HINDI SIYA NAGSALITA. Tahimik lang siyang nakinig dito kahit na nasasaktan siya. “Habang wala si DAddy dito ay sisiguruhin ko na walang araw na hindi ka makakaramdam ng paghihirap hanggang sa ikaw na mismo ang sumuko at ang magkusang umalis dito para magpakalo-layo.” makahulugang sabi nito sa kaniya.Halos mag-init ang sulok ng kanyang mga mata. “Hindi ka pa ba nakukuntento sa ginagawa mo?” mahina niyang tanong dito. Hindi niya alam kung saan nanggagaling ang pagbabanta nito sa kaniya pero hindi pa ba sapat para rito ang sakit na ibinibigay nito sa kaniya kapag nagkikita sila? Anong klaseng paghihirap pa ba ang gusto nito?Tumaas ang sulok ng labi nito bago sumagot. “Sa tingin mo ay makukuntento ako? Tyaka lang ako makukuntento kapag tuluyan ka ng nawala sa buhay ko.” sabi nito sa kaniya.Ang mga mata nito ay malamig na nakatitig sa kaniya. Kahit na palagi na lang itong ganun sa kaniya ay bakit ba hindi pa rin mawala-wala ang nararamdaman niya para rito? Tumitig siya sa mga mata nit
PAGKATAPOS NG LAHAT ay dali-dali niyang pinulot ang kanyang nagkalat na mga damit sa sahig at pagkatapos ay agad na dumiretso sa kanyang silid habang patuloy pa rin ang kanyang pag-iyak. Bugbog ang kanyang katawan dahil sa kanyang panlalaban at ang mga maririiing hawak ni Lawrence sa kaniya.Sa kanyang dibdib ay may mga mapupulang mga marka na iniwan ng labi ni Lawrence doon. Pagkasara niya ng pinto ng kanyang silid ay agad siyang napasandal dito at unti-unting napadausdos hanggang sa tuluyan na siyang napasalampak sa sahig.Kaalis lang ni Don Lucio pero ganito na ang inabot niya kay Lawrence. Paano na lang kaya sa mga susunod pang mga araw? Idagdag pa na patapos na ang pasok niya. Tiyak na wala siyang ligtas dito. Paniguradong ilang buwan din sa ibang bansa ang matanda pero ang buwan na iyon ay magiging isang taon para sa kaniya lalo pa at tiyak na puro hirap ang aabutin niya sa kamay ni Lawrence.Sa totoo lang, kahit na sobrang mahal na mahal pa niya si Lawrence ay hindi siya masaya
HABANG KASAMA NIYA si Lester, kahit papano ay nakalimutan niya si Lawrence. Katatapos lang nilang manood ng sine ng mga oras na iyon at palabas na sila sa sinehan nang tanungin siya nito. “Saan mo susunod na gustong pumunta?” tanong nito sa kaniya.“Hindi ko alam. Parang gusto ko ng umuwi…” hindi niya namamalayang masabi rito.“Hindi ka ba nag-enjoy na kasama ako?” biglang tanong nito sa kaniya dahilan para mapalingon siya rito ng wala sa oras. Hindi niya sinasadya na sabihin iyon pero kasi, pakiramdam niya ay drain na drain na siya at ang tanging gusto na lamang niyang gawin ay ang mahiga sa kanyang kama.“Hindi naman sa ganun…” nahihiyang sagot niya rito.Ngumiti naman ito sa kaniya. “Di bale. Gabi na rin naman kaya mas mabuti pang umuwi na tayo para hindi mag-alala ang mga taong naghihintay sa atin lalong-lalo na sayo.” makahulugang sabi nito sa kaniya.Mabilis naman niyang sinagot ang sinabi nito. “Walang nag-aalala sa akin sa bahay.”“Talaga?” hindi naman makapaniwalang tanong ni
SINUBUKAN KONG hilahin ang aking kamay ngunit sadyang mahigpit talaga ang hawak niya rito. Ang nakakapagtaka lang ay habang sinusubukan niyang iwasan ito ay parang ito naman ang ayaw umiwas sa kaniya. Napakagulo nito. “Bitawan mo na ako Lawrence. Kailangan ko ng magpahinga.” may himig na ng pakiusap ang tinig niya at pilit na hinihila ang kanyang kamay.“Samahan mo akong pumunta sa kwarto ko.” biglang sabi nito na ikinapanlaki ng kanyang mga mata. Hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig at bahagya pang napabuka ang kanyang bibig.“Bakit? Bakit kailangan kitang samahan sa kwarto mo?” tanong niya rito at bigla na lamang nagsitayuan ang kanyang balahibo bigla. Tiningnan siya nito na may malamig na mga mata ngunit sa isang banda ay may emosyon sa mga mata nito na hindi niya alam kung ano.“Ano pa sanang gagawin mo? E di yung palagi nating ginagawa.” sagot nito sa kaniya.Bigla siyang napailing ng ilang beses habang nanlalaki ang kanyang mga mata. “Hindi.. Hindi.. Ayaw ko ng maulit pa a
HINDI SIYA NITO nilingon ngunit bigla itong nagsalita. “Anong kailangan mo?” tanong nito sa malalim na boses bago ito uminom sa hawak nitong baso.“Bakit napakalakas ng music mo?” mahinang tanong niya rito.Hindi pa rin siya nito nilingon. “Bahay ko ito kaya may karapatan ako na magpa-music ng gusto ko kahit na gaano pa kalakas.” malamig nitong sagot sa kaniya.Napabuntong-hininga na lang siya bago niya naisipang umupo sa tabi nito pagkatapos ay tiningnan niya ang mukha nito. Bakit ba kasi pagdating sa kaniya ay napakasama ng ugali nito? Pero habang tinititigan niya naman ang mukha nito ay hindi niya maiwasang hindi bumilis ang tibok ng kanyang puso dahil kahit saang anggulo talaga ay napakagwapo nito.Ilang sandali pa ay nag-iwas siya ng tingin at napatingin sa hawak nitong baso na may alak. “Pwede rin ba akong uminom?” tanong niya rito. Hindi naman siya manginginom kaya hindi siya bihasa sa pag-inom pero nang mga oras na iyon hindi niya alam ngunit napakalakas ng loob niya na sabih
ANG MGA SALITANG binitawan nito ay talaga namang tumagos sa kanyang dibdib ngunit kahit na ganun ay nagkunwari na lamang siya na parang wala lang iyon sa kaniya. “Kaya ba ganito na lang ang turing mo sa akin dahil sa bata pa ako?” mahinang tanong niya.“Bakit, ano ba ang iniisip mo? Dahil sa naiinlove na ako sayo?” balik nitong tanong sa kaniya. Hindi siya nakasagot sa tanong nito. “Huwag kang umasa.” sabi nito at pagkatapos ay inihiga siya sa tabi ng pool sa kung saan ang likod niya ay tumama sa matigas na sahig. Unti-unti nitong itinaas ang kanyang damit upang tumambad sa mga mata nito ang kanyang maselang mga dibdib. “Alam mo ba para sa akin ay isa lang parausan?” tanong nito sa kaniya.Napakagat labi siya. “Kung ganun ay bakit hindi ka na lang pumili ng iba kaysa ako? Napakarami namang babae na pwede mong—” hindi pa man niya natatapos ang kanyang sinasabi ay bigla na lang siya nitong pinutol.“E ano naman kung ikaw? Basta huwag ka lang umasa na mamahalin kita dahil hinding-hindi i
PUNO NG pagtataka niyang napatingin dito hanggang sa magsalita ito. “Lumuhod ka.” sabi nito sa kaniya at pagkatapos ay tumayo ito at iniikot siya kung saan ay dali-dali naman siyang sumunod dito para lumuhod. Ilang sandali pa ay bigla na lamang nitong ibinuka ang kanyang mga paa at sa sumunod na sandali ay ipinasok na nito ang alaga nito sa kaniya.“Ikaw ang nag-umpisa nito kaya huwag mo akong sisihin.” sabi nito sa kaniya.“Oo nga pero… pwede bang pumasok na tayo sa loob? Baka may makakita sa atin dito.” sabi niya rito.“Ano naman?” tanong nito sa kaniya at pagkatapos ay bigla na lamang umulos mula sa likod niya.“Ahh!” reklamo niya rito dahil nasasaktan siya. “Ma-masakit…” daing niya rito ngunit hindi ito tumigil sa ginagawa nito na para bang hindi siya nito naririnig. “Lawrence, please… hindi ko na kaya, tumigil ka na…” pakiusap niya rito.“Ahh!” muli niyang sigaw at pagkatapos ay pilit itong itinutulak habang ang isa niyang kamay ay nakasuporta sa kaniya.Habang pabilis ng pabili
HALOS MAPASIGAW siya sa matinding sakit nang bigla na lamang siya nitong ibinagsak sa may kama. Hindi ganun kalambot ang kama nito. Ang tinamo niyang sakit kanina ay para bang dinoble pa lalo at parang magkakahiwa-hiwalay ang parte ng kanyang katawan. “Kung sinagot mo na kasi kanina pa ang tanong ko e di sana ay hindi ka na nasaktan pa.” sabi nito sa kaniya.“Ahh…” daing niya habang namimilipit sa sakit. Naging marahas ang kanyang paghinga at may luhang nahulog mula sa kanyang mga mata. Sobrang sakit talaga ng balakang niya.“Bumangon ka diyan!” utos sa kaniya ni Lawrence.Napakagat-labi siya. Napakawalang puso talaga nito. Kahit na nakikita na siya nitong namimilipit sa labis na sakit ay parang wala lang ito rito. Malamig lang itong nakatingin sa kaniya habang nakatayo sa harapan niya. Pinagkrus nito ang kamay sa dibdib nito. “Hindi kita papayagang umalis dito ngayon hanggang hindi mo sinasagot sa akin ang mga tanong ko.”“Ano bang dahilan mo at gusto mong malaman?” tanong niya rito
ILANG SANDALI ITONG hindi nagsalita at nakatitig lang sa kaniya hanggang sa muli na naman niyang ibinuka ang kanyang bibig. “Bakit kaya hindi ka na lang muna umuwi?” tanong niya rito. Mas makakabuti siguro para sa kanila kung uuwi na lang muna ito at magpapahinga.“Sige, kung yan ang gusto mo ay aalis na lang muna ako para hindi mo na ako makita pa.” sabi nito sa kaniya na walang emosyon ang mukha.Pagkatapos lang nitong sabihin ang mga salitang iyon ay dali-dali na siyang tumayo mula sa ibabaw niya at naglakad patungo sa pinto. Bago lumabas ay tumigil muna ito sandali, hindi ito lumingon sa kaniya ngunit hindi gumagalaw at nakabitin ang kamay sa ere upang buksan ang pinto hanggang sa tuluyang lumabas at nmaiwan siyang mag-isa sa loob ng silid.Ilang sandali siyang nakatulala hanggang sa dahan-dahang gumalaw ang kanyang mga kamay at inilagay iyon sa knaiyang kaliwang dibdib. Hindi niya alam ngunit sa sumunod na sandali ay bigla na lang dumaloy ang luha sa kanyang pisngi. Biglang bumal
KITANG KITA niya kung paano sumimangot si Lawrence. “Sino naman kaya yan?” tanong nito sa kaniya.Agad niya itong pinanlakihan ng kanyang mga mata. “Paano ko malalaman kung sino? Bitawan mo ako para malaman ko.” sabi niya rito ngunit hindi ito kaagad na pumayag.“Ako na ang magbubukas ng pinto para sayo.” sabi nito sa kaniya at pagkatapos lang nitong sabihin iyon ay kaagad na siya nitong binitawan at naglakad patungo sa pinto kaya lang ay muli itong tumigil at bumalik sa kaniya at hinawakan ng mahigpit ang kamay niya. Hinila siya nito patungo sa pinto at mukhang ayaw siya nitong bitawan.“Teka lang, bitawan mo na lang muna ako.” sabi niya rito ngunit parang wala itong naririnig at hinila pa rin siya nito hanggang sa pinto at pagkatapos ay binuksan ito.Nakita niya ang isang lalaki na nakatayo sa harap ng pinto. “Anong problema?” kaagad na tanong ni Lawrence dito na walang kapreno preno.“Napakaingay ninyo may natutulog na bata sa tabi ninyo. Pwede bang pakihinaan niyo naman ang mga bo
HABANG NASA KLASE siya bigla na lang akong nakatanggap ako ng tawag mula sa juristic person ng condo na may lumalabas na usok sa pintuan ng kwarto kaya naman dali-dali akong bumalik para tingnan ang kwarto dahil natatakot ako na may nangyaring masama.Pagdating ko, nadatnan ko si Lawrence na nakikipagtalo sa juristic person."Sabi ko nagluto ako at nakalimutan ko. Hindi ko sinasadyang masunog ang kusina.""Anong klaseng pagkain ang ginagawa mo na napakaraming usok?""O gusto mong magkaroon ng problema sa akin?" Pinandilatan ni Lawrence ito.Nang makita ko iyon ay dali-dali akong pumunta para pigilan siya. “Tumigil ka na.”Nang makita niya ang mukha ko ay agad na lumambot ang matigas na tingin ni Lawrence. Bago nagmamadaling humingi ng tawad sa legal officer ng condo."I have to apologize. Hindi na mauulit ang ganitong bagay.""nevermind "You're so beautiful, what can I give you?" That answer left me speechless. Dahil hindi ko akalain na mawawala sa isang kisap-mata ang mabangis na mo
‘Ikaw pa lang ang unang babaeng bibigyan ko nito.’ ang nakalagay sa card at isinulat niya.Naroon siya sa isang flower shop ng mga oras na iyon at bumili siya ng bulaklak para ibigay kay Asha at hindi niya alam kung ano ba ang dapat niyang isulat sa note dahil ang totoo ay iyon pa lang ang unang beses na bumili siya ng bulaklak para sa isang babae. Hindi niya alam kung magiging epektibo ba ang pagbibigay niya ng bulaklak kay Asha ngunit gusto niyang subukan at ipakita kay ASha na nagbago na talaga siya. Sa huli ay iyon na lang ang isinulat niya at wala na siyang maisip pa. Sana lang kapag nabasa nito iyon ay ngumiti na ito sa kaniya.Ilang sandali pa ay sumakay na siya sa kanyang kotse at pauwi na sa condo ni Asha ngunit bago pa man siya makarating doon ay dumaan na muna siya sa isang supermarket upang bumili ng ilang mga sangkap sa pagluluto. Ang totoo niyan ay ni minsan ay hindi pa niya nasusubukang magluto. Wala siyang alam tungkol sa pagluluto dahil nasanay siya na may nagluluto p
NAPATAAS ANG KILAY ni Luke nang tumingin ito sa kaniya. Nasa club sila ng mga oras na iyon. “Siguro naman ay pwede mo nang sabihin sa amin kung bakit mo na naman kami ipinatawag dito?” tanong nito sa kaniya habang nakakunot pa ang noo.“Oo nga.” segunda naman kaagad ni Colt at ni Adam na kasama din nila ng mga oras na iyon. “Halos isang oras na tayong magkakaharap diro pero hindi ka pa rin nagsasalita.” dagdag pa nitong sabi sa kaniya.Si Adam ay tahimik lang at nakatingin lang din sa kaniya marahil ay hinihintay din nito na magsalita siya. Napabuntong-hininga na lang siya tuloy ng wala sa oras. Ang totoo kasi kaya niya tinawag ang mga ito doon ay dahil sa may gusto siyang sabihin sa mga ito ngunit hindi niya alam kung paano siya magsisimula sa pagsasabi. Isa pa ay natatakot siya na baka mamaya ay tuksuhin lang siya ng mga ito kaya nagdadalawang isip din siya na magsalita. Napapikit siya ng mariin. Kung bakit kasi napakahirap manuyo ng babae.“Ano Lawrence? Wala ka pa rin bang balak n
ILANG SANDALI PA ay bigla nitong hinawakan ang kanyang braso at hinila siya paalis doon. Medyo madiin ang pagkakahawak nito sa kanyang kamay ngunit umarte siya na parang wala lang at hindi siya nasasaktan pero ang totoo ay nasasaktan na siya.“Bakit ka nakikipag yakapan sa kaniya huh?!” sigaw nito sa kaniya sa malalim na boses. Ang mga mata nito ay nag-aapoy habang nakatitig sa kaniya. Napapikit na lang siya at napabuntong-hininga.“Hindi ba pwedeng magyakapan ang magkaibigan?” walang emosyong tanong niya rito.“So ginawa mo iyon para lang galitin ako huh?!” galit na tanong nito sa kaniya.Napairap siya sa inis niya. Syempre mali ito at hindi iyon ang intensyon niya. “Ano bang sinasabi mo ah? Ganun na ba ako ka-desperada sa tingin mo?” muling tanong niya rito.“Talaga ba huh? Sinadya mong gawin iyon dahil gusto mo akong pagselosin!” sigaw nitong muli sa kaniya ngunit napapikit na lang siya ng mariin. Anong klaseng paliwanag pa ba ang gagawin niya para lang maniwala ito sa kaniya.Sa h
AWTOMATIKO NAMANG napalingon si Lester sa kaniya nang makita nito na si Lawrence ang nasa harap ng kotse. Sa ilang beses na nag-krus ang landas ng mga ito ay alam niya na kilala na nito ito. “Mukhang may problema, ayusin kaya muna ninyo?” mahinang tanong niya rito.Umiling naman siya. “Naayos na namin at wala na kaming dapat pang pag-usapan.” sabi niya rito.“Galit ba siya na sinundo kita?” muling tanong nito sa kaniya dahilan para mapatitig siya rito ng ilang segundo at hindi makapagsalita. Paano niya ba sasagutin ang tanong nito e siya naman mismo ang nagpasundo dahil gusto niyang ipakita kay Lawrence na nagbago na siya.Hindi pa man niya naibubuka ang kanyang bibig upang sumagot dito nang magulantang siya dahil bigla na lang kumalabog ang hood ng sasakyan na gawa ni Lawrence. Kahit na nasa loob na sila ng kotse ay malakas pa rin ang tunog kaya nagulat pa rin siya. Puno ng paghingi ng paumanhin ang kanyang mga mata nang tumingin siya rito. “Pasensya na kung ganito na naman ang nangy
NAKITA NIYA kung paano nagtagis ang mga bagang nito dahil sa sinabi niya. “Hindi ba at sinabi ko na sayo na ako ang maghahatid sayo hindi ba? Hindi mo ba naiintindihan iyon?” tanong nito sa kaniya na nanlalaki ang mga mata dahil sa galit ngunit wala siyang pakialam. Kahit na gaano ito kagalit ng mga oras na iyon ay hindi man lang siya nakaramdam ng takot.“Bingi ka ba? Hindi ba at ilang beses ko na ring sinabi sayo na kay Lester nga ako sasakay.” inis na rin niyang sabi rito.“Asha ano ba!” malakas na sigaw nito sa kaniya at kumulo na marahil ang dugo nito dahil sa matinding galit ngunit hindi siya natinag at nanatili lang sa kanyang kinatatayuan.“Umalis ka na diyan.” walang emosyong sabi niya rito.Ngunit hindi niya akalain na magmamatigas ito sa kaniya. “Hindi. Hindi ako aalis dito hanggat hindi sinasabi na sa akin ka magpapahatid at hindi sa lalaking iyon.” pagmamatigas pa rin nito.Sa puntong iyon ay halos sumabog na siya sa sobrang galit. “Ano ba Lawrence! Kailangan ko pa bang u
NATAHIMK SANDALI si Lawrence bago siya nito tuluyang pinakawalan. Nasa pinto na ito ng kanyang kwarto at pagkatapos ay lumabas na ito at dahil doon ay nakahinga siya ng maluwag dahil akala niya ay aalis na rin ito sa wakas dahil sa nagkausap naman na sila ng maayos kaya nga lang ay nang sundan niya ito ng tingin ay nakita niya kung paano ito naglakad papunta sa may sofa at umupo doon tanda na mukhang walang balak itong umuwi katulad ng iniisip niya.Agad na napakunot ang kanyang noo. “Anong ginagawa mo pa diyan? Hindi ka pa ba aalis?”“Gabi na. Delikado na ang magmaneho ngayon.” sabi nito ngunit alam niyang palusot lang nito iyon. Wala na lang siya nagawa kundi ang magpakawala ng isang mahabang buntong hininga.“E di sumakay ka na lang ng taxi o kaya e magpasundo ka.” suhestiyon niya naman dito.“Ayoko. Hindi ako mahilig magpa-drive.” walang emosyong sagot nito sa kaniya.“E anong ginagawa ng mga tauhan mo? Napakarami nila, siguro naman ay may pinagkakatiwalaan ka sa mga iyon.” sabi n