ตอนที่ 5 เดท (จบ)

เช้าวันต่อมา

ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากมือถือของเมจิดังขึ้น

พี่วิน : พี่ถึงแล้ว จอดรอด้านล่างนะ

เมจิ : ค่ะ เมกำลังลงไป

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของร่างบางที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ก่อนจะเปิดประตูออกไปหน้าที่พักแล้วเดินเลี้ยวไปยังลานจอดรถของโรงแรม เมจิที่อยู่ในชุดเสื้อลายทางสีเข้มแขนยาวกับกระโปรงสีดำและรองเท้าผ้าใบคู่ใจเดินตรงไปยังรถญี่ปุ่นคันสีดำที่จอดอยู่ใกล้กับบันไดหนีไฟ

ใบหน้าสวยก้มหัวลงมองนิดนึงเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าคนขับด้านในเป็นชายหนุ่มที่เธอนัดไว้ก่อนจะเปิดประตูรถและขึ้นไปนั่ง หลังจากเมื่อวานที่ทั้งคู่กลับมาถึงยังห้างสรรพสินค้าที่ต่างคนต่างจอดรถทิ้งไว้เลยได้มีการคุยกันว่าวันนี้จะไปทำอะไรบ้างจนได้ข้อสรุปว่าพี่วินจะมารับเธอที่โรงแรมจะได้ไม่ต้องนั่งรถสาธารณะไปกลับ… ประหยัดทั้งเวลาแล้วก็สะดวกกว่าด้วยไปคันเดียวจบแล้วก็หาสถานที่ที่คนไม่เยอะแทน

“หวัดดีค่ะ :) ”

คนตัวเล็กที่เพิ่งขึ้นรถมาหันไปกล่าวทักทายร่างหนาก่อนจะใช้สายตาลอบสังเกตการแต่งกายที่ดูธรรมดาเหมือนเดิม…แต่ก็ยังคงหล่อกระแทกตาไม่ต่างจากเดิม!

กริ๊ก! เสียงล็อคประตูรถจากฝั่งคนขับดังขึ้น

“คิดยังไงยอมขึ้นรถมากับผู้ชายที่เพิ่งรู้จัก…หื้ม”

“โอเค งั้นเดี๋ยวเมลงเลยตอนนี้” เมจิไม่พูดเฉยแต่มือหันไปปลดล็อคประตูทำท่าจะลง

“หึ หึ ล้อเล่นครับ”

คนตัวสูงพูดพร้อมกับคว้าข้อมือเมจิไว้ไม่ให้ลงก่อนที่ดวงตาสวยจะเหลือบมองมือหนาที่จับข้อมือเธอไว้ทำให้วินที่เห็นดังนั้นก็คลายมือออกเพราะรู้ดีว่าสาวน้อยตรงหน้าเป็นคนระวังตัวออกจะไปทางขี้ระแวงเสียด้วยซ้ำ…เพราะเมื่อวานที่ต้องไปใช้ขนส่งสาธารณะแทนการขับรถหลักๆ ก็เพราะเมจิไม่กล้าขึ้นรถไปกับคนแปลกหน้าอย่างเขาเนี่ยแหละ โถ่…แม่สาวน้อยช่างน่าเอ็นดู

“เดี๋ยวแวะไปบ้านพี่ใกล้ๆ ตรงนี้ก่อน…ต้องไปเอาของหน่อยน่ะ”

“เอ่อ…ได้ค่ะ”

เมจิพยักหน้าตอบคนใส่แว่นก่อนที่รถจะออกตัวมุ่งหน้าไปยังย่านใจกลางเมือง ระหว่างทางเธอกับเขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากนักจนรถเลี้ยวเข้ามายังซอยแคบๆ ที่เต็มไปด้วยบ้านหลังใหญ่ ถึงแม้จะดูค่อนข้างแออัดเพราะบ้านหลายหลังเรียงติดกันแต่ดูจากทำเลแถวนี้แล้วราคาที่ดินคงสูงลิ่วน่าดู

“ใกล้ถึงแล้วล่ะแต่ต้องเดินลัดเข้าไปหน่อย” เขาเอ่ยบอกเพราะเห็นคนตัวเล็กชะเง้อใบหน้ามองไปรอบๆ อย่างคนสงสัย

ใช้เวลาไม่นานหลังจากที่พี่วินบอกรถก็มาจอดอยู่ริมถนนในซอยเล็กๆ ที่หนึ่งก่อนที่ชายหนุ่มจะเป็นฝ่ายเดินนำไปตรงทางเดินเลียบคลองด้านหลัง

“บ้านพี่อยู่นี่หรอ?”

“ก็ไม่เชิง เป็นตึกที่ที่บ้านซื้อเก็บไว้ แต่ตอนนี้ให้เขาเช่า…แวะมาอยู่บ้างเวลาต้องไปทำงานใกล้ๆ แถวนี้”

อ๋อ…อย่างนี้สินะ

ทั้งคู่ใช้เวลาเดินต่อไม่ถึงสามนาทีก็มาหยุดยืนอยู่หน้าตึกสูง 5 ชั้นที่มีโกดังและพื้นที่โดยรอบอีกพอสมควร

“เข้ามาสิ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนตัวเล็กที่ยังคงยืนอยู่ด้านนอกไม่ยอมตามเขาเข้ามา

มันจะปลอดภัยไหมนะ…เกิดพี่วินลากฉันเข้าไปปล้ำทำไง!?

“เข้ามาเร็ว ข้างนอกมันร้อน พี่ไม่จับเราปล้ำหรอก หึ”

อ่านใจได้หรือเปล่านะ…

เมจิลังเลชั่วครู่ก่อนจะสาวเท้าเดินตามคนตัวสูงเข้าไปโดยจับโทรศัพท์มือถือไว้กับตัวแน่น ขาเรียวเดินตามชายหนุ่มขึ้นบันไดไปแล้วหยุดยืนนิ่งมองเขาที่กำลังขึ้นไปอีกชั้น

“ไม่ขึ้นมาหรอ…จะได้ดูห้องพี่” เสียงเข้มตะโกนลงมาจากชั้นบน

“ไม่!!!” เธอตะโกนตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงหนักแน่น…ใครจะไปเดินเข้าถ้ำเสือกันล่ะ จริงไหม แค่ตอนนี้ก็เหมือนมายืนอยู่ปากถ้ำละ -.-

“ปะ เรียบร้อยแล้ว” วินเอ่ยขึ้นหลังจากเพิ่งเดินกลับลงมาพร้อมกับเสื้อสูทในมือ

เมจิพยักหน้าก่อนจะหมุนตัวเตรียมก้าวลงบันได

หมับ! แต่ทว่าอยู่ดีๆ มือหนาก็คว้าข้อมือเธอไว้ก่อนจะทำสายตาแพรวพราววิบวับ ทำให้คนตัวเล็กที่เห็นสถานการณ์ดูไม่น่าไว้วางใจเลยสะบัดข้อมือตัวเองแล้วรีบวิ่งลงมา

“ว้ายยยย อะไรของพี่!!” เธอวิ่งไปแหกปากไป

“วิ่งทำไม เดี๋ยวก็ตกบันได ระวังหน่อย!”

ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ร่างแกร่งรีบสาวเท้าวิ่งตามร่างบางลงมาจนถึงด้านนอกตึก…

แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เสียงคนทั้งคู่หอบหายใจออกมาเสียงดัง

“อย่าเข้าใกล้เมนะ!” เสียงหวานพยายามทำเสียงเข้มข่มขู่

“55555 โอ๊ย พี่ล้อเล่นไม่คิดว่าเราจะกลัวจริงจังขนาดนี้”

“นี่แกล้งเมงั้นหรอ?”

“อือ ก็ทำตัวน่าแกล้งทำไมอะ ระแวงพี่ซะเว่อร์”

“ก็ใครให้พี่เล่นอะไรแบบนั้นเล่า…” หัวใจกระเด็นกระดอนหมดเลย…อย่าให้มีโอกาสได้เอาคืนบ้างนะ!

“โอ๋ๆ นะ งั้นไปหาอะไรกินปลอบใจเมดีกว่าๆ”

“…” จริงๆ เลยนะผู้ชายคนนี้

15 นาทีหลังจากนั้น…

สุดท้ายทั้งคู่ก็มานั่งอยู่ในร้านชาบูภายในห้างที่แอร์เย็นฉ่ำ ผิดแผนไปจากเดิมที่แพลนกันไว้ว่าจะไปเดินเล่นย่านดังที่กำลังเป็นกระแสฮิตของวัยรุ่นเพราะสู้แสงแดดอันแรงกล้าของประเทศไทยไม่ไหวจริงๆ เลยต้องขอยอมแพ้ยกทัพหาห้องแอร์แทน

หลังจากออเดอร์อาหารกันไป รอไม่กี่สิบนาทีพนักงานก็นำเมนูที่สั่งมาเสิร์ฟ ทั้งเมจิและวินจัดการกับอาหารตรงหน้าด้วยความหิวโหยเพราะปาเข้าไปบ่ายกว่าแล้วแต่คนทั้งคู่เพิ่งได้กินอาหารมื้อแรกของวัน…

“ที่เมบอกพี่เมื่อวานว่าหางาน…” พี่วินพูดขึ้นก่อนจะหันหน้าจอมือถือของตัวเองให้เมดู

เมจิเงยหน้าขึ้นมาแล้วใช้ตาเรียวสวยไล่มองจอตรงหน้า

“รับสมัครตำแหน่ง All-Day Representative…ของบริษัทออลเดย์งั้นหรอ?”

“อืม เดี๋ยวพี่ส่งรายละเอียดให้เราในแชทแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ แต่เมว่าเขาไม่น่าจะรับเมหรอกไหม ประสบการณ์การทำงานเมไม่ได้มีเยอะขนาดนั้น”

เธอพูดออกไปตามจริงเพราะออลเดย์คือบริษัทที่ใหญ่เป็นอันดับ 1 ของประเทศ ประสบความสำเร็จจากการทำคอมมูนิตี้มอลล์ขึ้นแท่นเป็นศูนย์การค้าที่ครบครันและใหญ่ที่สุดในเอเชียและเห็นว่าเจ้าของก็เป็นตระกูลเดียวกับบริษัทเดย์ไลต์ที่พี่วินทำงานอยู่ด้วย ซึ่งใครๆ ต่างก็อยากทำงานกับสองบริษัทนี้ทั้งนั้นใช้คำว่าคู่แข่งคงมีไม่น้อยกว่าหลักแสนคนแน่ๆ

“ลองดูก่อน…พี่ถามมาให้จากพี่ที่รู้จักที่ทำงานที่ออลเดย์อีกทีน่ะ”

“อืม ได้ค่ะ งั้นเมจะลองส่งเรซูเม่ไปดู” ใบหน้าสวยพยักน้อยๆ ใจก็อยากได้งานในบริษัทดีๆ แต่ก็ไม่อยากคาดหวังมากเพราะที่ผ่านมาเธอทำธุรกิจของที่บ้านเลยไม่ได้มีประสบการณ์การทำงานสักเท่าไหร่

สองหนุ่มสาวช่วยกันมองซ้ายมองขวาทีเพราะตอนนี้ทั้งคู่กำลังเดินหาร้านไอติมเนื่องจากคนตัวสูงที่บ่นอยากกินของหวานล้างปากสักหน่อยทั้งๆ ที่เพิ่งจะเดินออกมาจากร้านชาบูได้ไม่นานก็ตาม…

“นั่นไง! ตรงนู้น!” เสียงหวานโพล่งขึ้นก่อนจะหันไปมองคนตัวสูงที่เดินชิลๆ อยู่ด้านข้าง

“พี่เดินเร็วๆ สิ ตามมาๆ” เมจิเอ่ยขึ้นอีกพร้อมกับคว้าแขนแกร่งแล้วมุ่งหน้าไปที่ร้าน

พอเดินมาถึงหน้าร้านมือเล็กก็เตรียมจะปล่อยแขนของเขาแต่คนตัวสูงที่ไวกว่ารีบคว้าแล้วพลิกกลับมาเป็นคนกุมมือของเธอไว้แทน

“เอาไอติมโคน ดิปช็อกโกแลต โรยถั่วครับ…เมเอาไร?” พี่วินสั่งของตัวเองก่อนจะหันมาถามเธอ

“เมไม่เอาค่ะ อยากกินน้ำร้านข้างๆ”

“งั้นรอแปปนึง”

“ได้แล้วค่ะ” เสียงพนักงานพูดขึ้นก่อนจะยื่นไอศกรีมโคนที่สั่งมาให้

“ขอบคุณครับ…กินน้ำร้านนั้นใช่ไหม” วินรับของหวานที่ตั้งใจซื้อมาล้างปากก่อนจะจูงมือเมจิเดินไปที่ร้านข้างๆ

ปากอวบอิ่มได้รูปที่กำลังดูดชานมเข้าคอค่อยๆ ยกแขนตัวเองที่ยังคงมีมือหนาจับมือไว้ไม่ยอมปล่อยชูขึ้นตรงหน้า

“อันนี้คือ?” เสียงหวานเอ่ยถาม

“จับมือไง…”

“ปล่อยได้แล้ว”

“ไม่ได้ เดี๋ยวไม่ครบสูตรการเดท” คนตัวสูงไม่ให้เธอได้พูดอะไรต่อก็เดินนำหน้าพร้อมกับลากเธอไปด้วย…เชื่อเขาเลย!

19:30 น.

“พี่ว่าเรากลับกันเลยดีกว่า…กว่าจะถึงที่พักเมก็น่าจะใช้เวลาอีกเกือบชั่วโมงเลย”

พี่วินพูดขึ้นหลังจากที่ทั้งสองคนเพิ่งเดินออกมาจากโรงหนังหลังจากที่ก่อนหน้านั้นเขาพาเธอไปโยนโบว์ลิ่งแล้วก็คีบตุ๊กตา… ครบถ้วนการเดทแบบสุดๆ

“อื้ม เอางั้นก็ได้ค่ะ”