Chapter One : Lipad Ng Pangarap

HINDI ito ang tanawing gustong makita o maiwan ni Arianne pag-alis niya sa kanila. Pero kagabi pa ay tigmak na ng luha ang kaniyang ina. Kasulukuyan siyang nasa kwarto at nagliligpit ng kaniyang mga dadalhing gamit nang biglang pumasok ang kaniyang ina. Nakabukas naman ito kaya hindi na nagawang kumatok.

“Tuloy na tuloy ka ba talaga at ‘di na papipigil pa?” anang kaniyang ina habang abala siya sa pagliligpit.

“O Inay, nandiyan pala kayo.” Sagot na lamang niya na medyo nagulat. “Kanina pa po ba kayo diyan?”

Tiningnan niya ang ina na umupo sa tabi ng kaniyang kama. Makulimlim ang mga mata nito, nagbabadyang anumang segundo ay mapapaluha. Tinigil niya muna sandali ang ginagawa at hinarap ito. Mahina niyang nilapitan ang ina at hinuli ang dalawa nitong kamay. Gusto niya itong kausapin sa kaniyang pasya.

“Inay, ‘di ba napag-usapan na natin ito kagabi?” sabi niya parang batang kinakausap ang walang muwang na ina. “Saka alam niyo namang mahina ang sahod dito sa atin sa Palawan, ‘yung iba nga sa ating mga kapitbahay, napilitang mag-abroad para makaranas ng malaking sahod? Eh ako nga, sa Cebu lang?” dagdag pa niya para payapain ang loob nito. Bagamat ayaw niyang iwan ito, wala siyang maisip na paraan para makatulong sa kanila.

“Eh gusto ko sana ‘yong malapit lang anak eh, ‘yong magkikita pa rin tayo sa gabi, magkakasamang magkukuwentuhan. ‘Di ba gusto mo rin naman iyon?” wika ng kaniyang ina parang nag-aasal bata.

‘Di niya napigilang tumawa sa huling sinabi nito. Talagang tunay na inosente ang kaniyang inay. Napakabuti ng puso nito dahil nag-aalala ito sa kaniya, at higit doon, siya rin ang palagi nitong iniisip.

“Malapit lang po iyon at any time ay makakauwi po ako kapag gusto ko. Kung gusto niyo next month uuwi ako ano po? Tutal, magbi-birthday kayo. Ayos na po ba ‘yon, Ha inay? Pagpapatuloy niya para lang hindi ito masyadong malungkot ng sobra sa kaniyang pag-alis.

“E ‘di sige, kung talagang ‘di ka na papigil ay ikaw ang bahala. Sige na nga at tutulungan na kita.”

“Ang bait talaga ng nanay ko. Payakap nga po.”

Yumakap siya rito at gumanti naman ang ginang ng yakap na mahigpit. Di na nito napigil ang lumuha. “Mag-iingat ka doon, h’wag mong pababayaan ang iyong sarili. Wag mo ring kakalimutang tumawag palagi sa amin lalo na sa mga kapatid mo upang makibalita.” Mahina nitong pinahid ang mga luha.

Napapangiti siya habang kumakalas sa pagkakayakap dito.

‘Ang mga nanay talaga’, sa isip niya na gustong matawa dahil hanggang ngayon ay binibeybe pa rin siya.

“Opo”. May halong pang-asar na sagot niya.

“Nakapagpaalam ka na rin ba sa tatay mo?”

“Oo naman po.” Mabilis niyang sagot sa ina. “Sa katunayan, sa kanya ko unang sinabi ang balak ko. Alam niyo naman ang Itay, kahit nasasaktan basta para sa ikabubuti ko, pipiliting magpapakatatag.”

Tumango lamang ang kaniyang ina bilang pagsang-ayon. Tiyak niyang wala na siyang magiging problema sa dalawa dahil napapayag na niya ang mga ito.

“O hala, bilisan munang magligpit at baka maiwan ka sa byahe mo.” Wika ng kaniyang nanay na parang nataranta. “Ano pa ba ang dadalhin mo? Sabihin mo na nang maihanda ko na kaagad?” dagdag pa nitong nagpahid ng luha.

Natawa siya sa biglang pagbago ng mood nito. “Nay, mamayang alas kwatro pa po ng hapon ang flight ko. Ala-una pa lang po. Masyado naman kayong excited. Para naman pong kayo ang aalis.”

Napangiti ang ginang dahil sa mga pinang-aasta nito. Medyo bumalik ang lakas ng loob niya nang makita itong nakangiti.

“Ah, oo nga pala”. Sabi pa nitong nakangiti pa din. “Ano ba itong nangyayari sa akin.”

“’Yan. Kung ganiyang mukha sana ang makikita ko pag-alis ko, e ‘di sana po matatag ako at panatag na makakaalis mamaya.” Parinig niya rito.

“Pasensiya na anak.” Tugon nito. “Di ko talagang maiwasang maging malungkot, syempre alam mong mamimiss ka naming ng sobra pag wala ka na rito.” Dagdag pa nito na muling nabago ang ekspresyon ng mukha.

“Alam ko naman po iyon Inay,” saway niya rito. “Ako din naman po. Pero kung ang lungkot na iyon ay hahayaan kong pumigil sa mga pangarap ko, para saan pa at nakapagtapos ako?”

Natahimik sandali ang ginang. Napayuko at ilang Segundo pa bago nag angat ng mukha .

“Naiintindihan ko Anak.” Mahinang sagot ng ginang. “Ang mas mabuti pa siguro ay doon na muna ako sa kusina, baka masira ko pa ang desisyon mo.” Pagbibiro nito na hinaluan ng maluwag na pagkakangiti.

Napangiti na rin siya ulit. “Kayo po ang bahala.”

“Sige anak, lalabas na muna ang inay mo at nang maasikaso ang meryenda mo. Ano bang gusto mong meryenda?”

“Kahit po ano Inay, basta galing po sa inyo at inihanda po niyo.” Masayang tugon niya rito. Tumango lang ang ina at lumabas na nag kaniyang kwarto.

Sinundan niya ng tingin ang papalabas na ina. Nang ganap itong mawala sa paningin niya ay naiwan siyang nag-iisip. Iniisip kung ano ba nag magiging buhay niya doon sa Cebu. Noong nakaraang martes lang siya tinawagan ng inaaplayang hotel na on interview na lang daw siya. Nitong Miyerkules ay muling tumawag ang ahente ng nasabing kompanya na online interview na ang magaganap at kapag pumasa siya ay kaagad-agad ay magrereport siya bilang on-duty sa mismong lokasyon ng Hotel Uno sa Cebu.

Hindi naman siya minalas sa kaniyang Job application at sa kaniyang sheduled interview. Madali niyang nasagot ang mga tanong ng mananayam. Hindi naman iyon nakapagtataka dahil graduated naman siya sa Kursong Bachelor of Science in Hospitality Management. Hindi naman sa pagmamayabang, pero gumradweyt siya ng cum laude sa isang pampublikong paaralan ng Puerto Princesa City, Palawan.

Kaya heto na siya ngayon, ilang oras na lang ay lilipad na upang sundan ang kaniyang pangarap. Hoping in there, better future is waiting. New journey will start to spring. Walang masamang maniwala at umasa ito ang palagi niyang sinasabi sa bawat pagharap sa lahat ng hamon ng buhay. At alam niyang magagawa niya ang lahat ng bagay basta may tiwala siya sa sarili niya.