EP5 กักบริเวณ

มาเฟียหนุ่มนั่งทำงานในห้องด้วยจิตใจร้อนรุ่มเพราะรู้สึกเป็นห่วงคนตัวเล็กที่โดยเขากักบริเวณไว้ในห้อง

"นายครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เจอาร์เห็นอาการกังวลของเจ้านายหนุ่มก็นึกเป็นห่วงเพราะไม่เคยเห็นเจ้านายของเขาเป็นแบบนี้มาก่อน

"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปมึงตามดูแลมุกดาอย่าให้ขาดเข้าใจมั้ย" มาเฟียหนุ่มหันมาออกคำสั่งแก่เคอาร์ที่เป็นน้องชายของเจอาร์

ก๊อกๆ "ขออนุญาตค่ะท่านประธาน"

"มีอะไร"

"ดิฉันจะมาแจ้งว่าอีก 10 นาทีเข้าประชุมผู้ถือหุ้นค่ะ" เลขาสาวแจ้งตารางงานด้วยความประหม่า

"อืม" เขาตอบแค่นั้นแล้วไล่มือปัดๆออกไป

Rrrrrr Rrrrr Rrrrrr  แต่แล้วเสียงมือถือของมุกดาที่เขาเก็บไว้ก็ดังขึ้นเรียกความสนใจ

"ออกไปก่อน" เขาผายมือเพื่อไล่ลูกน้องทั้งสองคนออกไปเพื่อต้องการความเป็นส่วนตัว

"ครับ" เขาพูดเสียงเรียบยิงเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร

[แกมีโทรศัพท์น้องได้ไง?]

"มุกลืมไว้บนรถตั้งแต่เมื่อคืน" เขาตอบปัดๆ ได้เพื่อไม่ให้มารดาสงสัยไปมากกว่านี้

[แน่ใจ? ไม่ได้ทำอะไรน้องใช่มั้ย] เพรียวร่าเพิ่งนึกออกว่าเมื่อคืนลูกชายเพื่อนร่วมธุรกิจเข้ามาทักเกรงว่าลูกชายตนจะทำร้ายหญิงสาวตัวเล็ก

"แค่นี้นะครับ" เขาชิงตัดสายไปเมื่อไม่มีทีท่าว่ามารดาจะคุยอะไร

ไลน์

Mudmee : มุกเป็นอะไรหรือเปล่าทำไม่เธอไม่มาเรียน ป่วยหรอให้เราไปหามั้ย

มัดหมี่ส่งข้อความมาถามเธอด้วยความเป็นห่วงที่เพื่อนสาวไม่มาเรียนเพราะเกรงว่าจะเหมือนครั้งนั้นที่มุกดาหยุดเรียนไปเป็นอาทิตย์

จะเพราะใครล่ะก็คนที่อ่านอยู่นี่ไง

ไลน์

Prae dao : มุกเป็นอะไรหรือเปล่า

Prae dao : ตอบเราหน่อยเราเป็นห่วง

มาเฟียหนุ่มเปิดอ่านแต่ไม่ตอบกลับไปเขาเลือกที่จะปิดมือถือเธอเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้แล้วเดินเข้าห้องไปเพื่อที่จะกลับเพนเฮ้าส์ไปหาใครบางคนที่รออยู่

ภายในห้องอันเงียบสงบมีเพียงร่างเล็กที่กำลังนอนหลับไหลเพราะความเหนื่อยล้าจากการร้องไห้และบทรักเมื่อคืน

"ฮรึก มุกกลัวแล้ว" หญิงสาวนอนละเมอสะอื้นไห้ออกมาเบาๆ ราวกับฝันร้ายก่อนจะเงียบไป

แกร๊ก เสียงการมาของใครบางคนทำให้เธอไม่รู้สึกตัว สายตาคมเข้มมาดูหญิงสาวที่กำลังหลับไหลไปด้วยสายตาที่แอบวูบไหวเพียงเสี้ยวเดียวก่อนจะกลับมาเรียบเฉยตามเดิม

ฟรึบ เขาค่อยๆ นั่งลงข้างๆ เธอพรางสำรวจร่างกายของเธอดูพบว่ารอยแดงบนข้อท้าวกำลังเกิดแผลเพราะเเรงเสียดสีของโซ่สีทอง

"ฮรึก มุกกลัวแล้วมุกขอโทษมุกจะไม่ดื้อแล้ว ฮรึก" ร่างเล็กสะอื้นออกมาเบาๆ เพราะเธอละเมอ

มาเฟียหนุ่มลูบศีรษะเล็กของเธอเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวลงไปกดจูบขมับเล็กเบาๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะลูบแก้มเนียนพรางๆจนเธอค่อยๆ รู้สึกตัวเหมือนมีอะไรมาคลอเคลียใบหน้าของเธอ

"คะ คุณอองเดร" เธอสะดุ้งตกใจก่อนจะถอยออกห่างเล็กน้อยเพราะความกลัวจนรู้สึกเจ็บแสบตรงข้อเท้าเมื่อเธอเผลอขยับแรง "อ๊ะ ซี๊ด" เธอทำหน้าเหยเกออกมา

".."

"ยะ อย่า มุกกลัวแล้ว" เธอใช้มือดันหน้าอกของเขาเอาไว้เมื่อเขาจู่โจมชิดตัวเธอก่อนจะสูดดมซอกคอขาวก่อนจะกดจูบเบาๆ บนรอยแดงและรอยขบกัดที่เขาทำไว้เมื่อคืนจนเธอหลับตาพริ้มเอียงใบหน้าหันออกไป

"หึ กลัวฉันบ้างก็ดี" ไม่มีคำพูดอะไรออกมานอกจากคำประชดประชันกลับไป

"ทำไมไม่ทานข้าว" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดัน

"อึกก มุกอยากกลับไปเรียน" เธอตัดสินใจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

"ฉันถาม!" เขาตะเบงเสียงออกมา

"ฮรึก มุกไม่หิว" เธอตอบออกมาพร้อมกับก้มหน้าเอาไว้เพราะไม่อยากสบตากับคนตรงหน้า

"ไม่หิวก็ต้องกิน!" เขาสั่งเธอเสียงเข้ม

"ถะ ถ้ามุกกินคุณจะปล่อยมุกไปเรียนมั้ย" เธอถามเรื่องนี้อีกครั้งเพราะเธอไม่อยากอยู่แบบนี้ต่อไปแล้ว

"ทำไมอยากไปเรียนขนาดนี้คงคิดถึงมันสิท่า มีฉันคนเดียวเป็นผัวมันไม่พอ?"

"ถ้าไปเรียนแล้วอยากเจอมันก็ไม่ต้องไป!!" เขาบีบคางเล็กจนเธอนิ่วหน้า

"ฮรึก มุกเจ็บ" เธอร้องไห้น้ำตาอาบแก้มนวลเมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงปล่อยเธอ

"ไปอาบน้ำแล้วฉันจะให้แม่บ้านเอาข้าวมาให้ใหม่" เขาถอนหายใจและหันหลังให้เธอ

"ฮรึก ปะ ปล่อยมุกออกไปจากห้องนี้บ้างได้มั้ยคะ" เธอขอร้องเขาทั้งน้ำตาเธออยากออกจากห้องนี้และเป็นอิสระจากโซ่เส้นนี้สักที

"ที่ฉันพูดทั้งหมดนี่คือเธอไม่เข้าใจใช่มั้ย ไปอาบน้ำ!" เขาปลดล็อคโซ่ออกให้เธอพร้อมสำรวจร่างกายเธออย่างละเอียด

ส่วนเขาก็ไปอาบอีกห้องก่อนจะออกมาหายาไปทาให้เธอเพราะความรู้สึกผิดเกาะกินในใจขึ้นมา

หญิงสาวที่จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วเปลี่ยนชุดไปใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเพราะเธอชอบหนาวตอนกลางคืนและเธอก็ชอบใส่เสื้อเชิ้ตนอนเพราะมันสบาย ก่อนจะล้มตัวลงนอนตะแคงข้างหันหลังให้เขาที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมถืออะไรบางอย่าง

ฟรีบ เขาเดินมานั่งบนเตียงใกล้ๆ เธอก่อนจะเอ่ยถาม

"เจ็บมั้ย" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบก่อนจะใช้ทายาบริเวณข้อเท้าที่กำลังแดงขึ้นเพราะเเรงเสียดสีให้เธอมือหนายกขาเรียวมาวางบนหน้าตักของตัวเองบรรจงทายาให้อย่างเบามือ

"ฮรึก จะ เจ็บ มุกเเสบไปหมดเลย" น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาอาบแก้มเพราะความน้อยใจ

เมื่อเห็นดังนั้นมาเฟียหนุ่มก็นั่งพิงหัวเตียงก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กแนบอกให้มานั่งคร่อมบนตักหันหน้าเข้าหา

"ฮือ มุกขอโทษ มุกจะไม่ดื้ออีกแล้ว มุกจะเชื่อฟังคุณทุกอย่าง" เมื่อได้ทีก็รีบพูดออดอ้อนซบใบหน้าลงซอกคอของเขากอดเอวแน่น

"เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนโกหก" เขาเอ่ยเสียงเรียบแม้จะอารมณ์โกรธลดลงแล้วแต่ก็ยังไม่พอใจอยู่ดี

"ฮรึก มุกจะไม่โกหกอีกแล้ว อย่าโกรธมุกนะ ฮรึก ขอโทษ อย่าขังมุกอีกเลยนะคะ" เธอร้องไห้อ้อนวอนเขา

"ฉันคิดว่าเธอจะคุยรู้เรื่องนะมุก ไม่คือไม่ นอนอยู่บ้านใช้เงินไปวันๆ ไม่ชอบ?" ถึงเธอจะเป็นเพียงนกน้อยในกรงทองของเขาแต่เธอก็อยากได้อิสระบ้าง

"มุกอยากได้อิสระบ้าง... สักวันก็ยังดี" เธอกลั้นใจพูดออกไป

"อิสระเธอมันหมดไปตั้งแต่เธอเป็นของฉันแล้วมุกดา!!" ใช่ตอนนี้เขาบีบคางของเธออีกเเล้ว

ฮรึก เธอไม่พูดอะไรเพียงปล่อยให้เขาบีบอยู่แบบนั้น

ฟูวว "ต่อจากนี้ฉันจะให้เคอาร์มาดูแลเธอ" เมื่อสงบสติอารมณ์ได้เพื่อไม่อยากพลั้งมือทำร้ายเธอไปมากกว่านี้ก็รวบตัวเธอมากอดไว้ใช้มือลูบศรีษะเล็กไปด้วยกดจูบเบาๆ

"ค่ะ มุกไม่เอาแล้วก็ได้ แต่คุณอย่าใจร้ายกับมุกได้มั้ย มุกขอแค่ไม่อยู่แต่ในห้องนี้ตลอดเวลาก็พอ นะคะ มุกขอร้อง"

"อืม" มาเฟียหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตอบออกมาเบาๆ แค่นั้น

"ฮรึกขอบคุณนะคะ มุกรักคุณที่สุดเลย ฮรึก" เธอกอดเขาแน่นถึงแม้ว่าจะไม่ให้ไปเรียนแต่ขอแค่ได้ออกจากห้องนี้ก็ยังดี