EP10 คำขู่

"ก็ดี ถ้าเธอคิดจะไปจากฉันเมื่อไหร่ เธอรู้ใช่มั้ยว่าจะโดนมากกว่านี้!" คำขู่ของเขาทำให้เธอใจกระตุกวูบแค่นี้เธอก็จะตายแล้วนะ

"เย็นนี้ค่อยไปแล้วกัน" เขาและสายตาที่มองใบหน้าเร็วเล็กหันกลับมาสนใจงานในไอแพดต่อ

"ขอบคุณนะคะ" เธอเอ่ยขอบคุณกอดเอวพร้อมซบใบหน้าลงแผงอกแกร่งจนเขาเอ็นดู

"แล้ว... เรื่องมหาลัยมุกจะได้กลับไปเรียนตอนไหนคะ" เธอตัดสินใจถามอีกครั้ง

"..."

"เพื่อนมุกไลน์มาถามทุกวัน งานค้างอีก นะคะให้มุกไปนะ" เธอช้อนตามองเขาอย่างมีหวัง

"อืม" เขาตอบออกมาสั้นๆ 

"จริงหรอคะ มุกดีใจที่สุดเลย" ใบหน้าหวานแสดงความดีใจออกมาจนเขาหงุดหงิด

"ดีใจที่ได้ไปเรียนหรือจะได้ไปเจอไอ้เด็กเวรนั่น!!" เสียงดุดันเอ่ยขึ้นจนเธอชะงัก

"เปล่าค่ะ มุกอยากเรียนคุณก็รู้ว่ามุกอยากเป็นแพทย์" เธอจ้องตาเขาโดยไม่หลบสายตาเพื่อให้เขารับรู้ถึงความจริงใจในดวงตาคู่สวย

"อย่าให้เห็นว่าคุยกับมันอีกไม่มันก็เธอต้องตาย!!" คำขู่ของเขามันเหมือนหนามแหลมคมที่ทิ่มแทงดวงใจของเธอจนแทบอยากจะร้องไห้

'คะ คุณจะฆ่ามุกเลยหรอคะ" เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวล

"อ๊ะ โอ้ย" เธอทำหน้าเหยเกเมื่อเขากระชากผมให้เธอเงยหน้ามาสบตา

"เธอก็รู้ว่าฉันเป็นใคร ใครที่มันไม่ซื่อสัตย์หรือคิดไม่ซื่อกับฉัน ฉันคงไม่เก็บมันไว้เป็นเสี้ยนหนามตำใจ เข้าใจที่พูดใช่มั้ย?"

"มุกเจ็บ"

"ฉันถามว่าเข้าใจมั้ย!" เขาถามเสียงเข้ม

"ขะ เข้าใจค่ะ ปล่อยมุกเถอะค่ะ มุกเจ็บ" เธอจับมือเขาไว้เพราะแรงดึงมันทำให้เธอเจ็บปวด

"เลิกร้องไห้ได้แล้ว ฉันไม่ชอบ เป็นผู้หญิงของฉันฉันไม่ชอบคนอ่อนแอ" เขายอมปล่อยมือออกจากผมของเธอ

"ฮึก" เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา

"คืนนี้นอนเลยไม่ต้องรอ ฉันกลับดึกๆ" เขาอุ้มเธอวางบนโต๊ะทำงานและลุกขึ้นจัดสูทก่อนจะเดินนำเธอออกมาเพื่อบ่งบอกว่าเขาจะกลับบ้านเพราะไม่มีเอกสารต้องเซ็นอีกแล้ว

"จะกินข้าวที่บ้านหรือจะกินข้างนอก" เขาเอ่ยถามเธอขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งรถโรลส์รอยซ์คนหรูกลับบ้าน

"มุกทานที่บ้านดีกว่าค่ะ" เธอไม่อยากเอ่ยขออย่างเรื่องมาก

เมื่อรถคันหรูจอดลงหน้าเพนเฮ้าส์หรูมาเฟียหนุ่มส่งเธอถึงขั้นบนสุดก่อนจะเอ่ยสั่งคำสั่งกับเธอและเดินออกมา

"จะให้เคอาร์เอาอาหารมาให้แล้วก็อาบน้ำนอนก่อนเลยเพราะคืนนี้ฉันมีคุยงานเผลอๆ จะไม่กลับนอนคาสิโน"

"ค่ะ" เธอพยักหน้ารับก่อนจะมองตามแผ่นหลังเดินเข้าลิฟท์จนหายลับตาไปตรงหน้า

"ฟูวว" เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอต้องทักหาเพื่อนรักทั้งสามของเธอ

สาวสวยคณะแพทยศาสตร์  ชื่อกรุปไลน์ที่มัดหมี่เป็นคนตั้ง

Mookda.md : มุกกลับมาเรียนแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ

Mudmee : หายไปไหนมาไม่อ่านไลน์เลย 🤨 

Prae dao : มุกหายไปไหนมารู้มั้ยว่าแพรเป็นห่วงมาก

Mookda.md : มุกขอโทษคือมุกมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ แต่มุกกลับมาเรียนเป็นเพื่อนแกสองคนเหมือนเดิมแล้วนะ😊

Mudmee : อ๋องั้นแล้วเจอกัน ไปก่อนนะฉันต้องไปเยี่ยมคุณย่าน่ะ เจอกันนะสาวๆ

Prae dao : งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะมุก วันนี้แพรไม่ว่างคุยเป็นเพื่อนจริงๆ 🥺

Mookda.md : ไม่เป็นไรวันนี้่มุกก็ไม่ค่อยว่างเหมือนกัน แล้วเจอกันนะ😊

เมื่อคุยกับเพื่อนเสร็จเธอก็ปิดมือถือปิดไว้เช่นเดิม ตั้งแต่เธอเข้ามหาลัยมาเธอก็มีแค่มัดหมี่และแพรดาวเป็นเพื่อนแค่สามคน

เพื่อนเธอเป็นลูกคุณหญิงคุณนายทั้งนั้นเธอไม่คิดว่าพวกเขาจะลดตัวมาคบลูกคนหนูตกอับเช่นเธอ แต่เธอก็ดีใจที่มีเขาทั้งสองคนเป็นเพื่อนแต่ก็ไม่คิดว่าคนที่นิสัยไม่เหมือนกันจะมาคบกันได้

มัดหมี่น่ะเป็นสาวมั่น เจ้าแม่แฟชั่น ช้อปปิ้งวันละเกือบสองล้านมัดหมี่สู้คนไม่ยอมโดนเอาเปรียบและเธอก็เก่งเรื่องป้องกันตัวเป็นที่สุดมัดหมี่น่ะชอบออกตัวปกป้องเธอและแพรดาวตลอด

ส่วนแพรดาวเธอมีพี่น้องสามคน เธอเป็นลูกคนเล็กที่ไม่ค่อยจะมีความสุขหรอกเธอชอบเล่าเรื่องทุกข์ใจให้ฟังเป็นประจำ 

เธอเป็นเพียงเครื่องมือของคนในครอบครัวไว้หาผลประโยชน์เธอแต่งงานตั้งแต่ 18 ส่วนพี่น้องอีกสองคนของเธอ แพรไหม และ แพรวา สองคนนั้นใช้ชีวิตดีอยู่ต่างประเทศ ต่างกับเพื่อนเธอที่ไม่มีความสุขแม้ว่าจะเกิดมาบนกองเงินกองทอง

แพรดาวเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาอ่อนแอไม่สู้คนชอบโดนรังแกเป็นประจำถ้าไม่มีมัดหมี่เธอก็คงโดนคนอื่นรังแกไปแล้ว

ส่วนฉันน่ะหรอ ไม่ต่างอะไรกับแพรดาวสักนิดยอมโดนรังแก อ่อนแอ เจ้าน้ำตา เป็นผู้หญิงของมาเฟียมันไม่ต่างอะไรจากนกน้อยในกรงทองเหมือนแพรดาวไม่มีความสุขมีแค่ความทุกข์อยากหนีก็หนีไม่ได้เพราะรักเขาไปแล้วถึงอยากจะหนีก็หนีไม่พ้น

ก๊อกๆ "ขออนุญาตครับ" เป็นเคอาร์ที่นำอาหารมาส่งเธอตามคำสั่งของซาตานใจร้าย

"ขอบคุณค่ะ" เธอหยิบรับอาหารจากเคอาร์มาก่อนลูกน้องคนสนิทจะก้มหัวเดินออกไป

หญิงสาวนั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องจรตะวันตกดินเธอถึงไปอาบน้ำเตรียมตัวกินข้าวเข้านอนเพราะเหนี่ยวตัวเนื่องจากเธอทำความสะอาดห้องก่อนหน้านี้

"เห้อ เหงาจัง" เธอถอนหายใจเขี่ยขาวในจานเล่นเพราะปกติมาเฟียหนุ่มจะนั่งทานกับเธอประจำ 

อีกด้านของมาเฟียหนุ่ม

"ซ้อมมันจนกว่ามันจะยอมบอก" เขานั่งชิลดื่มไวน์มองดูลูกน้องกำลังซ้อมชายฉกรรจ์สองคนที่หน้าปวดบวมช้ำเลือด

"ใครส่งมึงมาตามดูเมียกู!!" คำว่าเมียที่เอ่ยมาจากปากทำให้ลูกน้องในห้องเงียบกริบเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงที่เจ้านายบังคับขืนใจมาตอนนี้ยกย่องเป็นเมีย

"หึ เมียมึงงั้นหรอ ก็สวยดีนะกูน่าจะจับไปทำเมียตั้งแต่เเรก" หนึ่งในชายที่โดนซ้อมกล่าวท้าทาย

"สงสัยมึงคงไม่รู้ว่ากูทำอะไรมึงได้มากกว่านี้ มึงตด ผิดแล้วที่ท้าทายกู" มาเฟียหนุ่มกล่าววาจาน่ากลัว จนพวกมันกลัวขึ้นมา

".."

"เมียมึงก็ยังสวยดีนื ถ้ามาเป็นเมียลูกน้องกูสักสิบยี่สิบคนคงสนุกน่าดู" เขาพูดขึ้นเพื่อให้มันยอมพูดความจริงออกมา

"มึงจะทำอะไรเมียกู มึงอย่าเอาเมียกูมาเกี่ยว" มันพูดอย่างร้อนรน

"แล้วมึงตามเมียกูทำไม ใครส่งมึงมา!!" เขาถามมันอีกครั้งบ่งบอกว่าอารมณ์ของเขาจะระเบิดในไม่ช้านี้

"จ้างให้กูก็ไม่บอกมึงหรอก อีกไม่นานเมียมึงก็ต้องตาย!!" พูดยังไม่ทันจบก็โดนมาเฟียหนุ่มเตะเข้าใบหน้ามันจังๆ จนกระอักเลือดออกมา

"ถ้ามึงไม่อยากตาย มึงก็บอกกุมาก่อนที่เมียกับลูกของมึงจะตามมึงไปอยู่นรกกับมึง!!" วาจาเหี้ยมโหดไม่มีความปราณี

"ผะ ผมยอมบอกแล้ว" ชายอีกคนพูดเสียงสั่นเครือ 

"รีบพูดมา!!"

"คุณ แพรวา ส่งพวกผมมาเพื่อกำจัดเมียคุณ" มันพูดด้วยความกล้วและคนที่มันพูดถึงเป็นคนที่มาเฟียหนุ่มคุ้นเคยเป็นอย่างดี

"สารเลวจริงๆ" เขาพูดขึ้นมาโดยความโกรธแค้นผู้หญิงคนนั้นเป็นที่สุดและจะไม่ยอมอยู่ร่วมโลกกันแน่

"เอาตัวมันไปทรมานจนกว่ามันจะตายแล้วเอาเครื่องในมันไปขายตลาดมืดซะ!!!" เขาออกคำสั่งเสียงเข้มก่อนจะเดินเหยียบร่างกายที่หมดสติของชายอีกคนออกไปอย่างเย็นชา