EP16 อ่อนแอบ้างก็ได้

ย้อนกลับไปสมัยเรียนมหาลัยปีแรก

นับตั้งแต่วันที่เขาเสียผู้เป็นพ่อไปจากเด็กที่ร่าเริงอ่อนโยนกลายเป็นเด็กเก็บตัวเงียบไม่สุงสิงกับใครจากที่เป็นเด็กที่ไม่กลัวใครวันนี้กลับอ่อนแอโดนรังแกตลอดทุกครั้ง 

จากจิตใจที่เศร้าหมองดำมืดก็เริ่มสว่างสดใสเมื่อมีเด็กผู้หญิงที่เป็นแทบทุกอย่างในชีวิตเธอเป็นทุกอย่างในชีวิตเขา

อองเดรมีเพื่อนแค่สองคนคือออสตินและแพรวาทั้งสามเป็นเพื่อนกันมาได้ 4-5 ปี และเมื่อขึ้นปีสองเขาและแพรวาตบกันเขาให้เธอได้ทุกอย่างเขาไม่เคยให้เธอลำบากด้วยซ้ำเธออยากได้อะไรเขาหามาให้ทุกอย่าง เขาไว้ใจเธออย่างไม่เคยไว้ใจใครมาก่อนเขารักเธอมากมากกว่าชีวิตตัวเองเขาให้อิสระเธอทุกอย่าง

ไม่เคยตามหึงหวงเวลาเธอไปเที่ยวเขาเชื่อใจเธอมากเพราะเธอเป็นเพียงเเสงสว่างเดียวในชีวิต เธอปกป้องเขาทุกครั้งเวลาเขาโดยรังแกเขาไม่เคยทุบตีทำร้ายร่างกายหรือทำให้เธอเสียใจสักครั้ง

จนวันหนึ่งเธอกลับทำลายความไว้ใจที่เขามีให้เธอจนหมดสิ้นและก็ไม่ใช่ใครที่ไหนวันนั้นเธอเดินมาบอกเขาว่าเธอเจอคนที่เธอรักจริงๆ แล้ว และนั่นก็คือออสตินเพื่อนสนิทที่เหมือนร่วมสาบานมากับเขา

เขาขอร้องอ้อนวอนเธอทั้งน้ำตาขอร้องเธอแทบตายแต่ก็ได้กลับมาเพียงความเย็นชาในแววตาคู่นั้น เธอไปกับเพื่อนสนิทของเขา จากผู้ชายที่อ่อนแอก็แปรเปลี่ยนเป็นผู้ชายเย็นชาหันมาเขาวงการสีเทาและที่ทำให้เขาฝังใจไปกว่านั้นคือเธอแค่เข้าหาเขาเพียงเพราะอาเธอสั่งให้ทำเพื่อขโมยข้อมูลบริษัท 

เขาใจแทบสลายเมื่อผู้หญิงที่รักมากกว่าชีวิตตัวเองจะเข้ามาเพื่อหาผลประโยชน์จากเขาเท่านั้น และออสตินก็เป็นเพียงเรื่องโกหกที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อให้เขาแตกคอกับเพื่อนรักเพื่อไม่อยากให้สองตระกูลปรองดองกัน 

เธอนอกใจเขาไปมีสัมพันธ์กับนนทกุลรุ่นน้องของเขาที่รักและไว้ใจดุจพี่น้องในสายเลือด

จากนั้นเขาก็ปิดใจไม่อยากรักใครอีกเขาสร้างตัวตนอีกด้านของตัวเองขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวสร้างตัวตนที่โหดร้ายเพื่อปกปิดความอ่อนแอของตัวเอง

เมื่อได้บังเอิญพบเจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้เขาต้องมนต์สะกดจากใจที่ไม่คิดจะเปิดให้ใครกลับสั่นไหวเพราะหญิงสาวตัวเล็กเขาทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง

โชคชะตาก็ช่างบังเอิญเมื่อบิดาของเธอได้กูเงินจากเขาไปหลายสิบล้านจนหาเงินมาคืนไม่ได้เขาก็เอาตัวเธอมาเป็นของเขาในที่สุด 

เขาสัญญาณกับตัวเองว่าจะรักษาให้ดีที่สุดจะไม่ให้ใครมาแย่งเธอจากเขาไปได้เขา เขาบังคับเธอทุกอย่างทำให้เธอเชื่อฟังเขาทุกอย่างกระทั่งทำร้ายร่างกายเธออย่างที่ไม่เคยทำเขาทำทุกอย่างตรงข้ามกับครั้งนั้น

โดยที่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความกลัวในใจของเขาเท่านั้นเขายอมที่จะทำร้ายเธอเพื่อให้เธออยู่กับเขาตลอดไป แค่หวังเพียงว่าความรักของเธอจะแปรเปลี่ยนผมในใจเขาได้หรือเปล่า

เขาหวง เขาหึงหวงเธอแทบบ้า ในใจของเขาคิดแค่ว่าจะทำยังไงก็ได้เพียงเพื่อให้เธออยู่กับเขาแม้ว่าจะกักขังเธอตลอดไปก็ยอมเขาอยากพาเธอไปไว้ในที่ที่ไม่มีใครหาเธอเจอทั้งนั้น

เขาไม่ให้อิสระเธอ เขากักขังเธอเพื่อให้อยู่กับเขาตลอดไปเขาจะไม่ยอมเสียเธอให้ใครหน้าไหนทั้งนั้นเธอต้องอยู่กับเขาตลอดไปจนกว่าจะตายจากกัน!!!

และตอนนี้สิ่งเดียวที่จะพันธนาการเธอไว้กับเขาตลอดไปก็คือเด็ก.. เขาจะใช้เด็กเพื่อผูกเธอไว้กับเขา

มาเฟียหนุ่มหลุดจากภวังค์อันขมขื่นเมื่อมีเสียงมือถือดังขึ้นรบกวนและรีบเดินออกจากห้องเพื่อไม่อยากให้เสียงรบกวนการพักผ่อนของเธอ

"มีอะไรก็รีบพูดมา"

[คืนนี้เรามีส่งของล็อตใหญ่เกรงว่าครั้งนี้ผมจะไปแทนนายไม่ได้เพราะทางนั้นเขาอยากเจรจากับนายเป็นการส่วนตัว]

"มึงเตรียมคนให้ดีล่ะ กูคิดว่ามันต้องเล่นตุกติกอะไรกับเราสักอย่าง กูไม่อยากพลาด" และใช่มันจะไม่มีคำว่าพลาด

[ครับ แต่ว่างานคืนนี้คุณแพรวากับลูกชายคุณภาคีจะเขามาเจรจางานครั้งนี้แทนริชาร์ด] ภาคีคือสามีเพื่อนเเม่เข้าส่วนริชาร์ดก็คือไอ้คนต้นเรื่องเพื่อหวังผลประโยชน์

"เลี้ยงไม่เชื่องสินะ" เขาเค้นเสียงรอดไรฟันอย่างโกรธเคือง

"ถ้ามันเล่นสกปรกฆ่ามันได้เลย"

[ครับ] วายสายวางไปแล้ว

'คราวนี้กูจะไม่ยอมเสียเปรียบพวกมึงแน่ ถ้ามึงไม่ตายเพราะมือกูมึงก็อย่าหวังว่าจะได้มีชีวิตที่สงบเลย' แววตาคมมองไปที่ใจกลางเมืองอย่างไม่สามารถเดาความคิดไม่ออก

หญิงสาวรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อได้พักผ่อนอย่างหนำใจก่อนจะมองหาอีกคนก็ปรากฏว่าเขายืนอยู่ตรงระเบียง

"คืนนี้ฉันไม่กลับนอนคนเดียวได้ใช่มั้ย หื้ม" เขาเดินมาลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนจนเธอแปลกใจ

"คุณจะไปไหนหรอคะ แล้วจะกลับมาใช่มั้ย" เธอกุมมือเขาไว้แน่นรู้สึกถึงรางสังหอนในแปลกๆ

"ฉันสัญญาว่าจะกลับมา ไม่ต้องรอนะนอนก่อนได้เลย ไปเถอะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดได้แล้วจะพาไปทานข้าว" 

"ค่ะ" เธอยิ้มให้เขาและเดินเข้าห้องน้ำไป

มาเฟียหนุ่มพาเธอมาทานข้าวที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าแบบสองคนเพราะเขาต้องการความเป็นส่วนตัวกับเธอแค่สองคน

"อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย" เขาถามขณะที่รออาหารมาเสิร์ฟ

"ไม่เป็นไรค่ะ มุกทานได้ทุกอย่าง" เธอเริ่มลงมือทานอาหารที่ทยอยเสิร์ฟทั้งสองทานอาหารกันสักพักก่อนที่หญิงสาวจะเดินไปรับลมตรงระเบียงอย่างผ่อนคลาย

"อ๊ะ หื้ม เนื่องในวันอะไรคะ" เธอใช้นิ้วแตะลงบนสร้อยเพชรที่ไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไปเป็นจี้รูปหัวใจเหมืองบ่งบอกถึงบางอย่างจนเธอใจเต้นแรง

"ใส่ไว้ห้ามถอดมันออกนะ ฉันไม่ได้ลืมวันเกิดเธอแต่ฉันยุ่งมากขอโทษนะที่ไม่ค่อยมีเวลาให้เลย" เขาโอบกอดเธอจากด้านหลังซบใบหน้าหล่อเหลาซุกซอกคอเธอเหมือนคนอ่อนแรงจนเธอรู้สึกถึงบางอย่างในใจเขาก่อนจะพลิกตัวหันกลับไปกอดเขาแน่น

"อ่อนแอบ้างก็ได้นะคะ ไม่ต้องแกล้งทำเป็นเข้มแข็งขนาดนั้นก็ได้ มุกรู้ว่าคุณเหนื่อยแต่ขอให้คุณรู้ไว้ว่ายังมีมุกที่รักคุณและอยู่กับคุณเสมอนะคะ" 😊