EP9 อดีตที่ไม่น่าจดจำ

"โอ้ย แสบชะมัด" หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงด้วยความทุลักทุเลเพราะรู้สึกแสบระบมตรงกายสาวอย่างหนัก

"ตื่นแล้วหรอ คราวหลังอย่าปากดีกับฉันเพราะเธอจะไม่ได้แค่คลานลงจากเตียงแต่เธอจะได้ตายตายบนเตียงแทน" เสียงพูดข่มขู่เธออย่างเย้ยหยันผ่านแววตาคมเข้มจนเธอสะดุ้งตื่น

"คะ ค่ะ มุกไม่ทำแบบนั้นแล้ว" เธอพูดอย่างสงบปากสงบคำเพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะวีนขึ้นอีกเมื่อไหร่

"ก็ดี รีบไปแต่งตัวเพราะฉันจะเข้าบริษัท" เขาซึ่งตอนนี้แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย

"ค่ะ มุกขอเวลาสักพัก" เธอตอบพร้อมก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าเพราะกลัว

"ฉันให้เวลาเธอ 20 นาที ไม่ใช่คำขอของเธอแต่เป็นคำสั่ง" เขาพูดพร้อมจ้องมองหน้าเธอนิ่งโดยไม่แสดงความรู้สึกอะไร

"ค่ะ" เธอได้เเต่เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้นเพราะชีวิตเธออยู่ในกำมือของเขาแล้วนี่เพราะจะบีบก็ตายจะคลายก็รอดมันแล้วแต่เขา

"มุกขอไปเยี่ยมพ่อกับแม่ได้มั้ยคะ" เธอเอ่ยขอเอาอย่างไม่เต็มปากนัก

"แล้วจะพาไป" เขาเอ่ยเพียงเท่านี้ 

"จริงหรอคะคุณจะพามุกไปจริงๆ ใช่มั้ย" เธอเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจจนลืมไปว่าก่อนหน้านี้เธอต้องรีบไปแต่งตัวอาบน้ำเพื่อเข้าบริษัทกับเขา

"ไปอาบน้ำ ชุดเธอฉันให้คนเตรียมเอาไว้ให้แล้ว" เขาพูดแค่นั้นก็เดินออกไป

ผ่านไปไม่นานเธอก็เดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวพันรอบอกมองดูชุดที่เขาให้คนเตรียมไว้ให้้ด้วยดวงตาเศร้าๆ เพราะตั้งแต่ที่เธออยู่กับเขามาเธอไม่เคยเป็นตัวเองสักครั้งเพราะทุกอย่างในชีวิตเธอเขาจะจัดการให้เสมอแม้กระทั่งเสื้อผ้าและของใช้ทุกอย่างจะต้องตามใจเขา 

เธออยากจะเที่ยวอยากจะแต่งตัวในแบบที่ชอบเหมือนเพื่อนวัยเดียวกันบ้างแต่เธอก็ได้แค่ฝันเพราะซาตานร้ายอย่างเขาจัดการชีวิตเธอทุกอย่าง เธอหยิบชุดที่เตรียมไว้เดินเข้าห้องแต่งตัวเพื่อที่จะลงไปหาเขาข้างล่าง

'จะมีสักวันมั้ยนะที่ฉันจะได้ออกจากกรงทองนี้' เธอพูดด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุขมองดูพวกนกที่มีอิสระอยากจะโบยบินที่ไหนก็ได้ดั่งใจหวัง

แต่สำหรับเธอ มันไม่มีแม้แต่ความหวัง

เธอรีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้มก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายเดินลงไปหาเขาที่รั่งรออยู่ห้องทานข้าว

"ทำไมมาช้า" เสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดัน

"มุกแต่งหน้าค่ะ" เธอยิ้มตอบออกไปก่อนจะลงมือทานข้าวตรงหน้า

"ปกติไม่ชอบแต่งหน้าแต่ทำไมวันนี้ถึงคิดอยากจะแต่ง" เขาวางช้อนในมือลงหันหน้าจ้องเธอเขม็งจนเธอประหม่า

"กะ ก็คุณเคยซื้อมาไว้ให้แต่มุกไม่เคยใช้วันนี้มุกก็อยากลองใช้บ้างเสียดายตังค์" เธอพูดพร้อมก้มหน้าไม่มองเขา

"งั้นหรอ?" เขาไม่ค่อยเชื่อเธอเท่าไหร่แต่ก็สังเกตุดูเวลาเธอแต่งหน้าขึ้นมากลับสวยสะกดสายตาเขาเป็นอย่างมากแม้ว่าเธอจะแต่งอ่อนๆ ก็เถอะ แต่เธอก็สวยมากอยู่ดีจากปกติที่ไม่ชอบแต่งเพราะเธอเพิ่งอายุ 19 เมื่อ 3 วันที่แล้ว เธอก็ยังสวยในสายตาเขาเสมอ

"ทานข้าวเถอะเย็นแล้ว" เขาเลิกสนใจเรื่องการแต่งหน้าของเธอจนเธอถอนหายใจเบาๆ เพราะความโล่งใจที่เขาไม่ถามอะไรมาก

"รอฉันอยู่ในนี้จนกว่าฉันจะคุยงานเสร็จ ถ้าอยากเล่นมือถือก็ใช้ไอแพดฉันเล่นไปก่อนกลับบ้านฉันจะซื้อใหม่ให้" พูดจบก็กดจูบหน้าผากมนก่อนจะเดินออกไป

หญิงสาวนั่นเล่นเกมไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะกลับมาเธอก็รู้สึกง่วงเนื่องจากเมื่อคืนเขาใช้เเรงงานเธอมากเกินไปและยังต้องตื่นเช้ามาด้วยกันอีก

หาววว~~ เธอง่วงนอนก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาเมื่อล้มตัวลงตาเธอก็แทบปิดทันที

"ฮรึก อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ หนูกลัวแล้ว" เด็กสาววัยสิบแปดปียกมือไหว้ทั้งน้ำตาเพื่ออ้อนวอนขอร้องไห้ซาตานร้ายปล่อยตัวเธอ

"หึ ฉันจะปล่อยเธอไปทำไมฉันก็เสียดายเเย่น่ะสิ มันผิดตั้งแต่ที่เธอเจอฉันตั้งแต่แรกแล้วแหละสาวน้อย" มาเฟียหนุ่มสูดดมซอกคอขาวของเธออย่างหลงไหล 

เพราะครั้งนั้นที่เขาเจอเธอในงานเลี้ยงนักธุรกิจและเขาก็อยากได้เธอมาครอบครองเธอเป็นดั่งมนตร์สะกดที่เขาไม่อาจละสายตาไปได้เลย และเขาก็พยายามทำทุกทางเพื่อให้ได้ตัวเธอมาครอบครองแต่ฟ้าก็เป็นใจเมื่อครอบครัวเธอล้มละลายพ่อเธอกู้เงินจากเขาทั้งทั้งที่ยังไม่ถึงกำหนดคืนเราก็เอาตัวเธอมาแลกหนี้ 500 ล้านเพื่อที่เธอจะได้อยู่กับเขาตลอดไป

"ฮึก ปล่อยหนู หนูกลัวแล้ว ฮือ อย่าทำอะไรหนู กรีี๊ดดด~~" และตั้งแต่วันที่เธอตกเป็นของเขาซาตานร้ายตัวนี้ก็กักขังเธอไว้ในกรงทองของเขาตั้งแต่นั้นมาและตลอดไป....

เฮือก!!! หญิงสาวตื่นตกใจเพราะฝันร้ายครั้งนั้นตามมาหลอกหลอนเธออีกแล้ว

ดวงตากลมโตมองดูนาฬิกาก็พบว่าเธอนอนไปร่วมสองชั่วโมงได้ก่อนจะลุกออกไปล้างหน้าล้างตา 

' เป็นเพราะติดมากแน่เลยฉันถึงฝันถึงมันอีกแล้ว' เธอใช้น้ำลูบหน้าเพื่อให้้สดชื่นก่อนจะเดินออกมาจากห้องตรงไปที่ห้องทำงานของเขาเพื่อรอการกลับเข้ามาของใครบางคนเพราะอีกหนึ่งชั่วโมงก็จะเที่ยงแล้ว

"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ"  ชายวัยกลางคนจับมือกับมาเฟียหนุ่มเพราะเจรจาธุรกิจได้สำเร็จ

"มีงานอะไรอีกมั้ย" เขาหันมาถามเลขาส่วนตัว

"มีเซ็นเอกสารอนุมัติอีกสามฉบับค่ะ" เลขาสาวยื่นแฟ้มงานให้ด้วยความประหม่า

"รีสอร์ทตอนนี้ถึงไหนแล้ว" เขาถามโดยที่ไม่ละสายตาจากเอกสารตรงหน้า

"ทีมชาวแจ้งมาว่าเหลืออีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ค่ะ กำลังรออุปกรณ์ตกแต่งภายในทางคุณพิชิตแจ้งมาว่าอยากได้แนวลัคชัวรี่" 

"อืม เอาตามที่เขาต้องการ" ตอนนี้เขากำลังจับมือกับบริษัทอื่นร่วมทำโครงการรีสอร์ทที่เกาะส่วนตัวแต่ก็ไม่อะไรมากถือหุ้นรอใช้เงินเท่านั้น

แกร๊ก!! มาเฟียหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานเพราะใกล้จะเที่ยงแล้วคนตัวเล็กจะต้องหิวแน่ๆ

"มานั่งนี่สิ" เขาตบหน้าตักตัวเองโดยที่เธอก็มานั่งโดยง่าย

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" เธอซบหน้าอกเขาแขนก็กอดเอวสอบไว้ด้วยความออดอ้อน

"คุณจะพามุกกลับบ้านจริงๆ ใช่มั้ยคะ" เธอใช้คางเกยหน้าอกเขาเอาไว้ส่งสายตาแป๋ว

"อยากกลับขนาดนั้นเลย?"

"ค่ะ มุกคิดถึงบ้านนี่นาก็ตั้งแต่..." เธอไม่อยากจะพูดถึงนัก 

"พ่อแม่เธอจะไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอเข้าใจใช่มั้ย?" เขาย้ำเตือนเผื่อเธอจะลืมเรื่องนี้เพราะพ่อแม่เธอจะไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอตั้งแต่ที่เขาเอาตัวเธอมา

"ค่ะ มุกแค่คิดถึง เพราะยังไงมุกก็ต้องอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต" ข้อนี้เธอรู้ดีเพราะเธอไม่รู้ว่าจะไปจากเขาไม่ได้ถึงไปเขาก็ตามหาตัวเธอได้ไม่อยาก

"ก็ดี ถ้าเธอคิดจะไปจากฉันเมื่อไหร่ เธอรู้ใช่มั้ยว่าจะโดนมากกว่านี้!"