CHAPTER 20

ERIN'S POV

Nanginginig akong lumakad papasok. Habang papalapit ako, mas lalo kong naririnig ang mga ungol mula sa loob. Hindi ko na napigilan pa ang luha kong tumulo. Sobrang bigat ng dibdib ko ngayon. 

Pero mas lalo pa iyong sumikip nang makita ko sila. Lahat ng nararamdaman ko kanina parang nag-triple. Hindi ako makahinga, para bang pinipigilan akong huminga.

"Ohh! Fuck babe! Uhmm! Shit!"

Hindi ko magawang tumakbo papalabas o para sugurin man lang si Nadia. Wala akong lakas. Parang hinigop ang buong lakas ko ng makita ko kung paano bumayo si Nadia sa ibabaw ni Syd. 

"Ohh fuck! Nadia! Ugh!" 

Nakita ko rin kung paano masarapan si Syd sa ginagawa nila. Kung kanina, may luha sa mga mata ko. Ngayon para bang natuyo na lang sila bigla. Gusto kong umiyak pero walang nalabas ni isang patak ng luha sa akin. 

"Ohh! Ahh! Syd baby! Shittt! Cum inside!" 

Hindi ko alam kung bakit ako nanatiling nakatayo rito habang pinapanood silang mag-sex sa harap ko. Hindi ko maigalaw ang katawan ko. 

B-bakit?

Hindi ko magawang ipikit ang mata ko at nakatuon iyon sa kanila. Sa ari ni Syd na naglalabas pasok sa loob ni Nadia.

"Ugh! Fuck! You're so tight!" ungol ni Syd at inalalayan pa si Nadia sa pagtaas-baba sa kaniya.

Ilang minuto akong nanatili at nanood sa kanila. Pilit ko ikinakalma ang sarili ko. 

"Ugh shit baby! Fuck me hard! Oh please! Cum inside!"

Hindi ko alam kung sinasadya ba ni Nadia yon, gayong alam niyang andito ako sa kwarto dahil nakaharap siya sa akin. Pero hindi na yon ang mahalaga, dahil para akong namatay habang nakikita ko sila. Nakita ko ang paghalik ni Syd sa kaniya habang bumabayo sa ibabaw si Nadia. Nakita ko rin kung paano niya lamasin ang dibdib nito. 

Natapos sila, dahil siguro bumagsak na lang si Nadia sa dibdib ni Syd. Habang ako nanatiling nakatayo at walang magawa. 

Hinanda ko naman ang sarili ko ah? Nakahanda ako sa maaring makita ko. Pero bakit ganito? Mas triple pa ang sakit? 

"Oh, Erin! Andiyan ka pala!" nakangiting bati ni Nadia. Nakita ko ang paglingon ni Syd. Pero gaya noon, wala siyang emosyon na nakita ko sila. Nagbihis sila, habang ako nakatikom ang mga kamao ko. Pinipigilan ko ang sarili ko. Dahil baka mapatay ko si Nadia. 

"W-WALANG HIYA KA!" 

Hindi ko na napigilang sugurin si Nadia. Agad ko siyang sinabunutan at kinaladkad. Nagsabunutan kami sa mismong kama. 

"ARRGHHHH!" nanggigil na sigaw ko habang hawak ko pa rin ang buhok niya. Sinabunitan niya rin ako pero hindi ko siya tinantanan. Nakita ko ang pag-aray niya pero hawak ko pa rin ang buhok niya.

Naramdaman ko ang braso ni Syd na inaawat kami.

"Stop it!" sigaw niya at pilit akong inilalayo kay Nadia. Matagumpay naman niyang nagawa iyon.

"Enough!" sigaw niya pero hindi ako tumigil.

Sinabunutan ko ulit si Nadia. Hindi pa nagtatagal ang kamay ko sa kaniya nang muli akong hilahin ni Syd. 

Akala ko ako ang kakampihan niya pero laking gulat ko ng sampalin niya ako. Kaya natigilan ako. Sumalampak pa ako sa sahig. Dahan-dahan akong tumayo at tumingin sa kaniya habang hawak ang pisngi kong sinampal ni Syd. Nakita kong inaayos niya si Nadia. Nagsimulang magsibagsakan ang mga luhang kanina ko pa tinatago. 

First time niya ko pagbuhatan ng kamay. Kaya natigilan talaga ako. Never niya akong sinaktan. Tumingin siya sa akin. Nagkatitigan kami. Tinitigan ko siya habang may luha ang mga mata ko. 

Pero umalis lang sila ni Nadia.

"Syd!" napayakap pa ako sa kaniya habang pilit niyang iniaalis ang kamay ko sa bewang niya. 

"S-syd, s-saan ka pupunta?" tanong ko sa kaniya habang pinipigilan sila.

"Doon kami sa kabilang kwarto matutulog," sabi niya at tuluyan nang umalis.

Napaupo na lang ako, naubos ang lakas ko. Nawala bigla yung liwanag ko at para akong nakatulala sa kawalan.

_________________________________

"Ma'am Erin- jusko po!" nagbalik ako sa reyalidad ng tawagin ako ni Manang. 

Andito ako sa kusina habang nagbabalat ng apple. Pagtingin ko ay puro dugo na ang apple. Kaya agad ko iyon na ilapag.

"Ma'am Erin ayos lang ho ba kayo?" sabi ni Manang.

Hindibko namalayan na nahiwa na pala ako ng kutsilyong hawak ko.

Mabilis naman iyon hinugasan ni Manang sa lababo. Bago niya binalutan ng gasa.

"A-ayos lang ho ako manang," sabi ko sa kaniya at ngumiti. Pero ang totoo wala ako sa sarili ko. Ni hindi ko nga naramdaman ang hiwa ng kutsilyo sa daliri ko. 

Para akong nagtagumpay na babae dahil hindi ako nakaramdam ng sakit o kirot man lang. O sadyang mas masakit lang talaga ang puso ko kaysa sa sugat na natamo ko?

Pabalik na ko ng kwarto. Ang sabi ni manang, umalis daw kanina pa sila Syd. Napangiti na naman ako ng mapait nang bumungad ang malaking picture namin ni Syd sa pader. 

Pinagmasdan ko ang mga pictures dito sa lamesa. Ang saya-saya pala namin tignan dito. Parang wala kaming problema. 

Napakalayo na nang agwat namin ni Syd ngayon. Yung kahit na kasama ko siya, parang nasa kabilang panig siya ng mundo. Yung kahit nakikita ko siya parang hindi ko siya kayang abutin. 

"Maghahanap at maghahanap pa rin siya ng ibang magbibigay sa kaniya ng saya."

Naalala ko yung sinabi ko noon, heto na ba yon? Ito na ba ang panahon na nakahanap na siya at si Nadia iyon?

Muling tumulo ang luha ko, wala akong magawa. Naiinis ako dahil hindi ko kayang ipagtanggol ang rights ko. Samantalang noon, sabi ko hinding-hindi ako magtitiis para lang mag-stay ang lalaki sa akin. Kinakain ko na rin lahat ng sinasabi ko noon.

Ang sabi ko pa ay ipaglalaban ko ang rights ko sa mga kabit na katulad ni Nadia. Pero hindi pala madali. Hindi pala madali na kalabanin sila lalo na kung kampi ang asawa mo sa kanila.

Hinayaan kong tumulo ang luha ko sa pisngi. Naalala ko na naman ang nangyari kagabi. Pauli-ulit iyong napasok sa utak ko mula kagabi. Ni hindi nga ako nakatulog kakaisip sa nakita ko. Parang akong sinasaksak patalikod habang nakikita ko sila. 

Pero sabi ko nga, hindi ako papayag na makuha siya ni Nadia. Hindi rin naman ako papatalo sa kaniya. Kahit na kampihan pa siya ni Syd. Hindi si Nadia ang makakapaghiwalay sa amin. Hindi ang katulad niya.