EP39 เห็นแก่ตัว

หญิงสาวตัดพ้อทั้งน้ำตาจนอีกคนที่นั่งปลอบเสียใจไม่แพ้กัน

"นอนซะคนดี อย่าร้องไห้เลยนะมุกยังมีพี่อยู่ไงครับ" มือหนาลูบศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบาพร้อมกดจูบหน้าผากมนอย่างรักใคร่

00:45 PM

หญิงสาวที่ตอนนี้ใบหน้าโศกเศร้าเลื่อนลอยมองดูภาพความทรงจําที่เธอถ่ายไว้ในตอนที่ยังมีลูกน้องในครรภ์พร้อมน้ำตาที่รินไหล ก่อนจะตัดสินใจลุกออกจากเตียงด้วยสายตาที่ว่างเปล่าราวกับไม่มีความรู้สึก

"ฮรึก เราจะได้เจอกันแล้วนะคนดีของมี๊"

ร่างเล็กเดินลงมาที่ชั้นสองของบ้านพร้อมเชือกในมือที่เธอหามาได้จากห้องเก็บของ และภายในห้องนี้ก็มีรูปภาพต่างๆ รวมไปถึง...ของใช้เด็กอ่อน

ครืด ครืด เสียงเก้าอี้ไม้ที่เธอลากออกมากลางห้องเก็บของก่อนจะลุกขึ้นยืนและใช้แรงทั้งหมดปีนปายหาที่มัดเชือกเพื่อนปลิดชีวิตตัวเองตามลูกในครรภ์ไปจนลืมนึกถึงจิตใจอีกคน

"ฮรึกก มุกขอโทษนะคะ" ร่างเล็กสะอื้นไห้ออกมาและกล่าวขอโทษชายคนรักที่วันนี้เธอไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้อีก

อีกด้าน 

"มึงได้ยินเสียงอะไรในห้องเก็บของมั้ยวะ" หนึ่งในลูกน้องที่สับเปลี่ยนกันเฝ้าเวรยามรอบๆบ้าน เอ่ยทักท้วงถึงสิ่งผิดปกติจากชั้นสองเพราะบ้านหลังนี้มีสามชั้น

"มึงก็ได้ยินเหมือนกันใช่มั้ย จะเป็นใครได้ล่ะ หรือจะเป็นเจ้าลัคกี้?" ทั้งสองทำหน้าสงสัยเพราะถ้าหากเป็นขโมยหรือพวกโจรคงไม่มีใครกล้าเข้ามาย่างกายเพราะรู้ดีว่าเป็นบ้านมาเฟีย

ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังรั้งเชือกหน้าสวมเข้าลำคอตัวเองด้วยสายตาว่างเปล่าและเปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา แต่ก็ต้องเป็นอันชะงักเพราะมีเสียงบางอย่างผุดเข้ามาใสหัว

"ฮรึก พะ..พี่นึกว่ามุกจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ตื่นขึ้นมาฟังคำบอกรักจากพี่ พี่รักมุกที่สุด รักมากกว่าชีวิตตัวเอง ฮรึก เรามาเริ่มต้นครอบครัวกันใหม่นะ"

"แด๊ดดี๊ขอโทษ..  แด๊ดดี๊ทำไม่ได้ตามที่สัญญาไว้เลย เรามาเริ่มต้นครอบครัวกันใหม่อีกครั้งนะคนดี"

"พี่ขอโทษที่ปกป้องมุกไม่ได้ พี่เป็นพ่อที่แย่ ไม่สมควรได้เป็นพ่อใครเลย ฮรึก แด๊ดดี๊ขอโทษ..."

มันเป็นคำพูดของชายคนรักที่ร้องไห้ฟูมฟายและตัดพ้อถ้าหากเธอจากเข้าไป 

"ฮึก มุกขอโทษ... มุกผิดไปแล้ว ฮือ" เมื่อมีสตินึกคิดใบหน้าสวยก็ร้องไห้ออกมาราวจะขาดใจ

"อย่าหลับ ฉันขอร้อง อยู่กับฉันนะที่รัก ฮรึก ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ ฮรึก" 

"ขอร้อง อย่าไปจากฉัน ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ ฮรึก มุก อย่าไปจากฉัน ฮือ"

หญิงสาวร้องไห้ออกมาด้วยความสำนึกผิดและเธอก็จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว

มาเฟียหนุ่มที่ฝันร้ายและสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกมือหนาควานหาหญิงคนรักแต่ก็ไม่พบจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นใบหน้าคมตื่นกลัว

"มุก มุกอยู่ไหน ได้ยินพี่มั้ย" มาเฟียหนุ่มวิ่งออกจากห้องสายตาสอดส่องหาคนรักด้วยความกลัว กลัวว่าเธอจะหายไปจากเขา

"นายๆ นายครับ เกิดอะไรขึ้น!!" บอดี้การ์ดหลายคนวิ่งเข้ามาเพราะเสียงร้องของเจ้านาย

"เมียกูอยู่ไหน มุกอยู่ไหน" 

"เหมือนผมจะได้ยินเสียงทางห้องเก็บของชั้นสองครับนายไม่รู้ว่าเป็นอะไร พวกผมกำลังจะขึ้นมาดูพอดี ทีแรกก็คิดว่าลัคกี้.." ยังไม่ทันพูดจบมาเฟียหนุ่มก็ตะหวาดลั่น

"โธ่เว้ย!!! ทำไมมึงไม่พูดตั้งแต่แรก ถ้าเมียกูเป็นอะไรไปกูไม่เอาพวกมึงไว้แน่!" 

"ผมขอโทษครับนาย!" พวกเขายอมรับผิดเพราะเป็นหน้าที่แม้จะมีเสียงอะไรก็ต้องขึ้นไปดู และทุกคนก็รีบวิ่งตามเจ้านายไป

มาเฟียหนุ่มรีบวิ่งมาที่ห้องเก็บของและภาพที่เห็นก็ทำให้ใจของเขากระตุกวูบและรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดหญิงคนรักไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะจากไป

"ทำบ้าอะไรห้ะ!! เธอทำบ้าอะไรไร เธอจะทิ้งฉันหรอมุกดา เธอไม่รักฉันหรอวะ!!" มาเฟียหนุ่มตะหวาดลั่นเมื่อเขาฟิวขาดเมื่อเห็นว่าหญิงคนรักกำลังจะทำร้ายตัวเอง

"ฮรึก ขอโทษ มุกขอโทษ มุกจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ฮืออ" ร่างเล็กโอบกอดเขาไว้แน่นทั้งน้ำตา

"เธอแม่งโครตเห็นแก่ตวเลยว่ะ ฮรึก เธอเคยรักฉันจริงๆบ้างมั้ยวะ เธอแม่ง ฮึก" ร่วงเล็กทรุดตัวร้องไห้ลงกับพื้นสะอึ้นไห้ราวกับใจจะขาด

คำตัดพ้อของเขาทำให้เธอรู้สึกผิดและร้องไห้มากกว่าเดิม เธอทำให้เขาร้องไห้อีกแล้ว

เหล่าลูกน้องทั้งหลายต่างยืนก้มหน้าเพราะไม่คิดว่าเจ้านายจะร้องไห้ออกมาต่อหน้าพวกเขาเช่นนี้ และทุกคนก็ค่อยๆ ถอยหลังออกมาเบาๆ อย่างรู้งาน

"อ่อ ฉันคงลืมไปว่าเธอมันไม่มีหัวใจ รักใครไม่เป็นแม้แต่รักตัวเอง!!"

"ฮืออ ขอโทษ มุกรักคุณจริงๆ ฮรึก มุกผิดไปแล้ว ฮือ" ร่างเล็กโอบกอดอีกคนแน่นเช่นกันเธอรู้สึกผิดมากที่ทำเขาร้องไห้อีกแล้ว

"รักหรอ รักแล้วทำกับฉันแบบนี้หรอ ฮรึก นี่หรอที่คนรักเขาทำกัน คนรักเขาทิ้งกันแบบนี้หรอ เธอคิดบ้างไหมว่าถ้าเธอจากฉันไปฉันจะอยู่ยังไง ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมีเธอ ฮรึก เธอเคยคิดบ้างไหมวะ!!!"

"..."

"ไหนบอกว่าจะเริ่มต้นกันใหม่ไงวะ ถ้าเธอตายคิดหรอว่าฉันจะอยู่โดยที่ไม่มีเธอได้"

"ฮรึกก เธอแม่งโครตใจร้ายเลยว่ะ ฮรึก เห็นแก่ตัว คนรักกันเขาทิ้งอีกคนไว้ข้างหลังเพียงลำพังแบบนี้หรอวะ แบบนี้ใช่มั้ยเธอถึงจะพอใจ"

"ต้องให้ฉันตายตามเธอใช่มั้ยเธอถึงจะพอใจ" พูดจบก็ลุกขึ้นผบะออกจากอีกคนและทำเหมือนเธอ เขากำลังหยิบเชือกคล้องคอตัวเอง จนเธอรีบลุกขึ้นโอบกอดเขาจากข้างหลังไว้แน่น

"ฮรึก ฮือ ไม่เอา ไม่ทำแบบนี้ ฮือ ขอโทษ ไม่ทำแบบนี้ มุกอยู่ไม่ได้ ฮืออ ขอโทษ" ใบหน้าสวยซบลงแผ่นหลังแกร่งอย่างใจจะขาดเมื่ออีกคนทำท่าจะจากเธอไป

"พอแล้ว ไม่เอาแล้ว ฮืออ ขอโทษ" หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายราวกับจะขาดใจเสียตรงนั้น แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่ออีกคนหันกลับมาโอบกอดเธอแน่นอก

"ฮรึก เข้าใจความรู้สึกของฉันแล้วใช่มั้ย ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ อย่าไปจากฉันอีกเลยนะ" เขาโอบกอดเธอแน่นด้วยความกลัวพร้อมกดใบหน้าซบลงศรีษะเล็กปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ