“Sino ka ba talaga?”
Mabilis na ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. Nanatiling diretso at seryoso ang tingin nito sa akin at ayokong iwasan iyon dahil makakadagdag lang ‘yon sa suspetsya niya. Matalim ang tingin namin sa isa’t isa na halos hindi na rin kami kumukurap.
Maya-maya ay ngumisi ako sa kaniya. Bigla siyang nagtaka dahil sa ekspresyon ko.
“Akala ko ba mag-la-law ka?” sakastikong tanong ko rito na dahilan ng pagsalubong ng kilay niya. Pero sa totoo lang ay abot langit na ang kaba ko ngayon. “Why don’t you find it yourself, then?”
Mas lalong naging matalim ang tingin niya sa akin pero tinatapatan ko rin ‘yon. Nanatili kami sa gano’ng posisyon ng mga ilang segundo.
“Jiro.”
Sabay kaming napatingin sa kinaroroonan ng boses ng sumigaw na ‘yon. Nang makita naming si Ryven &l
Nagising ako sa sunod-sunod na katok mula sa pintuan ng kwarto ko. What the hell? Tinatamad pa akong bumangon dahil tatlong oras lang ang tulog ko. Sabado ngayon kaya dapat ay binabawi ko ang tulog ko dahil simula nang pumasok ako sa university ay ilang oras na lang akong nakakatulog. Ang hirap ng kurso ni Ryven, dagdag pang pang-doctor ang sulat niya.Inis akong napabangon nang makarinig ulit ng katok.“Ano ba!” sigaw ko. Nang buksan ko ang pintuan ay kinukusot ko pa ang mga mata ko. Pero nang makita ko na kung sino ‘yon ay nagsalubong ang kilay ko.“Fellin?”“What the hell happened to you?” iyon agad ang bungad niya sa akin. Siguro ay napansin na nito ang eyebags kong busog na busog.“This is your fault,” sagot ko.Paano ba naman kasi, tinambakan kami ng assignments kahit weekends na. Tapos may pinagawa
He needs protection. Seriously, hindi na tama ang ginagawa ni Matthew kay Ryven. Hindi ko maintindihan kung paano niya nagagawang saktan ang sarili niyang anak.“Nasaan ang medicine kit mo?” tanong ko rito. Seryoso pa rin ang mukha ko at nahahalata kong naiilang na siya dahil doon.Tinuro niya sa akin ang kinaroroonan non kaya agad ko itong kinuha at sinimulang gamutin ang mga sugat niya. Wala na siyang damit ngayon dahil pinatanggal ko ito para mas mapadali ang paggamot.Pinilit ko talaga siyang sabihin sa akin ang totoo at tama nga ako. Lahat ng sugat at peklat na ‘to ay galing sa kademonyohan ni Matthew. Hindi na ako nakapagtanong pa kung bakit dahil nahalata kong ayaw niya nang pag-usapan pa ‘yon.Seriously? Anong klaseng demonyo ba ang sumapi kay Matthew para magawang ganituhin ang anak? Si Dad nga na pinalaki si Gin kahit hindi nito tunay na anak ay hindi niya natamo ang
Malakas ang tibok ng puso ko ngayong nandito kami sa basement. Kaming dalawa lang ni Fellin ang nandito dahil hindi pa rin nakakauwi si Fion galing sa misyon na binigay ni Dad. Si Gin naman ay wala rin dito. Hindi ko alam kung saan siya nagpupunta dahil hindi rin naman sinasabi ni Dad kung anong pinagawa nito sa kaniya.Ilang beses na akong napalunok nang magsalita siya.“So, pumunta ka sa condo ni Ryven pero hindi mo sinabi sa akin,” panimula nito. Naging sarkastiko ang tono niya kaya mas lalo akong kinabahan. Narinig niya ang usapan namin ni Ryven noong isang araw.“B-biglaan kasi. Nakalimutan ko ring sabihin sa ‘yo.” Napayuko ako dahil sa pagkautal. Nang tingnan ko siya ay wala pa ring emosyon ang mga mata nito.“Anong pinag-usapan n’yo?” tanong niyang muli. Tumikhim ako bago sumagot.“Tungkol lang sa project,” sagot
“What are you doing here?” tanong kaagad ni Ryven nang makababa na si Matthew mula sa sasakyan. Pero halata pa rin dito ang kaba na pinagtakhan ko.“I didn’t came here for you. I came here for Fevianna.” Saka ito tumingin sa akin. Inilibot ko ang paningin sa paligid dahil binanggit niya ang totoo kong pangalan, baka may makarinig. Buti na lang ay iilan na lang ang mga estudyanteng napapadaan at malayo sila sa amin kaya walang makakarinig sa kung ano mang pag-uusapan namin.“What do you want?” tanong ko. Kahit na kinakabahan din ay pinilit kong magmukhang hindi nababahala sa presensya niya.Ngumisi ito at humakbang palapit sa akin pero biglang pumagitna si Ryven. Laking gulat ko nang gawin niya ‘yon, napaatras pa ako habang nanlalaki ang mga mata. Likod niya na lang ang nakikita ko ngayon at hindi ko alam kung anong ekspresyon nito.“You’re o
Dalawang linggo na ang nakalilipas simula nang pumunta si Matthew sa university. Dalawang linggo na rin akong naging mailap kay Ryven. Hindi sa iniiwasan ko siya, bumalik lang kami sa dati na halos walang pakialam sa isa’t isa. Pero tuloy pa rin ang trabaho kong obserbahan siya.Mabuti nga at hindi ito nangungulit. Ramdam niyang hindi ko siya gustong kausapin kaya siya na rin ang dumidistansya.Christmas break ngayon at nandito lang ako sa kwarto, nakakulong. Ilang beses na akong niyayaya nina Jasper na mamasyal pero lagi rin akong tumatanggi. Ewan ko ba, bigla akong nawalan ng gana sa lahat. Dagdag pa ang pag-iwas sa akin ni Fellin.Simula kasi nang tanggalin ko ang camera sa ID ko ay alam kong na-disappoint siya. Mas naging malamig ito sa akin at mukhang wala na siyang balak na sabihin pa sa akin ang mga plano niya. Si Fion naman ay hindi pa rin umuuwi. Ewan ko kung dito siya magcecelebrate ng Christmas. Wala nam
New Year’s eve na. At nandito kami ngayon sa bar. Sa ilang araw na pag-aaya nila Jasper sa akin ay ngayon lang ulit ako nakapayag. Well, gusto kong maranasan kung anong pakiramdam nang may kasama sa pagsalubong ng bagong taon.Wala namang bago sa mansyon. Hindi pa rin ako pinapansin ni Fellin dahil mas naging busy siya ngayon. Ewan ko ba sa batang ‘yon, napakabata niya pa para magpakalubog sa trabaho. Medyo nakokonsensya lang ako dahil ang kapal ng mukha kong magchill samantalang ako itong nakatatanda. Hindi rin nakauwi si Fion at ang alam ko ay nasa Palawan siya ngayon.Mas nakakagalaw ako nang naayon sa gusto ko ngayon dahil wala rito si Jiro. Out of town siya simula no’ng Christmas Break kaya hindi namin siya kasama. Mabuti nga iyon dahil mas nakakagalaw ako nang maayos.“Vanna, let’s dance,” nakangiting aya sa akin ni Emma. Bigla kong naalala ang ginawa ko sa party ni Jasper noong
Hindi ako nakatulog. Dalawang araw matapos ang nangyari sa bar ay hindi na talaga ako nakatulog. Hindi mabura sa isip ko ang ginawa ni Ryven.Sinusubukan kong ipilit pero sa tuwing pumipikit ay mukha niya ang nakikita ko at labi naman nito ang nararamdaman ko. Para na akong tangang paikot-ikot dito sa kama habang sinasabunutan ang sarili dahil hindi ko na maintindihan ang nararamdaman ko.Pasukan na naman. Bagay na iniiwasan ko dahil ibig sabihin lang non ay makikita ko ulit si Ryven. Hindi ko rin inaasahang gagawin niya ‘yon at mas lalong naguluhan ang isip ko dahil sa ginawa niya. Hindi ko makalimutan ang kuryenteng naramdaman ko no’ng magkadampi ang mga labi namin.“Good morning class,” bati ng prof at kasabay niya sa pagpasok si Ryven kaya naman muli na namang nagtama ang mga mata namin. Agad akong umiwas dahil nahihiya pa rin ako sa nangyari. Hindi kami nagkaroon ng pagkakataon na mag-usap pa
Nakaupo kami ngayon ni Jai sa bench sa likod ng building habang hinihintay siyang magsalita. Ilang beses na akong napapabuntong-hininga dahil sa pagkailang.“U-uh… Kayo na ba ni Ryven?”Nanlaki ang mga mata ko sa tanong niya. “No. B-bakit mo naman naitanong?”Ngumiti siya. “Nakita ko kung paano siya tumingin sa ‘yo,” sagot niya. Napaiwas ako ng tingin saka muling bumuntong-hininga.Maraming ibig sabihin ang tingin na ‘yon. Hindi dapat basta-basta nag-aasume. At kung tama nga ang hinala niya, hindi pa rin pwede.“That’s impossible,” sagot ko na lang, “‘yan ba ang balak mong itanong kaya mo ako gustong makausap?”Umiling siya. “No. Ang gusto kong malaman ay kung ano ang nararamdaman mo.”Muli akong napatingin sa kaniya. Bakit? Ano namang p