Novel-novel oleh Chorchorwa

ครืด กึก กึก ครืด ~ เสียงล้อกระเป๋าเดินทางครูดไปกับพื้นตามแรงดึงของแขนเรียวที่กำลังเดินมุ่งหน้าตรงไปยังลิฟต์ก่อนที่จะเดินไปยังเคาน์เตอร์เพื่อเช็กเอาต์ออกจากที่พัก“เรียบร้อยค่ะคุณผู้หญิง ขอบพระคุณนะคะ”“ขอบคุณค่ะ”เสียงพนักงานสาวเอ่ยขึ้นก่อนที่เมจิจะเอ่ยขอบคุณตอบกลับแล้วเดินลากกระเป๋าออกมาตรงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ภายในอาคารจอดรถของโรงแรม“ฮึบ! โอเคเรียบร้อย…ออกเดินทางกันดีกว่า”ร่างบางพูดขึ้นหลังจากยกกระเป๋าเดินทางและสัมภาระของตัวเองขึ้นท้ายรถเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะก้าวขาเข้าไปนั่งบนรถโดยไม่ลืมที่จะส่งข้อความบอกที่บ้าน ยัยไลลา และพี่วินว่าเธอกำลังออกเดินทางรถคันสีขาวคู่ใจขับเคลื่อนออกไปจากตัวอาคารมุ่งหน้าไปยังบ้านอันแสนอบอุ่นของเธอ…14:40 น.ณ บ้านสวนเคียงดาวรถคันสีขาวที่คุ้นเคยขับเข้ามาจอดยังที่จอดรถประจำ ไม่นานนักคนตัวเล็กก็ลงมาจากรถก่อนจะยืดแขนบิดตัวไปมาพร้อมกับสูดลมหายใจเอาอากาศสดชื่นเข้าไปเต็มปอด…อากาศบริสุทธิ์แบบนี้หาในเมืองไม่ได้จริงๆ“เฮ้อออ ต้องแบบนี้สิ” เมจิหลับตาพริ้ม ร่างกายรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากได้ยืดเส้นยืดสายเพราะโดยปกติถ้าเธอเดินทางคนเดียวจะชอบขับรถยิ

ปี๊นนๆๆ เฟี้ยว! แง้นนน ~ เสียงจากการจราจรที่คับคั่งด้านนอกไม่ว่าจะรถยนต์ มอเตอร์ไซค์ หรือรถโดยสารสาธารณะดังเล็ดลอดเข้ามาภายในรถญี่ปุ่นที่กำลังมีสองหนุ่มสาวนั่งติดแหง็กอยู่กับไฟแดงบนแยกนี้มาได้ไม่ต่ำกว่าสามสิบนาทีแล้ว“นั่นไฟเขียวแล้วหรอ…ตดยังไม่ทันหายเหม็นเลยหมดละ” เสียงทุ้มพูดขึ้นหลังจากรถเคลื่อนตัวไปได้เพียงนิดและดูทรงแล้วว่าน่าจะต้องติดอีกรอบ“5555 พี่ตดหรอ…” เมจิขำกับการเปรียบเปรยของคนข้างๆ“งืมมม…เมว่าจะถามพี่อยู่” เสียงหวานเอ่ยต่อนัยน์ตาคมเลยหันมามองอย่างรอฟังสิ่งที่เธอกำลังจะพูด“พี่เจอเมแล้วพี่โอเคไหมหรือมีอะไรที่ไม่ชอบบอกได้เลยนะ”เธอถามออกไปตามตรงก่อนจะสบสายตากับเขาที่ก็กำลังมองเธออยู่เหมือนกัน“ไม่มี…ไม่มีอะไรที่ไม่ชอบ” เสียงทุ้มตอบกลับแล้วจ้องมองเข้ามาในตาของเธอนิ่ง“อ่อ…พี่ไฟเขียวแล้ว!”เมจิที่กำลังจะตอบกลับแต่ตาดันเหลือบไปเห็นไฟที่ถูกเปลี่ยนเป็นสีเขียวก่อนเลยรีบสะกิดบอกพี่วินว่าถึงนาทีทองแล้ว!ทำให้รถที่จอดนิ่งอยู่เคลื่อนตัวออกไปและแน่นอนว่าเราสองคนผ่านไฟแดงมาได้แบบหวุดหวิดชนิดที่ว่าลุ้นจนแทบลืมหายใจก็ไม่เกินจริงเพราะขนาดตอนดูหนังก็ยังไม่ตื่นเต้นเท่านี้เลย…แต๊ก แต๊ก แต๊ก

เช้าวันต่อมาติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากมือถือของเมจิดังขึ้นพี่วิน : พี่ถึงแล้ว จอดรอด้านล่างนะเมจิ : ค่ะ เมกำลังลงไปตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของร่างบางที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ก่อนจะเปิดประตูออกไปหน้าที่พักแล้วเดินเลี้ยวไปยังลานจอดรถของโรงแรม เมจิที่อยู่ในชุดเสื้อลายทางสีเข้มแขนยาวกับกระโปรงสีดำและรองเท้าผ้าใบคู่ใจเดินตรงไปยังรถญี่ปุ่นคันสีดำที่จอดอยู่ใกล้กับบันไดหนีไฟใบหน้าสวยก้มหัวลงมองนิดนึงเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าคนขับด้านในเป็นชายหนุ่มที่เธอนัดไว้ก่อนจะเปิดประตูรถและขึ้นไปนั่ง หลังจากเมื่อวานที่ทั้งคู่กลับมาถึงยังห้างสรรพสินค้าที่ต่างคนต่างจอดรถทิ้งไว้เลยได้มีการคุยกันว่าวันนี้จะไปทำอะไรบ้างจนได้ข้อสรุปว่าพี่วินจะมารับเธอที่โรงแรมจะได้ไม่ต้องนั่งรถสาธารณะไปกลับ… ประหยัดทั้งเวลาแล้วก็สะดวกกว่าด้วยไปคันเดียวจบแล้วก็หาสถานที่ที่คนไม่เยอะแทน“หวัดดีค่ะ :) ”คนตัวเล็กที่เพิ่งขึ้นรถมาหันไปกล่าวทักทายร่างหนาก่อนจะใช้สายตาลอบสังเกตการแต่งกายที่ดูธรรมดาเหมือนเดิม…แต่ก็ยังคงหล่อกระแทกตาไม่ต่างจากเดิม!กริ๊ก! เสียงล็อคประตูรถจากฝั่งคนขับดังขึ้น“คิดยังไงยอมขึ้นรถมากับผู้ชายที่เพิ่งรู้จัก…หื้ม”“

ติ๊ด! แกร๊ก! ร่างบางที่ยังคงอยู่ในเสื้อสีแดงเปิดประตูเข้าห้องมาก่อนจะถอดรองเท้าและเดินเลยเอากระเป๋าสะพายไปวางไว้บนโต๊ะหน้าทีวีโดยไม่ลืมที่จะส่งข้อความบอกพี่วินและแม่ของเธอว่าถึงที่พักแล้วจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเมจิเดินไปที่หน้ากระจกมองภาพสะท้อนตรงหน้า ตาเรียวสวยมองตัวเองชัดๆ อีกทีแล้วก็ได้แต่คิดในใจเหมือนเดิมว่ามันเด่นน้อยลงกว่าเดิมตรงไหนก่อนจะส่ายหัวเบาๆ แล้วใช้มือจับชายเสื้อยกถอดออกจากตัว มือบางพลิกเสื้อที่ถอดออกมาดูเลยเห็นว่ามีป้ายแท็กห้อยอยู่ด้านในตรงคอปก…เสื้อใหม่นี่ถึงว่าล่ะตอนใส่ทำไมเหมือนมีอะไรขูดบนผิวจนรู้สึกคันยิบๆ“เดี๋ยวค่อยเอาไปซักพรุ่งนี้แล้วกัน” ปากเล็กพึมพำบอกกับตัวเองก่อนจะพับเสื้อให้เรียบร้อยและวางไว้บนโต๊ะใกล้ตัวครืดดด ครืดด ~“ว่าไงจ๊ะมัมหมี ~” เธอกดรับสายทันทีที่เห็นว่าเป็นแม่ของตนโทรมาพร้อมกับเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงกวนๆ อย่างต้องการหยอกล้อคนปลายสาย(อารมณ์ดีสินะลูกสาวฉัน)“55555 แค่อยากแกล้งแม่เฉยๆ …โทรมาคิดถึงหนูหรอ?”(งั้นแม่วางสายเลยนะ…)“โห่ๆๆ เดี๋ยวสิ…มีเรื่องจะบอกแม่อยู่พอดี”(แกไปทำอะไรไม่ดีมาหรือไง!)“แม่ใจเย็นนะ…เมจะบอกเฉยๆ ว่าจะลองหางานทำดูไหนๆ พี่โมก็กลับมา

“อื้ม! ชุดนี้แหละ น่ารักมากยัยเม”คนตัวเล็กหมุนตัวไปมาหน้ากระจกผมที่ลอนคลายๆ ไว้ก็สยายไปมาตามทิศทางการหมุน พร้อมกับเอ่ยชมตัวเองไม่ขาดปาก ร่างบางที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเกาะอกสีขาวคลุมด้วยเสื้อครอปแขนยาวพอดีตัวสีเขียวอ่อนกับท่อนล่างเป็นกระโปรงสั้นอัดกลีบสีเทา ยิ่งขับให้ผิวตัวและใบหน้าดูผ่องเข้าไปกันใหญ่ติ๊ง ติ๊ง! เสียงข้อความจากมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น“งืมมม…ใครส่งอะไรมาน้า”พี่วิน : พี่เพิ่งเลิกงานพี่วิน : นี่เราอยู่ไหนแล้ว?เมจิ : อยู่ที่พักค่ะ เพิ่งแต่งตัวเสร็จRrrrrrr ~ เมจิไม่ทันได้พิมพ์อะไรต่อพี่วินก็โทรเข้ามาก่อน(แต่งตัวเสร็จแล้วจะไปไหน)เสียงทุ้มคุ้นหูพูดขึ้นมาทันทีหลังจากที่เธอกดรับสาย“เมว่าจะไปเดินตลาดนัดกลางคืนหน่อย ไม่ห่างจากที่พักเท่าไหร่ ของกินเยอะด้วยงะ”(ไปกับเพื่อนเราอะหรอ)“เปล่านะ เมไปคนเดียว เพื่อนกลับไปทำงานแล่ววว”(อืม…หิวพอดีเลยงั้นพี่ไปเจอเราที่นู่นนะ ยังไงแชร์โลเคชั่นมาให้ด้วย ติ๊ด!)มะ เมื่อกี้ คืออะไรนะ น่ะ นี่ อยู่ดีๆ ก็ต้องเจอกะทันหันแบบนี้เลยหรอ เรานัดกับไว้พรุ่งนี้ไม่ใช่หรือไงพี่วิน! โอ้ยตายแล้ว ฉันไม่มีเวลาเตรียมใจเลย…T-Tพอตั้งสติได้เมจิก็รีบเด

“แม่ชักไม่มั่นใจแล้วว่านี่แกจะไปแค่ 3-4 วัน หรือกะจะย้ายบ้านถาวรกันแน่”เสียงผู้เป็นแม่พูดขึ้นหลังจากเห็นลูกสาวตัวเองเดินหอบของมาพะรุงพะรัง ทั้งกระเป๋าเดินทาง กระเป๋าผ้าใบใหญ่ และกระเป๋าสะพายที่บังมิดจนมองแทบไม่เห็นตัวเลยหันไปเรียกให้คนงานที่บ้านมาช่วยลูกสาวยกของใส่เข้ารถ เพราะเท่าที่ดูถ้าไม่ช่วยคงได้มีหวังล้มกลิ้งแน่ในอีกไม่กี่ก้าว“ขอบคุณค่ะ”เมจิหันไปขอบคุณคนงานที่มาช่วยเธอยกของก่อนจะเดินไปหาพ่อกับแม่ที่ยืนรอส่งแบบนี้เป็นประจำเวลาเธอจะออกจากบ้าน“งั้นเมไปแล้วน้า นัดยัยไลลาไว้เดี๋ยวไปช้ายัยนั่นบ่นหูชาแน่ๆ”คนตัวเล็กไม่พูดเปล่าแต่เดินเข้าไปหอมแก้มพ่อกับแม่คนละฟอดพร้อมกับยกมือไหว้…ส่วนเธอก็ทำแบบนี้เป็นประจำเหมือนกันไม่ว่าจะไปไหน“เดินทางปลอดภัยขับรถดีๆ นะไอ้ดื้อ”“จ้าพ่อ”ดา ดี้ ดั๊ด ดา ~มือเรียวของเมจิจับที่พวงมาลัยอยู่แต่นิ้วขยับยุกยิกไปมาตามจังหวะเพลงพร้อมกับหัวที่โยกเบาๆ และปากบางที่คอยพึมพำร้องเพลงไปด้วยก่อนที่เท้าจะค่อยๆ แตะเบรกชะลอความเร็วรถลงเพราะมีไฟแดงอยู่ด้านหน้าครืด ~ตาสวยเหลือบมองโทรศัพท์คู่ใจที่สั่นเมื่อสักครู่ก่อนจะหยิบขึ้นมาเปิดการแจ้งเตือนดูพี่วิน : เดินทางปลอดภัย

“อ๊า…พะ พอได้แล้ว”ข้าวหอมพยายามเค้นเสียงห้ามให้เขาหยุดถาโถมแรงกายเข้าออกภายในตัวเธอ เพราะตั้งแต่ที่เธอรู้สึกสมองขาวโพลนและเหมือนได้ปลดปล่อยอะไรออกไปในครั้งแรก ชายหนุ่มก็เอาแต่กระหน่ำกายเข้าหาช่วงล่างของเธอไม่หยุดหย่อน จนตอนนี้กึ่งกลางตัวกำลังแสบร้อนไปหมด“อื้ม ทนหน่อย”เสียงทุ้มเข้มกระเส่าพอสมควรพลางเม้มริมฝีปากหนาห่อเข้าหากันกับความเสียวและความมันที่เขาได้รับจากร่างกายของสาวเจ้าของร้านหนังสือ ร่างหนาไม่มีวี่แววหรือแม้แต่ความคิดภายในหัวว่าจะหยุดการร่วมรักกับคนใต้ร่างเมื่อไหร่ เพราะเขาจะทำมันจนกว่าเขาจะรู้สึกอิ่ม ซึ่งคิดว่าก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยฝ่ามือหนาเอื้อมไปด้านหน้าแล้วคว้าเข้าที่เต้าหยุ่นพร้อมกับบีบเคล้นมันสุดแรงโดยไม่สนว่าเจ้าของของมันจะรู้สึกยังไง เขานอนตะแคงซ้อนอยู่ที่ด้านหลังของเธอแล้วก็เอาแต่ก่นกระแทกแท่งร้อนเข้าหาโพรงรักคับแคบอยู่แบบนั้นจนน้ำเสียงหวาน ๆ เริ่มแหบพร่าลงไปตาม ๆ กันเพราะคนตัวเล็กก็แหกปากร้องครางมาหลายชั่วโมงแล้ว“อ๊ะ อืมมม”แม้ภายในใจเธอจะแอบก่นด่าเขาแต่ร่างกายกลับตอบสนองคนด้านหลังอยู่ตลอด กึ่งกลางตัวของเธอแสบร้อนก็จริงแต่มันก็ยังลื่นและแฉะเพื่อหล่อเลี้ยงท

23:00น.ร่างแบบบางนั่งอยู่ที่มุมโปรดของห้องพร้อมกับหนังสือเล่มหนาในมือเช่นเคย แม้จะดึกมากแล้วแต่วันนี้เธอกลับยังไม่รู้สึกง่วงนอนเลยสักนิดเดียว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกังวลภายในใจลึก ๆ กับเรื่องเมื่อช่วงเช้าที่ผู้ชายคนนั้นเข้ามาทำประตูทางเชื่อมผ่านร้านของเธออย่างถือวิสาสะหรือเปล่าจมูกโด่งรั้นพ่นลมหายใจอุ่น ๆ ออกมาเพราะยังแอบรู้สึกเซ็ง ๆ อยู่ภายในใจ จนเริ่มไม่มีสมาธิที่จะอ่านหนังสือในมือ ข้าวหอมก้มใบหน้าลงมองหนังสือเล่มหนาอีกครั้งแล้วพับประกบปิดมันเข้าหากันเอาไปวางไว้ข้างหัวเตียงตามเดิม เธอเปิดประตูเดินออกไปจากห้องแล้วตรงไปที่ครัวเพื่อหานมสดอุ่น ๆ กินสักแก้วก่อนจะเข้านอน ใช้เวลาแค่เพียงไม่กี่นาทีร่างเล็กก็หมุนตัวเดินกลับออกมาจากห้องครัวมุ่งหน้าไปที่ประตูห้องนอนของตัวเอง…ตึก ตึก“…นะ นาย”“…”ทันทีที่หูของเธอได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นตรงบันไดของบ้านใบหน้าสวยก็หันไปมองตามเสียง พร้อมกับการปรากฏตัวของชายร่างสูงคนเดียวกันกับเมื่อช่วงเช้าที่เป็นคนเข้ามาพังประตูห้องลับ เขาสอดมืออยู่ในกระเป๋ากางเกงแล้วก้าวเดินขึ้นมาตามขั้นบันไดช้า ๆ โดยไม่ได้มีท่าทางตื่นตกใจอะไรที่เห็นเธอ“…เข้ามาในบ้านฉันทำไม”

นัยน์ตาสวยมองชั้นหนังสือที่กำลังเคลื่อนตัวสไลด์ไปข้าง ๆ ด้วยความเร็วคงที่อย่างใจจดใจจ่อ เพราะหูของเธอยังคงได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องด้านในอยู่เรื่อย ๆ มิหนำซ้ำมันยังส่งเสียงดังยิ่งกว่าเดิมจนใจของสาวเจ้าของร้านเริ่มหวั่น ๆ ว่าภายในนั้นเกิดอะไรขึ้น“…ใส่เป็นประตูกระจกแบบโกดังของเราใช่ไหมครับ”เสียงของผู้ชายดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินพร้อมกับเสียงเท้าหลายคู่ที่กำลังลงน้ำหนักก้าวเดินอยู่ภายในห้องลับที่ปัจจุบันเป็นห้องเก็บของของเธอ ทำให้ข้าวหอมชะเง้อใบหน้ามองแล้วรีบแทรกตัวเข้าไปด้านในทันทีที่ชั้นวางหนังสือเปิดออกจนสุด“อืม เอาระบบเดียวกันกับที่โกดังเลย”ร่างแบบบางในชุดกระโปรงยาวมองผู้ชายใส่สูทที่กำลังยืนหันหลังให้เธออยู่ด้วยความงุนงง ก่อนจะเลื่อนสายตามองผู้ชายอีกสองคนที่ยืนประกบข้างผู้ชายตัวสูงคนนั้น และกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างที่เธอฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจ“พวกคุณทำอะไร แล้วเข้ามาอยู่ในนี้ได้ยังไง”เสียงหวานเอ่ยถามออกไปอย่างไม่รีรอ ทำให้ผู้ชายสามคนนั้นหันใบหน้ากลับมามองเธอพร้อมกันในทีเดียว“คุณ…”คิ้วเรียวย่นเข้าหากันเมื่อเห็นว่าชายรูปร่างกำยำที่ยืนอยู่ตรงกลางคือคนเดียวกันกับเมื่อวานที่วิ่งพรวดพร

“ยังไง…ยังไงก็ไม่ใช่คนแถวนี้” ข้าวหอมพึมพำแล้วส่ายหัวเบา ๆ โดยที่ตาก็ยังมองออกไปนอกร้านหนังสือในหัวของหญิงสาวยังคงมีความฉงนใจอยู่ไม่น้อยกับผู้ชายแปลกหน้าทั้งสองคนที่เข้ามาในร้านของเธอ เพราะดูยังไงก็ไม่ใช่คนทั่วไปที่จะมาอยู่ในตรอกซอกซอยแบบนี้แน่ ๆ โดยเฉพาะผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อร้ายพร้อมรอยสักที่เข้ามาในร้านของเธอพร้อมกับมีดในมือ…ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่นี่ฉันยังปลอดภัยอยู่ไหมนะ?ผู้ชายสองคนนั้นเล่นเดินสำรวจไปจนทั่วร้านแถมอีกคนยังรู้ห้องลับของเธออีกต่างหาก ดูไม่น่าไว้ใจเลยแม้แต่คนเดียว…หญิงสาวรูปร่างเพรียวบางส่ายหัวอีกครั้งไล่ความคิดเป็นกังวลของตัวเองก่อนจะเดินไปกดล็อกประตูทางเข้าของร้าน และปิดไฟทั้งหมดภายในร้านให้ดับลงเหลือไว้เพียงไฟตามชั้นวางหนังสือที่ยังคงส่องเข้าสินค้าภายในร้านของเธอ ทำให้ร้านหนังสือวินเทจแห่งนี้ไม่ได้มืดสนิทจนดูน่ากลัวคนตัวเล็กหันมองทั่วร้านเพื่อเช็กความเรียบร้อยอีกครั้งแล้วถึงได้เดินไปที่ม่านสีขาวนวลสะอาดตาเพื่อจับเลิกมันขึ้นให้เห็นประตูอีกบานที่ซ่อนอยู่ มือบางหยิบกุญแจอีกดอกไขประตูเปิดเข้าไปเพื่อเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเธอ ขาเรียวก้าวเดิ

“…คืออะไร” ข้าวหอมถามกลับเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าพูดออกมา“ทำแผลไปเถอะ”“…”ใบหน้าสวยมองชายหนุุ่มที่เอาแต่มองไปทางนั้นทีทางนี้ทีอย่างกับกำลังสำรวจอะไรอยู่ โดยที่เขาก็ไม่คิดจะตอบคำถามที่เธอถามออกไปแม้สักคำถามเดียว“ถอดเสื้อสูทออกสิ”สาวเจ้าของร้านพูดออกมาอีกครั้งเพราะเธอต้องทำแผลตรงต้นแขนของเขา ทำให้ร่างหนาต้องละสายตาออกมาจากสิ่งที่ตนเองกำลังสนใจอย่างเสียไม่ได้ แต่เขาก็ยอมให้ความร่วมมือในการถอดเสื้อสูทตัวนอกของตัวเองออกเพื่อให้ง่ายต่อการทำแผลเบื้องต้น เธอมองสูทตัวใหญ่ที่ถูกถอดออกไปก่อนจะมองแผลตรงต้นแขนล่ำที่มีรอยถูกกรีดเข้าเนื้อไปไม่ลึกมาก แล้วก้มลงหยิบสำลีแผ่นใหม่มาทำความสะอาดแผลให้เขา“เธออยู่ที่นี่คนเดียวหรอ”เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อที่หันกลับมามองสาวร่างเล็กที่กำลังทำแผลให้เขา“…ก็”“อยู่คนเดียวสินะ ถึงไม่อยากบอก”นัยน์ตาคมมองสบตากับนัยน์ตาหวานสวยอีกคู่ที่ฉายความอึดอัดผ่านแววตาออกมาอย่างชัดเจน จากการมองเพียงแค่แวบเดียวเขาก็อ่านมันออกได้ง่าย ๆ“…นายถามทำไม” ข้าวหอมเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยอีกครั้ง“มีแฟนหรือเปล่า”คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเพราะเธอยังคงไม่ได้คำตอบจา

“…”“…”นัยน์ตาสวยจ้องมองผู้ชายแปลกหน้าอีกคนที่เพิ่งพุ่งพรวดเข้ามาในร้านของเธอด้วยท่าทางเหนื่อยหอบอย่างคนเพิ่งวิ่งมา ชายหนุ่มตรงหน้าที่มีรูปร่างสูงใหญ่ไม่ต่างจากอีกคนที่หลบอยู่ในห้องลับ แต่ใบหน้าหล่อของเขาจะดูเหมือนลูกครึ่งชัดมากกว่า ไหนจะรอยถากที่คิ้วกับรอยสักตรงมือนั่นอีกที่เธอแอบสังเกตด้วยความรวดเร็ว นั่นยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้แลไม่น่าไว้วางใจแต่ที่แน่ ๆ ทั้งสองคนไม่ใช่คนแถวนี้แน่นอนเพราะเธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยตลอดระยะเวลาที่อยู่ระแวกนี้มาตั้งแต่เด็กยันโต…ปล้นกันงั้นหรอ…หรือไล่ฆ่า?“เห็นผู้ชายใส่สูทตัวพอ ๆ กับฉันผ่านมาบ้างไหม” เสียงทุ้มเข้มถามออกมาพลางตาก็มองไปรอบ ๆ ร้านอย่างกับกำลังหาอะไร“…ไม่มีนะ พอดีกำลังจะปิดร้าน”ข้าวหอมลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปเพราะเธอเพิ่งสังเกตเห็นมีดเล่มเล็กที่ชายร่างสูงตรงหน้าถือมันไว้ในมือ ทำให้หนุ่มลูกครึ่งต้องมองตามสายตาของหญิงสาวแล้วหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าตรงอกออกมาปาดคราบเลือดที่ติดอยู่ออก แล้วเก็บของมีคมกลับเข้าไปในสูทตัวหนาของตัวเอง“…”ผู้ชายท่าทางไม่น่าไว้วางใจตรงหน้าไม่ได้พูดหรือถามอะไรต่อ แต่เขากลับเดินสำรวจร้านของเธออย่างถือวิสาสะทุกซอกทุกมุม

“นี่ย่ากับป้าช่อออกไปไหน ไม่อยู่ในวังหรอ?” คามินเดินลงมาจากห้องของตัวเองแล้วหันไปถามต้นอ้อที่ยืนอยู่คนเดียวตรงกลางห้องโถง“ย่ารดาให้ป้าช่อพาออกไปนั่งเล่นที่สวนหลังวังค่ะคุณคามิน” เสียงใสของสาววัยยี่สิบสี่เอ่ยตอบชายหนุ่ม“อ่อ”“คุณคามินรับน้ำหรือขนมทานเล่นไหมคะ เดี๋ยวต้นอ้อไปเสิร์ฟให้ที่สวนด้านหลัง” เธอเอ่ยถามขึ้นมาเพราะเห็นเจ้าชายกำลังจะเดินไปทางด้านหลังของวัง“ไม่เป็นไร ขอบใจ”เขาหันกลับไปตอบหลานของป้าช่อแล้วหมุนตัวกลับเดินตรงไปที่สวนดอกไม้ ขายาวก้าวเดินมาแบบเงียบๆ เพราะเห็นย่าของตนกำลังนั่งชมดอกไม้อย่างสบายอารมณ์ มือหนายกมือบอกเป็นการส่งซิกให้ป้าช่อออกไปก่อนซึ่งเธอก็พยักหน้าเข้าใจแล้วค่อยๆ เดินเลี่ยงไปแบบเงียบๆ เช่นกัน“ชอบขนาดนั้นเลยหรอครับ”“อ้าว! คามิน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก” หญิงชราที่นั่งอยู่บนวีลแชร์สะดุ้งเล็กน้อยเพราะอยู่ดีๆ หลานชายของตนก็โผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง“ผมเพิ่งมาเมื่อกี้เอง แต่เห็นย่ากำลังยิ้มกับดอกไม้เลยไม่กล้าทัก”“5555 นี่ย่ายิ้มกับดอกไม้ด้วยหรอเนี่ย”“ครับ ผมถึงได้ถามไงว่าชอบขนาดนั้นเลยหรอ”“อืม…ก็มันสวยดี เห็นแต่ละต้นแต่ละดอกค่อยๆ เติบโตแล้วก็ส่งกลิ่นหอมคละค

ร้านหอมละมุนกรุ๊ง กริ๊ง ~ เสียงกระดิ่งที่อยู่ตรงประตูทางเข้าของร้านดังขึ้นเนื่องจากร่างบางเพิ่งหมุนตัวเดินกลับเข้าร้านของตนไป เธอหอบถุงขยะใบใหญ่ออกมาทิ้งด้านนอกก่อนจะพลิกแผ่นป้ายที่ห้อยอยู่ตรงกระจกกลับด้านเป็นอีกฝั่งหนึ่งเพื่อบอกว่าร้านของเธอยังไม่เปิดให้บริการมีเสียงนกร้องแทรกเข้าหูบางเป็นระยะเนื่องจากยังเป็นเวลาเช้าตรู่ คนตัวเล็กเดินกลับเข้ามาในครัวด้านหลังร้านแล้วเอื้อมตัวจับเอาผ้ากันเปื้อนสีชมพูน่ารักมาสวมเข้าที่ตัวเพื่อเริ่มอบขนมตามออเดอร์ที่ถูกสั่งเข้ามาวันนี้จากอาธเนศวันนี้ร้านของเธอต้องปิดให้บริการครึ่งวันเช้าเพราะต้องจัดชุดพักเบรกสองร้อยชุดให้ทันและไปส่งก่อนเที่ยงตรงตามที่อาธเนศได้นัดหมายกับเธอไว้ มือบางเทส่วนผสมที่ชั่งตวงมาอย่างดีลงแป้นพิมพ์รูปดอกไม้จนครบตามจำนวน ก่อนจะส่งมันเข้าเตาที่อุ่นรอไว้แล้วเมื่อยี่สิบนาทีก่อนหน้า พอจัดการเทขนมจนครบสองร้อยชิ้น ไมอาก็เดินไปหยิบแก้วพลาสติกมาวางเรียงลงบนโต๊ะเพื่อเตรียมจะเทกาแฟสดที่สกัดรอเอาไว้ตั้งแต่ตอนเธอตื่นนอน…จนเวลาล่วงเลยไปเกือบสิบเอ็ดโมงเช้าไมอาก็บรรจุทุกอย่างเข้าแพ็กเรียบร้อยเหลือเพียงเรียกรถให้เข้ามารับตัวเธอกับชุดพักเบรกที่ห

ผ่านไปเพียงไม่กี่สิบนาทีทุกคนก็จัดการกับอาหารหลากเมนูตรงหน้ากันจนเกือบหมดทำให้ป้าช่อรีบเรียกเด็กๆ ในวังมาจัดการเก็บโต๊ะอาหารพร้อมกับเสิร์ฟของหวานต่อทันที“วันนี้ของหวานของเราจะเป็นลูกชุบกับกล้วยบวชชีค่ะ”เสียงของป้าช่อพูดพร้อมกับวางถ้วยกล้วยบวชชีกับลูกชุบหน้าตาน่ารักอีกสองสามชิ้นลงตรงหน้าของย่ารดากับอีกถาดวางลงตรงหน้าของหลานชายของผู้สูงวัย ส่วนต้นอ้อเป็นคนช่วยจัดเสิร์ฟให้กับอาธเนศและอามน“วันนี้ยัยหนูทำขนมไทยหรอเนี่ย เหมือนรู้ใจว่าย่ากำลังอยากกินพอดี” รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าของหญิงชราโดยที่มือก็รีบตักกล้วยชิ้นพอดีคำเข้าปากไปคามินพอเห็นแบบนั้นก็ไม่พูดอะไรแต่เลือกที่จะลองชิมกับเขาบ้างยัยนี่ทำขนมไทยอร่อยด้วยหรอเนี่ย…“อร่อยมาก ผมเพิ่งเคยกินขนมไทยที่ไมอาทำครั้งแรกเลยนะเนี่ย เพิ่งรู้ว่าทำเป็นด้วย” อาธเนศพูดชมออกมาโดยมีอามนพยักหน้าเห็นด้วย“ยัยหนูไมอาแกเก่งหลายอย่างน่ะ โดยเฉพาะการทำอาหารทำขนม” ย่าพูดเสริมให้“ท่าจะจริงนะ ปกติเวลาจะใช้ขนมต้อนรับใครผมก็จะให้คนมาอุดหนุนร้านไมอาตลอดแล้วแขกก็ประทับใจกันทุกครั้ง…จริงๆ ผมเคยชวนไมอาให้ไปทำงานด้วยกันเพราะเห็นเป็นเด็กน่ารักมีความสามารถควรจะต้องมีรา

ช่วงเย็นร่างหนานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานกลางห้องในชุดเดียวกันกับที่ใส่เมื่อช่วงเช้าตอนออกไปร้านกาแฟ เขากำลังไล่อ่านข่าวสารประจำวันบนหน้าเว็บไซต์ต่างๆ โดยที่ชายหนุ่มจะให้ความสนใจเป็นพิเศษเกี่ยวกับข่าวของราชวงศ์ ซึ่งเขาทำแบบนี้มาตั้งแต่สมัยที่ยังเรียนอยู่ที่อังกฤษแล้ว ทำให้ค่อนข้างที่จะรู้จักคนสำคัญและความเป็นไปของที่นี่อยู่พอสมควรแม้ตัวเขาจะไม่ค่อยได้กลับมาไทยก็ตามก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อละสายตาออกจากจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าแล้วมองไปที่ประตูนิ่งโดยไม่ได้พูดอะไร“คามิน…อาธเนศนะ ขออาเข้าไปหน่อยสิ” เสียงเข้มของผู้ชายดังขึ้นที่อีกฟากหนึ่งของประตูร่างแกร่งที่พอรู้ว่าเป็นใครเขาก็กดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ทันทีพร้อมกับเอี้ยวตัวไปหยิบแก้วเหล้าทรงเตี้ยที่วางไว้ไม่ห่างจากจุดที่เขานั่งมากนักมาวางลงบนโต๊ะก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบบรั่นดีชั้นเยี่ยมที่อุตส่าห์ขนมาจากต่างประเทศเปิดฝาเทลงจนเกือบถึงครึ่งแก้วแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนก้าวเดินไปที่ประตูโดยไม่ลืมที่จะควงเหล้าในมือไปด้วยให้กลิ่นของมันคละคลุ้งฟุ้งกระจายไปทั่วห้องกริ๊ก! มือหน้าเปิดประตูออกพร้อมกับยกน้ำสีอำพันขึ้นจิบเพียงนิด“สวัส

“ไมอาครับ เธอชื่อไมอาเป็นเด็กที่คุณย่ารับอุปถัมภ์มา เจ้าของร้านหอมละมุนที่เราเพิ่งขับผ่านตรงหน้าวัง…คุณย่าท่านเอ็นดูเธอมากครับ” เสียงนนท์คนขับตอบคำถามชายหนุ่มกลับมา“อ่อ”คนนี้นี่เอง…ก็ว่าใครมาเดินอยู่แถวนี้ได้ชายหนุ่มคิดในใจเพียงเท่านั้นแล้วก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรต่อจนรถขับเคลื่อนมาจอดเทียบนิ่งสนิทตรงหน้าวังเขาก็ก้าวขาลงมาแล้วเดินขึ้นบันไดกลับขึ้นห้องของตัวเองในทันที…“ทำไมอากาศมันร้อนแบบนี้เนี่ย…” ปากหนาเหยียดตรงพูดบ่นออกมาทั้งๆ ที่ตัวเองเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ตัวและผมยังเปียกชื้นคามินเพิ่งกลับมาจากว่ายน้ำในช่วงเช้าแล้วก็ตรงเข้าไปอาบน้ำทันทีที่ถึงวัง แต่เขากลับยังรู้สึกร้อนจนพาลอารมณ์เสียเพราะร่างกายยังไม่คุ้นชินกับอากาศของประเทศไทยที่เริ่มร้อนระอุตั้งแต่หัววัน ร่างหนาเดินเปลือยท่อนบนอยู่ในห้องก่อนจะเดินไปหยิบรีโมทแอร์เพื่อปรับอุณหภูมิให้ลดต่ำลงไปอีกจนเหลือเพียงสิบห้าองศาพร้อมกับหมุนตัวกลับมาหย่อนกายลงนั่งที่เก้าอี้ทำงานกลางห้องแล้วพยายามทำใจของตัวเองให้เย็นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้พรึ่บ!“ร้อน!! ลงไปหาน้ำเย็นๆ กินดีกว่า”แต่สุดท้ายเขาก็สงบใจของตัวเองไม่ไหวเลยใช้ขาสไลด์เก้าอี้

กริ๊งงงงง ~“อื้อ…ตีห้าครึ่งแล้วหรอเนี่ย หาววว ~” สาวน้อยร่างเล็กปรือตาขึ้นอ้อยอิ่งก่อนจะเอื้อมมือเรียวๆ ของตนขึ้นไปที่หัวเตียงเพื่อกดปิดนาฬิกาปลุกแสนหนวกหูร่างบางลุกขึ้นตั้งตัวนั่งช้าๆ ด้วยความสะลึมสะลือแล้วค่อยๆ หย่อนขาลงที่ข้างเตียงนอนเพื่อสอดปลายเท้าเข้ากับรองเท้าสลิปเปอร์แล้วลุกเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว…ไมอาเดินกลับออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าที่สดชื่นขึ้นในเวลาหกโมงเช้าพอดิบพอดี เธอเดินไปเปิดม่านตามจุดต่างๆ ของบ้านที่เป็นทั้งที่อยู่อาศัยและร้านกาแฟของเธอในสถานที่เดียวเพื่อรับแสงจากอาทิตย์ให้สาดส่องเข้ามา ก่อนจะคว้าฝักบัวรดน้ำใบใหญ่แล้วออกไปรดแปลงดอกไม้นานาพันธุ์ที่เธอเป็นคนปลูกไว้เองที่สวนด้านหลังบ้าน พอเสร็จเรียบร้อยร่างแบบบางก็เดินกลับเข้ามาด้านในแล้วตรงไปที่เครื่องทำกาแฟสดพร้อมกับใส่เมล็ดกาแฟลงไปแล้วตั้งเวลาทิ้งไว้ก่อนจะหมุนตัวกลับมาที่เคาน์เตอร์ของครัวขนาดกลางเพื่อชั่งตวงวัตถุดิบในการอบขนมที่เป็นเมนูหลักของวันนี้กิจวัตรประจำวันของเธอก็จะมีประมาณนี้ ตื่นนอน รดน้ำดอกไม้ ทำกาแฟ ทำขนม เปิดร้านขายของ…ก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไปล่ะนะแล้วจะนับว่าโชคดีหรือไม่ดีดีเพร