ตอนที่ 3 กะทันหัน

“อื้ม! ชุดนี้แหละ น่ารักมากยัยเม”

คนตัวเล็กหมุนตัวไปมาหน้ากระจกผมที่ลอนคลายๆ ไว้ก็สยายไปมาตามทิศทางการหมุน พร้อมกับเอ่ยชมตัวเองไม่ขาดปาก ร่างบางที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเกาะอกสีขาวคลุมด้วยเสื้อครอปแขนยาวพอดีตัวสีเขียวอ่อนกับท่อนล่างเป็นกระโปรงสั้นอัดกลีบสีเทา ยิ่งขับให้ผิวตัวและใบหน้าดูผ่องเข้าไปกันใหญ่

ติ๊ง ติ๊ง! เสียงข้อความจากมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น

“งืมมม…ใครส่งอะไรมาน้า”

พี่วิน : พี่เพิ่งเลิกงาน

พี่วิน : นี่เราอยู่ไหนแล้ว?

เมจิ : อยู่ที่พักค่ะ เพิ่งแต่งตัวเสร็จ

Rrrrrrr ~ เมจิไม่ทันได้พิมพ์อะไรต่อพี่วินก็โทรเข้ามาก่อน

(แต่งตัวเสร็จแล้วจะไปไหน)

เสียงทุ้มคุ้นหูพูดขึ้นมาทันทีหลังจากที่เธอกดรับสาย

“เมว่าจะไปเดินตลาดนัดกลางคืนหน่อย ไม่ห่างจากที่พักเท่าไหร่ ของกินเยอะด้วยงะ”

(ไปกับเพื่อนเราอะหรอ)

“เปล่านะ เมไปคนเดียว เพื่อนกลับไปทำงานแล่ววว”

(อืม…หิวพอดีเลยงั้นพี่ไปเจอเราที่นู่นนะ ยังไงแชร์โลเคชั่นมาให้ด้วย ติ๊ด!)

มะ เมื่อกี้ คืออะไรนะ น่ะ นี่ อยู่ดีๆ ก็ต้องเจอกะทันหันแบบนี้เลยหรอ เรานัดกับไว้พรุ่งนี้ไม่ใช่หรือไงพี่วิน! โอ้ยตายแล้ว ฉันไม่มีเวลาเตรียมใจเลย…T-T

พอตั้งสติได้เมจิก็รีบเดินไปเช็กหน้าและผมอีกรอบหน้ากระจก ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วรองเท้าที่เข้าชุดกัน

“เอ้อ จริงสิ เกือบลืมแล้วไหมล่ะ”

คนตัวเล็กที่กำลังกึ่งล่กกึ่งลนนิดหน่อยนึกขึ้นได้ว่าทำคุ้กกี้มาฝากเขาด้วยเลยเดินกลับไปหยิบกล่องขนมที่ใส่ถุงผูกโบว์สีชมพูไว้ติดมือมาโดยไม่ลืมแชร์โลเคชั่นให้พี่วินทางข้อความก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ตลาดไนท์มาเก็ต 18:20 น.

“โอเค ใจเย็นๆ ไว้นะ หน้าสวย ผมสวย ชุดสวยแล้ว สบายมาก ฟู่วว”

เมจิที่ยังคงอยู่ในรถหลังจากมาถึงและจอดนิ่งๆ มาได้สักพักเพราะต้องการทำใจตัวเองให้สงบก่อน…ตอนนี้ใจเธอเต้นแรงชนิดที่ว่าจังหวะสามช่าก็สู้ไม่ได้

ครืดดด ครืดดด ~ ติ๊ด!

(พี่ถึงแล้ว…ให้พี่รอที่ไหน)

“อ้อ! เมถึงแล้วๆ กำลังไปพี่อยู่ตรงไหน?”

มือเรียวรีบคว้าหยิบกระเป๋าที่วางไว้เบาะข้างๆ แล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถมาโดยไม่ลืมหยิบถุงคุกกี้ติดมือมาด้วย ทำให้มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์แนบหูมีถุงขนมห้อยอยู่ ส่วนอีกข้างก็เอากระเป๋าสะพายขึ้นไหล่พร้อมกับปิดประตูรถแล้วเดินตรงไปตรงทางเข้าหน้าตลาด ร่างแบบบางเดินลัดเลาะผ่านลานจอดรถออกไปแล้วข้ามถนนไปอีกฝั่งนึง

(อืมมม เมใส่เสื้อสีอะไร?)

“สีเขียวค่ะ กระโปรงเทา ตอนนี้เมอยู่หน้าร้านเอ่อ…พะโล้นายพล”

(หันกลับมาสิ…)

เอาแล้วไง…พล็อตนี้เหมือนในหนังเลย

เมจิค่อยๆ หมุนตัวหันกลับไปทางที่ตัวเองเพิ่งเดินมา ไม่ต้องใช้เวลาหานานสายตาก็ปะทะเข้ากับชายหนุ่มผมดำปรกลงมาที่หน้านิดหน่อยแบบไม่ได้ตั้งใจเซต รูปร่างดีใส่แว่นและน่าจะสูงราวๆ เกือบ 190 ได้นะ เขายืนอยู่คนละฝั่งถนนกับเธอในชุดเสื้อยืดสีดำธรรมดากับกางเกงขาสามส่วนและกำลังส่งยิ้มเป็นมิตรให้เธออยู่…แต่ความหล่อนั้นโครตไม่ธรรมดา!

“หึ เป็นอะไร ตะลึงความหล่อพี่หรอ”

ชายหนุ่มตรงหน้าไม่พูดเปล่าเขายกมือโบกไปมาและยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยโดยที่นัยน์ตาคมก็จ้องหน้าเธอไม่กระพริบ

“…!!!”

เมจิสะดุ้งนิดนึงก่อนสติจะกลับเข้าร่างหลังจากที่มัวแต่พินิจพิจารณาอยู่จนไม่รู้ว่าเขาข้ามฝั่งมาอยู่ตรงหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

“เอ่อ…” พูดอะไรดีนะ นี่ฉันลืมลิ้นไว้ที่ห้องหรือเปล่า…

“พี่ว่าไปหาอะไรกินกันก่อนดีไหม หิวแล้ว”

คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าเล็กน้อย วินเลยถือวิสาสะจับไหล่เมจิหมุนตัวบังคับให้เดินเข้าไปในตลาด…ด้วยความที่ตลาดค่อนข้างใหญ่มีทั้งโซนเสื้อผ้าแฟชั่น ของใช้ สินค้าวินเทจ และของกินหลากหลายตั้งแต่ร้านอาหารธรรมดา โซนซุ้มขายอาหารจนไปถึงร้านอาหารกึ่งบาร์และประกอบกับช่วงเวลาโพล้เพล้ใกล้มืดคนก็ยิ่งหนาตามากกว่าเดิม

“เราอยากกินอะไร?” คนตัวโตที่เดินอยู่ข้างๆ ถามขึ้นหลังจากที่เดินกันมาได้สองสามล็อก

“ข้าวขาหมูนี่ก็ได้…ค่ะ” ตาเรียวสวยเหลือบไปเห็นอะไรใกล้ตัวก็ตอบไปก่อนเพราะสมองน้อยๆ ประมวลผลไม่ทัน

“5555 โอเคๆ”

วินเดินนำเข้าไปก่อนจะให้เมจินั่งรอที่โต๊ะแล้วตัวเองเดินไปสั่งข้าวให้ ไม่นานนักป้าเจ้าของร้านก็เอาข้าวขาหมูสองจานมาวางตรงหน้าคนทั้งคู่

“เป็นอะไร…ทำไมไม่เห็นเจื้อยแจ้วเหมือนเวลาที่พี่โทรหาเราเลย”

คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มกวนๆ ของคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม…กะล่อนจริงๆ ด้วยตาคนนี้

“ก็เมไม่ชินนี่แล้วนั่นมันในโทรศัพท์ไง…พอปากดีได้อยู่”

คนตัวเล็กกว่าตอบกลับแต่ลดระดับเสียงเบาลงตรงช่วงท้ายประโยคพร้อมกับสบสายตาไปแปปนึงแล้วรีบดึงสายตากลับมามองจานข้าวตรงหน้าของตัวเองต่อเพราะทนต่อความแพรวพราวเล่นหูเล่นตาของพี่แกไม่ไหวจริงๆ

“โครตจะน่าแกล้งเลย 5555”

ตึก ตึก ตึก เสียงเท้าของคนสองคนที่กำลังเดินเล่นตรงโซนวินเทจอีกมุมนึงของตลาดหลังจากผ่านการกินข้าวด้วยกันเรียบร้อยด้วยอาการเก้ๆ กังๆ ของเมจิที่ยังไม่คุ้นชินกับผู้ชายตรงหน้า

“จริงสิ ลืมให้พี่เลย” เสียงหวานพูดขึ้นก่อนจะหันไปยื่นถุงขนมที่ตั้งใจทำมาฝากส่งให้คนที่เดินอยู่ข้างๆ

“อะไรหรอ?”

“คุกกี้น่ะ เมทำมาให้พี่”

“หรอ…” เสียงทุ้มเอ่ยแค่นั้นแต่มือหนาล้วงเข้าไปในถุงก่อนจะหยิบคุกกี้ขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วทำท่าจะแกะ

“พี่จะกินเลยหรอ พี่อย่าเพิ่งกินสิ ไว้กินที่บ้านๆ” เมจิรีบเอ่ยขึ้นพร้อมกับรีบเอานิ้วเรียวจับแขนเสื้อผู้ชายแล้วดึงเบาๆ อยู่อย่างนั้นเป็นเชิงบอกว่าอย่าเพิ่งกิน…ก็ถ้ากินตอนนี้แล้วไม่อร่อยฉันจะทำหน้ายังไงเล่าพี่แกยิ่งดูเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมาอยู่นะ

นัยน์ตาคมหลุบตามองเมจิที่กำลังทำท่าทางอย่างกับลูกแมวเรียกร้องความสนใจก่อนจะยิ้มออกมาแล้วแกะคุ้กกี้รูปหมีส่งเข้าปากตัวเองไปให้คนตัวเล็กเห็นอย่างจงใจ

“…” กินไปจนหมดแล้วทำไมไม่พูดอะไรเลยนะมัวแต่จ้องหน้ากันอยู่นั่น

“…”

“พี่เงียบทำไม”

“รอดูอาการก่อนไงว่ากินแล้วจะตายเปล่า” วินตอบก่อนจะเอียงหัวเล็กน้อยเพราะอยากแกล้งคนตัวเล็ก

เพี๊ยะ! มือเล็กฟาดเข้าที่แขนแกร่งไปไม่แรงมากอย่างอดทนไม่ไหวแต่คนตรงหน้ากลับหัวเราะชอบใจซะอย่างงั้น…

นี่จะไม่เกรงใจแล้วนะถ้าจะกวนกันขนาดนี้! ถึงแม้จะคิดในใจแต่สีหน้ากับแววตาของเธอต้องแสดงออกมาแน่ๆ

“อร่อยดี…ขอบคุณครับที่ทำมาให้…จริงๆ”

เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะย้ำท้ายประโยคเพราะดูจากสีหน้าของเมจิตอนนี้ที่ดูเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เขากำลังพูด

“…”

แป๊ก! ฟึ่บ! ใบหน้าสวยหันมองตามเสียงที่ได้ยินมาสักพักหนึ่งก่อนที่สายตาจะไปปะทะกับสนามไดร์ฟกอล์ฟที่อยู่ติดกับตลาดเพราะเธอเห็นลูกกอล์ฟลอยออกจากฝั่งตัวอาคารลงสนามหญ้าเป็นระยะๆ

“อยากตีกอล์ฟหรอ?” พี่วินเอ่ยถาม

“ไม่หรอกเมไม่เคยเล่น ตีไม่เป็นด้วย”

“ลองไหม? พี่สอน แต่เดี๋ยวไปเอาไม้ที่รถก่อน”

“…” เธอพงกหัวหงึกๆ แทนคำตอบก่อนตาจะเป็นประกายตื่นเต้นออกมาแล้วเดินตามร่างสูงกลับไปยังลานจอดรถ…

“พี่ส่งมาเดี๋ยวเมช่วยถือให้” เมจิเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นคนตัวสูงหยิบไม้กอล์ฟออกมาจากหลังรถแค่สามสี่ไม้

“ไม่ต้อง…มาเอานี่ไป” วินเดินไปที่ประตูท้ายก่อนจะหยิบเสื้อยืดตัวโคร่งสีแดงออกมาแล้วส่งให้ร่างบางที่กำลังยืนงงจ้องเขาอยู่

“คือ…?” เสียงหวานเอ่ยถาม

“ใส่คลุมสิ เข้าไปงี้เด่นเกิน เอากางเกงด้วยไหม”

“เอ่อ เมว่าไม่ต้องก็ได้ชุดมันกระชับน่าจะตีได้อยู่นะ”

“ไม่ ใส่เสื้อ”

อยู่ดีๆ ชายหนุ่มก็ทำเสียงเข้มขึ้นมาเพื่อแสดงความชัดเจนให้รู้ว่าเขาไม่ยอมถ้าเธอจะไม่ใส่ ซึ่งคนตัวเล็กที่เห็นแบบนั้นก็แอบงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรเพราะคิดว่าอาจจะดูไม่เหมาะกับสถานที่เลยหยิบเอาเสื้อมาจากเขาแล้วใส่ทับก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหล่อคมที่ก็กำลังใช้สายตามองลอดผ่านแว่นมาที่เธอเหมือนกัน…

“อืม โอเคอยู่กางเกงไม่ต้องก็ได้ ตามพี่มา”

เมจิเดินตามไปอย่างว่าง่ายโดยไม่พูดอะไรเหมือนเดิมแต่ก็ได้แต่คิดในใจว่า…เธอใส่เสื้อคลุมสีเขียวมาแล้วเขาให้เปลี่ยนเป็นสีแดง…แล้วมันเด่นน้อยกว่าเดิมตรงไหน?

พอเดินเลาะทางด้านหลังตลาดมาได้สักพักก็มาถึงหน้าสนามไดร์ฟ พี่วินเดินไปตรงเคาน์เตอร์แล้วชำระเงินหลังจากนั้นก็มีพนักงานเดินนำเราทั้งสองคนพร้อมกับถาดลูกกอล์ฟในมือขึ้นบันไดพาไปที่ชั้นสองก่อนจะเดินต่ออีกหน่อยแล้วหยุดที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ยังว่างอยู่

แป๊ก! ฟึ่บ! แป๊ก ฟึ่บ! แป๊ก! ฟึ่บ! คนตัวเล็กที่เพิ่งเคยมาครั้งแรกหันมองรอบๆ ตัว ส่วนมากที่เห็นจะมีแต่ผู้ชายวัยสามสิบขึ้นไปจนถึงเลขสี่เลขห้าแล้วท่าทางแต่ละคนก็ดูชำนาญจนทำให้เธอเริ่มรู้สึกกดดันขึ้นมา

กลับก่อนดีไหมนะเรา…ดูทรงแล้วเหมือนจะพาตัวเองมาขายหน้าต่อหน้าผู้ชายแน่ๆ

“มายืนตรงนี้สิ…เดี๋ยวพี่สอนจับไม้ก่อน”

ไม่ทันแล้วสินะ…เอาก็เอา! ขาเรียวก้าวลงไปตรงแผ่นหญ้าเทียมตามที่เขาชี้นิ้วบอกแล้วไปยืนอยู่ตรงหน้าคนตัวสูงกว่าที่ยืนถือไม้รออยู่อีกฝั่งหนึ่ง

เขาย้ายมายืนอยู่ข้างๆ เธอก่อนจะส่งไม้กอล์ฟให้เธอเป็นคนถือไว้พร้อมกับจับมือเธอวางบนไม้อีกทีแล้วขยับมันพลิกไปมาซ้ายนิดขวาหน่อยจนได้ท่าทางที่ถูกต้อง

“ถนัดไหม? นิ้วชี้กับนิ้วก้อยต้องเกี่ยวกันแบบนี้แล้วไม่ต้องกำแน่นเกินไป” ตาคมมองผ่านแว่นหันมาหาเธออย่างรอคำตอบ

“ถนัดนะ”

“โอเค งั้น…ยืนเท้าแยกกันอีกนิด ไม่ๆ แบบนี้”

วินไม่พูดเปล่าแต่เดินเข้ามาหาร่างบางแล้วเอามือจัดท่าทางปรับการยืน หลัง ขา และสะโพกให้อยู่ในท่าที่ถูกต้องเช่นกัน

“พี่แอบแต๊ะอั๋งเมเปล่าเนี่ย คิกคิก” เธอแกล้งพูดหยอกไปเล่นๆ

“หึ ถ้าแต๊ะอั๋งพี่ไม่จับแค่นี้หรอก…ลองยกแขนตีดู “พูดจบก็กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเมจิตามเดิม

แป๊ก! ฟึ่บ! ว้ายยย! ฉันตีโดนด้วย…ใช่ แค่ตีโดนไม่วืดแต่ท่าไม่ได้สวยอะไรหรอกน่าจะออกเกร็งๆ -.-

“พี่เห็นไหม เมตีโดนด้วย” เธอยิ้มให้เขาอย่างภูมิใจ

“อืม ไหนจัดท่าเองแล้วตีใหม่ซิ” เอาแล้วไง…

ร่างบางที่กำลังนึกและจัดท่าทางของตัวเองอยู่ว่าต้องจับไม้แบบไหนและยืนยังไงแต่อยู่ดีๆ เสียงทุ้มก็พูดอะไรไม่รู้ขึ้นมา

“ผิวขาวเนียนดี ไม่มีขนด้วย”

“…หื้ม?”

“ขาเมไง” ก่อนจะส่งสายตากวนๆ มาให้

“นี่พี่มองไรเนี่ย…” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน

“เห็นไหม บอกแล้วว่าต้องใส่เสื้อมาถ้าจะก้มขนาดนี้ป่านนี้นมหกหมดแล้ว”

“โง้ยยย…ช่วยโฟกัสที่การตีหน่อยได้ไหมคะ” เสียงหวานบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้พร้อมกับใช้น้ำเสียงประชดกลับไป…เขามันกะล่อนตัวพ่อ!

“หึ ครับๆ”

สาวน้อยในเสื้อสีแดงไม่ได้พูดอะไรต่อแต่เลือกที่จะตีไปอีกสองสามทีด้วยท่าทางเกร็งๆ แบบคนเพิ่งเริ่มก่อนจะสลับให้ชายหนุ่มเป็นฝ่ายรับช่วงตีต่อส่วนเธอกลับมานั่งที่โต๊ะและมองเขาที่กำลังยืนตั้งท่า

แป๊ก! ฟึ่บ! โหหห ตีสวยมากกกก มากแบบมากๆ ท่าทางที่ดูมั่นคงกับแขนแกร่งๆ ที่มีกล้ามเนื้อแบบผู้ชายไม่บอกก็รู้ว่าออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอและคงตีมานานมากแล้วสินะถึงได้เท่ห์ระเบิดระเบ้อขนาดนี้…

“เท่ห์มาก! สุดยอด!”

เสียงหวานเอ่ยชมพร้อมกับปรบมือรัวๆ และยกนิ้วโป้งให้เขา ทำให้ชายหนุ่มที่พอเห็นแบบนั้นก็อดเผยรอยยิ้มออกมาไม่ได้

จนกระทั่งผ่านไปสองชั่วโมงทั้งคู่ก็พากันเดินออกมาจากสนามไดร์ฟหลังจากตีกันไปหกถาดแบบเหงื่อตก

“ชอบไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับแขนแกร่งที่ถือไม้กอล์ฟแกว่งไปมาข้างลำตัว

“เมชอบนะ…สนุกดีเหมือนได้ออกกำลังกายด้วย แต่เมคงต้องฝึกอีกเยอะเลย”

“งั้นก็ดีสิ มาตีกับพี่บ่อยๆ พี่จะได้มีเพื่อนตีด้วย” เขาบอกกับเธอแล้วหันหน้ามามองอย่างรอคำตอบ

“อืม ก็ถ้ามีโอกาสมาก็จะมาค่ะ” เธอเอ่ยตอบเขาด้วยรอยยิ้มซึ่งชายหนุ่มก็พยักหน้าน้อยๆ อย่างรับรู้

สองหนุ่มสาวเดินคุยกันมาเรื่อยๆ ตลอดทางจนไม่นานก็พากันมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างรถคันสีขาวของเมจิก่อนที่คนตัวเล็กจะหมุนตัวกลับไปหาชายหนุ่มที่ยืนเยื้องอยู่ด้านหลังของเธอ

“งั้นเมกลับก่อน ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” ปากเล็กพูดบอกพร้อมคลี่รอยยิ้มสวยออกมา

“อ้อ! จริงสิ เดี๋ยวเสื้อเมซักแล้วเอามาคืนให้นะ” เธอพูดต่อเพราะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังใส่เสื้อของเขาอยู่

“ครับผม พี่ต้องกอดลาเราหน่อยไหม”

พูดเล่นแต่สายตาไม่เล่นเลยแฮะ…

“ไม่ต้อง!!” หึ่ย ตานี่หนิ!