Chapter 3: Positibo

“Teacher Carol, I’m done!”

“Wow, Carl! You are so fast!” puri niya sa batang lalaking lumapit sa table niya at inilapag ang papel kung saan puno iyon ng sinulat na buong pangalan nito.

“Yes, Teacher. Can I have my stars na, Teacher Pretty?”

“Okay.” Kinuha niya ang stamp na hugis star at idiniin iyon sa stamp pad. “Three stars for the fastest Carl.” Tatlong beses niyang itinatak iyon sa likod ng palad nito.

“Yey! Thank you, Teacher Caroline!” umalingaw-ngaw ang masaya nitong boses bago patakbong bumalik sa desk nito.

Ibinalik naman ulit niya ang atensiyon sa ginagawa, ngunit hindi pa nagtatagal, nakarinig na siya ng iyakan. Mabilis siyang tumayo pagkakita sa dalawang estudyante niyang nag-aaway na.

“Anong nangyari? Ronie, why are you crying? Carl?” mahinahon niyang tanong sa dalawang bata. Nakatayo si Carl sa tabi ng desk nito, si Ronie naman, nakaupo at umiiyak.

“It was Carl’s fault, Teacher! It should be me who finished first, not him!”

“Teacher, wala po akong ginagawa kay Ronie. Binilisan ko lang naman po ang pagsusulat ng name ko to have stars.”

Tinanguan niya si Carl at bumaling kay Ronie. Tumalungko siya sa harapan nito para magpantay ang mga mata niya sa estudyante. “Ronie, that is fine. Hindi naman tayo nagpapaligsahan kung sino ang unang matatapos. All I want is for you to complete the task I gave.”

“No, Teacher! It should be me, who should’ve finished first so I can have many stars!” patuloy nito sa pag-atungal.

“Is that all you want? When you finish writing your name, pass your paper, and I will give you many stars.” Nilingon niya si Carl na tahimik lang sa kinatatayuan nito. “Is that okay, Carl, right?”

Tumango ang paslit bago sumagot. “Yes po, Teacher Carol.”

Tumahimik si Ronie at pinunasan ng maliit nitong mga kamay ang mukha. Tinulungan niya ito, gamit ng sarili niyang panyo, tinuyo niya ang luha nito bago siya tumayo at akmang babalik sa mesa niya, nang mapahinto sa biglang hilo na naramdaman niya.

Tumigil siya at pumikit nang mariin, bahagya pa niyang ipinilig ang ulo, pero kahit nakapikit, ramdam niya ang pag-ikot ng paligid. Dumilat ulit siya at humakbang kahit gumagalaw ang classroom sa paningin niya.

Ngunit bago pa siya makalapit sa teacher’s table, hindi na niya kinaya. Kasabay ng pagbagsak ng katawan niya, ang tilian at pagtawag ng mga anak niya sa pangalan niya.

“Teacher!”

“Teacher Carol!”

"Si Teacher ganda!"

Hindi na niya alam ang buong nangyari dahil nilamon na siya ng kadiliman.

Ikinurap-kurap niya ang mga mata at pilit na idinilat ang mga iyon. Puting kisame ang bumungad sa kaniya. Lumimgon siya sa kaliwa, nililipad na puting kurtina dahil sa bahagyang nakabukas na sliding window naman ang nakita niya. Amoy alcohol ang paligid.

Wala na siyang hilong nararamdaman, pero bahagyang sumasakit ang sintido niya. Ang mga estudyane niya…

Pinilit niyang bumangon, kaso ramdam niya ang panghihina ng buo niyang katawan. Ano bang nangyari sa kaniya?

“Hi, Teacher Carol, gising ka na pala. Kumusta ang pakiramdam mo?” tanong ng school nurse ng eskwelahang pinagtuturuan niya. Nasa infirmary siya kung gano’n.

“Ayos na ako, Nurse Miles.” Iniangat niya ang itaas na katawan para umupo sa kinahihigaan. “A-ano bang nangyari? Ang alam ko lang nakaramdam ako ng pagkahilo, tapos nag-blackout na ang paligid ko.”

“Yes, Teacher Carol. Pero natural lang iyang pagkahilo mo dahil sa ipinagbubuntis. Mabuti na lang at hindi naging malala ang pagbagsak mo, at matalino ang estudyante mo. Carl immediately called for help while his classmates gives you space to breathe.”

Sa dami ng sinabi ng nurse sa kaniya, walang ibang salitang umalingaw-ngaw sa isip niya kundi ang salitang ‘ipinagbubuntis’. Kunot ang noong napalingon siya sa gawi ng bintana. B-buntis siya?

“Pakiulit nga ng sinabi mo, Nurse Miles,” pakiusap niya rito nang lingunin ulit niya ito.

“That your students are smart?”

“No, bago iyon.”

“Th–at you are pregnant?” nag-aalangan nitong sagot. “Your bp measurement indicates that there is another life inside your body. You didn’t know?”

Hindi siya umimik sa tanong nito, natulala na lang siya sa harapan ng nurse.

“Oh, if you want to make sure, I have pregnancy kits here.” Umalis ito sa harapan niya at tinungo ang steel cabinet  na nasa hilera ng pintuan. Pagbalik nito ay inabot nito ang isang pack box ng pregnancy kit. “May toilet paglabas mo, sa gawing kanan. Puwede mong i—”

“Sa bahay na lang, Nurse Miles. Salamat,” putol niya sa iba pa nitong sasabihin at tinanggap ang kit. Bumaba siya ng kama at hinagilap ang sapatos niya. Sinilip niya ang oras sa wristwatch at 3:47 na ang oras doon.

“Kaya mo na ba?” nag-aalalang tanong sa kaniya nitong makatayo.

Tumango siya. “Uwian na rin naman mayamaya. Kukunin ko lang ang mga gamit ko at kakausapin na rin ang principal sa nangyari.”

“O-okay, sige. Dahan-dahan ka lang sa paglalakad at baka mahilo ka. And avoid the sunlight.”

Tumango ulit siya at naglakad na palabas sa pintuang ito na ang nagbukas. “Thank you ulit, Nurse Miles.”

Tinalunton niya ang hallway at hindi na dumaan sa shortcut dahil bahagya pang tirik ang araw ng mga oras na iyon. Pagdating niya sa classroom niya, mga estudyante niya sa afternoon section na ang naroon, at isang student teacher ang nag-substitute sa kaniya. Nag–iikot ito nagtatak ng stars sa kamay ng mga estudyante nang maabutan niya.

Binati siya nito na tinanguan lang niya. Dumiretso siya sa mesa niya at naupo sa upuan, ‘saka doon natulala. Bumalik lang ulit siya sa huwisyo nang marinig na bumati ng pamamaalam ang mga bata. Isa-isa ring bumati ang mga ito nang madaanan siya paglabas ng silid.

Mariin siyang napapikit nang mag-double line ang pregnacy test na hawak. Positive. She’s pregnant. Nagbunga ang isang gabing pagpapaubaya niya sa hindi nakikilalang lalaki. At magkakaanak siya na walang kikilalaning ama. Mas masaklap pa sa sinapit niya. Kasi kahit papaano, siya nakilala niya ang ama kahit hindi niya ito nakakasama. Pero itong ipinagbubuntis niya—paano niya sasabihin sa magiging anak niya na hindi niya kilala ang ama nito?

Nanghihinang unti-unti siyang nauupos sa kinatatayuan hanggang sa malugmok siya sa malamig na marmol na sa banyo ng apartment niya. Impit siyang napahagulgol habang iniisip ang mangyayari sa mga susunod na araw, ang mangyayari sa kanila ng magiging anak niya.

Kinukuwesityon niya ang sarili; puwede ba iyon? Puwede bang mabuntis ka nang hindi mo nakikilala ang lalaking nakadisgrasya sa iyo? Puwede! Ito na nga at buntis siya! Bakit ba ang tanga-tanga niya? Kaya siguro siya naloko ni Jordan, kasi tanga siya! Kaya siguro siya naisahan ni Clarisse, kasi tanga siya! Kaya siya nabuntis at walang kikilalaning ama ang magiging anak niya, kasi ang tanga-tanga niya!

Really, Caroline? Teacher ka pa naman pero naloloko ka ng iba. Ganiyan ba ang ituturo mo sa mga estudyante mo? Ang maging tanga?

Aaaah! Ano bang kasalanan niya sa mundo? Ano bang kasamaan ang nagawa niya sa dati niyang buhay at kinakarma siya ng ganito? Bakit siya?

Siya naman ang naagrabyado, ‘di ba? Siya ang itinakwil ng mga magulang na nagkaniya-kaniya ng ibang pamilya. Siya ang niloko ng lalaking akala niyang siya ang magbibigay sa kaniya ng pamilyang hindi niya naranasan. Siya ang napagsamantalahan. Ayos lang na siya na lang, pero bakit kailangang may inosenteng buhay na madadamay?

Hilam na sa luha ang mga mata niya at basang-basa na rin ng pinaghalong pawis at luha ang mukha at leeg niya. Hinahabol niya ang paghinga dahil nagbabara na rin ang ilong niya. Nagsasalitan ang pagsinghot at paghikbi niya.

Pinunasan niya ang mga luha. Kinalma niya ang sarili. At nang maiayos niya ang paghinga, niyuko niya ang impis pa niyang tiyan. Hinaplos niya iyon at dinama ang buhay na nabuo roon. Siguro nga walang kikilalaning ama ang magiging anak niya, pero nandito pa siya. Hinding-hindi niya itatakwil ang sanggol na ito. May kikilalanin at may mag-aaruga pa ring ina rito, dahil hindi niya ipararamdam ang ipinaramdam sa kaniya ng sarili niyang mga magulang.

“Patawarin mo si mama, ha? Paglabas mo, ako lang ang makikilala mo. Ako lang ang magmamahal sa iyo. Pero ipinapangako ni mama, aalagaan kita nang higit sa buhay ko, anak.”

Walang nakaaalam sa eskwelahang pinagtuturuan niya na hindi natuloy ang kasal niya, kaya wala ring nagtatanong ng tungkol sa ipinagbubuntis niya. Para sa mga co-teachers niya, natural lang na magdalantao siya dahil kasal siya. At oras na malaman ng mga ito ang katotohanan, hindi niya alam kung paano niyang ipaliliwanag ang sitwasyon niya.

“Teacher Caroline, may naghahanap po sa inyo. Nandoon po siya sa waiting lounge,” anang ginang na nasa edad kuwarenta na at isa sa mga staff ng Midori Montesorri, matapos nitong kumatok sa pinto ng classroom niya para kunin ang atensiyon niya.

“Sino raw po?”

“Hindi ko po naitanong ang pangalan, basta ang sabi po kaibigan ninyo.”

“Ah, sige po. Puwede pong pabantayan po muna ang mga student ko?” pakiusap niya rito dahil walang student teacher na naka-assign sa kaniya ngayon at wala siyang mapag-iiwanan sa mga nursery student niya.

“Wala pong problema, Ma’am.”

“All right, cubs!” pagkuha niya sa atensiyon ng mga ito na ang ibig sabihin ay baby tigers. Her afternoon students like to be called cubs. “May visitor lang si Teacher Caroline, okay. Iiwan ko kayo saglit, but I want you all to behave. Ang hindi mag-behave, hindi bibigyan ng many stars. Are we clear?”

“Yes, Teacher Pretty Caroline!” Napangiti siya sa isinagot  ng mga ito. Nang makitang hindi nasira ang konsentrasyon ng mga bata sa task na pinagagawa niya. Pinaupo niya ang ginang sa upuan niya at tinungo na ang bisitang tinutukoy nito.

Three minutes ang walking distance papuntang visitor’s lounge. Waiting area iyon para sa mga susundong parent or guardian at malapit na sa gate. Natigilan siya nang makita ang sinasabing bisita niya. Tatalikod na nga sana siya pero huli na, dahil nakita na siya nito.

Hindi niya alam kung anong pakay ng bisita niya sa pagpunta rito sa school at hanapin siya. Pero base sa pagkakasalubong ng mga kilay nito habang nakatingin sa kaniya, nakakaramdam na siya ng hindi maganda.

Hinagod siya nito ng tingin mula ulo hanggang paa, bahagya pang huminto ang tingin nito sa tiyan niyang bahagya nang may umbok, bago taas ang isang kilay na tumitig sa kaniya.

“So it’s true that you are pregnant?”

“Anong kailangan mo?”

“Sino ang ama?”

“Kung pumunta ka lang dito para itanong iyan, maiwan na kita. Hindi pa tapos ang klase ko.” Tinalikuran niya ito, pero mabilis nitong hinaklit ang kaliwa niyang braso at buong lakas na ipinaharap siya rito.

“Don’t tell me nakikipagkita ka kay Liam? Si Liam ba ang ama niyan? Sumagot ka!”

Natigilan siya at salubong na rin ang mga kilay niya. Seryoso ba ito sa itinatanong nito sa kaniya?

“Bakit hindi ka makasagot, ha? Dahil totoo, ‘di ba? Alam mong buntis ako, Carol! Ako ang pinakasalan ni Liam at hindi ikaw kaya gumaganti ka! Kumakabit ka sa asawa ko dahil hindi mo matanggap?”

Inilibot niya ang tingin sa visitor’s lounge, marami-rami na ring guardian doon at nakuha na ng bisita niya ang atensiyon ng mga ito. Pumiksi siya para alisib ang pagkakahawak nito.

“What?! Bakit hindi ka makasagot? Nahihiya ka? Wow! Nahihiya kang marinig ng iba na kabit ka, pero hindi ka nahiya nang magpabuntis ka sa asawa ko! At ano? Hindi mo ipinapaalam sa lahat na hindi natuloy ang kasal mo, dahil ayaw mong isipin nila na walang magiging ama iyang bastardo mo!”

“Tumigil ka na, Clarisse. Ayoko ng eskandalo.”

“Ayaw mo ng eskandalo? Tigilan mo ang asawa ko kung ayaw mo ng eskandalo!”

“Ako ang tigilan mo. Ipinaubaya ko na sa iyo ang dapat asawa ko, kaya tigilan mo na ako.” Pilit niyang ibinababa ang boses dahil nasa kanila na ang atensiyon ng mga naroon.

“Ipinaubaya? Ipinaubaya mo pero nakikipagkita ka? At nagpabuntis ka pa talaga!”

“Hindi ako nakikipagkita kay Jordan, at mas lalong hindi siya ang ama ng dinadala ko, kaya tigilan mo na ako.”

“Sinungaling ka, Carol! Kahit kailan napakasinungaling mo. Kung hindi si Liam, sino? Sino ang ama ng dinadala mo?”

“Wala ka namg pakialam kung sino pa ang ama nito. Umalis ka na.” Tinalikuran niya ito pero napahiyaw siya na sinundan din ng hiyaw ng mga naroon, nang hablutin ni Clarisse ang hanggang baywang niyang buhok.

“Sinungaling ka! Napakakati mo!”

“Bitiwan mo ako!” Hinawakan niya ang bahagi ng buhok niya na hawak nito para alisin sana ang pagkakasabunot nito.

“Alam kong nagkikita kayo ni Liam! At alam kong si Liam ang ama niyan!  Malandi ka!” Nanggagalaiti nitong mas hinigpitan pa ang pagkakasabunot sa kaniya.

Ang hapdi na ng anit niya, pero hindi niya magawang lumaban. Natatakot siyang baka kapag humarap siya rito, puntiryahin nito ang tiyan niya at mapahamak ang baby niya.

Nagkakagulo na sa lounge at may tumawag na ng security guard. Hinihila ni Clarisse ang buhok niya at pilit na kinakaladkad paharap dito. Mas maliit siya rito kaya madali lang para dito. Kakapigil niyang mapaharap dito, hinihila na lang siya nito pahiga sa sahig na marmol. Binitiwan niya ang kamay nito para hindi ipampigil ang mga kamay sakaling bumagsak siya sa sahig.

Pero bago pa siya maihiga nito, dalawang guwardiya na ang pumigil dito at inilayo sila sa isa’t isa.

“Teacher ka pa naman pero ang landi-landi mo! Nakikipagkita ka sa asawa ko, malandi ka! Nagpabuntis ka pa!” patuloy nitong pag-iingay.

Umiling-iling siya habang tinitingnan ang mga miron na nanonood sa kanila. Walang katotohanan ang sinasabi ni Clarisse, pero ang eskandaluhin nang ganito, alam niyang masisira na ang reputasyon niya bilang guro.

Dahil kahit maipaliwanag niyang hindi si Jordan ang ama ng dinadala niya, paano naman niya maipaliliwanag kung sino ang tunay na ama?

Guro siya. At ang malaman ng mga itong hindi niya nakikilala ang nakabuntis sa kaniya, alam niyang iba na ang iisipin ng mga nasa paligid niya.