กรงรักทายาทมาเฟีย (25+)

บทนำ

นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้มีอายุ 25 ปีขึ้นไป

"ปล่อยฉัน!"

"ได้ แต่ถ้าฉันปล่อย... เธอต้องหนีให้พ้น"

"มะ หมายความว่ายังไง!"

"หมายความว่าถ้าฉันจับเธอได้อีกครั้ง เธอจะเป็นเมียฉันอย่างสมบูรณ์แบบ"

ริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากัน ภาขวัญมองรอบๆหาทางหนี ทางซ้ายทะเลกว้างใหญ่ไพศาล ส่วนทางขวาเป็นป่าที่ไม่รู้จะสิ้นสุดตรงไหน แต่ต่อให้ทางข้างหน้าจะเจออะไรสุดท้ายร่างเล็กสภาพสะบักสะบอมก็ตัดสินใจลุกขึ้นยืน เธอไม่กลัวที่จะหนี ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวคือต้องไปให้พ้นจากผู้ชายคนนี้!

เพราะเขามันเลวทรามไม่ใช่คน!

เอริคมองใบหน้าสวยแล้วเหยียดยิ้มอย่างชั่วร้าย ก่อนจะหยิบบุหรี่คาบ และให้ลูกน้องที่ยืนข้างๆป้องมือจุดให้ เขาพ่นควันโขมงใส่หน้าเธอครั้งแล้วครั้งเล่าจนภาขวัญเบือนหน้าหลบอย่างรังเกียจ

"ฉันจะนับถอยหลัง อยากหนีก็หนีไป" หญิงสาวกำมือแน่นเธอรู้แล้วว่าจะไปทางไหน เหลือบมองไปที่จุดหมายของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ

จนเขาเริ่มนับ และค่อยๆเผยยิ้มไปด้วย

"หนึ่ง..."

"สอง..."

"สาม!"

เธอติดกับ

ภาขวัญรีบถีบตัวเองออกจากตรงนั้นวิ่งมุ่งหน้าเข้าป่าทันที เธอวิ่งไม่คิดชีวิต ปัดกิ่งไม้ที่เกะกะขวางทางจนแขนและขาขาวๆถลอกเป็นริ้ว

'ฟุบ!'

"โอ๊ย!" ไม่ทันมองเท้าก็เตะเข้ากับขอนไม้จนล้มคะมำไปข้างหน้า มือเล็กเอี้ยวไปจับข้อเท้า แต่เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเหยียบกิ่งไม้มาไกลๆก็รีบหยัดลุกขึ้นแล้วออกแรงวิ่งต่อ

ไม่รู้ว่าปลายทางอยู่ไหน แต่จะวิ่งให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ภาขวัญสาวเท้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตหลงเข้ามากลางป่าทึบขึ้นเรื่อยๆ

"ช่วยด้วยยยยย!"

"ช่วยด้วย!!"

เอ๊ะ บ้านคน?

สองเท้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลหยุดชะงัก ภาขวัญยืนหอบเหนื่อยมองไปที่บ้านไม้ชั้นเดียวที่เปิดประตูทิ้งไว้ ข้างในมีไฟดวงเล็กเปิดอยู่ ต้องมีคนอยู่แน่ๆ

หญิงสาวมองไปด้านหลังแล้วรีบเดินปรี่เข้าไปในบ้านทันที ก่อนที่จะเคาะประตูไม้ที่เปิดไว้ขออนุญาต

'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'

"ช่วยด้วยค่ะ ชะ ช่วยด้วย มีใครอยู่ไหม?"

เธอชะเง้อเข้าไปมองแล้วค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะ ตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ ต่อให้เป็นบ้านโจรหรือบ้านผีสิงก็ไม่น่ากลัวเท่าผู้ชายชื่อ 'เอริค' หัวหน้าผู้ก่อการร้ายที่เธอหนีหัวซุกหัวซุนมา

ภาขวัญเดินเข้าไปในบ้านเรื่อยๆ และเมื่อไม่เห็นใครเธอก็นั่งลงที่พื้น ตั้งใจจะหลบที่นี่สักพักให้เอริคตายใจ...

แต่สุดท้าย

หมับ!

"ว้าย!"

หัวใจดวงน้อยตกลงที่พื้นเมื่ออยู่ๆมือหนาคว้าข้อมือกระชากขึ้นยืน เธอหนีไม่พ้นเขาคือเอริค! กำลังใช้เท้าปิดประตู และที่สำคัญในมือกำเชือกเส้นหนึ่งไว้อยู่

"ปล่อยนะ! ถ้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บไลออนดรากอนเอาแกตายแน่!"

เขาเหยียดยิ้ม

"มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก... " เขาบีบข้อมือเธอแน่น และโน้มลงมาใกล้ๆ

"อย่าจองหองให้มาก ทำตามที่ฉันสั่ง"

"ไม่มีวัน!"

"ฉันยัดเยียดให้"

"กรี๊ดดดดดด!"

เอริคกระชากข้อมือดึงร่างเล็กเข้าไปด้านในและเหวี่ยงเธอไปที่เตียง ก่อนที่จะขึ้นคร่อมแล้วกระชากเสื้อของภาขวัญออก เธอรีบปิดหน้าอกตัวเองที่เต็มไปด้วยร่องรอยจากริมฝีปากเขา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คิดหนี และไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากระทำป่าเถื่อน

เธอสู้สุดชีวิตพยายามสะบัดแขนจนหลุดมือ ก่อนที่จะได้โอกาสง้างตบไปที่ใบหน้าเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี

'เพียะ!!'

"ชาติชั่ว!"

เขามองภาขวัญกัดฟันข่มอารมณ์ และรวบข้อมือเธออีกครั้ง จากนั้นก็จดจ้องใบหน้าสวยราวกับเธอเป็นสิ่งของไร้ค่า และพูดออกมาด้วยเสียงรอดไรฟัน

"ใช่ ฉันมันชาติชั่ว... และฉันก็ชอบทำอะไรชั่วๆ โดยเฉพาะกับคนที่มันจองหองกับฉัน"

"ถุย!" เอริคบีบแก้มขาวหมับ! เมื่อเธอพ่นน้ำลายใส่หน้าเขา

"อวดดี"

"เออ ถ้าฉันหลุดไปได้ ฉันจะกลับมาฆ่าพวกแกให้หมด!" เขายิ้ม ไม่กลัวคำขู่นั่นแถมยังชอบเสียด้วยซ้ำ

"เธอได้กลับไปอยู่แล้ว แต่... ต้องกลับไปพร้อมกับเด็กที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน"

"อื้อ!"

พูดจบเอริคก็กดใบหน้าที่ซอกคอ เขากระทำรุนแรงจนหนวดตอเล็กๆครูดกับคอระหง ภาขวัญดิ้นเบี่ยงหน้าหลบ พยายามออกแรงสู้ แต่เมื่อมือหนาทรงพลังจับข้อมือกดทั้งสองข้างก็ไร้แรงขัดขืน

เขาคว้าเชือกรวบข้อมือมัดกับหัวเตียงอย่างชำนาญ ก่อนจะกระชากเสื้อผ้าจนหลุดรุ่ยรวมไปถึงเบื้องล่างก็ถูกถอดไม่หลงเหลือ ภาขวัญทั้งถีบและดิ้น แต่เมื่อทำอย่างนั้นก็โดนเขาจับขากางออกแล้วกดลงกับเตียง

จนคนแรงน้อยกว่าตกอยู่ใต้อาณัติอย่างจำนน

"กรี๊ดดดด! ปล่อยนะไอ้บ้า!"

"ถ้าเอาเข้าไป แน่ใจนะว่าอยากให้ฉันปล่อย"

"แน่ใจ! ฉันไม่มีวันรู้สึกดีกับการกระทำชั้นต่ำนั่นหรอก! น่ารังเกียจ ขยะแขยง!"

"หึ.... ปากดีแบบนี้ อย่าครางให้ฉันได้ยินแล้วกัน"

"อย่า!"

เขาใช้เข่าสองข้างกดขาเธอเพื่อถอดพันธนาการตัวเอง ภาขวัญกดตามองตาไหวระริกหัวใจเต้นแรงอย่างหวาดกลัว และเมื่อมันถูกดึงออกมาผงาดต่อหน้าโชว์ปลายสีชมพูมนหยัก เธอก็แทบอยากจะกรี๊ดออกมา

เอริคเป็นลูกครึ่งตัวสูงร่างใหญ่ และแน่นอนว่าแก่นกายยิ่งกว่ามาตรฐานทั่วไป

"ยะ อย่า อย่าทำ"

"หึ..." เขาไม่สนใจเสียงร้องห้าม ถอยลงมาเข้าประจำที่แล้วกดลำรักของตัวเองเข้าไปในคราวเดียว

'ปึก!'

มันเจ็บ!

"กรี๊ดดดดดดดด"

ร่างเล็กสั่นเทาเกร็งปวดไปถึงแผ่นหลัง เธอเจ็บและแน่นจนอึดอัด แต่คนป่าเถื่อนไม่หยุดพัก ทันทีที่เข้าไปได้เขาก็กดขาเธอกางกว้างก้มมองการเข้าออกของตัวเอง

มันเต็มแน่นและยากจะขยับ ความรู้สึกมากมายประดังประเดเข้าหาภาขวัญจนเธอนึกทุเรศตัวเองที่รู้สึกดีกับมัน จนเอริคเร่งตัวเองเร็วขึ้นๆ ริมฝีปากบางก็เม้มเข้าหากันอย่างสะกดกั้น

'ปึก ปึก ปึก!'

เขากระแทกแรงๆแล้วโน้มลงมาจ้องใบหน้าเธอ ยิ่งเห็นว่าคนใต้ร่างพยายามฝืนเขายิ่งอยากทรมาน เอริคเร่งเอวเร็วรัวจนเสียงเนื้อกระทบกันดังตามจังหวะ

แต่เมื่อภาขวัญยังนิ่งเบือนหน้าหลบ เขาก็ยิ่งมีน้ำโหอยากเอาชนะความเย่อหยิ่งของเธอ

"มานี่!"

เขาปลดปมเชือกกระชากแขนหญิงสาวลงจากเตียงก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่างอีกห้องและจับท้ายทอยดันเข้าไป แต่สิ่งที่อยู่ในห้องนั้นทำหญิงสาวแทบหัวใจวายวอด

งู! ในห้องนั้นเต็มไปด้วยงูพิษหลายชนิด! และทันทีที่เห็นภาขวัญ มันก็แผ่แม่เบี้ยชูคอจะฉกเธอให้ได้

"จะทำอะไร!"

"เพิ่มความตื่นเต้น"

"โรคจิต!"

'ปึก!'

"อะ อ๊าาาา"

เธอหลุดครางเสียงหลงเมื่อเขากดลำรักเข้ามาในร่องชื้นด้านหลัง บั้นท้ายงอนถูกมือใหญ่ควบคุมอัตโนมัติ ภาขวัญไม่สามารถต่อต้านเพราะเธอต้องจับขอบหน้าต่างไม่ให้ตัวเองหัวคะมำเข้าไปในห้อง

ร่างเล็กคลอนสั่น จังหวะเอวหนากระชั้นขึ้นๆ มันยากจะปฏิเสธความรู้สึกนั้น เธอไม่อยากรู้สึกเลยสักนิด พยายามรังเกียจ พยายามฝืน แต่ความรู้สึกนั้นดันมากจนเธอควบคุมไม่ได้

ไม่

อย่า

อย่าเสร็จ!

มือเล็กกำขอบหน้าต่างแน่นใบหน้าสวยแหงนขึ้น เอริครู้สึกได้กับความเปลี่ยนแปลง เขาเหยียดยิ้มและโน้มมากัดเบาๆที่ลำคอของเธออย่างผู้ชนะ พร้อมกับเย่อกระแทกเข้าบั้นท้ายอย่างไม่ลดราวาศอก ตอกใส่หนักๆทุกจังหวะ

"แน่นแบบนี้... ฉันจะเอาให้เธอไม่เหลือเค้าเดิม"

"ไม่! มะ ไม่!"

"พร้อมจะอุ้มท้องลูกของฉันรึยัง... ภาขวัญ "

"ไม่ กรี๊ดดดดดด อย่าปล่อยเข้ามาด้านในนะ!"