LOGINEP.5
“มึงกับกูได้เห็นดีกัน”เจอาร์กล่าวทิ้งท้ายกับพอร์ชด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ก่อนจะเดินจากไปกับพัตเตอร์ เขาไม่ใช่คนใจดีแต่ผับไม่ใช่โรงเชือดที่เหมาะนัก ‘มันคงไม่จบง่ายๆ’พอร์ชกุมบาดแผลอย่างปลงตก “พี่พอร์ช เป็นไรไหม ให้ยัยพิมพาไปทำแผลนะ เดี๋ยวลัลน์ไปหาคลิปจากกล้องวงจรปิดไปแจ้งความ” “ไม่ต้อง” “ทำไมล่ะ ก็เขา…” “ไปทำแผลด้วยกันเถอะอย่าไปสนใจเขาเลย”พอร์ชรีบดึงแขนณาลัลน์เดินออกไปจากผับทันที คอนโดพอร์ช บาดแผลของพอร์ชเย็บไปสิบเข็ม หลังจากกลับจากโรงพยาบาลก็มารวมตัวกันที่คอนโดของพอร์ช ณาลัลน์ยังคงรอคำตอบดีๆจากพอร์ช ยังสงสัยว่าทำไมพอร์ชถึงไม่แจ้งความดำเนินคดีทางกฎหมาย พอร์ชจึงเล่าในณาลัลน์ฟังถึงประวัติของจารุณีและเจอาร์ นั่นทำให้ณาลัลน์ตกใจอย่างมากที่รู้ว่าลูกของจารุณีคือเจอาร์ที่เธอจะต้องไปเลี้ยงหลานให้ ความจริงอีกอย่างที่น่าตกใจคือเรื่องบริษัทของพอร์ชตอนนี้ที่อยู่ในขั้นวิกฤติ “พี่พอร์ช ลัลน์ไม่ทำแล้วได้ไหม ลัลน์จะโทรไปยกเลิกคุณหญิง ลัลน์ไม่อยากเจอพี่เจแล้ว เขามาทำพี่พอร์ชเจ็บอ่ะ” “ไม่ได้!”พอร์ชปรามเสียงดังพร้อมกับแย่งโทรศัพท์ของณาลัลน์มาแล้วปามันลงไปที่เตียง ซึ่งณาลัลน์ไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของพอร์ชมาก่อนเลย เธอได้แต่ทำหน้าหงอยๆที่โดนดุ “ทำไมอ่ะพี่พอร์ช” ประธานหนุ่มเห็นท่าไม่ดีของหญิงสาวจึงเข้าโอบกอด ทำให้เธอพอยิ้มออกมาได้บ้าง“คุณหญิงเป็นผู้มีพระคุณกับเรา เรื่องที่เกิดขึ้นอย่าให้คุณหญิงรู้เชียวนะ เดี๋ยวคุณหญิงไม่พอใจแล้วจะยุ่ง” “เราต้องยอมเขาเหรอ” “โชคดีที่ท่านเอ็นดูลัลน์นะ แต่ถ้าลัลน์เปลี่ยนใจพี่กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจตาม พรุ่งนี้เขาจะส่งคนมาเจรจากับบริษัทพี่แล้ว”เป็นห่วงณาลัลน์แต่คำว่าผู้มีพระคุณมันค้ำคอ “ก็ได้”เพราะว่าพอร์ชขอเธอจึงจำใจยอมทำตาม ไม่รู้ทำไมเธอใจอ่อนทุกครั้งที่พอร์ชออดอ้อน สามวันถัดมา ณาลัลน์เรียนในช่วงบ่ายเสร็จเธอก็รีบมาตามโลเคชั่นที่จารุณีส่งให้ คีย์การ์ดของคอนโดมิเนียมหรูที่อยู่ในมือเธอได้มาจากการที่จารุณีส่งให้ ไม่รู้ทำไมจารุณีถึงไม่พาเธอมาส่งคอนโดของเจอาร์เอง เธอใช้มันแตะผ่านเข้าไปยังข้างในและขึ้นลิฟต์ไปยังห้องของเจอาร์ชั้นบนสุด ครืด~ ครืด~ ติ๊ง! โทรศัพท์ดังขึ้นมาในตอนที่ลิฟต์เลื่อนมาจอดชั้นที่ต้องการ เป็นเบอร์จารุณีที่โทรเข้ามา เท้าเล็กก้าวออกจากลิฟต์เธอก็รับสายทันที “สวัสดีค่ะ” (ถึงยังจ๊ะ) “ถึงแล้วค่ะ”ตอบพลางกดกริ่งหน้าห้องของเจอาร์รัวๆ แต่ไม่มีคนเปิดออกมา เธอจึงเคาะประตูเบาๆ “พี่เจอยู่ห้องรึเปล่าคะ” (อยู่สิ แล้วรู้จักกันแล้วเหรอ ไม่เซอร์ไพรส์เลยสิ” “อ๋อ พอดีเมื่อสามวันก่อนเจอกันที่ผับค่ะ” (เหรอ คือน้าเห็นพี่เจโดนใครชกหน้าเขียวมาเลย เราพอจะเห็นไหม) “มะ…ไม่เห็นค่ะ”เธอจำเป็นต้องโกหก หากเผลอพูดเรื่องจริงไปแล้วคนที่ซวยก็ไม่ใช่ใครที่ไหน “หนูไม่ได้อยู่กับเขาตลอดแค่มาทักทายกันเล็กน้อยค่ะ” (น่าเสียดาย งั้นน้าฝากเราอีกเรื่องหนึ่งนะ ห้ามให้พี่เจดื่มเยอะ พอดื่มทีไรนะก็มีเรื่องแบบนี้กับคนอื่นไปทั่ว น้าล่ะปวดหัว) “ค่ะ ปกติแล้วนี่พี่เจเขาใจดีไหมคะ” (บางเวลา แต่เวลาเมาอย่ายุ่ง นั่นคือสิ่งที่หนูต้องห้ามเขาเวลาเขาจะออกไปดื่มให้ได้) “เอ่อ….”เหมือนยิ่งคุย งานยิ่งงอกมาเพิ่มเรื่อยๆ ณาลัลน์ได้แต่กุมขมับและจำเป็นต้องถามคำถามที่เป็นการปฏิเสธไปในตัว “หนูต้องดูแลหลานคุณน้าคนเดียวใช่ไหมคะ พี่เจกับเมียเขาไม่จำเป็นใช่ไหมคะ” (หนูสบายใจได้ พี่เจไม่มีเมีย เมียพี่เจตายไปนานแล้ว) “หะ?”ณาลัลน์อ้าปากค้าง นี่เธอเข้าใจมาตลอดว่าห้องของเจอาร์มีคนอยู่สามคน เจอาร์ เมียและลูกของเจอาร์ เธออุตส่าห์เบาใจไปได้เปลาะหนึ่งเพราะคิดว่ายังไงก็มีเมียของเจอาร์คอยคุมพฤติกรรมของเขาอยู่บ้างหากเขาคิดจะแกล้งเธอ แต่ทุกอย่างกลับไม่ใช่อย่างที่คิด แกร่ก~ เหมือนถูกไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศปะทะร่างเล็กจนขนลุกซู่เมื่อเจอาร์เปิดประตูมาพอดี เธอไม่รู้ว่าควรเดินเข้าไปหรือถอยหลังหนี “จะกดย้ำทำบ้าอะไร น่ารำคาญ”จารุณีกดวางสายไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงเจอาร์แทรกเข้ามา “คะ…คือ” ยังไม่ทันได้ตัดสินใจอะไรก็เหมือนว่าเจ้าของห้องดึงเธอเข้าห้องไปด้วยกัน เธอกวาดสายตามองรอบห้องขนาดใหญ่ ความหรูหราของมันทำให้เธอทำตัวไม่ถูก ใหญ่โตโออ่าเหมือนคฤหาสน์ที่สร้างอยู่ในคอนโดอีกที กระเป๋าสะพายข้างที่ถือมาด้วยเธอเอามากอดไว้แนบอกในตอนที่เขาให้นั่งที่โซฟา กลัวว่าจะมาทำให้ห้องของเขาเปื้อนเธอจึงนั่งไม่เต็มก้น “ไม่ได้พกมารยาทมาเหรอ หรือหาทางขโมยของอยู่” “ขอโทษที่เสียมารยาท แต่หนูไม่ใช่โจรค่ะ” “ก็ใกล้เคียงนะ” “วันนี้แม่พี่ให้หนูมาเทสงานค่ะ”เธอเมินเฉยถ้อยคำเหน็บแนม เข้าเรื่องของเธอจริงๆ “เทสงาน?” “มารับลูกพี่ไปหัดเล่นเปียโนกับหนูค่ะ” “มีรถ?” “มีมอ’ไซค์ค่ะ แต่ว่าหนูขับรถใหญ่ได้นะคะ พี่พอร์ชสอนอยู่บ่อยๆ กะว่าทำงานได้อีกนิดจะซื้ออยู่พอดีเลย” “ไม่ต้องไป ฉันสั่งซื้อเปียโนมาแล้ว สิ่งที่เธอควรรู้ ลูกฉัน ฉันเลี้ยงเองได้ สัปดาห์หนึ่งเธอจะเข้ามาที่นี่แค่สองครั้ง เสาร์อาทิตย์ ดังนั้น อย่าทำตัวน่ารำคาญ แล้วถ้าฉันต้องการจะโทรหาเธอเอง” “ค่ะ”มันเป็นโชคดีของเธอมากๆที่เขาเปลี่ยนแผนกะทันหัน หากต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันทุกวันเธอคงได้ร้องไห้ออกมาแน่ๆ แค่นี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทางจนอึดอัดไปหมด นิดหน่อยเขาก็หงุดหงิดใส่ “แล้วทำไมต้องมาที่นี่คะ ไปที่นู่นก็ได้” “แล้วเธอคิดว่าบริษัทที่มันจะเจ๊งแหล่ไม่เจ๊งแหล่น่ะ มันน่าไปเหยียบไหม” “…”เธอถอนหายใจเบาๆกับคำกระแนะกระแหนนั้น มันเจ็บจี๊ดตรงกลางใจแต่ก็ต้องทน ยังไงเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าอยู่ดี “แล้วถ้าฉันไปเจอใครบางคนเข้า เธอคิดว่าฉันควรทำยังไงกับมันดี” “หนูซื้อยามาให้ค่ะ เรื่องวันนั้นขอโทษแทนรุ่นพี่หนูด้วยนะคะ”ณาลัลน์เปิดกระเป๋าหยิบยาออกมายื่นให้เขา ก็เป็นอย่างที่คิดเขาไม่รับ ปัดมันทิ้งไม่ถนอมน้ำใจกันสักนิด “วันนั้นไม่ใช่อย่างนี้นิ ปากเก่งให้ได้เท่าวันนั้นสิ” “ค่ะ หนูขอโทษอีกครั้ง” “อยากให้มันตายด้วยวิธีไหนล่ะ ระหว่างปืน มีด ยาพิษ หรือตายอย่างทรมาน” “หนูรับผิดชอบด้วยการทำแผลให้ได้ไหมคะ แล้วอย่าโกรธพี่พอร์ชเลย พี่ก็ตีหัวเขาคืนไปแล้ว ถือว่าหายกันนะคะ”คำขู่นั้นทำให้หวั่นใจ รู้ดีว่าต่อให้พอร์ชมาขอโทษ เจอาร์ก็ไม่ยกโทษให้ ทางที่ดีคือทั้งสองไม่ควรเจอกันจึงไม่ให้พอร์ชมาขอโทษเอง “โลกสวยดีนิ จะบอกว่าฉันควรให้อภัยมันน่ะเหรอ” “รับยาไปเถอะค่ะ ถือว่าเป็นคำขอโทษจากพี่พอร์ช” “แผลฉันจะหายแล้วเพิ่งมา?” “ก็ยังทันนะคะ รับไปเถอะค่ะ” มาเฟียหนุ่มรับมาแล้วโยนทิ้งไปบนโต๊ะ ก่อนจะหย่อนสะโพกบนโซฟาเดียวกับเธอ แล้วยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ“ดูเหมือนเธอจะเป็นห่วงมันนะ แล้วก็เห็นเธอไปไหนมาไหนกับมันบ่อยนะ” “คะ?”แล้วอะไรทำให้เขามายุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอด้วย เธอไม่สามารถคาดเดาสายตาของเขาที่มองมาได้ ว่าเขามองเธอแบบไหน ต้องการอะไรและกำลังจะสื่ออะไร “30,000” “ค่าอะไรคะ” “ค่าตัวเธอ” “มะ…หมายถึงเงินเดือนใช่ไหมคะ” “…” “ไม่แพงไปเหรอคะ ทำงานไม่กี่วันต่อเดือนเอง” “ดีใจก็แสดงออกมาเถอะ ไม่ต้องแอ๊บ ไม่เนียน” “หนูแค่สงสัยค่ะ ทุกคนมีสิทธิ์ถามนิคะ” “แม่ฉันเห็นลูกน้องทุกคนเป็นสมาชิกในครอบครัว จะไม่เอาก็ได้” “อะ…เอาค่ะ ขอบคุณค่ะ” “เออ กลับไปได้แล้ว” “แล้วหนูมาแค่นี้เหรอคะ”เธอนั่งแท็กซี่มาตั้งไกลหากจะมาคุยแค่สองสามนาที เธอยอมเปลืองค่าโทรศัพท์ยังดีกว่า หากไม่ต้องมาเธอเอาเวลาไปทำอะไรได้ตั้งเยอะ อย่างน้อยให้เธอเริ่มงานเลยก็ดี “แล้วเธออยากทำอะไรล่ะ” …………………………....... ทำอะไรดี 🤔 ห้ามให้พี่เจดื่มเยอะ พอดื่มทีไรนะก็มีเรื่องแบบนี้กับคนอื่นไปทั่ว แปลสารจากจารุณี:ช่วยมาคุมพฤติกรรมอีสันดานนี่หน่อย หลายรอบแล้ว55555EP.21วันต่อมา“พี่เจตื่นค่ะ ตื่นมาคุยกันให้รู้เรื่อง”มาเฟียหนุ่มจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิดที่โดนเด็กสาวรบกวนการนอนในช่วงเช้าของวันรุ่งขึ้น เธอเขย่าตัวของเขาปลุกให้ตื่นมาคุยเรื่องค้างคาใจ แม้เธอจะโดนยาแต่เรื่องเมื่อคืนเธอจำได้ทั้งหมด อยากจะบ้าตายกับเรื่องน่าอายที่มันเกิดขึ้นอีกครั้ง“อะไรของเธอ อยากโดนเอาอีกรึไง”เขาปรือตาขึ้นมามองคนหาเรื่องแสดงความไม่พอใจผ่านน้ำเสียงหงุดหงิด หยิบหมอนอีกใบมาฟาดร่างอรชรที่ทำตัวน่ารำคาญ ก่อนจะพลิกตัวหนีไปอีกทางแล้วหลับต่อ แต่ณาลัลน์กลับรวบผ้าห่มมาพันตัวแล้วมาคะยั้นคะยออย่างไม่ลดละความพยายาม“ไม่หมั้นได้ไหมคะ”“จะปลุกฉันมาแค่เรื่องแค่นี้?”สุดท้ายเขาก็นอนต่อไม่ได้ต้องลุกขึ้นมาคุยกับเด็กสาวผู้น่ารำคาญ เขานั่งพิงหัวเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมช่วงล่างเปลือยเปล่าไว้“มันไม่แค่นี้สำหรับหนูไงคะ”“ไปถามแม่ฉันเองนะ พอดีว่าฉันเป็นลูกที่ดีต้องทำตามคำสั่งแม่ทุกอย่าง”“อึก หนูไม่อยากหมั้น หนูเกลียดพี่เจ”“ปัญญาอ่อน! คิดว่าเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาแล้วฉันจะสงสาร?”“….”“หาเงินที่แม่ฉันให้ไอ้พอร์ชมาคืนด้วยตัวเธอเอง บางทีการหมั้นอาจจะไม่เกิดขึ้น”เด็กสาวปาดน้ำตาที่เปียกพวงแก้มอ
EP.20“พี่เจ อะ…เอาอะไรให้หนูกิน อึก”"...""หนูไม่หมั้น""อ้าขาให้ฉันก่อน"กิก!เมื่อถอดเสื้อผ้าของณาลัลน์เสร็จ มาเฟียหนุ่มจ้องนาฬิกาข้อมือแล้วดีดนิ้วให้สัญญาณเพราะยาออกฤทธิ์เต็มที่ ก่อนหยัดกายลุกจากตัวเด็กสาวมาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเร่งรีบ ฤทธิ์ของยาหลายชนิดที่ผสมอยู่ในน้ำที่ดื่มเข้าไปทำให้เกิดอารมณ์และเคลิบเคลิ้ม ภายในกายร้อนรุ่มอย่างน่าประหลาด เด็กสาวปรือตามองไปที่ปลายเตียงเห็นร่างกำยำเปลือยเปล่าเซ็กซี่ไร้ที่ติใดๆ เพียงแค่นี้ก็ทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำเห่อร้อนด้วยความเขินอาย เธอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอจนอีกฝ่ายสังเกตเห็น“พี่เจ~”กัดริมฝีปากอย่างยั่วยวน ลืมเรื่องที่จะเอาความกับเขาไปชั่วขณะ ตอนนี้จิตใต้สำนึกของเธอมีแต่ความต้องการ น้ำหล่อลื่นผลิตออกมาเต็มกลีบอวบอูม เด็กสาวอ้าขาออกโดยอัตโนมัติ ทำให้คนตัวโตรีบขึ้นมาบนเตียง แต่สายตาที่เธอมองแก่นกายของเขาอย่างหื่นกระหายนั้นทำให้เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ริมฝีปากบาง“อยากอมรึไง”เขาถามพร้อมกับวางแก่นกายไว้ที่กลีบปากของเด็กสาวพร้อมกับถูไถแก่นกายเสียดสีริมฝีปาก “หนูทำไม่เป็นค่ะ”“งั้นเลีย”มือเรียวสัมผัสแก่นกายอย่างเงอะงะ เส้นเลือดปู
EP.19“ใช่ ปัญญาอ่อน”เจ้าของน้ำเสียงเย็นชาเห็นด้วยกับนินิวอย่างมาก อดีตนักฆ่าหนุ่มเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างสองหนุ่มสาวที่คุยกันอยู่ก่อนหน้า “ปกติ”ไม่เชิงยอมรับแต่ไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าของเคลีส“มึงอย่าบอกนะว่ามึงเอายาของกูไปเล่นปัญญาอ่อนด้วย”“มันเดายากตรงไหน”แม้จะถูกบ่นก็ใช่ว่าจะสลด เจอาร์ยื่นแก้วจะชนกับอีกฝ่ายแต่เคลีสกับเมินเฉย ส่ายใบหน้าเบาๆอย่างเอือมระอากับคำตอบ“เพื่ออะไร”นินิวอยากรู้คำตอบ“สนุก”“มันต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ”“เร้าใจ”“ระวังเถอะ ถ้ามึงหมั้นกับนางไปแล้วหลงรักนางขึ้นมาจริงๆ มึงจะสนุกไม่ออก”“เบื่อก็ทิ้ง ไม่เห็นยาก”“ปากดี”นินิวว่าให้พร้อมกับเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้กับคำตอบสุดมั่นใจของเจอาร์ คนที่พูดแบบนี้สุดท้ายก็เจ็บเองทุกครั้ง“มึงอกหัก มึงล้มเหลวเรื่องความรักก็อย่าไปพาลใส่คนอื่น มึงเกลียดความรักไม่ได้หมายถึงว่ามึงจะต้องเกลียดความรักของคนอื่นด้วย”“รสชาติของความเจ็บปวดมันหอมหวานจะตาย”สีหน้าและแววตาโรคจิตของเจอาร์ทำให้นินิวและเคลีสที่มองเจอาร์อยู่ต้องตวัดสายตามามองกันโดยอัตโนมัติ “น่าลิ้มลองนะ”เจอาร์ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์“เหอะ!”เคลีสเค้นเสียง
EP.18“ทำไมออกมาเร็วจังล่ะลัลน์” เพราะณาลัลน์เดินออกมาจากห้องทำงานของจารุณีด้วยใบหน้าบึ้งตึง ประธานหนุ่มจึงเข้าไปดึงแก้มให้หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างออกมา“พี่เจแย่งคุย”“แล้วจะคุยอะไรกับคุณหญิงอ่ะ บอกพี่ได้ไหม”“เรื่องทั่วไป แต่เหมือนเขายุ่งๆ คงไม่ได้คุยแล้วมั้ง”ปึง! เสียงบานประตูห้องทำงานของจารุณีถูกปิดอย่างแรงโดยฝีมือของเจอาร์มันทำให้สองหนุ่มสาวตกใจและหันไปมองกับท่าทางเกรี้ยวกราดของมาเฟียหนุ่ม เขาจะเดินออกไปแต่เมื่อเหลือบมามองคนที่มองเขาอยู่สองหนุ่มสาวจึงหลบสายตา เจอาร์จึงเปลี่ยนใจเดินเข้ามาหาณาลัลน์ คว้าข้อมือบางแล้วพาเธอเดินออกห่างจากพอร์ชมาระยะหนึ่ง“มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว แค่นี้รังเกียจรึไง”เด็กสาวพยายามสะบัดมือแต่เขาก็จับไว้แน่นกว่าเดิม ก่อนโน้มเข้ากระซิบข้างใบหูเล็กให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น “คำถามที่เธอถามแม่ฉันเมื่อกี้ ฉันตอบให้เธอเองก็ได้ เธอถามแม่ฉันไปก็ไร้ประโยชน์”“แล้วมันเมื่อไรล่ะคะ”“เมื่อฉันเบื่อเธอ หมายถึงเมื่อฉันเอาเธอจนพอใจที่สุดน่ะ ถึงจะปล่อยเธอไป”ดวงตากลมโตเพ่งมองบุคคลตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ คาดเดาอะไรจากเขาไม่ได้เลย เขาดูไม่ชอบเธอ แล้วทำไมเขาต้องมาทำแบบนี้กั
EP.17“ปากแกไปโดนอะไรมาอ่ะ”พิมมี่เริ่มบทสนทนาขึ้นมาหลังจากณาลัลน์มาหย่อนสะโพกลงที่โต๊ะเลคเชอร์ข้างๆกัน คนถูกทักเม้มริมฝีปากเข้าหากันโดยอัตโนมัติ พยายามที่จะไม่สบตากับพิมมี่ ทำเป็นค้นหาของในกระเป๋าสะพาย หยิบนู่นหยิบนี่ขึ้นมาทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้“ฉันเผลอกัดปากตัวเองอ่ะ แกอย่าสนใจเลย ตอนนี้ฉันยังทำงานไม่เสร็จเมื่อคืนไม่ค่อยสบาย เอามาลอกหน่อย”“เอาไปๆ เร็วๆเลยนะ อาจารย์จะเข้าแล้ว”“ขอบใจ”“ว่าแต่ อะไรทำให้แกแต่งตัวแบบนี้วะ”พิมมี่มองการแต่งตัวของณาลัลน์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นั่นก็เพราะถูกใจมากที่ณาลัลน์แต่งตามที่หล่อนเคยคะยั้นคะยอ“อยากแซ่บเหมือนแกไง” “แล้วทำไมแกไม่แต่งหน้าเข้มๆ จะได้ดูเฟียสกว่านี้”“ทำไมแกไม่ไปเกิดเป็นแบบสอบถาม?”“หูย~ เดี๋ยวนี้ปากก็แซ่บนะ ไม่ใช่การแต่งตัวอย่างเดียวแล้วแหละ”“ก็นิดหนึ่งอ่ะ”ณาลัลน์หันมามองเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี เสียงการแจ้งเตือนแอปพลิเคชันไลน์ดังขึ้นมา ดวงตาสีดำเข้มกลับมามองมือถือที่วางทับสมุดรายงานอยู่เรียกรอยยิ้มให้เธอได้มากเพราะพอร์ชส่งข้อความมาหาP’พอร์ช: ไอตัวเล็กยุ่งไหม อยากคุยด้วยอ่ะ ณาลัลน์: ยุ่งมาก ต้องการคนช่วยทำงานส่งจังเลยP’พอร์
EP.16“สรุป เธอไม่ได้จนจริงๆสินะ”“ตอนม.ปลายอยู่ชมรมดนตรีค่ะ ก็เลยได้เล่นของแพง หนูแค่ไม่รวยเท่าพี่เจ แต่คนเรามันต้องไต่เต้าให้ตัวเองมีกินมีใช้มากกว่าเดิมนี่คะ”“ด้วยวิธีนี้?”“จะวิธีไหนมันก็เรื่องของหนูค่ะ”ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเล่าให้เขาฟังว่าจารุณีหลอกมา หากคนอคติพูดให้ตายยังไงก็อคติไม่มีจบมีสิ้น“พ่อครับ ดูนี่”อคินดึงความสนใจของเจอาร์มาที่ตัวเอง ใช้นิ้วสัมผัสกับแป้นเปียโนจนเกิดเสียงดัง เป็นการเล่นมั่วๆแต่ก็สนุกสนานตามประสาเด็กที่แค่ตื่นเต้นกับของเล่นชิ้นใหม่ปกติจับแต่ปืนปลอม ด้วยความจำที่ดีก็เล่นตามที่ณาลัลน์สอนให้ดูเมื่อสักครู่ได้เล็กน้อย เล่นเสร็จก็ปรบมือให้ตัวเองด้วยความชอบอกชอบใจ“ผมอยากให้พี่ลัลน์มาอยู่ในแก๊งซาตาน ให้สอนคนอื่นด้วยครับ”“ไม่ดีหรอก”เจอาร์ปฏิเสธทันที“แต่พี่ลัลน์เป็นเพื่อนผมนะ ผมอยากให้พี่ลัลน์มาเล่นกับผมทุกวัน”“ไม่ได้ครับ”เด็กชายทำหน้าหงอยทันทีที่โดนปฏิเสธ“อ้ะ!…สายแล้ว”เมื่อเห็นนาฬิกาที่ผนังกลับต้องตกใจที่ตัวเองเพลิดเพลินจนลืมเวลา เด็กสาวรีบอุ้มอคินลงจากตักเพราะจะต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนวิชาสำคัญในช่วงบ่าย แม้จะเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงแต่กว่าจะได้แท็ก







