tiningnan ang madilim na paligid.Tumango siya. "Few more minutes, baby. Malapit na tayo sa property. It’s well-guarded. Nandun na rin si Lucas."Napatigil ako. Lucas? Sino naman yun? Guard? Alalay niya? Hindi ko alam kung anong mararamdaman. Mukha namang naintindihan ni Terr
Raisha’s POV"And you… who are you in all this, Terrence?"Tumingin siya sa akin, masidhi ang tingin. "I was a miserable mafia boss before you came into my life. Now I’m the man you chose. The father of your children. The man who’s willing to burn the whole world just to keep you safe."Nanatili akong tahimik. Hindi ko alam kung matatakot ba ako o mapapalapit pa lalo sa kanya dahil sa sinabi niyang iyon. He’s the father of my children… hindi ko pa man gaano pinapaniwalaan pero yung mga anak ko sa loob parang kiti-kiti kung maka-react. Well, mukhang ito nga talaga ang tatay nila. Ito nga yata ang tinatawag na lukso ng dugo. Lumapit siya ng kaunti, halos magkalapit na ang mga mukha namin. Hinawakan niya ang aking ibabang labi. Gustuhin ko mang ilayo ang mukha pero tila naging estatwa ako sa kanyang mga mata. Punong-puno ito ng sinseridad at takot. "I know I sound like a monster. But you married me knowing who I am. And you loved every dark, twisted part of me." Napalunok ako sa sinabi
Raisha's POVAng dilim ng paligid ay tila sumasalamin sa gulo ng isipan ko. Nasa loob kami ng isang abandonadong safehouse—sira-sira ang mga pader, may mga basag na bintana, at ang amoy ng amag ay kumakapit sa bawat sulok. Pero sa kabila ng lahat, dito ako dinala ni Terrence matapos kaming habulin ng mga tauhan ni Xander."You need to rest," sabi niya, habang inaayos ang lumang sofa na may punit-punit na upholstery. "It’s not much, but it’s safe—for now."Umupo ako, hawak-hawak ang tiyan ko. Ramdam ko ang pagod ng mga anak ko sa loob. "Salamat," mahina kong tugon.Tahimik siyang umupo sa tabi ko, ang mga mata'y nakatuon sa akin. "Raisha, I know this is overwhelming. But I need you to trust me."Tumingin ako sa kanya, pilit inaalala ang mga alaala na tila nawala. "I want to, Terrence. But I don't remember anything."Huminga siya ng malalim, ang kanyang mga mata'y puno ng sakit. "I understand. But know this—I will do everything to protect you and our children."Napayuko ako, pinipigilan
Raisha's POVMABILIS ANG HAKBANG ko kahit hindi ko alam kung saan ako patungo. Parang ang ingay ng mundo kahit tahimik naman ang paligid. Pati ang mga huni ng ibon sa Malesice Park, parang biglang naging sigaw na humahabol sa akin. Tuluy-tuloy ang iyak ko habang pinipilit kong itago ang sarili sa lilim ng mga puno. Kahit sobrang sakit ng puson ko, hindi ako huminto. Kinakabahan na baka maabutan ng mga humahabol sakin. Mabuti na lamang at nakalayo ako sa isang lalaki kanina, narinig ko na tinawag niya ako sa aking pangalan. Mukhang hindi rin mapagkakatiwalaan. Madami talaga ang gusto akong saktan pati na ng mga anak ko. Kailangan naming makalayo. Kailangan ko silang protektahan. “My twins… kapit kayo kay Mommy ha… kailangan nating lumayo, kailangan nating maging ligtas…”Bawat hakbang ko ay parang may tinatakasang multo. Hindi lang si Xander. Hindi lang 'yung mga kasabwat niya. Kundi pati ang sakit ng mga kasinungalingang tinanggap ko bilang totoo. Bakit ba kasi nawalan ako ng alaala?
Raisha’s POVGAYA ng inaasahan ko ay sinamahan ulit ako ni Xander. Pero sa ibang park niya ako dinala, dito sa Malesice Park. Hindi ko alam kung bakit pero ang tahimik ng lugar na ’to. Para bang... pinipilit akong kalmahin kahit ang gulo-gulo sa loob ko. The trees sway lazily, and the scent of fresh grass lingers in the air. Nakakagaan. Nakakapanatag. For the first time in weeks, parang nakakahinga ako nang maluwag.I look down at myself. Suot ko pa rin ’yung simple cream-colored knitted dress na pinili ni Xander para sa akin kaninang umaga. Soft, stretchy, and comfortable for my seven-month baby bump. Sabi niya bagay daw sa ’kin. That it makes me look calm and gentle—exactly what I don’t feel inside.Napahawak ako sa tiyan ko. My baby. The only thing that keeps me grounded. The only proof that I had a past before everything blurred into nothing.“Are you okay?”Napalingon ako kay Xander. Nakaupo siya sa tabi ko, isang siko nakapatong sa backrest ng bench habang nakatitig sa akin. His
Raisha’s POVMay kakaiba.Hindi ko maipaliwanag kung anong pakiramdam ‘to pero simula pa lang kanina habang nakaupo kami ni Xander sa park, parang may mabigat na bumabalot sa paligid, lalo na rin sa pagitan naming dalawa. Akala ko pagod lang ako. O baka dahil buntis ako kaya overreacting ako sa mga simpleng bagay. Pero the way he looked at me kanina... hindi siya ‘yung Xander na kilala ko. Hindi siya ‘yung bestfriend ko. ‘Yung taong nag-aalala sakin palagi. ‘Yung laging masaya. Maingay. Malambing.Kanina, habang nakatitig siya sa kawalan, parang may ibang tao sa loob ng katawan niya. Ibang mata. Ibang lakad. Ibang kilos. Parang anytime may sasabog sa kanya. "Rai, tara, need na natin umuwi… magpahinga ka na." Napatango na lang ako. Umakbay siya, and I leaned into him, gaya ng nakasanayan. Pero sa loob-loob ko, tinatanong ko ang sarili ko—bakit parang may lamat na sa tiwala ko sa kanya? Bakit parang may tinatago siya?Madalas kong mapanaginipan ang mga piraso ng aking alaala—yung hind
Xander's POVI've always been a good actor. The kind of actor who knew how to smile with sincerity, laugh with ease, cry with sympathy. Pretending to be Raisha’s gay best friend was the easiest role I ever played—because I got to stay close to her, protect her… or so she thought.The truth? I never wanted to protect her. I wanted to use her. Siya lang naman kasi ang sagot para mapabagsak ko ang mga kumakalaban sakin. At mas lalo kong pagbubutihan ang actingan ko para mas makuha ko ang loob niya. Lalo pa’t wala siyang maalala ngayon. Alam kong nag-iisip din itong babaeng ito. Hindi pa rin mawawala sa dugo niya ang pagiging Montenegro, mauutak at tuso. I clenched my fists. Montenegro tss. Totoo naman ang sinabi ko kay Raisha na yung Kuya niya ay minurder ang isang clan na naglelead kung na saan siya. Ang clan na mayroong 350 katao, pinatay niya lahat ng mag-isa lang. Ang tindi ng galit ni Lucas nung malaman niyang nawawala ang kapatid niya. Isama pa ang galit ng isang Terrence Ashford n
"Boss, there’s movement in Prague. May nakapagsabi sa isa sa ating mga sources, a woman matching Raisha’s description was seen escorted out of a safe house by the Luceros."Carlos’ voice cut through my thoughts like a blade. I turned to him, jaw clenched. "Show me."He tossed a folder onto the table. Inside were blurry surveillance photos. A woman with her face partially covered, but those eyes—God, those eyes looked like hers."She’s under heavy guard," Lucas said. "It’s like they’re hiding a ghost."A twisted grin spread across my face. "Then it’s time we haunt them."Within hours, we were in the air. The jet roared across the sky while my mind screamed louder. This could be it. Another shot. Another piece to the puzzle. And even if it wasn’t her—Someone would bleed for daring to pretend.We arrived in Prague under cover of night, our people already deployed. I watched the monitors from our mobile command center as we tracked the convoy. I didn’t blink. I couldn’t. I sat forward, e
Terrence’s POVThe jet hadn’t even fully stopped when I was already out of my seat, fingers gripping the armrest like it owed me answers. My lungs burned with every breath. Hawaii’s night air met me with a warm breeze, but it didn’t calm the storm that was ripping through my chest.Lucas trailed right behind me, his stance tight, every muscle in his body ready to strike. Neither of us said a word. We didn’t need to. The silence between us screamed louder than bullets—this was it. We’d followed the trail across oceans, through blood and betrayal, and it led us here: a secluded beach house at the edge of Oahu.It looked peaceful. Untouched. The kind of place lovers would disappear to, not a battlefield.But I wasn’t here for peace.I was here for my wife.My boots landed hard on the wooden path leading to the house, the creaking under my weight syncing with the crash of waves in the distance. The smell of the sea lingered in the air—salt, sand, and something sharp underneath it. Metal.